ตอนที่ 27 โกรธจนลมออกหู1

ต๭นที่ 27 โกรธจนลมออกหู1 “อะไรนะ？” “คุณรู้อยู่แก่ใจ！” เฉียวอวี่ถงทิ้งคำพูดที่ไม่เข้าใจไว้และเดินออกไป หิวจนตาลาย หากไม่ต้องทะเลาะกับฉินลี่เยี่ย ป่านนี้เธอคงได้กินข้าวไปแล้ว “คุณป้า คุณลุง！” “เออ……”คุณแม่ฉินมีสีหน้าเก้อเขิน “ถงถง แม่รู้ว่าเธอยังไม่ค่อยชิน ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไป” เมื่อโดนเตือน เฉียวอวี่ถงจึงนึกขึ้นได้ “แม่ พ่อ！” มันค่อนข้างยากที่จะพูดออกมา “จ๊ะ ลูกรัก”ท่ามกลางความอบอุ่น ฉินลี่หยางนั้นโดนตำหนิตลอด “ลี่หยาง ลูกไม่มีมารยาทเลยนะ” ฉินลี่หยางก็เป็นเด็กที่ขี้เล่นคนหนึ่ง เขาลุกขึ้น โค้งคำนับเก้าสิบองศา “พี่สะใภ้！” “ไม่ต้อง ไม่ต้อง ……”เฉียวอวี่ถงรู้สึกเกรงใจจริงๆ เสี่ยวจิ่นมองเห็นผู้ใหญ่ทักทายกัน จึงไม่อยากให้ตนเองพลาดโอกาส กระโดดออกจากเก้าอี้ ตะโกนเสียงดัง “คุณตา คุณยาย หม่ามี้ แดดดี้ คุณอา！” พฤติกรรมที่ไร้เดียงสาของเด็กทำให้ทุกคนหัวเราะ ระหว่างมื้ออาหารเฉียวอวี่ถงเอาฉินลี่เยี่ยเปรียบเป็นอาหาร เธอพยายามเคี้ยวอย่างละเอียด บางครั้งก็มองเขาด้วยสายตาคับแค้นใจ “หม่ามี้ ทำไมถึงเอาแต่มองแดดดี้？” ตอนนี้เสี่ยวจิ่นมีคำถามเยอะแยะไปหมด ？“ผมรู้แล้ว แบบนี้เรียกว่าการใช้สายตาสื่อรักใช่ไหมครับ？”เสี่ยวจิ่นดีใจมาก ได้เรียนรู้คำใหม่ แถมยังได้ใช้มัน ฉินลี่เยี่ยตักปีกไก่ให้เสี่ยวจิ่นหนึ่งชิ้น “ลูกชาย เพราะว่าหม่ามี้ของลูกเห็นว่าแดดดี้หล่อ แค่มองก็อิ่มแล้ว ไม่ต้องกินข้าว ！แบบนี้เรียกว่า อาหารตา” เขาพูดไม่กี่ประโยค เฉียวอวี่ถงก็โมโหจนกินข้าวแทบจะไม่ลง “อาหารตา”เสี่ยวจิ่นพูดซ้ำ “แต่ผมยังหิว ผมกินข้าวได้ไหม” หลังจากกินข้าวเสร็จ เฉียวอวี่ถงช่วยคุณแม่ฉินล้างจานเก็บโต๊ะ “ถงถง ลูกกับลี่เยี่ยเป็นอะไรกัน？”ตอนรับประทานอาหารเย็นด้วยกันเธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ “เจ้าลูกคนนั้นทำให้โกรธใช่ไหม？” เฉียวอวี่ถงอยู่ในตระกูลฉินไม่เคยต้องรู้สึกโดดเดี่ยว อาจเป็นเพราะคุณแม่ฉินมีลูกชายทั้งสองคน เธอชอบเด็กผู้หญิงมาก ลูกสะใภ้จึงถือว่าเป็นลูกสาวของเธอ “แม่ ไม่มีอะไรค่ะ พวกเราปกติดี” “งั้นก็ดี ถ้าเขาทำให้ลูกโมโห ต้องบอกแม่นะ อย่าเก็บมันไว้คนเดียว” …… ตอนกลางคืน “คุณจะนอนตรงไหน？” ประตูปิดลง เฉียวอวี่ถงสะบัดมือของเขาทิ้งทันที “เตียง！” “ดี ผมนอนกับคุณ” ฉินลี่เยี่ยเกาหัว เอนกายลงบนเตียงก่อน “คุณไปอาบน้ำเถอะ ผมขอพักก่อน” ‘อาบน้ำ’สองคำนี้มีความอบอุ่น “ไม่เอา คุณไปก่อนเลย！” ฉินลี่เยี่ยเดินเข้าห้องน้ำอย่างสง่าผ่าเผย ตอนปิดประตูยังหยอกล้อว่า“ คุณอย่าแอบดูผมนะ” “ไอ้บ้า！” เฉียวอวี่ถงนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ในสมองสับสน คิดว่ามันต้องเป็นค่ำคืนที่เลวร้ายแน่นอน “ผมเสร็จแล้ว！”ฉินลี่เยี่ยออกมาจากห้องอาบน้ำนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวครึ่งท่อนล่าง เฉียวอวี่ถงมองรีบมองผ่านหลังอย่างรวดเร็ว“ คุณเป็นโรคจิตหรือไง！ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า！” “ที่รัก นี่มันก็ดึกแล้ว ผมอยู่ในบ้าน เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ มิฉะนั้นคุณคิดว่าผ้าเช็ดตัวมีไว้เพื่ออะไร！”ฉินลี่เยี่ยบอกเหตุผล เห็นได้ชัดว่าฟังขึ้นมากกว่าคำพูดของเฉียวอวี่ถง “จริงๆแล้วคุณไม่ต้องปิดมิดชิดขนาดนี้ก็ได้ ที่ชายหาด ที่สระว่ายน้ำ ที่ออกกำลังกาย ผู้ชายทุกคนเขาใส่เสื้อกันหรอ？ หรือจะบอกว่าผมหล่อมากไป คุณกลัวหลงเสน่ห์ผมหรอ？” “คุณมียางอายบ้างไหมเนี่ย ？”ฉินลี่เยี่ยทำให้เฉียวอวี่ถงประหลาดใจ “คุณส่องกระจกดูตัวเองซะหน่อย คุณหล่อไม่ได้ครึ่งกู้เจอ๋ออวี่！”เฉียวอวี่ถงพูดจาเหยียดหยาม“ไม่รู้จริงๆว่าใครทำให้คุณมั่นใจได้ขนาดนี้？” “กู้เจอ๋ออวี่！” “ใช่แล้ว！”เฉียวอวี่ถงพูดเสียงดังฟังชัด！จนเธอไม่สามารถควบคุมคำพูดได้“นอกจากนี้ ถังสิง สงจื่อจิน หยวนโป๋ ทุกคนล้วนหล่อกว่าคุณ แถมยังรวยกว่าคุณอีกด้วย！” “เหอเหอ！ แต่พวกเขาทุกคนต่างไม่สนใจคุณ！” ฉินลี่เยี่ยโมโหอย่างรุนแรง“ ดังนั้นคุณอยู่กับผมต้องทำตัวดีๆ” เฉียวอวี่ถงรู้สึกว่าฉินลี่เยี่ยพูดจาโอ้อวดตนเองอยู่หรือเปล่า？ “ฉันจะไปอาบน้ำ！ ก่อนฉันออกมาคุณต้องใส่ชุดนอนให้เรียบร้อย” ประโยคนี้ เฉียวอวี่ถงชนะขาดลอย เฉียวอวี่ถงเคยเห็นคุณแม่ฉินช่วยเธอเตรียมชุดนอน พูดตามจริง นุ่งผ้าเช็ดตัวยังดีกว่า ดังนั้นเธอจึงแอบเอาชุดนอนแต่ก่อนของเธอมาใส่ แบบนี้จึงค่อยนอนหลับ เมื่อเฉียวอวี่ถงออกมาก็เห็นผ้าห่มถูกปูอยู่ที่พื้น ในใจคิดว่าฉินลี่เยี่ยคงรู้สึกถึงความผิดชอบชั่วดีขึ้นมาแล้ว เธอกำลังจะพูดชมสักหน่อย ฉินลี่เยี่ยพูดขึ้นมาก่อน “ผมช่วยคุณปูที่นอนแล้ว รีบนอนเถอะ” เฉียวอวี่ถงโมโหจนควันออกหู“ คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย！” “คุณอยากรู้หรอ？” ฉินลี่เยี่ยเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว “ไม่ ไม่อยากรู้！ นอนเถอะ” เธอนอนราบลงบนพื้นทันที “ลุกขึ้น！” ฉินลี่เยี่ยสั่ง “เป่าผมให้แห้งแล้วค่อยนอน” ฉินลี่เยี่ยไม่ให้เธอต้องนอนบนพื้นแน่นอน เพียงแต่ก็ไม่อยากยอมแพ้ จึงรอให้เฉียวอวี่ถงหลับสนิทแล้วค่อยอุ้มเธอมานอนบนเตียง ข้างกายมีคนเพิ่มขึ้นมา ตอนฉินลี่เยี่ยนอนหลับจึงต้องระมัดระวัง จนทั้งคืนไม่ได้พลิกตัว เฉียวอวี่ถงกลับไม่รู้เรื่อง เธอกอดฉินลี่เยี่ยเป็นหมอนข้าง เช้าตรู่ของอีกวัน ฉินลี่เยี่ยตื่นนานแล้ว แต่โดนเฉียวอวี่ถงกอดอยู่แน่น จะขยับก็ไม่ได้ เพราะกลัวทำให้เธอตื่น “ในที่สุดก็ตื่นได้สักที？” ฉินลี่เยี่ยสบตาเฉียวอวี่ถง คนหนึ่งกระปรี้กระเปร่า คนหนึ่งมึนงง “ฉินลี่เยี่ย คุณมันไร้ศีลธรรม！” “เฉียวอวี่ถง คุณแหละที่ไร้ศีลธรรม！” ทั้งสองคนยังอยู่ในท่าตอนที่นอนหลับ มองดูท่านอนของเฉียวอวี่ถงแล้วก็เป็นเช่นนั้น “คุณมันเป็นผู้หญิงไร้ศีลธรรม！”