ตอนที่36 นอนไม่หลับ

ต๭นที่36 นอนไม่หลับ โทรศัพท์ถูกวางสายไป ปริพลโยนโทรศัพท์ไปข้างๆ เช็ดผม แล้วนอนหงายอยู่บนเตียง นึกถึงสิ่งที่กมิดาพูด ยิ้มอย่างเสียดสี ล้อเล่นอะไร ? คนอย่างขรรค์ชัย จะพูดอะไรออกมาได้ คืนตึก นอกหน้าต่างเป็นคืนที่คึกคักของเมืองซี คืนแบบนี้สำหรับหลายๆคนเป็นสิ่งหลงใหล ไม่สามารถหนีพ้นได้ กมิดาอาบน้ำเสร็จออกมา ก็เห็นตนไม่ได้รับสายไปสายหนึ่ง และยังมีข้อความจากคนๆเดียว ผู้จัดการส่วนตัวพี่ขวัญ ’ แปดโมงของวันศุกร์ ’ วาไรตี้โชว์นี้ ด้านบนให้เธอเป็นคู่กับจันทร์สุดา พรุ่งนี้จะเป็นงานนักข่าว เจ็ดโมงเช้าฉันจะไปหาเธอไปแต่งตัว นี้เป็นโอกาสที่ดีมากสำหรับเธอ กำไว้ให้ดี " เห็นข้อความนี้ เธอนึกว่าตนเองดูผิด ขยี้ตาแล้วอ่านอีกรอบหนึ่ง แน่ใจว่าเป็นข้อความที่พี่ขวัญส่งมา อื้งไปทันที แปดโมงของวันศุกร์เป็นรายการวาไรตี้โชว์ เนื้อหาจะเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของดารา รายการจัดอย่างดี แฟนคลับมีหลากหลายอายุ ศิลปินส่วนใหญ่ยอมที่จะไม่เอาค่าตัวเพื่อเข้าร่วม ตอนนี้จันทร์สุดาได้รางวัล บริษัทถึงจะหาโอกาสนี้ให้เธอ เธอส่งข้อความ " พี่ขวัญแน่ใจนะว่าหนูเข้าร่วมได้ " อีกข้างหนึ่งโทรศัพท์มาหาอย่างรวดเร็ว เสียงโทรศัพท์ดังทำให้เธออื้งไปหมด " ยังไม่นอนหรอ ? " " ใช่ค่ะ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ข้อความเมื่อกี้ของพี่ขวัญ ... " " ด้านบนเป็นคนสั่ง เรื่องที่เฉพาะเจาะจงเดียวพรุ่งนี้นี้เจอกันค่อยคุยกัน พรุ่งนี้ไม่ทำอะไร แค่มีงานให้นักข่าวสอบถามเธอ ตอบคำถามหน่อยก็พอ เขาจะให้เนื้อหา เธออ่านตามก็พอ " " รายการนี้ ต้องไปกับจันทร์สุดาหรอ ? " ถึงจะเป็นโอกาสที่หายาก มีจันทร์สุดา ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องไม่ดี อีกข้างหนึ่งเหมือนจะไม่พอใจ " กมิดา เรื่องของเธอกับจันทร์สุดาฉันก็พอรู้บ้าง ในวงนี้ไม่มีศัตรูตลอดไป และไม่มีเพื่อนที่ดีตลอดไปเลยแน่ใจว่าเธอเองอยากทำอะไร ก็ทำตามสิ่งที่หวังก็พอแล้ว " กมิดาเงียบไป พูด " พี่ขวัญ หนูรู้แล้ว พรุ่งนี้เช้าหนูไปก็พอ ตอนนี้หนูมีธุระไม่ได้อยู่อพาร์ตเมนต์ แต่งหน้าเดียวหนูจัดการเองได้ค่ะ พี่บอกที่อยู่ก็พอ " " ได้ เธอมาหาพี่ตอนเก้าโมง เดียวพี่ตรวจก่อน " " ค่ะ " " ราตรีสวัสดิ์ " วางสายไป กมิดานอนไม่หลับเลย เธอรู้สึกว่าโอกาสนี้มาตามด้วยความอันตรายที่บอกไม่ถูก ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย ใช้สิทธิของปริพลหรอ ? เธอหลับตา หวังว่าจะไม่ แต่สติบอกเธอ ยังไงจะไม่ใช่ คืนนี้ไม่ใช่มีแค่เธอที่นอนไม่หลับ ห้องอีกห้องหนึ่ง ก็มีคนที่นอนไม่หลับเหมือนกัน นี้เป็นครั้งแรกที่ปริพลนอนไม่หลับ ไม่รู้ทำไม เขากำลังคิดอยู่ว่ากมิดาทำอะไรอยู่ ตอนแรกๆที่ซื้ออพาร์ตเมนต์นี้ก็เป็นเพราะกันเสียงดี แต่ตอนนี้เขารู้สึกไม่พอใจ ทำไมถึงจะกันเสียงได้ดีขนาดนี้ แค่เสียงอาบน้ำก็ไม่ได้ยิน นึกถึงใบหน้าที่น่าสงสาร ในใจเหมือนถูกอะไรกัดไป เจ็บหน่อย กมิดาเป็นคนสวย ถึงจะเทียบกับศิลปินหญิงอื่นแล้วไม่ได้สวยขนาดไหน แต่ความรู้สึกที่เธอให้คนอื่น ทำให้เธอเด่ดขึ้นมา ความสวยงามของเธอ ต้องอดทนนานๆถึงจะออกมาได้ ตอนที่เธอยิ้ม มีลักยิ้มอ่อนๆ หน้าตาแบบนี้ มาเป็นศิลปินลักยิ้มก็จะเป็นตัวขวางทาง เหมือนจะแสดงได้แค่คนรับใช้ที่ฉลาด ลักยิ้มนี้เป็นพันธุกรรมที่สามารถสืบทอดให้ลูกได้ ตอนที่คิดถึงเรื่องนี้ สมองของปริพลเริ่มว่างเปล่า เมื่อกี้เขาคิดถึงลูกใช่ไหม ? …… เช้าวันถัดไป กมิดาหาไปทั่วห้อง เห็นปัญหาที่ร้ายแรงมาก ไม่มีเสื้อของตนเอง ชุดราตรีเมื่อวานนี้ก็ไม่เหมาะกับงานในวันนี้ เธอเปิดตู้เสื้อผ้า เห็นเสื้อเชิ้ตสีดำและสีขาวที่เรียงเป็นแถว มีไอเดียขึ้น ตื่นเจ็ดโมงเช้าเป็นนิสัยของปริพล เสียงในห้องรับแขกทำให้เขาขมวดคิ้ว ทำไมตื่นเช้าจัง? ตอนที่กมิดากำลังเปลี่ยนรองเท้า ปริพลเปิดประตูห้องนอนพอดี เธอตกใจ หันไปมองเขา สองคนมองหน้าซึ่งกันและกัน สุดท้ายก็เป็นกมิดาที่พูดก่อน " คือ ฉันมีงานตอนนี้ ต้องออกไปก่อน รบกวนนายไปหรอ ? " ปริพลขมวดคิ้ว "เช้าขนาดนี้ ให้คนขับรถไปส่งไหม " กมิดาทำท่าปฏิเสธ " ไม่ต้องไม่ต้อง ฉันไปขึ้นแท็กซี่หน้าประตู " พูดจบ เธอรีบถือโทรศัพท์ออกจากบ้าน ปริพลยืนอยู่ข้างประตูด้วยชุดนอนสีเทา มีเส้นผมที่กำลังบินตามลม ดวงตาเหมือนนอนไม่ตื่น มองประตูที่ปิดไว้ เหมือนนึกถึงอะไร เสื้อที่เธอใส่ ทำไมรู้สึกเคยเห็นที่ไหน ? เดินออกจากอพาร์ตเมนต์ของปริพล บนหัวเป็นหมวกสีดำที่หาเจอในตู้เสื้อผ้าของปริพล ใส่ผ้าปิดปากสีดำไว้ ใส่เสื้อเชิ้ตสองตัวคู่กัน กลายเป็นกระโปรงเสื้อเชิ้ตที่แฟชั่นมากๆ คนขับรถมองผู้หญิงประหลาดที่ห่อตนเองอย่างมิดชิด ทำหน้างง คิดไปคิดมา ก็ไม่ได้ถามอะไร ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า กมิดาคิดว่าไปร้านเสริมสวยส่วนตัวเพื่อแต่งหน้า เธอไม่ได้เอากระเป๋าเครื่องสำอางมา เมื่อวานก็ทำความสะอาดไม่เสร็จ เก้าโมงห้าสิบ กมิดามาสาย พี่ขวัญยืนรออยู่หน้าห้องแต่งหน้าตั้งนาน โทรศัพท์ไปหลายครั้ง แต่อีกข้างหนึ่งก็ไม่รับสาย คนควบคุมงานมาเตือนแล้ว นางเอกสองคนไม่มีใครมา จะทำยังไง ? กมิดาหยิบส้นสูงสิบเซนติเมตรวิ่งเข้ามาอย่างสายฟ้า สีหน้าของพี่ขวัญเย็นชามาก " กมิดา เธอไม่รู้จักคำว่ารักษาเวลาไหม ? " ร้านเสริมสวยเปิดเก้าโมง แต่งหน้าครึ่งชั่วโมง นั่งแท็กซี่ยี่สิบนาที ยังรออยู่หน้าร้านไปสองชั่วโมง " ฉันตอนนี้ไม่อยากคุยกับเธอ เดียวจบค่อยเคลียร์กัน รีบขึ้นเวที " พี่ขวัญทำท่ารำคาญ " จันทร์สุดาละ ? " กมิดามองรอบๆไม่เห็นเธอ " เธอยังมีเวลาสนคนอื่นอีก ? ขึ้นไปก่อน " พี่ขวัญด่า เธอก้มหน้าไม่กล้าเถียง แค่จับหน้าอกหายใจลึกๆ ให้จิตใจสงบลง เหยียบส้นสูงสิบเซนติเมตร เดินไปที่จุดศูนย์กลางของไฟ " จากนี้ไปคนที่จะขึ้นมาคือผู้ได้รางวัล หน้าตาพร้อมกับความสามารถ จันทร์สุดา ... " กมิดาอื้ง เท้าเหมือนเหยียบหมากฝรั่ง ขยับยังไงก็ไม่ได้