บทที่ 2 ที่เกิดเหตุคดีฆาตกรรม

บทที่ 2 ที่เกิดเหตุคดีฆาตกรรม รถมาพร้อมกับเสียงคำรามเครื่องยนต์ บรรยากาศภายในรถออดี้คล้ายกับว่าไม่มีชีวิตชีวาใดๆ เลย จริมมองไปที่ชนัต ก็เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างในใบหน้าที่ซีดเผือดนั้น “เป็นเจ้านั่นทำอีกแล้วเหรอ?” “คงจะใช่ ไปดูที่เกิดเหตุกันก่อนเถอะ” กล้ามเนื้อส่วนใบหน้าของชนัตปูดโปนออกมาด้านนอกอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางที่ดูสบายๆ เมื่อครู่นี้ ในตอนนี้กลับไม่มีแล้ว เขาตบไปที่พวงมาลัยตรงหน้าสองสามทีอย่างแรง เท้าข้างหนึ่งก็เหยียบคันเร่งรถทันที รถยนต์ก็เคลื่อนตัวออกไป คดีฆาตกรรมีครั้งที่สี่เกิดขึ้นภายในสองเดือน ทำให้คำมั่นสัญญาของหน่วยปฏิบัติการเฉพาะกิจที่เคยให้ไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะไขคดีภายในระยะเวลาที่กำหนดให้ได้ แต่ดูเหมือนกับว่ามันจะเป็นเพียงคำพูดล้อเล่นเล่นประโยคหนึ่งเท่านั้น จริมรับเอกสารมาโดยไม่พูดไม่จา และก้มหน้าตรวจสอบดู เขาอ่านดูอย่างละเอียดมาก มือขวาที่สวมถุงมือหนังลูบแฟ้มเอกสารเบาๆ อย่างต่อเนื่อง พลิกดูรูปภาพที่เกี่ยวข้องกับที่เกิดเหตุฆาตกรรมทุกแผ่น ก็ได้หยุดลง ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง กลุ่มตัวอักษรนี้ประกอบเป็นรูปภาพ รูปภาพค่อยๆ เปลี่ยนเป็นภาพฉากคาวเลือดฉากหนึ่ง ลอยไปลอยมาอยู่ในหัวสมองไม่หยุด... ไม่นานหลังจากนั้น จริมก็ปิดแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือ ใช้มือบีบไปที่ปลายจมูกจนปวด “ฆาตกรคงจะเป็นเพศชาย อายุไม่น่าจะเกิน 30 ปี สูง 170 เซนติเมตรขึ้นไป ฐานะค่อนข้างดี เขาดูหมิ่นกฎหมายและระบบการรักษาความปลอดภัยของตำรวจ มีความเกลียดชังกับเพศหญิงที่มีรูปร่างผิดปกติ...” “มีเพียงเท่านี้เหรอ?” ในน้ำเสียงของชนัตเต็มไปด้วยความผิดหวัง จริมผ่านการวิเคราะห์เกี่ยวกับด้านจิตวิทยาของอาชญากรรมมานักต่อนัก เมื่อก่อนหน่วยปฏิบัติการเฉพาะกิจก็มีการวิเคราะห์หลักฐานนี้ภายในแล้ว พยานหลักฐานเพียงเท่านี้ ไม่มีทางที่จะล็อคตัวฆาตกรในหมู่ผู้คนมากมายขนาดนี้ได้แน่นอน “อืม” จริมส่งแฟ้มเอกสารให้กับชนัต จากนั้นก็หันศีรษะมองออกไปนอกหน้าต่าง ขั้นตอนในขณะนี้ เขาไม่อยากจะเปิดเผยลายละเอียดที่เยอะกว่านี้ แล้วในตอนนี้ ตัวคดีเองก็แปลกประหลาดอีกด้วย ขั้นตอนส่วนใหญ่ของคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง ล้วนปรากฏขึ้นตามวัฏจักรของกฎเกณฑ์ เวลาที่เว้นระยะห่างในจำนวนนั้นถูกเรียกว่าช่วงเวลาอาชญากรรมเย็นยะเยือก อาชญากรรมที่สะเทือนจิตใจในครั้งก่อนก็ค่อยๆ หายไป ไอ้คนเลวพวกนั้นก็ลงมือหาเป้าหมายสังหารรายต่อไป ก่อนวันนี้ ฆาตกรของคดีฆาตกรรมอย่างต่อเนื่องในคืนฝนตก 5.25 ก็ทำตามกฎนี้มาโดยตลอด แต่ทว่า เกิดเหตุฆาตกรรมครั้งที่สี่ขึ้น กลับเอากฎเกณฑ์ที่มีอยู่ก่อนหน้านี้มาทำลายจนแตก ระหว่างคดีฆาตกรรม ครั้งที่ 3 ครั้งที่2 ที่เกิดขึ้น ห่างกันเพียงห้าวัน ระยะห่างนี้น้อยกว่า 15 วันของอาชญากรรมเลือดเย็นที่จริมคาดการณ์ ฆาตกรก่อคดีในช่วงเวลานี้พอดี เหมือนกับว่ามีความหมายลึกซึ้งบางอย่างซ่อนอยู่ นอกจากนี้ ยังมีลายละเอียดอีกมากที่ย้อนแย้งกัน เจตนาการฆ่าคนของฆาตกรยังไม่ชัดเจน ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าได้แลกเปลี่ยนเงื่อนไขกับดนวัต จริมคงไม่กลับมาเด็ดขาด และจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องกับคดีที่ยุ่งยากขนาดนี้แน่นอน หน่วยสืบสวนอาชญากรรมของเมือง H ไม่ขาดแคลนผู้มีความสามารถด้านการใช้เหตุผลรวมทั้งผู้เชี่ยวชาญทางด้านจิตวิทยาอาชญากรรม แม้แต่ดนวัตตาแก่นั่นก็ยังไม่มีวิธีแก้ไขปัญหานี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับฆาตกรที่สมควรตายคนนั้น .... หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถออดี้สีดำมาจอดอยู่บริเวณใกล้กับซอยที่สามของเขตเหนือ บริเวณรอบๆ ถูกตำรวจปิดล้อมเป็นชั้นๆ เรียบร้อยแล้ว ด้านนอกของเส้นวงล้อมสีเหลืองอัดแน่นไปด้วยฝูงชน และคอยชี้เข้าไปในเส้นวงล้อมสีเหลืองตลอดเวลา ชนัตจอดรถเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ต้องเปลืองแรงไปเยอะมากกว่าจะฝ่าฝูงชนออกมาได้ นำจริมที่อยู่ด้านหลังเข้ามาในเส้นวงล้อมสีเหลืองด้วย ทีมชันสูตรและทีมวิเคราะห์ฟิสิกส์และเคมีได้เริ่มดำเนินการแล้ว ข้างๆ สถานที่เกิดเหตุก็มีสะพานที่ทำมาจากแผ่นไม้ ทอดยาวออกไปตามทางข้างหน้าของซอย ภายในซอยมีกลิ่นเหม็นเน่าลอยคละคลุ้งไปทั่ว พื้นที่บางส่วนยังคงมีน้ำท่วมขังอยู่มาก การคาดการณ์ของจริม ในคืนฝนตกหนักนั้น เบาะแสสำคัญในที่เกิดเหตุถูกชะล้างออกจนหมดจรด “ห้ามมองไปรอบๆ รีบตามฉันมา” ชนัตเพิ่มน้ำเสียงหนักขึ้นอีก สีหน้านิ่งสนิทดุจผิวน้ำ หลังจากที่เข้าไปในที่เกิดเหตุ เขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ด้านหน้า เดินมาจนสุดทางเดินสะพานกระดานไม้ บนพื้นที่ราบเรียบมีผ้าสีขาวผืนใหญ่ม้วนหนึ่ง ห่อร่างผู้ตายเอาไว้อย่างมิดชิด ด้านหน้าสามารถมองเห็นเงาร่างของคนผู้หนึ่งได้เลือนราง ในใจของจริมก็ชัดเจนขึ้น ผ้าสีขาวที่อยู่ตรงหน้าคือสิ่งที่ใช้ห่อศพที่เย็นเยือก ศพที่แข็งทื่อทั้งหมดล้วนต้องกลายสภาพเป็นเน่าเฟะและเหลือเพียงกระดูก เขากำหมัดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความทรงจำที่เจ็บปวดบางตอนค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ “พี่ถวิต การทำงานคล่องแคล่วว่องไวดี พี่ทิทยุ ไปหาผู้ที่เห็นเหตุการณ์ คุณทาวัต จำได้ว่าแจ้งหมอชันสูตรแล้ว ตอนเย็นวันนี้ผลวินิจฉัยจะต้องออกมาแล้ว ชนัต ทำไมนายถึงเพิ่งมาถึง? ” เสียงของผู้หญิงที่ดุดันและรวดเร็วลอยมาจากในซอยที่อยู่ด้านหน้า ทำให้จริมรู้สึกตัวขึ้นมา ในกลุ่มฝูงชน มีตำรวจหญิงผมสั้นคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ หน้าตาสระสวย ผิวขาว สามารถเห็นบริเวณขาและแขนที่โค้งมนสวยงามได้อย่างชัดเจน อายุของตำรวจหญิงคนนี้ยังไม่เยอะ แต่บุคลิกกลับองอาจทำให้ผู้คนเกรงกลัว ไอที่น่าเกรงขามกดดันให้พนักงานตำรวจที่อยู่รอบๆ นั้นอยากจะพูดก็ไม่กล้าพูดออกไป ชนัตรีบเดินไปข้างๆ ของตำรวจหญิงคนนั้น กดเสียงลงพูดไปสองสามประโยค ตำรวจหญิงคนนั้นก็หันไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว มองจริมขึ้นๆ ลงๆ “คุณก็คือจริม ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากรรมที่ท่านดนวัตพูดถึง?” จริมพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร สายตาของเขามองไปที่ศพของผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลา “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อจารุณีค่ะ” จารุณีเดินเข้ามา ยื่นมือออกไปอย่างสง่างาม “เหตุเกิดขึ้นกะทันหัน งานเลี้ยงต้อนรับคงต้องจัดขึ้นในภายหลัง” จริมขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดเสียงทุ้มต่ำ “ผมจำเป็นต้องรู้สถานการณ์เบื้องต้นสักหน่อย” “ช่วงเช้าเวลาแปดนาฬิกายี่สิบห้านาที สถานีตำรวจท้องถิ่นเขตเหนือได้รับโทรศัพท์แจ้งเหตุร้ายสายหนึ่ง คำให้การของผู้ที่แจ้งความบอกว่าได้พบกระเป๋าเดินทางสีดำใบหนึ่งอยู่ในซอยที่สาม ภายในกระเป๋าเดินทางมีศพผู้หญิงอยู่ สามคดีฆาตกรรมต่อเนื่องก่อนหน้านี้ได้ก่อให้เกิดความวุ่นวายในเมือง H เป็นเวลานาน ตำรวจของสถานีท้องถิ่นก็ติดต่อไปยังหน่วยสืบสวนอาชญากรรมทันที และก็เริ่มปิดล้อมที่เกิดเหตุเอาไว้” “คนที่แจ้งความเป็นคนเก็บขยะ ไม่มีงานที่มั่นคง ได้ถูกนำตัวกลับไปสอบสวนที่เทศบาลเมืองเรียบร้อยแล้ว” เกิดเหตุฆาตกรรมครั้งที่สี่ขึ้นเกือบจะทำให้ความตั้งใจของตำรวจทั้งหมดก่อนหน้านี้นั้นสูญเปล่า ถ้าหากว่าคดียังคงไม่มีความคืบหน้าใด หน่วยปฏิบัติการเฉพาะกิจอาจจะมีความเป็นไปได้สูงที่จะต้องถูกยุบตัวลงและเป็นความรับผิดชอบของผู้นำสูงสุด สีหน้าของชนัตดูเคร่งขรึม เดินไปข้างๆ จารุณีพูดเสียงทุ้มต่ำ “หัวหน้าครับ ฐานะของผู้ตายตรวจสอบชัดเจนแล้วหรือยังครับ?” “ได้เตรียมคนออกไปตรวจสอบแล้ว ภายในวันนี้ก็จะรู้ผล” “ตายเวลาไหนครับ?” “ต้องรอผลชันสูตรตามมาภายหลัง” จารุณีหยุดไป เม้มปากอย่างไม่รู้ตัว “การคาดเดาในขั้นต้น คือในระหว่างสี่ทุ่มถึงตีสองตอนคืนของเมื่อวาน” “ให้ตายเถอะ ช่วงเวลานั้นฝนตกหนักไม่หยุด” ชนัตด่าออกมาเบาๆ ประโยคหนึ่ง ทุกครั้งก็เลือกที่จะก่อเหตุในคืนฝนตก ฆาตกรยังเจ้าเล่ห์เช่นเคย “คิดดูดีๆ ฆาตกรคุ้ยเคยกับสภาพอากาศเช่นนี้ของเมือง H เป็นอย่างดี พิสูจน์ได้ว่ามีความเป็นไปได้อย่างยิ่งที่เขาจะเป็นคนในพื้นที่ หรือไม่ก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานาน นี่เป็นวิธีจำกัดขอบเขตในการสืบสวนของพวกเรา” ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่ในใจของจารุณีก็รู้ดีว่าประชากรสามล้านคนในเมือง H การเคลื่อนไหวของประชากรมีเพียงสัดส่วนไม่ถึงหนึ่งในสาม ถึงแม้ว่าจะหักหนึ่งในสามนี้ออก ความคืบหน้าในการสืบสวนก็ยังยากลำบากเป็นอันมาก ความแตกต่างก่อนหลังอาจจะเพียงแค่เปลี่ยนจากงมเข็มในมหาสมุทรเป็นหาเข็มในแม่น้ำแทน “ศพอยู่ในกระเป๋าเดินทางตลอดเลยเหรอ?” จริมพูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน ทำให้ชนัตและจารุณีแปลกใจเล็กน้อย “อย่างน้อยก็จนถึงเวลาที่คนเก็บขยะมาพบศพ มันอยู่ข้างในนั้นแหละ” “เปิดออกที ให้ผมดูหน่อย” จริมชี้ไปที่ผ้าสีขาวที่อยู่บนพื้น ใช้สายตาของการสอบถามมองไปที่จารุณี หลังจากที่ไม่มีความชุลมุนวุ่นวายแล้ว ก็ตอบรับอย่างรวดเร็ว ในความประทับใจ ท่านดนวัตเป็นคนคุยโม้โอ้อวดน้อยมาก จารุณีก็อยากจะยืมสถานการณ์นี้ดูว่าผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาที่เดินทางมาไกลผู้นี้ที่แท้มีความสามารถอะไรกันแน่ วินาทีต่อมา ผ้าสีขาวก็ถูกเปิดออก สภาพแวดล้อมที่ร้อนอบอ้าวทำให้ศพมีกลิ่นเหม็นเน่าลอยกระจายออกมา แผลเน่าเปื่อยบริเวณใบหน้าด้านซ้ายดึงดูดยุงและแมลงวันจำนวนไม่น้อยให้บุกเข้ามากัดมาตอม อักษรใหญ่สามตัวตรงหน้าอกนี้ เป็นสิ่งที่ทำให้เส้นประสาทของเจ้าหน้าที่ตำรวจรอบๆ แสบร้อนไม่หยุด จริมค่อยๆ ถอดถุงมือหนังด้านขวาออก เผยให้เห็นข้อต่อกระดูกของฝ่ามือได้อย่างชัดเจน สายตาของเขามองและวิเคราะห์ศพของผู้หญิง สมองก็หมุนไปรอบๆ ด้วยความเร็วสูง คดีฆาตกรรมเกิดขึ้นในวันที่ฝนตกหนัก ทว่าเส้นผมของศพกลับไม่เปียกเลย ถ้าอย่างนั้น ซอยสามนี้เป็นเพียงสถานที่ทิ้งศพเท่านั้น ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ถูกฆาตกรรมที่นี่ ลักษณะของกระเป๋าเดินทางถูกปิดสนิทดีมาก หลังจากที่ฆาตกรทิ้งศพแล้วก็คงถูกฝนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ข้อมือและข้อเท้าของผู้ตายมีแผลที่เคยถูกเชือกเส้นใหญ่มัดเอาไว้ ร่างกายส่วนบนมีแผลฟกช้ำสีม่วงคล้ำกระจัดกระจายเต็มไปหมด นี่แสดงว่าก่อนตายถูกทำร้ายมาอย่างหนัก บาดแผลที่ทำให้ถึงแก่ชีวิตคือแผลตรงส่วนคอที่ถูกมัดแน่น หลังจากที่ฆาตกรกระทำอย่างโหดเหี้ยมเสร็จแล้ว ก็เอาผู้หญิงคนนี้มาสังหารอย่างเลือดเย็น อีกทั้งยังสลักตัวอักษรที่ทำให้อับอายขายหน้าบนหน้าอกอีกด้วย หลังจากการรวบรวมข้อมูลทั้งหมดทั้งมวลนี้ จริมก็เอามือขวาต่ำลงไปที่ข้างๆ ศพของผู้หญิงคนนี้ ฝ่ามือห้อยลงไป เขาไม่สามารถระงับความรู้สึกเจ็บปวดที่กวาดผ่านร่างกวาดเอาไว้ได้ และในเวลาเดียวกัน ภาพที่แตกเป็นเล็กเศษน้อยพวกนั้นก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าเขาทันที