ตอนที่ 49 หมวกแข็งธนู

ต๭นที่ 49 หมวกแข็งธนู จะทำอย่างไรถ้าหน้าอกถูกปลดจะไม่ให้กวิดาตอบสนองได้เหรอ?จากนั้นสายลมฉับพลันก็พัดจากร่างกายของเธอไปช่องท้องส่วนล่างทำให้เธอตระหนักถึงอันตรายในขณะนี้ ปริพลดูเหมือนจะมีขนดกเหมือนปีศาจขณะนี้เขามือข้างหนึ่งได้สอดเข้าไปในเสื้อยืดสีน้ำตาลปลดชุดชั้นในออกช่องท้องส่วนล่างของผู้หญิงนั้นสัมผัสกับอากาศเย็นจนทำให้เกิดอาการสั่น มือของเขาปีนลงไปจนถึงเอวที่เรียวจนถึงระดับความลึกสุดของเสื้อกันหนาวผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้อยากจะร้องไห้แต่ริมฝีปากของเธอถูกควบคุมโดยชายคนนั้นและเธอพยายามเปิดฟันกวนประสาทและทำให้จิตใจของเธอสับสนและหมดสติ การถูกนวดบีบบริเวณหน้าอกทำให้เธอหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดที่ด้านหลังทำให้เธอเกือบเป็นลมชายคนนั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะหยุดเลย เขาดูดริมฝีปากหวานของเธอราวกับได้ลิ้มรสน้ำหวานไม่สามารถที่จะหยุดได้การสัมผัสที่นุ่มนวลของฝ่ามือของเขาทำให้หน้าท้องส่วนล่างของเขาลุกเป็นไฟโดยที่ไม่รู้ตัว ดังนั้นเขาจึงก้มศีรษะลงเล็กน้อยโดยที่สายตาของเขาจ้องมองแล้วดึงกางเกงสีเทาออกด้วยมืออันใหญ่ กวิดารู้สึกสายลมเย็นๆลอยขึ้นมาจากขาของเธอด้วยและมีเสียงอุทานขณะที่ร่างกายเบาเขามองลงมาจับที่เข่าของเธอโดยไม่คาดคิดแยกขาแล้วกำลังยกมือของเขาคลายเข็มขัดออก “ไม่......” เสียงของหญิงคนนั้นแข็งและแหบพร่าและเธอก็ไม่หวานและน่าพอใจอีกต่อไปผมยุ่งๆของเธอกระจายอยู่บนโซฟาเสื้อกันหนาวถูกซ่อนจากเอวถึงหน้าอกรูปร่างโงมนที่เป็นลูกคลื่นของครึ่งล่างถูกเปิดรับอย่างไม่สะทกสะท้านในช่วงระยะเวลาขึ้นลงท้องสีขาวเรียบสั่นและหดตัวท่ามกลางอากาศกางเกงในสีชมพูได้รับการจ้องมองด้วยตาเปล่าของชายคนนั้น ความกลัวเกิดขึ้นในขณะนี้ “ไม่ดี”เสียงคมชัดของการปลดล็อคหัวเข็มขัดทำให้เกิดเสียงก้องดังที่ระเบียงและความร้อนแรงที่ด้านบนของขาก็ทักทายความกลัวที่เกือบหมดหวังในดวงตาของผู้หญิงผ่านชุดชั้นในผ้าบางๆ การเผาไหม้นั้นจุดประกายเส้นประสาทของผู้หญิงทุกคน “ไม่นะ ไม่นะ คุณปล่อยฉันเถอะ ขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ!” เสียงร้องไห้ดิ้นรนของเธอทะลุผ่านห้องไปแต่ไม่มีใครช่วยเธอได้ มือของปริพลกดกางเกงในผ้าไหมสีชมพูมีเป็ดสีเหลืองตัวเล็กๆปักอยู่ตรงมุมกางเกงมันมีขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือในขณะนี้คอของลูกเป็ดถูกกดด้วยนิ้วโป้งราวกับว่าเขาถูกจับโดยเจ้าของและไม่สามารถขยับได้ “เธอลังเลมากเลยเหรอ?”มือของปริพลหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงในส่วนอีกมือก็กดมือที่ปั่นป่วนของเธอไว้ตลอดเวลา ผู้หญิงสูญเสียพละกำลังและมีเสียงแหบพรึมพรำพูดซ้ำๆวาปล่อยฉันขอร้องไม่ต้องการประเภทนี้ ปริพลขมวดคิ้วอย่างหนักรู้สึกหมดอารมณ์ขึ้นมาทันใด เขาพลิกตัวลงจากโซฟาแล้วรัดเข็มขัดและหยิบเสื้อคลุมที่ร่วงลงพื้นขึ้นมาแล้วจุดบุหรี่เพื่อสูบ ในช่วงเวลานั้นกวิดาก็รีบลุกขึ้นและคว้าเสื้อแจ็คเกตขนาดใหญ่มาพันตัวไว้เธอขดอยู่ที่โซฟามองไปที่ด้านหลังของชายคนนั้นด้วยความตกใจราวกับว่าได้เห็นร่องรอยของความเหงา “ถ้าเธอไม่ยินยอมก็ช่างเถอะแต่เรื่องที่จะหย่าเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน” กวิดาค้างอยู่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเห็นด้วยกับการหย่าแล้วทำไมอีกพักหนึ่งถึงค่อยคุย กลิ่นควันบุหรี่ขัดจังหวะความคิดของเธอที่ควบแน่นในที่สุดก็ไอออกมาสองครั้ง ปริพลมองไปครู่หนึ่งแบบลังเลยกแขนข้างหนึ่งและบิดก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่แล้วยืนขึ้นและกดสวิตช์บนผนังด้านข้างของเครื่องฟอกอากาศมีไฟกระพริบสีน้ำเงิน “สุขภาพของคุณยายไม่ค่อยดีหมอบอกว่าต้องผ่าตัดสักพักฉันจะสารภาพกับคุณยายเรื่องที่คุณตั้งครรภ์แบบปลอมๆพอถึงตอนนั้นคุณต้องการที่จะออกไปหรือยังอยู่ก็แล้วแต่คุณ” “คุณยายผ่าตัด?” “อืม” ปัญหาเกี่ยวกับหลอดอาหารเนื่องจากอายุมากแล้วก็ต้องดูช่วงเวลาที่เหมาะสมครอบครัวตระกูลพิชารัตน์ต้องอดทนไม่สามารถแสดงความอ่อนแอให้คนภายนอกเห็นดังนั้นกวิดาจึงไม่เคยเห็น “คุณรีบไปอาบน้ำเถอะค่ำๆจะพาออกไปกินข้าวเมื่อตอนบ่ายคุณยายโทรมาหาไม่ต้องห่วงคุณให้ฉันไปดูคุณพาคุณไปตรวจครรภ์กลับไปก็อย่าพลาด” ปริพลพูดกับกวิดาและมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ ในตอนนี้ถ้าไม่อาบน้ำเย็นก็ไม่สามารถที่จะลดไฟในตัวลงได้ เสียงน้ำที่ดังในห้องน้ำกวิดาก็ลดโซฟาลงแล้วไปที่ห้องอาบน้ำมองไปที่หลังของเธอที่ถูกสะท้อนด้วยกระจกเงาเห็นรอยแดงบนร่างกายของเธอและเป็นร่องรอยของผื่นแดง มีรอยฟกช้ำอันใหญ่ที่ด้านหลังบวมขึ้นพอคิดถึงตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่ ในมองของเธอตอนนี้วุ่นวายทั้งเรื่องที่ภุชงค์พูดถึงความอยุติธรรมของตระกูลปรียนิตย์ยังมีเรื่องป่วยของคุณย่าช่วงนี้ผ่านมานี้คุณย่าดีต่อเธอมากความรักที่หายไปนานทำให้เธอมีความรู้สึกเป็นเจ้าของสถานที่คอนโดฟ้ารดาโดยเฉพาะคำพูดเมื่อตอนเที่ยงที่เธอถูกกระตุ้น น้ำไหลลงมาจากหัวของเธอและเธอพยายามทำให้สมองของเธอว่างเปล่าเธอพยายามที่จะจัดการความคิดของตัวเอง คำพูดที่ปริพลพูดเธอจำได้หมดคุณย่าร่างกายไม่ค่อยดีเธอตอนนี้ไม่สามารถจากคอนโดฟ้ารดาเธอต้องค้นหาข้อมูลคดีของพ่อของเธอแต่เธอไม่มีญาติเลยยกเว้นภุชงค์เธอก็ไม่รู้ที่จะไปหาใคร ภุชงค์ไม่น่าเชื่อถือมากนักเพราะเธอรู้ว่าเขาไม่ใช่พี่ชายภุชงค์คนเดิมที่เธอรู้จักเขามีคนข้างกายที่ชั่วร้ายอย่างจันทร์สุดาอยู่เคียงข้างเรื่องนี้ไม่สามารถไว้ใจเขาได้ทั้งหมด ในสมองของเธอมีเรื่องให้เธอต้องคิดทำให้เธอหลับตาอย่างแน่น คิดไปคิดมาในที่สุดเธอก็คิดออกวิธีเดียว? หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมาเธอสวมเสื้อคลุมอาบน้ำขนาดใหญ่ผมของเธอเปียกบนไหล่ มีความร้อนในห้องเมื่อเดินเข้ามาในตอนแรกความเย็นได้หายไปเหลือเพียงความเงียบที่น่าอายแล้วไม่รู้ว่าจะทำลายมันอย่างไร มีเสียงดังมาจากห้องนอนใหญ่ข้างในของประตูเป็นเงาของปริพละกำลังเปลี่ยนชุดกวิดาลังเลที่จะผลักประตูไป กวิดารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากเรื่องนั้นเธอยังกล้าที่จะวิ่งมาช่างไม่รู้อะไรเลยว่าจะเป็นอย่างไร? เขาขมวดคิ้ว “Lilianจะนำเสื้อผ้าของคุณมาส่งคุณรออยู่ที่นี่ฉันจะไปก่อนก่อนอาหารมื้อเย็นปมุตจะมารับคุณ” “ไม่ต้องหรอกคุณไม่ต้องไปก่อน” กวิดาจับมือเธอราวกับตั้งใจแน่วแน่”ฉันแต่งงานกับคุณแต่งงานแล้วจริงๆ” มีช่วงเวลาแห่งความเงียบงันในห้องนอนขนาดใหญ่ ดวงตาของปริพลมองไปที่ร่างของหญิงคนนั้นภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวกระดูกไหปลาร้าที่บอบบางปรากฏขึ้นและผมที่เปียกดูเป็นเอกลักษณ์และเขาพาดมันไว้บนไหล่ถ้าไม่ดึงดูดเขาก็ไม่มีใครเชื่อ