ตอนที่16 คำถามสองข้อ

ต๭นที่16 คำถามสองข้อ "ผมมีคำถามสองข้อที่จะถามคุณ" "คุณพูดมาสิ" เฉียวอวี่ถงกับฉินลี่เยี่ยขยับเข้าใกล้กันมากขึ้น มันเป็นความรู้สึกอึดอัดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ความรู้สึกนั้นก็ได้เกิดขึ้นแล้ว "คุณอยากแต่งงานกับเฉินเฉิงรึเปล่า?" เฉียวอวี่ถงส่ายหน้า "ไม่อยาก" "พวกเราแต่งงานกันดีไหม?" คำถามนี้ถูกถามขึ้นเป็นครั้งที่สองในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน แล้วคำตอบล่ะ? “คุณคิดให้ดีแล้วให้คำตอบผมก่อนคืนพรุ่งนี้ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะหาวิธีที่พาคุณไป” ฉินลี่เยี่ยพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "ผมต้องไปแล้ว" เฉียวอวี่ถงไม่ตอบสนองอยู่เป็นเวลานาน แต่งกับใครดี? เธอไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย …… ตระกูลตู้ "แกกลับมาทำไม?" "ผมอยากแต่งงาน!" "กับใคร?" คุณพ่อตู้ประหลาดใจมากเพราะนอกจากหญิงสาวตระกูลเฉียวคนนั้นแล้ว ตู้โป๋เหวินก็ไม่ได้สนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นอีก "ลูกสาวตระกูลไหน?" แม้ตู้โป๋เหวินจะเป็นบุตรนอกสมรสแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะแต่งงานได้ตามอำเภอใจ ลูกหลานของตระกูลใหญ่มีหน้าที่และความรับผิดชอบในการส่งเสริมกิจการของตระกูล "เฉียวอวี่ถง" เมื่อคุณพ่อตู้ได้ยิน ก็หมดความสนใจไปในทันที ตอนนี้ข่าวการแต่งงานระหว่างตระกูลเฉียวกับตระกูลเฉินนั้นกำลังเป็นที่ฮือฮา แล้วจะให้เขาเข้าไปสอดตรงกลาง จะไม่ให้เกิดปัญหาตามมาได้ยังไง? "ฉันไม่เห็นด้วย ฉันอยากให้แกเป็นโสดไปก่อน" คุณพ่อตู้ใช้มือยันโต๊ะเพื่อยืนขึ้น "ผู้หญิงดีดีมีตั้งมากมาย แกไม่จำเป็นต้องผูกมัดตัวเองเอาไว้ผู้หญิงตระกูลเฉียวนั่น เธอเป็นดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้ว การเข้าไปขวางทางรักของผู้อื่นเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรม" ตู้โป๋เหวินหัวเราะหึๆ "ศีลธรรมเหรอ พ่อ พ่อไม่คิดว่าหัวข้อนี้ไม่เหมาะสำหรับพ่อหรอกหรือ?" “ฉันไม่เห็นด้วย พวกแกไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ ตระกูลเฉียวไม่เหมือนคนอื่น มันเป็นเรื่องของอิทธิพลของตระกูล” ตอนนี้ต่อให้พูดอะไรไปก็ไร้ผล เพราะเรื่องของความยุ่งยากบางประการ "อย่าพยายามให้เสียเวลาอีกเลย" พ่อลูกพยายามทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน "พูดคำขอของคุณมาเถอะ" ก่อนที่จะตกปากรับคำอะไรออกมาย่อมต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อ คุณพ่อตู้เองก็ไม่ปฏิเสธเรื่องนี้ "มาทำงานให้บริษัทตระกูลตู้ จากนี้ไปบริษัทตระกูลตู้จะซื้อบริษัทของแก และแกจะเป็นเพียงแค่ผู้บริหารของบริษัทเท่านั้น" ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด เมื่อสบโอกาสก็ใช้ยาแรงอย่างได้อย่างเหมาะเจาะ หลังจากนี้ไม่ว่าตู้โป๋เหวินจะเก่งแค่ไหน เขาก็ได้แค่ทำงานให้กับสองพี่น้องพ่อเดียวกันต่างแม่ตลอดไป ไม่มีปากเสียงใดๆได้อีก........... "ได้" ใช้เวลาเพียงสิบวินาทีตู้โป๋เหวินก็ตัดสินใจได้แล้ว ไม่ว่ายังไง เฉียวอวี่ถงก็สำคัญที่สุด "เฮ้อ ... แกยังเด็กเกินไปก็เลยถูกผู้หญิงจับ แล้วแบบนี้จะทำงานใหญ่ได้ยังไงไ!" คุณพ่อตู้ทำเป็นทอดถอนใจ แต่ก็เห็นๆกันอยู่ว่างานนี้ได้กำไรเห็นๆ "พรุ่งนี้ผมจะไปที่บ้านตระกูลเฉียว" หลังจากออกจากตระกูลตู้แล้ว ตู้โป๋เหวินก็ไปเลือกซื้อแหวนเพชรอย่างพิถีพิถัน ซึ่งอาจจะดูเหมือนรีบร้อนเกินไปและเฉียวอวี่ถงอาจจะไม่เห็นด้วย แต่เพื่อหัวใจของเขาเองมันก็ช่วยไม่ได้ …… "ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้วสินะ?" กู้เจ๋ออวี่กำลังรอรอให้ฉินลี่เยี่ยหาเขาเพื่อหารือกันเรื่องแผนการช่วยเหลือเฉียวอวี่ถง "เวลาอะไร? นายพูดอย่างกับว่าฉันจะไปก่อการร้าย" บ้านตระกูลเฉียวเป็นวิลล่าธรรมดาๆสำหรับนักธุรกิจ จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้มีมาตรการรักษาความปลอดภัยเข้มงวดอะไร แต่ตอนนี้ห้องของเฉียวอวี่ถงกลับมีคนเฝ้าอยู่ตลอดเวลา และคนเฝ้าก็เป็นแม่บ้านธรรมดาๆ ไม่ได้ช่วยป้องกันอะไรได้เลย "รอ" "แค่ต้องรอ!" ฮ่องเต้ย่อมไม่รีบร้อน ฉินลี่เยี่ยพยักหน้า "ดูก่อนว่าเธอตัดสินใจอย่างไร" "... เลือกพวกเขาคนใดคนหนึ่ง!" วันนี้เฉียวอวี่ถงกินข้าวไม่ลงอีกแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ที่ในหัวของเธอมีแต่เรื่องให้คิดเต็มไปหมด เธอจะไม่ยอมแต่งงานกับเฉินเฉิง แต่ตราบใดที่เธอยังไม่ได้แต่งงานตระกูลเฉียวและตระกูลเฉินก็คงจะไม่ยอมรามือ แต่ให้เธอหนีออกไปได้ ก็ไม่อาจจะอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆได้ตลอดไป นี่คงเป็นโชคชะตาของเธอใช่ไหม? "ฉันจะแต่งงานกับคุณ พาฉันไปได้แล้ว" เฉียวอวี่ถงส่งข้อความ "ยิ่งเร็วได้เท่าไหร่ยิ่งดี" "สิบเอ็ดโมงครึ่ง ผมจะไปให้ตรงเวลา" เฉียวอวี่ถงไม่ได้สงสัยในคำพูดของฉินลี่เยี่ย เธอเชื่อเขาโดยไม่มีเงื่อนไข เธอนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ในห้องมีเพียงเสียงเข็มนาฬิกาเท่านั้น "ป่าปี๊โกหก!" "พ่อจะไปเจอแม่ของลูกในตอนเย็น พวกเราไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่ากันเถอะ" ฉินลี่เยี่ยจำได้ว่าเขาสัญญาอะไรไว้กับลูกชายของเขาในตอนเช้า แต่ถึงแม้ว่าเขาจะทำมันยังไม่สำเร็จแต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่เลวนัก "ลูกกลับไปที่ห้องแล้วเก็บของซะ" "ผมอายุแค่สี่ขวบ!" "หืม?" ฉินลี่เยี่ยหัวเราะแล้วพูดว่า "งั้นลูกจะไม่ไปกับพวกเราเหรอ?" ดูเหมือนว่าเสี่ยวจิ่นจะถูกเฉียวอวี่ถงตามใจซะจนเสียนิสัย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขายังจัดการเรื่องต่างๆได้ด้วยตัวเองอยู่เลย "ผมจะกลับไปที่ห้องเดี๋ยวนี้เลยครับป่าปี๊" "อืม" …… "เปิดหน้าต่าง" ตรงเวลามาก ฉินลี่เยี่ยปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าต่างทำให้เฉียวอวี่ถงรีบวิ่งไปที่ระเบียง "พวกคุณ ... " นอกจากฉินลี่เยี่ยกับกู้เจ๋ออวี่แล้วยังมีคนหน้าตาดีอีกสองคน "คุณต้องการแบบนี้จริงๆใช่ไหม?" เมื่อได้รับการเตือนสติ เฉียวอวี่ถงก็คิดได้ว่าจากนี้ไปเธอจะไม่สามารถย้อนกลับมาแก้ไขอะไรได้อีก สำหรับเธอแล้วมีสิ่งของสำคัญไม่มากนัก แค่กล่องเล็กๆ ก็เพียงพอที่เก็บอดีต เก็บความทรงจำ และเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมี "ใช่" ห้องพักของเธออยู่บนชั้นสามซึ่งอยู่สูงจากพื้นดินมากกว่าแปดเมตร "จับผมไว้แน่นๆ!" ฉินลี่เยี่ยเป็นทหาร แม้ว่าจะต้องอุ้มเฉียวอวี่ถงเอาไว้ด้วย เขาก็สามารถโหนเชือกลงมาได้อย่างง่ายดาย มีรถยนต์คันหนึ่งติดเครื่องรออยู่ไม่ไกล "ขอบคุณพวกคุณจริงๆ" "พี่สะใภ้ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ พวกเราก็แค่ทำสิ่งที่ควรทำ หากวันหน้ามีอะไรให้พวกเราช่วยก็บอกมาได้เลยนะ" กู้เจ๋ออวี่ช่างเป็นคนที่พูดมากที่สุดเสมอ "ฮ่าฮ่า" คงได้แค่ทำแบบนี้เท่านั้นถึงจะลดความเก้อเขินลงได้ "ขับรถดีดี" กู้เจ๋ออวี่เป็นคนขับรถ เขาจึงไม่มีทางเลือกมากนัก ฉินลี่เยี่ยบอกแผนการที่เขาคิดเอาไว้ให้เฉียวอวี่ถงฟัง "พวกเราจะไปพบกับเสี่ยวจิ่นที่สถานีรถไฟแล้วจะกลับไปที่บ้านเกิดของผม" "หืม?" "เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลเฉียวกับตระกูลเฉินหาคุณพบ พวกเราจะไปอยู่ที่นั่นสักพัก" "ก็ดี" หลายวันมาแล้วที่เฉียวอวี่ถงนอนไม่หลับ เมื่ออยู่ในรถได้สักพักเธอก็ผล็อยหลับไป ไม่ทันได้บอกตู้โป๋เหวิน.......... ตอนเช้า ณ สถานีรถไฟ "หม่ามี๊!" "เสี่ยวจิ่น วันนี้เป็นเด็กดีรึเปล่า?" “แน่นอนครับ แต่ผมคิดถึงหม่ามี๊มากๆเลย ป่าปี๊โกหกผมว่าหม่ามี๊จะกลับมาเร็วๆนี้ แต่ผมรออยู่ตั้งนาน!” ในที่สุดหลังจากที่ได้เจอเฉียวอวี่ถง เสี่ยวจิ่นก็ระบายความขมขื่นในใจออกมา เฉียวอวี่ถงหันไปสบตากับฉินลี่เยี่ยที่กำลังมองมาพอดี แล้วฉินลี่เยี่ยก็เป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน "หม่ามี๊ ต่อไปหม่ามี๊จะไม่ไปไหนแล้วใช่มั้ยครับ ที่บ้านของปู่กับย่าก็สนุกดีนะครับ" "อืม ไม่ไปไหนแล้ว" ที่เบาะหนังสีเขียวบนรถไฟ "แล้วนายจะไปด้วยทำไม?" ฉินลี่เยี่ยนึกไม่ถึงว่ากู้เจ๋ออวี่ก็จะซื้อตั๋วและขึ้นรถไฟไปด้วย นี่ตั้งใจจะสอดรู้สอดเห็นไปถึงไหนกัน "ฉันเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณลุงคุณป้านานแล้ว และช่วงนี้ฉันก็ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ เลยกะว่าจะไปเยี่ยมพวกท่านซักหน่อย" ตอนนี้เจ้านายกำลังยุ่งอยู่กับการออกเดท ส่วนเรื่องในบริษัทก็ดำเนินไปอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยดี เขาจึงสามารถไปพักผ่อนได้ "พวกเขาไม่อยากเห็นนายหรอก นายกลับไปได้แล้ว" "ไหนๆก็มาแล้วน่า นอกจากนี้อากาศในภูเขาต้าซานยังสดชื่นจะตายไป ฉันก็อยากได้รับของขวัญจากธรรมชาติบ้าง" เฉียวอวี่ถงได้ยินคำว่าภูเขาต้าซานสองคำนี้ โชคดีที่เธอรู้จักกับฉินลี่เยี่ยมาสักพักแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงคิดว่าเธอถูกหลอกมาขาย...........