ตอนที่ 21 ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น1

ต๭นที่ 21 ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น1 ทันทีที่คำพูดนั้นออกมา ไม่เพียงแต่คุณพ่อเฉียว ฉินซู่ซู่ก็หน้าซีดเผือดเช่นกัน ไม่คาดคิดว่าไม่ให้เข่อซินมา ก็ยังคงจะเป็นแบบนี้ “ไม่ได้！”ฉินซู่ซู่หมดความอดทน “เป็นเข่อซินไม่ได้” คนตระกูลเฉินมีสีหน้าอับอาย คุณพ่อเฉินยิ้มอย่างเสแสร้ง “ท่านเฉียว ดูเหมือนว่าตระกูลของพวกเราคงจะดองกันไม่ได้แล้วล่ะ” คุณพ่อเฉียวกำลังชั่งใจ เรื่องนี้ตัดสินใจยากมากๆ เมื่อต้องเปรียบเทียบผลลัพธ์ที่แย่ๆทั้งสองด้าน เขาจำเป็นต้องเลือกด้านที่มีกระทบน้อยที่สุด แต่ในสมองก็ยังคงรู้สึกสับสน เพราะไม่รู้ว่าควรจะตัดสินใจแบบไหนดี หลังจากเงียบไปสักพักคุณพ่อเฉินก็ยิ้มขึ้นมา “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมว่าวันนี้พอแค่นี้เถอะ เมื่อพวกคุณตัดสินใจได้แล้ว พวกเราค่อยมาคุยกัน”ในตอนท้ายคุณพ่อเฉินไม่ลืมเพิ่มอีกหนึ่งประโยค“เสี่ยวเฉิงของพวกเราก็ใช่ว่าจะต้องการผู้หญิงของตระกูลเฉียวให้ได้ อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งมากเกินไปเลย” ผู้คนกลับไปแล้ว ฉินซู่ซู่คว้าแขนของคุณพ่อเฉียว เธอใช้แรงดึงเอาไว้ “จะยอมให้เข่อซินแต่งงานกับเขาไม่ได้เด็ดขาด เฉินเฉิงคนนั้นไม่เอาการเอางาน ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น แบบนี้มันเท่ากับผลักลูกสาวของพวกเราเข้ากองไฟมิใช่หรอ ？” คุณพ่อเฉียวมองฉินซู่ซู่ด้วยสายตาจริงจัง “ตอนให้อวี่ถงแต่งกับเฉินเฉิงคุณไม่พูดบ้าง？ ตอนนี้ไม่มีประโยชน์แล้ว……” ฉินซู่ซู่กระวนกระวายมากเกินไป จนลืมใส่หน้ากาก “พี่เฉียว มันไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน ฉันเป็นอย่างไรกับอวี่ถงคุณก็รู้ดี” “พอได้แล้ว！”คุณพ่อเฉียวสะบัดแขนเดินจากไป แน่นอนเขาเองก็รู้ว่าเฉินเฉิงนั้นเป็นคนอย่างไร เมื่อสักครู่ที่ได้พบหน้ากันก็เห็นทุกอย่างชัดเจน แต่เขาไม่สามารถพูดได้ว่าตนเองผิด จึงทำได้เพียงตำหนิฉินซู่ซู่ แบบนั้นเขาค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ถึงอย่างไรเขาก็เคยต้องขอโทษแม่ของเฉียวอวี่ถงมาแล้ว ในตอนนี้ยังต้องบังคับให้เฉียวอวี่ถงแต่งงานกับคนที่ไร้ประโยชน์อีก เขากลัวกรรมตามสนองเหลือเกิน ฉินซู่ซู่กลับถึงบ้านก็เรียกหาเฉียวเข่อซินทันที “แม่คะ วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง คนตระกูลเฉินได้พูดหรือไม่ว่าจะจัดการเฉียวอวี่ถงอย่างไร！”เธอกำลังรอดูการแสดงอย่างใจจดใจจ่อ “เอาน่า！ลูกจัดการเรื่องของตัวเองไปเถอะ！ ตอนนี้คนตระกูลเฉินยังคงพูดว่าต้องการให้ลูกไปแต่งงานด้วย แม่เองก็ยังไม่รู้ว่าพ่อของลูกจะตัดสินใจอย่างไร！” ฉินซู่ซู่จิตใจว้าวุ่น พูดจาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดี ใบหน้าที่อ่อนช้อยแสนงดงามของเฉียวเข่อซินเปลี่ยนเป็นดุร้ายทันที “ไม่ ลูกไม่มีทางแต่งกับคนไร้ประโยชน์ ลูกมีคนที่ชอบแล้ว” “แม่รู้！แต่ตู้โป๋เหวินและคนพวกนั้นต่างไม่สนใจลูก！”ตอนนี้ไม่ว่าจะมองอย่างไรลูกสาวคนนี้ก็ไม่เข้าตา เด็กสาวรูปงามแต่ชอบทำเรื่องไม่ดี เป็นลูกคนรวยรุ่นที่สอง จนกระทั่งตอนนี้เธอจะต้องทุกข์ใจอะไรมากมายอีก？ “แม่ ทั้งหมดต้องโทษเฉียวอวี่ถง！” ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็โยนให้เป็นความผิดของเฉียวอวี่ถง นี่คือสิ่งที่เฉียวเข่อซินทำมาตั้งแต่เด็กจนกลายเป็นนิสัย …… “วันนี้จะไปไหนคะ？” “เมื่อถึงแล้วคุณก็จะรู้เอง” ตั้งแต่เฉียวอวี่ถงมาอยู่กับตระกูลฉิน ยานพาหนะของทุกคนในตระกูลได้เปลี่ยนเป็นรถตู้ของChevrolet เป็นเพราะเรื่องนี้ทำให้ฉินลี่หยางบ่นกับฉินลี่เยี่ยหลายครั้งหลายคราว “พี่ชาย ไม่ว่ายังไงผมคือนักแข่งรถ ในเวลาปกติหากไม่ได้แข่งรถก็ต้องขับรถสปอร์ตสิ นี่กลับมาให้ผมขับรถตู้พังๆทั้งวัน ถ้าหากเพื่อนร่วมทีมเห็นเข้าให้ ผมไม่อยากจะคิดเลย”ฉินลี่หยางคิดแล้วก็กลัว รู้สึกอึดอัดที่จะต้องออกไปฝึกขับรถกับเพื่อนร่วมทีมในช่วงนี้ “ทุกคนต่างพูดกันว่านายคือนักแข่งรถ ก็ควรใช้รถที่เสียหายมากที่สุดเพื่อแสดงระดับมืออาชีพ ถึงจะเรียกได้ว่ายอดเยี่ยม！” ฉินลี่หยางไม่เคยเถียงเขาชนะเลยสักครั้งเดียว ข้อเรียกร้องของฉินลี่เยี่ยที่มีต่อน้องชายคนนี้ก็มากเกินไปจริงๆ วันนี้เขาขับรถออกมาเองจึงได้เข้าใจถึงความทรมานของฉินลี่หยาง “ฉินลี่เยี่ย ฉันมีเรื่องหนึ่งจะพูดกับคุณ”อึดอัดอยู่ในใจมากนานแล้ว เฉียวอวี่ถงมีความกังวลบางอย่าง “เรื่องอะไรหรอ？”ฉินลี่เยี่ยไม่รับรู้ถึงความกังวลใดๆ พวกเขาออกมาเดตกันครั้งแรก เขากำลังตื่นเต้น เฉียวอวี่ถงลังเลไม่กล้าพูดออกมาโดยตรง “เพียงแค่ครั้งที่แล้วฉัน ครั้งที่แล้วทำให้คุณ ข้อตกลงที่คุณเห็นครั้งที่แล้ว คุณจะลองพิจารณาสักหน่อยได้ไหมคะ”ในที่สุดก็พูดจบ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ฉินลี่เยี่ยงงงวย พยายามนึกว่ามันคือเรื่องอะไร “ฉันเคยพูดไปแล้วว่าชีวิตนี้จะมีเพียงการแต่งงานไม่มีการหย่า” “ยามแรกรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน แต่ถึงอย่างไรพวกเรายังศึกษาดูใจกันไม่นาน คุณสามารถให้เวลาฉันตัดสินใจอีกหน่อยได้ไหม” “ได้เลยครับ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามพวกเรามีเวลาทั้งชีวิต” ฉินลี่เยี่ยตกลงอย่างรวดเร็ว ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เฉียวอวี่ถงคงไม่รอมาตั้งนานจึงค่อยพูดออกมา หลังจากสิ่งที่ค้างคาใจถูกแก้ไข ความรู้สึกของเฉียวอวี่ถงก็ดีขึ้นมาก พวกเขาขับรถไปตามถนนบนภูเขาที่คดเคี้ยว จนมาถึงพื้นที่โล่งกว้าง “ที่นี้หรอ？”ภาพความคึกคักปรากฏผ่านทางสายตา ไม่ต่างจากชีวิตในเมืองก่อนหน้านี้ “คึกคักดีจังเลย” “อื้ม” หลังจากหาที่จอดรถได้ ทั้งสองคนก็ยืนอยู่ที่หัวถนน ก่อนออกจากบ้านกู้เจอ๋ออวี่ช่วยคิดกลยุทธ์ดีๆให้ แผนการคือ ในครั้งนี้เขาควรจูงมือเฉียวอวี่ถง “โอ้ ฉันไปดูอันนั้นก่อนนะ”ถนนโบราณเส้นนี้ สินค้าที่ขายข้างทางต่างมีเอกลักษณ์พิเศษของแต่ละท้องถิ่น เพียบพร้อมทั้งอาหารการกินและความบันเทิง เฉียวอวี่ถงวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ฉินลี่เยี่ยจำต้องหยุดแผนการชั่วคราว เฉียวอวี่ถงมองดูเครื่องประดับที่ทำด้วยมือ จากชนเผ่าของมณฑลยูนนานที่มีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว เธอมองอยู่นานสองนาน และวางกลับไปอย่างเสียดาย เพราะตอนเธอออกมาไม่ได้พกกระเป๋าเงินมาด้วย…… “นี่คุณ ถ้าชอบก็เอาไปสักชิ้นสิ ไม่ได้มีโอกาสมาที่นี้บ่อยๆ” จริงด้วยสินะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉินลี่เยี่ย ชีวิตนี้เฉียวอวี่ถงคงจะไม่มีโอกาสมาที่นี้ “ชอบอันไหนหรอ？” “ไม่ ฉันไม่ได้ชอบมากนักหรอก ช่างมันเถอะ” สินค้าที่ขายตามสถานที่ท่องเที่ยวนั้นมีราคาแพง อีกทั้งเธอมองดูสินค้าแล้วก็ซับซ้อนจริงๆ หากทำให้ฉินลี่เยี่ยต้องใช้จ่ายสิ้นเปลืองเธอคงรู้สึกไม่สบายใจ