ตอนที่17 คุณเลิกตื๊อฉันได้แล้ว

ต๭นที่17 คุณเลิกตื๊อฉันได้แล้ว ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่า ฉันรู้สึกเหมือนน้ำเสียงที่สามีถามภรรยาที่นอกใจอย่างนั้นแหละ แต่ระหว่างฉันกับหลินย่งถิงถือว่าเป็นอะไร ? ถ้ามีความเกี่ยวข้องจริงๆ นั่นก็คือเรื่องคืนนั้น แต่ทุกคนก็บรรลุนิติภาวะหมดแล้ว เรื่องอย่างนี้ก็ไม่มีอะไรต้องพูดหรอก ฉันเป็นผู้หญิงที่ยกครั้งแรกให้เขายังไม่พูดอะไรเลย เขาอยู่ในพันธนาการที่ไม่ชัดเจนนั้น “ นี่ฉันต้องรายการคุณด้วยเหรอ ? ระหว่างพวกเรา เหมือนไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้วนะ ” ฉันพูดเบาๆ ใจจดจ่อจะไปห้องน้ำ หลินย่งถิงก้าวเข้ามา เดินเรียงแถวข้างฉัน บีบฉันระหว่างเขากับกำแพง เหลือเพียงช่องแคบๆให้ฉันเท่านั้น เมื่อได้ฟังฉันพูด เขาก็เข้ามา ยิ้มอ่อนๆมองฉัน ： “ ความสัมพันธ์ของเจ้าหนี้กับลูกหนี้ไง ยังไม่มากพอให้ฉันถามเหรอ ? ” “ พอแล้วๆๆ นายมีเงินนายสุดยอดแล้วโอเคไหม ขอล่ะนายเลิกตื๊อฉันได้แล้ว ！” ฉันอยากจะไปห้องน้ำมันยากอะไรขนาดนี้นะ ? “ เธอแน่ใจนะ ว่าเป็นฉันที่ตื๊อ ? เธอเดินตามฉันเข้ามาในห้องน้ำผู้ชายนะ ฉันสิยิ่งต้องสงสัยจุดประสงค์ของเธอ ” เขาพูดไปแล้วก็เงยหน้าชี้ที่สัญลักษณ์บนประตู พอฉันเห็นสีหน้าก็เปลี่ยนไปละอายทันที ฉันเดินตามเขามาที่ห้องน้ำชายจริงๆ ช่างขายหน้าเหลือเกิน ！ ร้องออกมาอย่างไม่สนใจ ฉันพูดอย่างหนักแน่น ： “ ก็ห้องน้ำหญิงอยู่ข้างๆ ฉันขอออกมาเดินเล่นด้านนอกก่อนไม่ได้หรือไง ? ” หลินย่งถิงมาตรงข้ามฉันเชิดคางฉันขึ้น พูดว่า : “ ได้ ฉันแค่จะเตือนเธอด้วยความหวังดีก็เท่านั้น ห้องน้ำหญิง อยู่ที่มุมทางเดินฝั่งนั้น เหตุผลที่ร้านนี้ออกแบบแบบนี้ คงจะกลัวว่าผู้หญิงอย่างเธอจะตามผู้ชายสินะ ” เขาพูดจบก็เข้าห้องน้ำไปเหลือไว้แค่ฉันที่น้ำตาตกใน ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ถอนหายใจออกแล้วก็วิ่งไปฝั่งตรงข้ามของทางเดิน อีกนิดก็จะอั้นไม่อยู่แล้ว หลินย่งถิงน่าเกลียดขนาดนี้พวกเราก็ถือว่าจบกันแล้วละกันนะ ！ บังเอิญที่ไม่บังเอิญ ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นหลินย่งถิงเดินออกมาจากฝั่งตรงข้าม อะไรผู้ชายจะเข้าห้องน้ำช้าขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะต่อมลูกหมากมีปัญหาแน่ๆ การทำงานของไตก็มีปัญหาด้วย จัดการไม่ดีก็จะไร้น้ำยา ต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ ！ หลังจากคิดอย่างนี้แล้ว ในใจฉันก็สบายใจขึ้นมามากเลย เดินไปในห้องอย่างสบายใจ หลินย่งถิงเข้าห้องตามหลังมาอย่างพอดิบพอดี โชคดีที่ทุกคนดื่มไปมากแล้ว แล้วก็ยุ่งอยู่กับการชนแก้วกัน ไม่มีใครสนใจพวกเรา ไม่อย่างนั้นไม่พ้นคงจะโดนแซวอีกเป็นแน่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกเขานั้นดื่มกันอย่างไร ที่นั่งก็เปลี่ยนเคลื่อนย้ายไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือที่นั่งว่างติดกันเพียง 2 ที่เท่านั้น หลินย่งถิงก็ช่างใจกว้างเลือกนั่งทางขวา ตำแหน่งที่นั่งตรงนั้น ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ยังหัวรั้นจะนั่งลงไป ทางซ้ายเป็นสงเจ๋อส่วนทางขวาเป็นหลินย่งถิง ทันใดทันนั้น ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองถูกอัดเป็นแซนด์วิชเลยทีเดียว “ ประธานลู่ทำไมนานขนาดนี้กว่าจะกลับมา อย่างนี้ไม่ต้องปรับสัก 3 แก้วหน่อยเหรอ ? ” มีคนเห็นหลินย่งถิงก็รีบพูดขึ้นมา “ ใช่ใช่ใช่ ผู้หญิงที่ท่านประธานสงพามาก็ต้องดื่มด้วยสิ ” มีคนพูดต่อ ฉันดื่มเหล้าไม่ได้ พอฉันดื่มเหล้าเพียงแค่แก้วเดียว ผดผื่นก็จะขึ้นไปทั้งตัว เป็นแบบนั้นก็จะดูไม่ดีสุดๆเลยล่ะ “ ขอโทษนะคะ ฉันแพ้เหล้าน่ะค่ะ ฉันขออนุญาตดื่มชาแทนนะคะ ” ฉันพูดอย่างขอโทษ ยกชาขึ้นชนแก้วแต่ทุกคนไม่ยอมเป็นตายยังไงก็จะให้ฉันดื่มเหล้าให้ได้ สงเจ๋อทนไม่ไหวเห็นฉันตกที่นั่งลำบาก รีบพูดว่า ： “ ฉันช่วยเธอเองละกัน พวกนายก็อย่ารังแกผู้หญิงนักเลย ฮีโร่ที่ช่วยสุภาพตรีก็เป็นงานอดิเรกของฉันอยู่ละ ” แต่ทุกคนก็ไม่ยอม ： “ ท่านประธานสง ตอนที่เพื่อนร่วมงานผู้หญิงรินให้ท่าน ท่านพูดแบบนี้เหรอ ทำไมอยู่ที่นี่ถึงเปลี่ยนกฎซะล่ะ ? ” ตอนนี้สงเจ๋อเองก็ดูเหมือนว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหลยอินอินยืนขึ้นแล้วเทเหล้ายื่นมาทางฉัน “ อ่ะ คุณหนิงใช่ไหมคะ แด่คุณ ” พูดๆอยู่แทบจะถูกบังคับเทเหล้าแก้วนั้นเข้าไปในปาก เหล้าลงไปในท้อง ฉันก็รู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าวทุกสัดส่วน ทรมานจะตายแล้ว นี่มันเหล้าขาวคงจะหมักมานานแล้ว ร่างกายของฉันก็เริ่มปรากฏผื่นแดงออกมา ถ้าดื่มสามแก้วจริงๆ ฉันคงจะเมาไปไกลแล้ว ในสายตาเหลยอินอินแวบหนึ่งปรากฏรอยยิ้มอย่างมีแผนร้ายออกมา สงเจ๋อก็เข้ามาช่วยฉันไม่ได้ ทำได้เพียงร้อนใจอยู่ข้างๆเท่านั้น หลินย่งถิงดื่มไปแล้ว 3 แก้ว เห็นเหลยอินอินยังคงจะเทเหล้าให้ฉัน แก้วเหล้าในมือข้างหนึ่ง ชั่วครู่เดียวก็เทจนเต็มแก้ว แต่ตัวเองก็ดื่มไปจนหมดแก้ว “ เหลืออีกสองแก้วฉันให้คนอื่นดื่มนะ ถ้าทุกคนไม่ยอม อย่างนั้นฉันจะไม่ให้เกียรติละนะ ” ประโยคเดียว ก็ปิดปากทุกคนเงียบสนิท ทุกคนในที่นั้นก็ไม่พูดอะไรอีก ดูแล้ว สถานะของหลินย่งถิงไม่เหมือนกับท่านประธานทั่วไปอย่างนี้เลย งานเลี้ยงใกล้จะจบแล้ว จะคุยเรื่องธุรกิจก็คุยจบไปเยอะแล้ว สงเจ๋อดื่มไปไม่น้อยเลย ตอนที่เดินก็เซล้มมาทางฉันตลอด ฉันเสียพลังไปมากทีเดียว ถึงเขาจะให้ฉันพยุงไว้ฉันก็ดื่มไปเยอะเช่นกัน ไปส่งสงเจ๋อไม่ได้เรียกรถมาให้เขาแล้วส่งเขากลับไป ฉันเดินไปยืนที่สถานีรถ เตรียมนั่งรถสาธารณะกลับไป ลมกลางคืนพัดไปอย่างว่องไว ฉันที่ใส่ชุดน้อยชิ้น ทั้งยังผื่นขึ้นทั้งตัวก็อดไม่ได้พูดเรื่อยเปื่อย ด้านหลังเป็นร้านขายยาแต่แม้แต่จะไปซื้อยาแก้แพ้ฉันก็ไม่มีเงิน เงินไม่กี่สิบบาท ฉันไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานเท่าไหร่ นิสัยปากแข็งมาโดยตลอดฉันไม่คิดจะยืมเงินใคร กลับถึงบ้านก็ต้องเผชิญกับพ่อแม่ที่ซักถามแล้วก็ทำให้ลำบากใจ ชีวิตภาระหนักอึ้ง ใกล้จะบดฉันแหลกละเอียดแล้ว เงื่อนไขที่หลินย่งถิงเสนอก็เริ่มเข้ามาอยู่ในหัวฉัน ตอนนี้สำหรับฉันแล้ว ที่เขาพูดแบบนั้น ก็น่าสนใจจริงๆ เพียงแต่ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะตกยากถึงขั้นนี้ ส่ายหัว สลัดความคิดในหัวของตัวเองออกไป ในใจฉันหนักหน่วงพอแล้ว เพียงแต่ฉันไม่รู้ว่าควรจะเดินไปยังไงต่อแล้ว “ ให้เธอ ” เสียงหลินย่งถิงดังมาจากด้านหลัง ฉันตกใจ เขาเดินไปก่อนฉันแล้วไม่ใช่เหรอตอนนี้ทำไมอยู่ตรงนี้ ? หันกลับไปมองในมือของเขาถือยาแก้แพ้ซองหนึ่ง ข้างๆไม่มีเหลยอินอินที่เกาะติดแล้ว