ตอนที่15 ผู้หญิงหน้าอกใหญ่ไร้สมองสินะถึงได้รับการยอมรับ

ต๭นที่15 ผู้หญิงหน้าอกใหญ่ไร้สมองสินะถึงได้รับการยอมรับ วันนี้ที่บริษัทมีประเด็นถกกันเรื่องหนึ่ง ประธานสงเจ๋อของพวกเราอยู่ด้วยกันกับเหลยอินอินนางแบบ 18 line ฉันเห็นจากข่าวบันเทิงในเช้านี้ด้วยรูปภาพที่ถ่ายผู้ชายที่ไปโรงแรงกับสาวหน้าออกใหญ่คนหนึ่ง และแล้วก็ถึงเวลาเข้างาน ไม่พวกเขาไม่เป็นอันทำงาน ทั้งยังแสดงความคิดเห็นต่างๆนานาๆไม่ต่างจากความคิดของแม่ฉันเลย ต่างรู้สึกว่าผู้หญิงที่อาศัยผู้ชายไต่เต้าขึ้นไปด้วยทางลัด ฉันถึงกับหงุดหงิดไปบ้าง ทนไม่ได้พูดกับพวกเขาไปว่า : “ พวกเธอคิดว่าผู้ชายชอบผู้หญิงที่อกใหญ่ไร้สมองเหมือนกันหมดเหรอ ? ประธานของพวกเราอาจจะมีความหมายอื่นมากกว่านั้น ไม่น่าจะตั้งใจแค่นั้น พวกเธอต้องทำอะไรก็ควรจะไปทำ เสวนาเรื่องพวกนี้มีประโยชน์ตรงไหน ” “ พูดได้มีเหตุผล ฉันดูตั้งใจขนาดนั้นที่ไหนกัน ” เสียงที่เหมือนว่าเคยพบกันมาก่อนดังมาจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปมอง แต่กลับต้องตกตะลึงไป นี่ไม่ใช่ว่าเป็นผู้ชายขี้เก๊กคนนั้นที่เจอในลิฟท์วันนั้นเหรอ ? อย่าบอกนะว่า เขาเป็นประธานอุดมคติคนนั้นที่ฉันวาดฝันน่ะ ? ถ้าใช่ล่ะก็ ฉันจะขอคืนคำพูดเลย ทุกคนเห็นสงเจ๋อมาก็สงบปากสงบคำ นั่งเข้าที่ของตัวเองเริ่มทำงานโดยอัตโนมัติ แต่เพื่อนร่วมงานผู้หญิงเหล่านั้น เงยหน้ามาแอบมองสงเจ๋ออยู่บ่อยครั้ง สงเจ๋อดูดีทีเดียว ทั้งโสด ก็เป็นเรื่องยากที่ผู้หญิงที่ร่วมงานเหล่านี้จะไม่อยากโบยบินขึ้นไปเป็นนางพญา ฉันก้มหน้าดูเอกสารตลอดเวลา บนหัวฉันก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จับจ้องฉันอยู่ตลอด ทำให้ฉันรู้สึกไม่อิสระเลย เป็นเวลาเนิ่นนานกว่าสงเจ๋อจะแยกตัวออกไป ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เพื่อนร่วมงานฝ่ายบุคคลก็ประกาศเรียกฉัน บอกว่าให้เอาของทั้งหมดย้ายไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน รอบๆก็เต็มไปด้วยสายตาอิจฉาริษยาของพวกเพื่อนผู้หญิงที่ร่วมงานเหล่านั้น ฉันเก็บของเสร็จเรียบร้อยจึงไปที่ห้องประธานที่ชั้น 8 เมื่อเดินเข้าประตูไป สงเจ๋อก็พูดกับฉันว่า : “ ที่เธอพูดเมื่อครู่ พูดได้ดีนะ แต่มีที่ผิดอยู่อย่าง ฉันไม่ได้ผิวเผินเท่าไหร่ แต่เป็นตั้งใจมากๆต่างหาก ” ฉันยกมุมปากเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร ในทางตรงกันข้าม ฉันไม่เห็นความตั้งใจเลยสักนิด “ ท่านประธาน คุณเรียกฉันมาที่เพื่อ.... ” ฉันถามอย่างไม่มั่นใจ “ ตั้งแต่วันนี้ไป เธอจะเป็นผู้ช่วยของฉัน ” ส่งเจ๋อเอนตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ทั้งตัว พูดกับฉันด้วยท่าทางสบายๆ ฉันยังคงรู้สึกสับสนมึนงง ไม่รู้เลยว่าสถานการณ์เกิดขึ้นตรงหน้าคือเกิดอะไรขึ้น ฉันที่ตั้งใจทำงานออกแบบอยู่แท้ๆ ทำไมกลายมาเป็นเลขาของเขาได้ ? เบื้องบนมีคำสั่งย้าย ฉันก็ไม่มีสิทธิ์โต้ตอบ “ ให้ฉันนั่งตรงไหนคะ ? ” สงเจ๋อที่ตำแหน่งตรงข้ามเขา ฉันเรียดปากแล้วนั่งลง พูดกับเขาว่า ： “ ท่านประธาน ฉันไม่เคยเป็นผู้ช่วยเลย ไม่รู้เลยว่างานในส่วนของฉันคือตรงไหนบ้าง รบกวนท่านประธานช่วยชี้แจงหน่อยนะคะ ” “ คุยเป็นเพื่อนฉัน เมื่อมีงานเลี้ยงก็ไปกินเลี้ยงเป็นเพื่อนฉัน ที่สำคัญที่สุดเลย ทุกวันตอนเช้ามารับฉันที่บ้านไปทำงานที่บริษัท ” เป็นประธานระดับสูงขนาดนี้ ไม่มีคนขับรถรับส่งหรอกเหรอ ? ฉันไม่เชื่อหรอก “ แล้วคนขับรถของคุณล่ะคะ ? ” ฉันเอ่ยถาม “ น่าเบื่อ 5 นาทีก่อนหน้านี้ฉันไล่ออกไปละ ” เขาพูดอย่างไม่อยากเอ่ยถึง บางทีลูกคนมีเงินนี่ก็ไม่เข้าใจเลย เสียงานงานหนึ่งสำหรับคนอย่างพวกเราแล้ว รู้เลยว่ามีรสชาติยังไง ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้วว่างานของตัวเองจะเป็นอะไร ในใจของฉันคิดแต่ว่าจะหาเงินมากกว่านี้ได้ยังไง เพื่อชำระหนี้สินให้หมดเร็วที่สุด “ แล้วเงินเดือนล่ะคะ ? สูงหรือต่ำกว่างานเดิมคะ ” “ 3 เท่าของงานเดิม ” เมื่อเขาพูดแบบนี้ ฉันรีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ตกบ่าย สงเจ๋อพาฉันไปงานเลี้ยงงานหนึ่ง แต่เมื่อเห็นหลินย่งถิงบนโต๊ะอาหาร ฉันก็ไร้จุดหมายไปหมด