已经是第一章了
ตอนที่ 18 งานเต้นรำของบ้านตระกูลเจียง
ตนที่ 18 งานเต้นรำของบ้านตระกูลเจียง
ในช่วงเวลาเช้าตรู่ แสงของพระอาทิตย์สาดส่องเขามาในห้อง ป๋ายปิงเวยขยี้ตาของเธอแล้วลุกขึ้นมานั่งช้า ๆ ได้ยินเสี่ยวชุ่ยบอกว่าปู่หลินและแม่หลินวันนี้ก็จะกลับบ้านแล้ว ตนเองต้องตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะเตรียมต้อนรับท่านทั้งสอง
วันนั้นเฉียงส่งเธอกลับบ้านตามคำสั่งของหลินจื๋อซี หลายวันที่ผ่านมาคนบ้านหลินก็ปล่อยเธอทิ้งไว้ที่นี่ตามลำพัง ก่อนหน้านั้นช่างยากเหลือเกินที่จะหาเวลาพักผ่อนได้ดังเช่นสองสามวันนี้ เธอทิ้งความทุกข์ที่เธอได้รับก่อนหน้านี้ไว้เบื้องหลัง
เธอเลือกชุดเดรสผ้าไหมแก้วสีขาวจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ เธอม้วนผมยาวดำไว้ด้านหลังศีรษะของเธออย่างสบายๆ แล้วเลือกประดับใบหูของเธอด้วยต่างหูมุกคู่งาม ถึงแม้จะดูเรียบง่ายแต่ก็ยังคงความสง่างามไว้ได้
หลังจากทักทายแม่หลินและปู่หลินที่ประตู เธอใช้เวลาอยู่กับพวกเขาเป็นเวลานาน หลังจากที่ผู้อาวุโสทั้งสองคนกลับไปพักผ่อนแล้ว ป๋ายปิงเวยก็ออกไปเดินเล่นอยู่ที่สวนดอกไม้ของบ้านตระกูลหลิน เธอไม่รู้ว่าหลินจื๋อซีจะกลับมาบ้านกี่โมงกันนะ หลังจากทั้งคู่เกิดขัดแย้งกันเขาก็เดินทางไปทำธุรกิจ น่าจะเพราะไม่อยากเจอหน้าตัวเองหละมั้ง แบบนี้ก็ดีกับทั้งสองคนที่ตอนนี้ถ้าเจอหน้ากันก็คงทำตัวไม่ถูก
“คุณผู้หญิง คุณผู้หญิง…” เสี่ยวชุ่ยทั้งวิ่งไปทางป๋ายปิงเวย และร้องเรียกเธอไปพลาง “เป็นอะไรไปเสี่ยวชุ่ย รีบวิ่งอะไรขนาดนั้น…” ป๋ายปิงเวยหันกลับมามองและยิ้มให้กับเสี่ยวชุ่ยที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตจนแทบจะหายใจไม่ทัน
เสี่ยวชุ่ยพูดอย่างหืดหอบในขณะเดียวกันก็พยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ: “คุณผู้หญิงคะ คืนนี้บริษัทตระกูลเจียงจัดงานเต้นรำ ต้องการเชิญคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายไปเข้าร่วมค่ะ”
“คุณผู้ชายรู้หรือยัง”
“คุณผู้ชาย กลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ” เสี่ยวชุ่ยพูดไปพลาง ในขณะเดียวกันก็ลากป๋ายปิงเวยกลับบ้านพัก: “คุณผู้หญิง งานเต้นรำใกล้จะเริ่มขึ้นแล้วนะคะ รีบกลับไปแต่งตัวที่บ้านเถอะค่ะ ไม่เช่นนั้นจะไปไม่ทันเอานะคะ…”
ที่แท้หลินจื๋อซีกลับประเทศมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่ไม่กลับมาน่าจะเป็นเพราะว่าไม่อยากเจอหน้าเธอหละมั้ง ป๋ายปิงเวยให้เสี่ยวชุ่ยดึงมือเธอกลับไปที่ห้องนอนแต่โดยดี ในขณะเดียวกันเฉียงก็เคาะประตูห้องแล้วเดินเข้ามา: “คุณผู้หญิง นี่คือสิ่งที่ประธานวานให้ผมส่งให้คุณผู้หญิงใส่ในคืนนี้ครับ”
หลังจากส่งกล่องของขวัญให้ในมือป๋ายปิงเวยเสร็จก็พูดขึ้นว่า: “ผมจะรอคุณผู้หญิงอยู่ด้านล่างนะครับ” หลังจากนั้นก็ออกไปด้วยท่าทีนอบน้อม
“คุณผู้หญิง คุณผู้ชายดีต่อคุณจริง ๆนะคะ” เสี่ยวชุ่ยพูดขึ้นอย่างสุภาพ ป๋ายปิงเวยยิ้มขึ้นมา มีแต่เธอเท่านั้นทีรู้ดีที่สุดว่าเขานั้นดีหรือไม่ดี เสี่ยวชุ่ยรีบหยิบชุดที่อยู่ในกล่องของขวัญนั้นออกมาในทันที เธอเร่งให้ป๋ายปิงเวยเข้าไปเปลี่ยนชุดโดยเร็ว และเลือกเครื่องประดับบางอย่างให้กับป๋ายปิงเวยได้สวมใส่ในคืนนี้
เมื่อป๋ายปิงเวยเปลี่ยนใส่ชุดเดรสที่ผสมผสานระหว่างสีน้ำเงินและสีชมพูเสร็จ เธอก็สวมใส่รองเท้าส้นสูงสีเงินแล้วเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไป ดวงตาของเฉียงนั้นเปล่งประกายขึ้นมา: “ว้าว คุณผู้หญิง วิสัยทัศน์ในการเลือกเสื้อผ้าของประธานนั้นดีจริง ๆ คุณผู้หญิงใส่ชุดนี้แล้วสวยมากเลยครับ”
“พอแล้วหละเสี่ยวชุ่ย รีบๆเข้าไม่งั้นเดี๋ยวจะไปไม่ทัน” ป๋ายปิงเวยนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งโดยที่มีเซียงเซียงจัดการกับผมของเธออยู่: “เซียงเซียง แต่งหน้าให้ฉันแบบธรรมดา ทาลิปสติกสักนิดหน่อย เพิ่มอายชาโดว์เบาๆก็น่าจะพอแล้วนะ”
“ก็ได้ค่ะ คุณผู้หญิงสวยเสียขนาดนี้ แต่งยังไงก็ดูดีค่ะ” เสี่ยวชุ่ยพูดขึ้นอย่างประจบประแจง เสี่ยวชุ่ยรีบตกแต่งทรงผมเปียคล้ายนางเงือกน้อยให้กับป๋ายปิงเวยแล้วพาดผมไว้บนบ่าของเธอ ทั้งยังน้ำสร้อยเพชรที่ดูเรียบง่ายแต่สง่างามมาสวมใส่ไว้บนคองามระหงษ์องป๋ายปิงเวย
เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เสี่ยวชุ่ยมองดูตัวเองอย่างชื่นชมที่สามารถแต่งตัวให้คุณผู้หญิงได้ดูสวยสง่างามเช่นนี้ กระโปรงสีฟ้าทำให้ป๋ายปิงเวยดูงดงามมากยิ่งขึ้น ทรงผมช่างสวยงามสะอาดตาราวกับเจ้าหญิงหิมะ
หลังจากป๋ายปิงเวยกล่าวลาเซียงเซียง เฉียงเองก็มองดูป๋ายปิงเวยในวันนี้อยู่ภายในใจด้วยเช่นกัน: คุณผู้หญิงช่างดูโดดเด่นจริงๆ เขาเปิดประตูเชิญป๋ายปิงเวยขึ้นรถ ไม่นานรถโรลส์รอยซ์คันงามก็ขับไปถึงบ้านตระกูลเจียง
พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ดูดีและซื่อตรงยืนอยู่ตรงประตูเหล็กหรูหราสไตล์ยุโรปนั้นราวกับเป็นผู้พิทักษ์ แค่ดูจากประตูและพนักงานรักษาความปลอดภัยก็รู้เลยว่าครอบครัวนี้ร่ำรวยแน่นอน หลังจากป๋ายปิงเวยลงจากรถ หลินจื๋อซีก็ออกมาจากรถปอร์เช่อีกคันด้วยเช่นกัน เขามองดูป๋ายปิงเวยด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
หลังจากที่ป๋ายปิงเวยสังเหตุเห็นหลินจื๋อซี เธอก็เดินอย่างเชื่องช้าไปข้างๆหลินจื๋อซีแล้วใช้มือขวาควงแขนของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ เธอเผยรอยยิ้มสง่างามแล้วพูดขึ้นว่า: “จื๋อซี คุณกลับมาแล้วหรอ” ไม่เจอสองสามวัน ป๋ายปิงเวยก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ดูหล่อมากขึ้นกว่าเดิม
ชุดสูทสีผ้าอ่อนที่หลินจื๋อซีสวมใส่ในวันนี้ช่างดูกระฉับกระเฉงและโดดเด่นเสียจริง สูทชุดนี้และชุดเดรสสีฟ้าผสมผสานสีชมพูของป๋ายปิงเวยนั้นดูเหมือนคู่รักเป็นอย่างมาก
เมื่อหลินจื๋อซีเห็นป๋ายปิงเวยก็รู้สึกตกตะลึงป๋ายปิงเวยด้วยเช่นกัน เขาคิดไม่ถึงว่าชุดที่ป๋ายปิงเวยใส่ในวันนี้จะดูพิเศษได้ถึงเพียงนี้
ผมยาวสีดำสลวยถูกถักเป็นเปียเกลียวสวยงาม ใส่ชุดเดรสสีน้ำเงินผสานสีชมพูที่ตนเองเป็นคนเลือก ไม่เพียงแต่ดูสวยงามเท่านั้นแต่ยังดูน่าหลงไหลอีกด้วย
หลินจื๋อซีพยักหน้าและยิ้มให้กับป๋ายปิงเวย เพียงแค่ชั่วครู่ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจได้
แขกเหลื่อต่าง ๆที่อยู่ในบริเวณลานบ้านตระกูลเจียงต่างมองมาที่ป๋ายปิงเวยอย่างสนอกสนใจ หลินจื๋อซีถึงแม้ว่ามักจะมีข่าวซุบซิบกับนางแบบหลายคน แต่ก็ไม่เคยพาใครมาร่วมงานสังสรรค์ด้วยเลย ยิ่งเป็นงานเลี้ยงแฟนซีที่บ้านตระกูลเจียงจัดขึ้นด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง หลินจื๋อซีพาผู้หญิงคนนี้มาร่วมงานด้วย งั้นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหลินจื๋อซีก็คงไม่ธรรมดาเป็นแน่
“จื๋อซี ไม่เจอกันนานเลยนะ” ชายในชุดสูทสีเทาเดินตรงเข้ามาหาหลินจื๋อซี มือขวาของหลินจื๋อซีจับมือของป๋ายปิงเวยที่ควงแขนเขาอยู่ นั่นเป็นการบอกเป็นนัยๆว่าให้เธอผ่อนคลายไม่ต้องเกร็ง พอเช่นนั้นป๋ายปิงเวยก็เผยรอยริ้มขึ้นมาบนใบหน้าเธอ
“พี่ห้าวเทียน ต้องขอบคุณสำหรับคำเชิญของพี่นะครับ” หลินจื๋อซีหยิบไวน์แดงขึ้นมาหนึ่งแก้วจากถาดของพนักงานเสิร์ฟตรงนั้น ในขณะที่ป๋ายปิงเวยหยิบแก้วแชมเปญ “จื๋อซี คนนี้คือ…”เจียงห้าวเทียนมองดูป๋ายปิงเวยด้วยความสงสัย หลินจื๋อซีพูดขึ้นอย่างสบายๆว่า “นี่คือป๋ายปิงเวย เธอเป็นภรรยาของผม”
“ปิงเวย นี่คือประธานเจียงแห่งบริษัทตระกูลเจียง” หลังจากที่หลินจื๋อซีได้ทำการแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันแล้ว ป๋ายปิงเวยก็ยกแก้วแชมเปญของเธอขึ้นมาอย่างสง่างามแล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะ ประธานเจียง ต้องขอบคุณที่ประธานเจียงเชิญฉันและจื๋อซีมาร่วมในงานสังสรรค์นี้ด้วย”
เจียงห้าวเทียนหัวเราะขึ้นมาอย่างจริงใจและถามขึ้นว่า: “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันหละเนี่ย ประธานหลินของพวกเรามีภรรยาใหม่ทุกคนในวงการธุรกิจต่างไม่รู้เลย”
หลินจื๋อซีได้แต่หัวเราะขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากเจียงห้าวเทียนกล่าวทักทายสองสามประโยคเขาก็ไปต้อนรับแขกเหลื่อท่านอื่นๆต่อ
หลินจื๋อซีและป๋ายปิงเวยเดินอย่างสบายสบายอยู่ในลานบ้านตระกูลเจียง ระหว่างทางก็มีคู่ค้าทางธุรกิจของหลินจื๋อซีอยู่หลายคนที่ต้องทักทายกัน ป๋ายปิงเวยเองก็ค่อนข้างเหนื่อยแล้ว: “จื๋อซี คุณทำธุระของคุณเถอะ ฉันขอไปพักผ่อนก่อนหละ”
“อืม” หลินจื๋อซีพยักหน้าตอบรับ งานเลี้ยงสังสรรค์นี้น่าจะเป็นเพราะปู่หลินขอร้องไห้หลินจื๋อซีพาตนมาเข้าร่วมด้วยเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นหลินจื๋อซีก็คงจะไม่บอกเธอ เขากลับประเทศมาตั้งแต่เมื่อคืนขนาดตัวเธอเองก็ยังไม่รู้เลย ป๋ายปิงเวยเดินผ่านงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยกลุ่มนักธุรกิจที่ร่ำรวยเหล่านั้น
งานเลี้ยงของบ้านตระกูลเจียงนี้ ป๋ายปิงเวยเองก็รู้ดีว่าจัดขึ้นเพื่อหาผลประโยชน์ร่วมกันทางธุรกิจ ทุกคนที่ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ต่างเป็นกลุ่มคนที่มีตำแหน่งใหญ่โตด้วยกันทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นหลินจื๋อซีก็คงไม่มาเข้าร่วมงานนี้ด้วยเป็นแน่ ป๋ายปิงเวยค่อยๆเดินออกไปจากบริเวณพื้นที่จัดงานอย่างช้า ๆ เธอเดินไปจนถึงสวนดอกไม้อันเงียบสงบของบ้านตระกูลเจียง เธอนั่งพักผ่อนหย่อนใจอยู่บนเก้าอีกในสวนดอกไม้นั้นอย่างสบายใจ
เธอค่อยๆจิบลิ้มรสองุ่นขาวในแก้วแชมเปญ รสหวานอมเปรี้ยวนี้ถือเป็นรสชาติที่ค่อนข้างกลมกล่อมของเหล้ารัม หรือเป็นเพราะว่านี่คือเครื่องดื่มของนักธุรกิจที่ร่ำรวยทั้งหลายจึงล้วนแล้วแต่เป็นของชั้นเลิศกันนะ จริง ๆป๋ายปิงเวยก็แค่มาเข้าร่วมไปอย่างนั้น งานนี้แท้จริงแล้วไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย เธอเองก็ขี้เกียจเกินกว่าจะมานั่งใส่ใจกับประธานเจียง คุณหลี่ คุณอวูที่อยู่ด้านหน้าลานบ้านตรงนั้น เธอก็แค่อยากจะนั่งเหม่อลอยคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ลานบ้านแห่งนี้ ปล่อยเวลาให้ผ่านพ้นไปและทำภารกิจให้เสร็จเพื่อที่จะได้กลับบ้านนอน
ป๋ายปิงเวยเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้า เธอไม่รู้ว่าอาการป่วยของคุณแม่นั้นเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อคิดถึงคุณแม่ ในใจของป๋ายปิงเวยก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นขึ้นมาอย่างมาก ข้อตกลงระหว่างเธอกับหลินจื๋อซีจะจบลงอย่างเสร็จสมบูรณ์ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ หลังจากนั้นเธอก็จะสามารถกลับไปอยู่เคียงข้างแม่ของเธอได้ แล้วก็จะพยายามช่วยกันให้ครอบครัวกลับมาเป็นเช่นดังเดิมให้ได้ในสักวันหนึ่ง
เมื่อนึกถึงตรงนี้แล้วจู่ๆป๋ายปิงเวยก็รู้สึกว่าวันเวลาเริ่มมีความหวังมากยิ่งขึ้น เธอก็ยกแก้วแชมเปญขึ้นมาจิบอย่างสราญอารมณ์
“จื๋อซี เธอมาบ้านตระกูลเจียงทำไมถึงไม่รอฉันหละ” จู่ๆเสียงผู้หญิงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นมา น้ำเสียงที่ฟังดูหยาดเยิ้มนี้ ท่าทางพูดที่ดูหน่อมแน้มเช่นนี้ นอกจากติงมั่นลี่แล้วจะเป็นใครไปได้ ฟังจากเสียงแล้วหลินจื๋อซีก็น่าจะอยู่ด้วยสินะ……
已经是最新一章了
加载中
