ตอนที่14 กลับไปค่อยว่ากัน

ต๭นที่14 กลับไปค่อยว่ากัน เธอเหมือนคุ้นชินแววตาแบบนี้ ครั้งแรกตอนห้องแต่งหน้าหลังเวที ครั้งที่สองสวนดอกไม้หลังปราสาท ครั้งที่สามในห้องน้ำ... เขาไม่สนใจสถานที่เลยทุกคน แม้แต่ห้องน้ำสาธารณะ เธอตื่นเต้นมาก จนพูดติดอ่าง "คุณ คุณ คุณ อย่าทำแบบนี้ กลับ กลับไปค่อยว่ากัน?" กัมพลแลบลิ้น พร้อมยื่นใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าใกล้เธอ และเปล่งปากพูดใส่เธอว่า "กลับไปค่อยว่ากันหรอ?" จิลลาหน้าแดงระเรื่อ และรับรู้ความต้องการของเขา เลยรู้สึกต้องเตรียมตัวไว้ กัมพลเผยสีหน้าเบิกบานใจ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบว่า "คืนนี้ไปหาฉันที่นั่นด้วย" "ฉัน ฉันต้องกลับบ้าน ที่บ้านฉันไม่อนุญาตไม่กลับบ้าน" "เธอก็บอกว่าทำงานนอกเวลาข้ามคืนสิ" "แต่..." จิลลายังคงคิดหาเหตุผล แต่กลับรู้สึกได้ถึงมือที่จับเอวได้เลื่อนลงมาแล้ว น้ำเสียงของเขาทั้งเซ็กซี่และอันตราย "หรือว่าเธออยากทำที่นี้เลย?" จิลลาเริ่มตัวสั่น พร้อมกับเหลือบตามองข้างนอกแวบหนึ่ง ทันใดนั้นคนข้างนอกก็ได้ยินเสียงคลุมเครือดังขึ้น และทุกคนก็เผยสีหน้าแดงก่ำ "งั้นตอนนี้..." กัมพลยกคางของจิลลาขึ้นมา เพื่อบังคับให้เธอสบตาเขา เขาเผยสายตาเซ็กซี่ "ถือเป็นการชดเชย จูบผมสิ" นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาให้เธอจูบ เมื่อมองเห็นริมฝีปากเซ็กซี่เบื้องหน้า จิลลาก็รู้สึกกระวนกระวายใจ จนแทบหายใจไม่ออก สถานการณ์แบบนี้เธอแทบหนีไม่ได้เลย ต้องจูบเขา... จิลลาเผยแววตาเป็นประกาย และพูดเบาๆว่า "คุณ คุณหลับตาลงก่อน" "โอเค" กัมพลยิ้มแย้มอย่างเบิกบานใจ และค่อยๆหลับตาลง ไม่มีสายตาเซ็กซี่แล้ว ความตื่นเต้นของจิลลาก็ลดลงนิดหนึ่ง เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่เบื้องหน้า จากนั้นก็เขย่งเท้าขึ้น และจูบตรงบนริมฝีปากของเขา เมื่อรับรู้ว่ามีเด็กผู้หญิงเข้าใกล้ กัมพลก็ยิ่งยิ้มมากขึ้น เหมือนกับสิ้นสุดการรอคอยแล้ว เขาคลายมือออกที่จับเอวของเธอ เพื่อให้เธอเคลื่อนไหวสะดวก แค่แป๊บเดียว จูบเบาๆก็วิ่งหนีจากไปเลย ขณะที่คิดเพ้อเจ้ออยู่นั้น จิลลาก็เริ่มโน้มตัวเข้าใกล้ริมฝีปากของกัมพล ขณะเดียวกันก็ไม่กล้ามองเขาพร้อมกับรู้สึกตื่นเต้น ทันใดนั้น เธอก็เห็นร่างเงาหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก เป็นเขา! เขากลับมาแล้ว! ในดวงตาของจิลลาเผยสายตาดีใจเป็นอย่างมาก จนไม่สนใจอะไรแล้วในชั่วพริบตา จากนั้นเธอก็ผลักกัมพลและวิ่งออกนอกห้อง ไม่ได้จูบ แถมในอ้อมกอดก็ว่างเปล่า กัมพลลืมตาด้วยความโมโห แต่กลับเห็นร่างเงาของจิลลาวิ่งกระวนกระวายใจออกข้างนอก ผู้หญิงสมควรตาย กล้าหนีหรอ? เดี๋ยวคอยดูเขาจะทำให้เธอขาอ่อนแรงเลย! กัมพลก้าวเท้ายาวๆเดินออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าเย็นชา ส่วนกิตติก็พาเหล่าบอดี้การ์ดตามไป จิลลาวิ่งอย่างสุดกำลัง จนสามารถมองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้น เธออดใจไม่ไหวอยากร้องไห้ ห้าปีแล้ว ในที่สุดเธอก็รอคอยเขากลับมา "ขมนัต" เธอจ้องมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า และตะโกนเรียกชื่อเขาออกมาสุดกำลัง จนหมดเรี่ยวแรง ขมนัตสวมเสื้อผ้าสบายสีขาวที่ดูเหมาะสมและอ่อนโยน จนทำให้คนรู้สึกอยากเข้าหา ส่วนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็ทำให้คนหวั่นไหว เขาหันหน้ากลับมา และจ้องมองจิลลาอย่างแปลกใจ เพราะเห็นเธอจ้องมองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ นิ่งอึ้งชั่วขณะ ก่อนเขาจะเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา "คุณครับ ไม่ว่าคุณคือ? มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?" เขาสุภาพมากและอ่อนโยนด้วย แต่เขากลับจำเธอไม่ได้ จิลลารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทำไมเธอถึงลืมได้ว่าเมื่อห้าปีก่อนเธอไม่ทันบอกชื่อตัวเอง ในตอนนั้นเธอป่วยเป็นปอดอักเสบ เลยต้องพักห้องส่วนตัวของโรงพยาบาล และไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนเธอ ทุกวันตอนที่เธอเบื่อ มักจะวาดแบบร่างออกแบบเสมอ จู่ๆก็มีกระแสลมพัดผ่านเข้ามา จนทำให้แบบร่างออกแบบแผ่นหนึ่งของเธอพัดไปห้องข้างๆ เธอยังไม่ทันทราบก็ได้ยินเสียงนุ่มนวลขอบผู้ชายข้างห้องดังขึ้น "นี่เป็นภาพวาดของคุณหรือเปล่า นี่เป็นชุดแต่งงานที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา" เริ่มต้นจากประโยคนี้ หลังจากนั้นเขาก็พูดคุยกับเธอทุกวัน แต่เพราะจิลลาเสียงแหบเลยเขียนชื่อเป็นเครื่องบินถูกโยน ไม่นาน พวกเขาก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เพราะอยู่ในห้องผู้ป่วยส่วนตัวของโรงพยาบาล เลยไม่อาจทราบฐานะของใครได้ แต่จู่ๆมีอยู่วันหนึ่ง เขาบอกเธอว่าจะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเจ็ดปี