ตอนที่ 68 คำพูดทำให้คนกังวล

ต๭นที่ 68 คำพูดทำให้คนกังวล ประโยคการสนทนาระหว่างเขาสองคนเร็วขึ้น เหมือนมีการนัดกันมาก่อน การพร้อมเพียงกับเหมือนนัดกันอย่างนี้ ทำให้กมิดาอดหัวเราะไม่ได้ “ฮือ” เมื่อเธอคิดถึงตอนที่คุณย่าให้เขาเรียกสุดที่รักต่อหน้าคนรับใช้ ทำให้เธอปิดหน้าแล้วหัวเราะเยาะกลิ้งตัวไปอีกข้างด้วยรอยยิ้ม และทำเสียงโศกเศร้า “พอละ ฉันเรียกไม่ออก” ปริพลนั่งอยู่ข้างเตียง พอเห็นเธอหัวเราะจนไหล่สั่นสะเทือน ก็ได้โน้มตัวลงมาและรูดหัวเธอ จนหัวที่รูดอยู่หยุดสั่่น เขาขยับเข้ามาใกล้ ๆ และจูบบนหัวเธอเบา ๆ “นอนได้แล้ว” รู้ว่ายังมีผมกั้นไว้อยู่ แต่เธอรู้สึกว่าจูบนั้นมาอย่างแรง เธอตึงหัวมุมของผ้านวมไว้นานโดยไม่พูดอะไร ฟังเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ ใจเธอเต้นไม่หยุดเหมือนเต้นผิดจังหวะ ผ้าปูเตียงเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเขา เป็นลักษณะเหมือนกลิ่นน้ำหอมผู้ชายผสมกับยาสูบจาง ๆ และทำให้เธอนอนหลับไป ในเวลาต่อมารู้สึกตัวไม่ชัดเจน เหมือนมีคนกอดเธอจากด้านหลัง พูดอะไรที่ข้างหูเธอ เหมือนคำหวาน ๆ ของคู่รักที่กำลังจะจากกัน เธอนอนหลับอย่างลึกและฝันว่าตัวเองยื่นอยู่บนเวทีระฆังทอง อย่างสวยงามคนใต้เวทีกำลังตบมือให้ เป็นฝันที่ดี เมื่อเธอตื่นขึ้นมา แสงอาทิตย์ได้ส่องไปทั่วห้อง เธอนอนตื่นอย่างธรรมชาติโดยไม่มีคนรบกวน ตื่นขึ้นมาข้างเตียงไม่มีคนแล้ว ตอนเปิดตู้เสื้อผ้าเหมือนเสื้อในตู้หายไปเยอะเลย “ลิน” เธอหันไปถามคนรับใช้ที่กำลังทำความสะอาดอยู่ “คุณชายไปไหน？ไปทำงานแล้วหรือ” ลินทำท่าอื้งไป “คุณชายเมื่อคืนไม่ได้บอกหรือ？” กมิดาอึ้งไปสักพัก บอกอะไร？ “เมื่อเช้านี้คุณชายบินไปจิงเจ้า อาจจะอีกสองวันถึงจะกลับมา” เรื่องพวกนี้ ปริพลไม่เคยบอกเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ทำไมรู้สึกน้อยใจจัง？ เห็นเธอใจไม่อยู่กับตัว ลินคิดว่าตัวเองพูดผิดแล้ว รีบอธิบายว่า “อาจจะคุณชายลืมไป อย่างไรก็ตามไปไม่นาน แค่สองสามวันเอง ไปจัดงานวันเกิดให้คุณแม่แล้วก็จะกลับมา” จัดงานวันเกิดคุณแม่？ คนในตระกูลพิชารัตน์จะเรียกแม่ของปริพลว่าคุณแม่ กมิดาเงยหน้ามองลิน รู้สึกยิ้มไม่ออก “สองวันนี้จัดงานวันเกิดหรือ？” ลินรู้สึกใจไม่ดี เหมือนตัวเองยิ่งพูดยิ่งยุ่ง รีบพูดเพิ่มเติม “คุณหญิงอย่าไปคิดมากเลย คุณชายจะกลับจิงเจ้าไปจัดงานวันเกิดให้คุณแม่ทุกปีและไม่ได้พาใครไปด้วย ขนาดคุณหญิงแก่ก็ไม่ได้ไป ความสัมพันธคุณชายกับคุณพ่อไม่ค่อยดี ดังนั้นถึงจะกลับไปอย่างไม่เต็มใจและกลับไปปีละครั้ง” กมิดาโบกมือให้ลินไม่ต้องพูดต่อไปอีกแล้ว“ไม่เป็นไร ไม่ต้องอธิบายแล้ว ฉันเพิ่งมาได้เดือนกว่าเองดังนั้นไม่มีเหตุผลที่ต้องตามไปด้วย” กมิดารู้สึกน้อยใจอย่างกะทันหันอาจเป็นเพราะว่าแม่ของปริพลกับวันนีย์รู้จักกัน และมองดูตัวเองจะไปเข้าใกล้ตระกูลพิชารัตน์ที่อยู่จิงเจ้าน่าจะยากมากเลย อันแรกเลย ปริพลไม่คิดที่จะพาเธอไปเจอพ่อแม่ของเขา ลินคิดว่าคุณหญิงยังไม่พอใจและโทษตัวเองว่าพูดผิด พูดกระซิบว่าจะไปบอกคุณหญิงไหม ตอนรับประทานอาหารเช้า คุณย่าถามกมิดาเกี่ยวกับงานแต่ง งานแต่งต้องการแบบไหน อยากได้แบบจีนหรือแบบฟรั่ง ต้องการจัดภายในโรงแรมหรือที่โล่ง คนที่บ้านมีใครบ้าง ต้องการแจกการ์ดรับเชิญไหม ดูท่าทางแล้วกมิดาใจไม่อยู่กับตัว เมื่อคุณย่าถามมาก็ตอบแค่พยักหน้าไม่ได้ตอบอะไรเพิ่มเต็ม “ใช่แล้ว ฝั่งพ่อแม่ของปริพลอาจจะมีปัญหาหน่อย” เธอสติกลับมาอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินคำนี้ ทำตาโตมองไปที่คุณย่า “มีอะไรหรือ?” “เธอก็รู้ว่าพ่อของปริพลงานเยอะ ปกติไม่ค่อยมีเวลาว่าง เมื่อเร็ว ๆ นี้ยังโทรมาหาฉันว่าที่กองทัพจะมีการฝึกซ้อมครั้งใหญ่ใช้เวลาประมาณครึ่งปี อาจจะต้องรอจบการฝึกซ้อมแล้วถึงจะมีวันหยุดกลับมาร่วมงานแต่ง” คุณย่าใส่หัวและพูดถึงเรื่องนี้ทีไหร่ก็รู้สึกเจ็บใจ “ฉันถึงบอกว่าทำไมต้องส่งลูกไปที่กองทัพทหาร แต่สามีก็ไม่ฟังเลย ตอนนี้ก็เป็นอย่างนี้ละ คนหนึ่งไม่ชอบทหารอย่างมาก อีกคนหนึ่งอยู่ที่กองทัพทหารตลอด ขนาดลูกและแม่ยังไม่ได้เจอสักเท่าไหร่ บ้านดี ๆ ก็ไม่มีความสุข” “ไม่เป็นไร คุณย่า ฉันยังอยู่เป็นเพื่อนเธอ” กมิดาไม่อยากเห็นคุณย่าเศร้าแบบนี้ ทุกครั้งที่เธอพูดถึงลูก ๆ ของตัวเองก็จะเศร้าใจ คุณย่ามีลูกชาย 2 คนและลูกสาว อีก 1 คน พ่อของปริพลเป็นลูกชายคนโต โตที่กองทัพทหาร นิสัยจะเย็นชาหน่อย เที่ยบกับปริพลแล้ว ลูกชายคนที่สองทำธุรกิจที่ต่างประเทศแต่เสียชีวิตด้วยอุปติเหตุ เหลือลูกชายคนหนึ่งอยู่กับแม่ย้ายไปที่ต่างประเทศแล้ว ส่วนลูกสาวคนเล็กทำวิจัยที่ต่างประเทศและไม่ค่อยกลับบ้าน ตามหลักแล้วถือว่าเป็นบ้านที่มีคนเยอะ แต่ตอนนี้ในบ้านไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย มีแค่คุณย่าคนเดียวอยู่ตรงนี้ “กามิดาเป็นเด็กดี ฉันเห็นเธอครั้งแรกก็คิดว่าเธอต้องเป็นหลานสะใภ้ของปริพลแล้ว นอกจากเธอ คุณย่าไม่เอาคนอื่นเลย” คุณย่าจับมือกมิดาและยิ้มจนเห็นริ้วรอยที่ใต้ตา “อื่ม ฉันรู้ว่าคุณย่าดี” กมิดาเอียงหัวและทำท่าคิดจะทำอะไร “แน่นอน ฉันชอบเธอจริง ๆ น่ะ ตั้งแต่เธอมาแล้ว ที่นี่เป็นเหมือนบ้านสักหน่อย ฉะนั้น นอกจากเธอแล้ว ไม่มีใครเหมาะกับปริพลแล้ว รอปริพลกลับมาแล้วพวกเธอไปลองชุดแต่งงานได้เลย” สายตาของกมิดามืดลงเมื่อได้ยินอย่างนี้ เมื่อเช้าทานข้าวได้ยินคนรับใช้พูดถึง ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เธอคาอยู่ในใจ “คุณย่า ก่อนที่จะจัดงานแต่ง พ่อแม่ของปริพลยังไม่เคยเห็นฉันเลย อย่างนี้จะดีหรือ?” คุณย่าอึ้งไป และรอยยิ้มเริ่มหายไป เธอมองที่กมิดาและพูดว่า “กมิดา เธอฟังอะไรจากที่ไหนมาหรือ?” ที่บ้านคนรับใช้เยอะ หลีกเลี่ยงไม่ได้มีใครจะพูดอะไรไม่ดีออกมา กมิดาอึ้งไปสักพัก แค่จากกริยาของตัวเองก็ดูออกเลยหรือ?คุณย่าฉลาดมากเลย “ไม่รู้คนที่ไหนมาพูดมาก เรื่องในบ้าน ฉันให้คนดูแลไปเช็คแล้ว คนรับใช้แบบนี้ไม่ต้องเอา” เสียงที่คมชัดออกมา นี่เป็นเจ้างของบ้านที่ต้องมี “ฉันได้ฟังมาแล้วนิดหน่อย แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก อย่างไรก็ตามนั้นก็แค่ที่พวกเขาพูดกัน…...” “ฉันรู้นิสัยของแม่ปริพล เป็นคนที่มองสูง เมื่อได้เจอกันแล้วไม่น่อจะดีกว่าที่เขาพูดกัน ไม่ใช่เป็นคนไม่ดีน่ะ แค่นิสัยอยู่ด้วยกันยากหน่อย แต่ฉันไม่ชอบเขา ไม่นั้นฉันคงไม่ได้ไม่ให้เขาอยู่กับฉันหรือ”