ตอนที่ 58 ไฟราคะ

ต๭นที่ 58 ไฟราคะ ลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างตอนนี้ก็ไม่ช่วยให้อุณหภูมิของทั้งสองที่อยู่ภายในห้องเย็นลง กมิดากังวลว่าตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอสามารถหายใจได้ทุกที่ทุกเวลา แต่เธออาจจะขาดอากาศหายใจตายได้จากจูบที่ยอดเยี่ยมของปริพล พวกเขากำลังกอดรัดกันอยู่บนโซฟา มือของผู้ชายเอื้อมไปกระตุกสายเสื้อคลุมออกเขาค่อยๆเอามือเข้าในเสื้อชั้นในสีชมพูนั่น เขาค่อยๆลูบไล้อย่างอ่อนโยน ในขณะนั้นก็มีเสียงครางดังออกมาจากใต้ร่างของเขา เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นตามลำคอของเธอ เขาก้มลงพรหมจูบที่ซอกคอนั่น ค่อยๆพรหมจูบลงไปถึงร่องอก ผมยาวสีดำที่กระจายอยู่บนไหล่ เขาค่อยๆเอื้อมมือไปด้านหลังปลดชุดของเธอออก คนที่อยู่ด้านล่างร่างกายเริ่มสั่นเทา เขาหยุดการกระทำนั้นและลังเลอยู่สักครู่ แต่เขาไม่คาดคิดว่าครั้งนี้ไม่มีการต่อต้าน เพียงแค่มือที่คล้องอยู่รอบคอของเขานั้นแน่นขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเธอกำลังกลัว แต่ไม่รู้ว่าเธอกลัวอะไร นี่เป็นครั้งแรกของเธอ ครั้งแรกที่เขาเจอเธอเขาก็เคยคาดเดาแบบนี้มาก่อน ภายในวงการบันเทิงนั้น ได้เจอคนที่ยังบริสุทธิ์อยู่มันเป็นเรื่องยาก เขาก็แค่เดาเท่านั้นแต่ไม่ได้เอามาใส่ใจ เขาไม่มีความซับซ้อน เขาไม่สนใจว่าในอดีตเธอผ่านอะไรมา เพียงแต่ปฏิกิริยาของเธอตอนนี้ทำให้เขายืนยันความคิดเดิมของเขา ดังนั้นมีความรู้สึกมากมายอยู่ในใจเขา เขาพยายามจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยนแต่มันกลับกลายเป็นรุนแรงมากยิ่งขึ้น “มันจะเจ็บนิดหน่อย อดทนหน่อยนะ ผ่านไปแล้วมันจะดีเอง” เขามีความอดทนที่จะเกลี้ยกล่อมคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ผู้หญิงตัวเล็กๆนั้นตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและหอบเล็กน้อย เธอพยักหน้าด้วยความสงสัยเล็กน้อย พิจารณาว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ ปริพลจึงต้องรอบคอบเขาอุ้มเธอขึ้นจากโซฟาไปวางไว้บนเตียงนุ่มอย่างระมัดระวัง เอาหมอนที่อยู่ข้างๆมาวางรองที่ด้านหลังและเอวของเธอหวังว่าทำแบบนี้แล้วเธอจะเจ็บปวดน้อยลง กมิดากัดฟันของเธอ เหงื่อค่อยๆไหลออกมาจากหน้าผาก เธอกลัวเธอได้ยินมา แต่ในทางปฏิบัติแล้วแค่ครั้งนี้ครั้งแรก ผู้ชายเปิดลิ้นชัก เขาเอาอะไรออกมาไม่รู้และใส่เข้าไปในตัวเธอ การที่เขาทำแบบนี้ ทำให้กมิดางงงวย เขาไม่ได้ต้องการใช่ไหม? ปริพลรู้สึกสงสัยว่าทำไมเธอถึงนิ่งไป เขาพูดออกมา “ใช้สิ่งนี้ คุณจะรู้สึกเจ็บปวดน้อยลง” เสียงเรียบเย็นย้อมด้วยสัมผัสร้อนแห่งตัณหา มันเหมือนเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้ผู้หญิงตัวเล็กๆจนแก้มแดง เธอหันศีรษะและกัดฟันแน่น เธออายจนต้องการที่จะเอาหมอนมาปิดหน้าเธอไว้ เขาไม่ได้รีบร้อนที่จะใส่เข้าไป ถ้าหากต้องการได้ทั้งร่างกายและจิตใจของผู้หญิงนั้น อันดับแรกต้องทำให้เธอผ่อนคลาย เขาก้มหัวลงเริ่มทำต่อ เขาจูบผ่านเอวของเธอ เขาจูบและดูดดุนเมล็ดถั่วแดงที่แสนมีเสน่ห์นั้น จูบไปที่ซอกคอเธอ รอยจูบพวกนี้ทำให้เธอรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก เธอดึงผ้าห่มอย่างบ้าคลั่ง เธอต้องการที่จะเอามันมาปกปิดร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่าของเธอ แต่เขาไม่ให้โอกาสเธอเลย แววตาของเขามองมาที่ร่างกายของเธอนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม ฝ่ามือของเขา เขาค่อยๆเอานิ้วลูบไล้ไปตามผิวกายของเธอ ริมฝีปากบางของเขาเข้าไปขบกัดที่ติ่งหูของเธอ เขาเล่นกับหูของเธอเบาๆ เธอหดตัวและครางออกมาเบาๆ มันเหมือนเป็นวิญญาณที่กระตุ้นให้เลือดลมสูบฉีด ในตาของเขามีประกาย เขายกยิ้มที่มุมปากและมากระซิบข้างหูเธอเบาๆ “ตรงนี้ค่อนข้างอ่อนไหว” กมิดารู้สึกว่าหูของเธอตอนนี้จะต้องแดงเหมือนกุ้งต้มแน่นอน ไม่สามารถมองได้จริงๆ จะทำก็ทำ ทำไมคุณจะต้องพูดตลอดเวลาด้วยนะ มันทำให้…จริงๆแล้วมันทำให้…โกรธไม่มีอะไรจะพูด แต่พวกถ้อยคำเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่ามันได้ผลเธอรู้สึกว่าจู่ๆก็ความร้อนเริ่มไหลวนอยู่ในท้องของเธอ ความชุ่มชื่นเริ่มไหลออกมา มันทำให้เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองให้เขาไปหาความแข็งแกร่งที่อยู่ระหว่างขาของเขาได้ เมื่อเข้าใกล้แท่งร้อนนั้นเธอบีบขาของเธอแน่น ทันในนั้นคนที่อยู่ด้านบนก็สูดหายใจเข้า ขมวดคิ้วมองไปที่เธอ อันนั้นมันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ามันแข็ง แต่จริงๆแล้วมันเปราะบางมาก แรงเสียดทานระหว่างขาทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่ม หน้าอกที่ขาวดังข้าวสาลีของเขาเริ่มมีเหงื่อไหลออกมาและหยดลงบนหน้าท้องของเธอ มันทำให้เธอสั่น ความร้อนและแห้งแล้งอยู่ระหว่างท้องของคนสองคน เขาเอื้อมมือไปที่เธอ “ถ้ามันเจ็บ บอกฉันนะ” เขากระซิบในหูของเธอแล้วจับขาเธอแยกออก ค่อยๆสอดมันเข้าไปในสวนที่ลึกลับนั่น เมื่อแรกที่เข้ามา ผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างของเขานั้นเบิกตากว้างและหายใจออกอย่างเจ็บปวด ความรู้สึกมันเหมือนเป็นตะคริว เธอตกใจจนคว้าแขนของเขาไว้แน่นและจิกเล็บลงไปที่แขนของเขา “อ้า…อืม…เจ็บ…” ผู้ชายรู้สึกว่ามีแรงต้านที่ขัดขวางการเข้าถึงของเขา แต่ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้้ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่ลูกศรบนเส้น เขาต้องใส่เข้าไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เขาใจแข็งและดันมันเข้าไปจนสุด “อ้า…” กมิดารู้สึกว่าร่างกายส่วนล่างของเธอมันเจ็บปวดราวกับถูกแทงเลยทีเดียว เธอรู้สึกถึงแรงเสียดทานภายในร่างกายอย่างชัดเจน แม้จะรู้สึกว่ามีของเหลวไหลออกมาเพื่อลดการเสียดทานดังกล่าว แต่มันคับแน่นเต็มร่องของเธอ อาจกล่าวได้ว่ามันเกือบจะฉีกร่างกายของเธอออกเป็นชิ้นๆ ตอนนี้ในสมองของเธอโล่งไปหมด มีแต่เสียงตะโกนด้วยความเจ็บปวด แต่เสียงก็ค่อยๆเบาลงจนแทบจะไม่ได้ยิน ปริพลมองเธออย่างอ่อนโยน เขาลูบแก้มของเธออย่างรักใคร่ เขาหยุดสิ่งนั้นให้อยู่ในร่างกายของเธอโดยไม่ขยับอีกเพราะเขากลัวว่าเธอจะหมดสติ “คนหลอกลวง….” กมิดาจับมือเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาในดวงตา “มันเจ็บมากเลย….” “เชื่อฉันนะ ขยับแล้วมันจะดีขึ้นเอง” คำพูดปลอบใจมันดังก้องอยู่ในหัวเธอ ที่จริงแล้วเธอไม่ได้เชื่อในคำพูดเหล่านั้น แต่คิดว่าเรื่องนี้มันต้องผ่านไปไม่ช้าก็เร็ว เธอกัดฟันและตอบตกลง “เบาเบาหน่อยนะ” คำพูดเหล่านี้ไม่รู้ว่ามีหรือไม่มีประโยชน์ ร่างกายของเธอนั้นค่อยๆชาและสติเริ่มเลือนราง เมื่อเขาเคลื่อนไหวอีกครั้งความเจ็บปวดที่หายไปมันก็เริ่มกลับมา ความรู้สึกที่เหมือนร่างกายถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ อาจจะเป็นความรู้สึกที่ไม่มีวันลืม เธอกัดฟันของเธอพยายามที่จะไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมา แต่ว่ามันเจ็บจนไม่สามารถห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้ ในที่สุดปริพลก็ไม่สามารถทนเห็นความเจ็บปวดของเธอได้ เขาได้ถอนสิ่งนั้นออกมาจากร่างกายของเธอ เช็ดน้ำตาให้เธอและดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ลูบหัวเธอเบาๆเพื่อปลอบใจเธอ “ถ้ามันเจ็บเกินไป ก็พอแค่นี้เถอะ” น้ำเสียงของเขามันแหบแห้งเต็มไปด้วยความอดกลั้นทำให้กมิดารู้สึกหัวใจถูกบีบรัด มีความสงบในจิตใจที่ไม่สามารถอธิบายได้ เธอคลายมือของเธอออก จับไปที่แขนเสื้อของเขาและกระซิบออกมาว่า “ไม่” สีหน้าของปริพลค่อนข้างสลดลง ฉันสามารถเห็นแววตาที่สดใสของเขาในความมืดได้อย่างชัดเจน หน้าของเขานั้นเหมือนจะร้องไห้้ แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ผู้หญิงตัวเล็กนั้นเห็นอย่างนั้นแล้วก็กลัวว่าเขาจะล้มเลิกกลางคัน เธอเลยยื่นมือเขาไปคล้องคอของเขาและดึงเขาลงมาพรหมจูบไปคอและแก้มของเขา