ตอนที่21 ผู้ชายที่อบอุ่น（1）

ต๭นที่21 ผู้ชายที่อบอุ่น（1） พวกนักเลงมองหัวที่เลือดกำลังไหลของป๋ายบิงเวย แล้วอึ้งไปทันที “ลูกพี่ ทำร้ายผู้หญิงผมโอเคนะ แต่ไม่ต้องเอาถึงชีวิตหรอกมั้ง” อาต้ามองบนใส่นักเลงผมทอง “แกจะร้อนรนทำไม นางนี่ไม่ตายง่ายๆหรอก” อาต้าเดินมายืนหน้าป๋ายบิงเวยแล้วลากเธอเหมือนซากศพ “นี่เธออย่ามาเสแสร้งให้มากนะ ถึงเธอจะตายฉันก็ไม่สนใจเธออยู่ดี” ป๋ายบิงเวยเจ็บหัวที่โดนตีปานตาย เธอรู้สึกถึงเลือดอุ่นๆที่ไหลลงต้นคอ เธอคิดเพียงว่าถ้าหากเธอตายไปเรื่องทั้งหมดก็จะจบ แต่เธอไม่คิดว่ากลุ่มนักเลงนี้จะไม่ยอมปล่อยแม้กระทั่งคนใกล้ตาย คำพูดของอาต้ายิ่งกระตุ้นให้ป๋ายบิงเวยรู้สึกว่า ถ้าตายก็ห้ามตายในกำมือของพวกนักเลงกลุ่มนี้ ป๋ายบิงเวยถีบไปยังต้นขาของอาต้าอย่างแรง อาต้ารีบงอตัวแล้วกุมต้นขาอย่างเจ็บปวด ป๋ายบิงเวยดันร่างกายของตัวเองแล้วรีบวิ่งไปทางประตู นักเลงผมทองเห็นเช่นนั้นจึงรีบวิ่งไปจับชายเสื้อของป๋ายบิงเวย ป๋ายบิงเวยวิ่งอย่างสุดชีวิตเลยทำให้เสื้อที่เธอสวมขาดจนเหลือเพียงเกาะอกที่เป็นเดรสยาว เธอห่างจากประตูแค่เอื้อมแต่ก็โดนเหล่าซานดึงไว้แล้วลากให้ถอยหลัง ป๋ายบิงเวยรีบคว้าด้ามจับประตูทางออกเอาไว้ เธอเหลือบเห็นเงาคนเดินผ่านจากด้านนอก เธอจึงตะโกนร้องอย่างเสียงดัง “ช่วยด้วยค่ะ ขอร้องเถอะ ช่วยฉันด้วยค่ะ!” นักเลงผมทองรีบห้ามป๋ายบิงเวยแล้วจับมือของป๋ายบิงเวยที่อยู่ตรงด้ามจับไว้อย่างแน่นจากนั้นก็ทุบตีและด่าไปพร้อมๆกัน “ร้องอีก ร้องต่อสิ ต่อให้เธอร้องจนตายก็ไม่มีคนมาช่วยหรอก” เหล่าซานจับคางป๋ายบิงเวยพร้อมพูดอย่างเหี้ยมโหดว่า “เดี๋ยวเธอก็ได้ร้อง วันนี้ฉันจะเอาเธอให้ตายเลย” เหล่าซานคว้ามือทั้งสองข้างของป๋ายบิงเวยมาจับ “ ไอ่หัวทอง จับมันถอดเสื้อให้หมด คราวนี้ก็คอยดูว่ายังจะกล้าหนีอีกไหม” ตรงบันไดที่ทั้งเก่าและเสีย มีชายคนหนึ่งเหมือนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของผู้หญิงอีกทั้งยังได้ยินเสียงทุบตีอีก ตอนแรกเขากะจะมาทำธุระที่นี่เฉยๆ แต่ไม่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะแกล้งนัดเขาให้ออกมา พอเขาจะกลับก็ดันมาได้ยินเสียงโหยหวญขอความช่วยเหลือของผู้หญิง จริงๆแล้วเขาไม่ควรจะไปสนใจเรื่องที่ตัวเองไม่เกี่ยวด้วย แต่เสียงสิ้นหวังของผู้หญิงที่เขาได้ยินมันทิ่งแทงใจเขาเสียงั้น ป๋ายบิงเวยที่อยู่ด้านในโรงงานโดนเหล่าซานจับมัดมือทั้ง2ข้างไว้ นักเลงผมทองใช้แรงดึงกระโปรงของเธอ เธอกำลังมองตัวเองที่จะโดนนักเลงกลุ่มนี้ทำไม่ดีไม่ร้ายกับเธอ ความโกรธที่อยากจะลุกขึ้นมาสู้กับพวกเขาเหมือนได้แต่คิดเท่านั้น เลือดที่ไหลไม่หยุดของป๋ายบิงเวยทำให้สติของเธอค่อยๆเริ่มหลุดไป ก่อนที่เธอจะหมดสติไปอยู่ๆก็มีชายชุดดำคนนึงพุ่งเข้ามาแล้วถีบเหล่าซานและนักเลงผมทองออกจากตัวเธอ เสียงผู้ชายเตะต่อยกันดังไปทั่วโรงงาน ก่อนที่ป๋ายบิงเวยจะสลบไป เธอรู้สึกอ้อมกอดที่อบอุ่นกำลังอุ้มเธอ แล้วออกจากโรงงานอย่างรวดเร็ว ในโรงพยาบาล ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทที่สั่งตัดพร้อมกับนาฬิกาRolexรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่ใส่ไว้ตรงข้อมือ ยืนมองป๋ายบิงเวยที่นอนสลบอยู่บนเตียงคนป่วยอยู่เงียบๆ เสียงอบอุ่นที่แหลมดังขึ้น “เหล่าหลี่ เขาเป็นไงบ้าง?” คุณหมอหลี่ตรวจเช็คลิ้นและหนังตาของป๋ายบิงเวยแล้วพูดอย่างหนักใจว่า “แผลตามร่างกายไม่ได้น่าเป็นห่วงมาก ที่น่าเป็นห่วงคือคนไข้เสียเลือดเยอะต้องถ่ายเลือดอย่างด่วน” “จะรออะไรอีก รีบสิ เธอสลบไป2วันแล้วนะ”ชายร่างสูงกล่าวอย่างหงุดหงิด คุณหมอหลี่ดันสันจมูกที่อยู่ใกล้ขอบตา “เธอกรุ๊ปเลือด Rh-negative ทางโรงบาลเราไม่มีเลือดสำหรับเธอ” ชายร่างสูงใช้สายตาที่จริงจังมองคุณหมอหลี่ “เหล่าหลี่ เพื่อช่วยเธอฉันถึงขั้นไปมีเรื่องกับคนพวกนั้น นายก็ต้องช่วยเธอให้รอดเหมือนกัน!”เหล่าหลี่เห็นความมุ่งมั่นของชายร่างสูงเลยเดินออกจากห้องคนไข้แล้วซุบซิบบางอย่างกับพยาบาล พยาบาลฟังจบก็รีบออกไป “เหล่าเสี้ย ฉันให้พยาบาลไปเรียกประชุมพยาบาลทั้งหมดให้ไปตรวจเลือดแล้ว”เหล่าหลี่ตบบ่าชายร่างสูง “เธอเป็นอะไรกับนาย?” ชายร่างสูงไม่สนใจความสงสัยของเหล่าหลี่ แต่กลับมองป๋ายบิงเวยอย่างลึกซึ้ง แล้วใช้ความคิดอย่างหนัก ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงโดนเปียวหาเรื่องได้ หรือเธอไปก่อเรื่องให้คนอื่นไม่พอใจ... “คุณหมอหลี่คะ ตรวจหมดทุกคนแล้วค่ะ ไม่มีใครมีเลือดนี้เลยค่ะ”พยาบาลคนเมื่อกี้พูดอย่างร้อนรน คุณหมอหลี่ที่เดาได้ตั้งแต่แรกพูดอย่างเซ็งๆว่า “เหล่าเสี้ย นายดู...นี่...” “ฉันกรุ๊ปเลือด Rh-negative”ชายร่างสูงกล่าว “ใช้เลือดฉัน”คุณหมอหลี่ถึงกับอ้าปากกว้างอย่างตกใจ “เหล่าเสี้ย เธอเป็นผู้หญิงของนายหรอ?”คุณหมอหลี่ยังไม่เคยเห็นเหล่าเสี้ยเป็นแบบนี้มาก่อน ด้านที่อุทิศตนให้กับผู้อื่น เขารู้สึกไม่น่าเชื่ออย่างยิ่ง เสี้ยเหลียงปลดกระดุมเสื้อสูทแล้วถอดออก เขาพับแขนเสื้อเชิ้ตขาวขึ้น “ช่วยคนสำคัญกว่า” คุณหมอหลี่ไม่พูดมากแล้วรีบเรียกพยาบาลเตรียมเจาะเลือดทันที เขามองเลือดของเขาที่เข้าสู่ร่างกายป๋ายบิงเวย บนใบหน้าที่ซี๊ดนิดๆของเขากลับมีรอยยิ้มปรากฏ... ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...เสียงจากโทรศัพท์ทำร้ายความเงียบภายในห้องคนไข้ ชายร่างสูงกดรับสาย “ฉันเข้าใจแล้ว” หลังจากวางสายตาคู่สวยของชายร่างสูงรู้สึกมัวไปหลายนาที ตอนแรกเขาแค่อยากไปเอาของของตัวเองคืน ใครจะไปรู้ว่าเขาจะไปผิดที่ แล้วยังบังเอิญเจอเปียวกับลูกน้องแล้วก็ผู้หญิงคนนี้อีก แต่ชายร่างสูงไม่ได้ไม่พอใจกับธุระที่เขาทำไม่เสร็จ ตรงกันข้ามเขารู้สึกประหลาดใจมากกว่าที่ได้เจอผู้หญิงคนนี้ ชายร่างสูงนอนอยู่ข้างเตียงคนไข้ของป๋ายบิงเวยรู้สึกถึงความเหนื่อยล้า ตาของเขาเริ่มปิดลง ภายในห้องคนไข้เหลือเพียงเสียงหายใจของทั้งสองคน