ตอนที่ 19 งานเลี้ยงบ้านตระกูลเจียง 2

ต๭นที่ 19 งานเลี้ยงบ้านตระกูลเจียง 2 หลินจื๋อซีคนนี้นี่จริงๆเลย แม้ว่าจะเป็นการแต่งงานปลอมๆก็ช่วยเคารพเธอหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร ทำไมเธอถึงได้ชอบพาตัวเองให้มาเจอเขากับชู้ของเขาเป็นประจำเลยสิหน่า ป๋ายปิงเวยไม่ต้องการให้สถานการณ์ที่น่าอับอายของทั้งสามคนต้องปรากฏขึ้นอีกครั้ง เมื่อคิดแล้วนั้นเธอก็หันหลังและก็กำลังจะเดินจากไป แต่ทว่าก็ถูกติงมั่นลี่เรียกให้หยุดเอาไว้: “ใครหน่ะ” เมื่อเห็นชุดเดรสสีฟ้านั่น ดวงตาของหลินจื๋อซีก็หลี่ลงแล้วพูดขึ้นว่า: “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ในใจของป๋ายปิงเวยรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา เธอแอบตำหนิตัวเองในใจ อยากจะหลบก็หลบไม่พ้นแล้วทีนี้ เธอได้แต่ปรับสีหน้าและหันมายิ้มให้กับหลินจื๋อซีแล้วพูดขึ้นว่า “ก็รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยหน่ะ เดินไปเดินมาก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว” “ที่แท้ก็เธอนี่เอง” ติงมั่นลี่มองเห็นป๋ายปิงเวยก็ไม่ปฏิเสธว่าป๋ายปิงเวยเป็นภรรยาของหลินจื๋อซี ในทางกลับกันเธอก็เลือกที่จะมองไปยังป๋ายปิงเวยแล้วยั่วโมโหป๋ายปิงเวย ราวกับว่าตัวเธอเองนั้นเป็นภรรยาหลวงส่วนป๋ายปิงเวยนั้นเป็นภรรยาน้อยก็ไม่ปาน ป๋ายปิงเวยมองไปยังติงมั่นลี่ที่แต่งตัวด้วยชุดที่ดูเย้ายวนและเซ็กซี่ ดูเหมือนว่าติงมั่นลี่จะชอบลักษณะการแต่งตัวแบบเซ็กซี่เช่นนี้ เจอกับเธอกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ล้วนแต่ใส่ชุดเดรสสีดำเซ็กซี่แบบนี้ไปซะทุกที ครั้งนี้ก็เช่นกัน ติงมั่นลี่มีรูปร่างที่สะโอดสะองโค้งเว้าทุกสัดส่วน การแต่งหน้าที่ดูงดงามเพลิดพริ้มแบบมีรสนิยมเช่นนั้นที่มาพร้อมด้วยริมฝีปากสีแดงสดของเธอ ช่างเป็นคนที่ดูดีเสียจริง ไม่แปลกใจที่หลินจื๋อซีมักจะใช้เวลาเพลิดเพลินอยู่กับเธอจนไม่อยากที่จะลาจากเธอกลับบ้านมา สันนิษฐานจากรอยลิปสติกและกลิ่นน้ำหอมที่คอปกเสื้อเมื่อครั้งก่อนหน้านี้ล้วนเป็นของติงมั่นลี่อย่างแน่นอน “อืม พวกคุณคุยกันต่อเถอะ ฉันไปก่อนแล้ว” ป๋ายปิงเวยไม่สนใจหลินจื๋อซีที่ยืนอยู่ตรงนั้น พูดจบก็หันหลังแล้วเดินจากไปในทันที “ปิงเวย ไม่รอไปด้วยกันกับฉันหรอ” หลินจื๋อซีทิ้งติงมั่นลี่ไว้ข้างหลังเขาแล้วเดินไปหาป๋ายปิงเวยในทันที เขาจับมือของเธอไว้ ป๋ายปิงเวยต้องการจะดึงมือของหลินจื๋อซีออกแต่หลินจื๋อซีก็จับมือเธอไว้แน่นไม่คลาย จนไม่มีทางที่จะหลุดพ้นไปได้เลย ในที่สุดป๋ายปิงเวยก็ต้องยอมแพ้ “จื๋อซี…คุณ…” ติงมั่นลี่ไม่พอใจหลินจื๋อซี แต่หลินจื๋อซีก็ไม่ได้สนใจติงมั่นลี่ที่โกรธเขาอยู่ข้างหลังแม้แต่นิด เขาดึงป๋ายปิงเวยเข้าไปยังงานเลี้ยง เมื่อเห็นชายอันเป็นที่รักดึงมือผู้หญิงคนอื่นออกไปและไม่สนใจตัวเองแม้แต่น้อยนั้น ติงมั่นลี่ก็ระเบิดความโกรธและกระทืบเท้าจนตัวสั่นขึ้นมา ป๋ายปิงเวยเดินไปพลาง สังเกตหลินจื๋อซีที่อยู่ข้างกายไปพลาง: “คุณไม่ไปอยู่กับแฟนของคุณหรอ” หลินจื๋อซีวางมือไว้บนบ่าของป๋ายปิงเวย: “สถานการณ์ในวันนี้ควรจะอยู่กับภรรยาสิถึงจะถูก” คำพูดของหลินจื๋อซีประโยคนี้ทำให้ป๋ายปิงเวยยิ่งเข้าใจมากขึ้นว่าตัวเองต่างจากคนอื่นเช่นไร เธอนั้นมาที่นี่ก็เพราะว่าเขาจ้างเธอด้วยเงินก็เท่านั้น: “ฉันจะพยายามให้ความร่วมมือกับคุณค่ะคุณชายหลิน” หลินจื๋อซีเหลียวมองดูเธอแล้วไม่พูดอะไร เมื่อกลับไปถึงงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยแขกเหรื่อ ป๋ายปิงเวยก็อยู่คู่กับหลินจื๋อซี ดื่มเครื่องดื่มร่วมกันกับคู่ค้าทางธุรกิจอีกมากมายอยู่สองสามแก้ว เสียงเพลงจากแซ็กโซโฟนอันไพเราะได้ดังขึ้น แสงในลานจัดเลี้ยงก็เปลี่ยนเป็นแสงสีนวลขึ้นมา เจียงห้าวเทียนเดินไปอยู่ข้างหลินจื๋อซี เขายิ้มขึ้นมา แล้วพูดขึ้นว่า: “จื๋อซี ฉันเชิญภรรยานายไปเต้นรำด้วยกันสักรอบจะได้ไหม” หลินจื๋อซีมองไปยังเจียงห้าวเทียนอย่างไรความรู้สึก: “ตามสบายเลยพี่ห้าวเทียน” สุภาพบุรุษเจียงห้าวเทียนผู้นี้ผายมือแสดงท่าทางเชื้อเชิญป๋ายปิงเวยเพื่อให้ไปเต้นรำด้วยกัน ป๋ายปิงเวยพยักหน้ายิ้มรับและวางมือของเธอไว้บนมือของเจียงห้าวเทียน ป๋ายปิงเวยและเจียงห้าวเทียนเต้นรำกันอยู่บนฟลอร์เต้นรำ แสงไฟสีนวลตกกระทบกับชุดเดรสสีน้ำเงินของป๋ายปิงเวยประกอบกับท่าเต้นของเธอยิ่งทำให้ดูพริ้วไหวมากยิ่งขึ้น “คิดไม่ถึงว่าการเต้นรำของป๋ายปิงเวยจะดีขนาดนี้” เจียงห้าวเทียนพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ “ขอบคุณประธานเจียงที่ชมค่ะ!” ป๋ายปิงเวยเต้นไปตามขั้นตอนการเต้นกับเจียงห้าวเทียน และเปลี่ยนการเครื่องไหวด้วยจังหวะของเสียงเพลง เธอยืนอยู่ตรงกลางของลานกว้างราวกับเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆ เวลาล่วงเลยผ่านไป การเคลื่อนไหวของเธอราวกับคลื่นซัดสาดในทะเลสาบที่เงียบสงบ และในบางครั้งก็เหมือนกับใบไม้ที่ถูกพายุหมุนปลิดปลิวด้วยความเร็วเช่นกัน… การเต้นรำที่พลิ้วไหวของเธอราวกับนกนางแอ่นที่กางปีกแล่นถลาลมในฤดูใบไม้ผลิ จังหวะของเสียงกลองขยับเป็นจังหวะที่สนุกสนานและมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น เสียงเพลงบรรเลงไปอย่างช้าๆ ราวกับนกที่กำลังกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ดูช่างพริ้วไหว สง่างาม และเฉิดฉาย ทุกคนในงานเลี้ยงต่างตะลึงงันในการเต้นรำด้วยท่วงท่าที่งดงามของเธอ หลินจื๋อซีมองดูป๋ายปิงเวยเต้นรำกับเจียงห้าวเทียน ในใจก็รู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด ผู้หญิงคนนี้มักจะสร้างแต่ปัญหาตลอดไม่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหนก็ตาม ดวงตาหรี่ลงจนพร่ามัวมากขึ้นไปอีก “จื๋อซี พวกเราก็ไปเต้นรำด้วยกันเถอะ” ติงมั่นลี่ใช้เวลาอยู่นานในการตามหาหลินจื๋อซี เธอต้องการที่จะเต้นรำกับหลินจื๋อซีต่อหน้านักธุรกิจต่างๆในเมือง B เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นว่าหลินจื๋อซีเป็นของเธอติงมั่นลี่แต่เพียงผู้เดียว” ถึงกระนั้นหลินจื๋อซีก็ไม่ได้ใส่ใจกับติงมั่นลี่ เขาเดินตรงไปยังใจกลางของฟลอร์เต้นรำและร่วมเต้นรำกับป๋ายปิงเวยที่เต้นรำอยู่กับเจียงห้าวเทียน เขาดึงมือของป๋ายปิงเวยขึ้นมา ท่าทางของผู้หญิงคนนี้ช่างดูมีเสน่ห์จนตัวเขาเองนั้นทนไม่ได้จริงๆ “พี่ห้าวเทียนเต้นจนเหนื่อยแล้วรีบพักผ่อนเถอะ” เขาไม่รอให้เจียงห้าวเทียนได้ตอบ หลินจื๋อซีก็เอามือของตัวเองไปโอบเอวของป๋ายปิงเวยไว้ เพลงถูกแทนที่ด้วย Richard Budman แสงไฟก็ถูกปรับเปลี่ยนให้มีสีสันที่หลากหลาย หลินจื๋อซีดึงสาวงามอย่างป๋ายปิงเวยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ขยับจังหวะท่าเต้นไปทีละก้าว ทุกท่วงทางการหมุนแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งดึงดูดให้ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา ผู้ชายก็หล่อ ผู้หญิงก็สวย ทั้งคู่สวมใส่ชุดสีฟ้า มันยิ่งทำให้ทั้งคู่ดูเข้ากันมากจริงๆ หลินจื๋อซีกระซิบข้างๆหูป๋ายปิงเวยอย่างแผ่วเบา: “เธอยังเต้นได้อยู่หรอ” ป๋ายปิงเวยเงยหน้าขึ้นมองหลินจื๋อซีแล้วไม่พูดอะไร… หลังจากเต้นรำได้ไม่นานเสียงปรบมืออันอบอุ่นก็ดังขึ้น หลินจื๋อซีและป๋ายปิงเวยยิ้มขึ้นแล้วเดินออกจากฟลอเต้นรำไป เจียงห้าวเทียนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและพูดขึ้นมาอย่างเสียงดังว่า: “จื๋อซี นายแต่งงานแล้ว พวกเราไม่รู้ได้อย่างไรกัน!” ผู้คนต่างแตกตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินว่าหลินจื๋อซีได้แต่งงานแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณหนูผู้มั่งคั่งเหล่านั้นที่ใฝ่ฝันทั้งวันทั้งคืนว่าหลินจื๋อซีจะเป็นสามีของพวกเธอ เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้เต้นรำกับหลินจื๋อซีก็ต่างพากันไม่พอใจ เมื่อได้ยินประธานเจียงพูดขึ้นว่าเธอคนนี้เป็นภรรยาของหลินจื๋อซี สายตาของแขกเหรื่อที่เป็นผู้หญิงต่างจับจ้องมองมาที่ป๋ายปิงเวย ป๋ายปิงเวยมองเจียงห้าวเทียนที่อยู่ตรงหน้า คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจหนึ่งคำทำให้เธอตกเป็นเป้าในการวิพากวิจารณ์ สัญชาตยานของเธอบอกเธอว่าผู้ชายคนนี้ไม่ง่ายจริงๆ เธอจับมือของหลินจื๋อซีไว้แน่น หลินจื๋อซีรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ไม่สบายใจของผู้หญิงที่อยู่ข้างตัวเขาก็พูดขึ้นมาว่า: “ฉันและป๋ายปิงเวยไม่ค่อยอยากจะเป็นจุดสนใจ เราแต่งงานกันที่ยุโรปเมื่อเดือนที่แล้ว วางแผนจะจัดงานแต่งงานภายในประเทศอีกครั้งในภายหลัง” “อะไรนะ หลินจื๋อซีคุณต้องการแต่งงานกับยัยผู้หญิงคนนี้จริงๆหนะหรอ” หลังจากติงมั่นลี่ได้ยินที่หลินจื๋อซีพูดแล้วตะโกนออกมาเสียงดังโวยวายอยู่ครู่หนึ่ง ทุกคนต่างมองไปยังติงมั่นลี่ ในลานกว้างนั้นจู่ๆเสียงดนตรีก็เงียบลงอย่างพร้อมเพรียงกัน ติงมั่นลี่เดินไปยืนอยู่ตรงด้านหน้าของหลินจื๋อซี: “จื๋อซี ฉันมีตรงไหนที่สู้ยัยผู้หญิงคนนี้ไม่ได้หรือ ฉันคิดว่าเธอจะแต่งงานกับฉัน” หลินจื๋อซีตอบกลับไปอย่างสุภาพ: “คุณติง คุณคงดื่มเยอะไปแล้วหละ” เพี๊ยะ! ติงมั่นลี่ง้างมือตบป๋ายปิงเวยด้วยความโกรธ ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ หลินจื๋อซีถึงได้ไม่สนใจและเมินเฉยต่อเธอ ก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะปรากฏตัว หลินจื๋อซีก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ติงมั่นลี่มั่นใจว่าป๋ายปิงเวยต้องยั่วยวนหลินจื๋อซีเป็นแน่ เธอมองไปที่ป๋ายปิงเวยด้วยสายตาที่อาฆาต ฉากตกนี้ทำให้กลุ่มนักธุรกิจต่างๆที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นต่างพากันตกตะลึง… ชู้รักของหลินจื๋อซีตบหน้าผู้หญิงของเขางั้นหรือ เหมือนกับฉากนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว ความโกรธนัยน์ตาของหลินจื๋อซีสามารถทำให้ติงมั่นลี่ตายได้เลยทีเดียว ปกติเธอแค่งอแงแล้วทุกอย่างก็จบ สถานการณ์เช่นนี้เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือว่ามันสำคัญมากขนาดไหน หลินจื๋อซีพูดขึ้นอย่างระอาจิตใจ: “คุณติง กรุณาขอโทษภรรยาของผมด้วย” ติงมั่นลี่มองไปที่หลินจื๋อซีอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ตนเองได้ยิน แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยพูดจาเช่นนี้กับเธอ “จื๋อซี…คุณ” น้ำตาของติงมั่นลี่ไหลร่วงหล่นลงมา เธอวิ่งออกจากลานบ้านตระกูลเจียงไปอย่างเศร้าสลดเสียใจ ป๋ายปิงเวยเอามือจับแก้มที่ร้อนผ่าวจากการถูกตบของเธอแล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน: “จื๋อซี ช่างเถอะ คุณติงเธอคงดื่มไปหลายแก้วในงานเลี้ยงของประธานเจียง เธอคงแค่ขาดสติก็เพียงเท่านั้น ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธอ! ” ทุกคนในบริเวณนั้นต่างคิดว่าคงจะได้เห็นเหตุทะเลาะวิวาทย์เป็นแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าป๋ายปิงเวยนั้นนอกจากจะสง่างามแล้วยังมีจิตใจที่ดีมากอีกด้วย ต่างพากันยกย่องชื่นชมป๋ายปิงเวย “คุณผู้หญิงตระกูลหลินช่างใจดีและมีน้ำใจเสียจริง” “ประธานหลินคงน่าจะมีความสุขน่าดูทีเดียว…” “ที่แท้ก็เป็นเพราะคุณผู้หญิงที่บ้านให้อภัยอยู่เสมอ จึงไม่แปลกใจที่รอบตัวของประธานหลินถึงได้มีแต่สาวๆรุมล้อมอยู่เป็นเนืองๆ…” หลินจื๋อซีจับมือของป๋ายปิงเวยขึ้นมาอย่างอ่อนโยนแล้วพูดขึ้นว่า: “ภรรยาของฉัน หลินจื๋อซีคนนี้จะต้องไม่ถูกกระทำอย่างไม่ยุติธรรมเช่นนี้” หลินจื๋อซีพูดประโยคหลังขึ้นมาอย่างหนักแน่น: “พี่ห้าวเทียน ผมคงต้องขอพาป๋ายปิงเวยกลับบ้านก่อน ขอตัวก่อน!” เขาไม่สนใจว่าเจียงห้าวเทียนจะพูดอะไรหรือไม่ เขาดึงมือป๋ายปิงเวยออกจากบ้านตระกูลเจียงในทันที เจียงห้าวเทียนมองหลินจื๋อซีที่เดินไกลห่างออกไป บนใบหน้าของเขาค่อยๆเผยรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาเรื่อยๆ: “หลินจื๋อซี เกมส์ของเราได้เริ่มขึ้นแล้ว…”