ตอนที่22 ผู้ชายที่อบอุ่น（1）

ต๭นที่22 ผู้ชายที่อบอุ่น（2） “น้ำ...น้ำ...ฉันอยากดื่มน้ำ...”ป๋ายบิงเวยที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้น ริมฝีปากที่แห้งของเธอร้องเรียกอย่างเสียงเบา ชายร่างสูงที่นอนอยู่ข้างเตียงคนไข้ได้ยินเสียงเบาบางของหญิงสาว จึงลุกขึ้นเติมน้ำให้ป๋ายบิงเวยพร้อมกับพยุงเธอให้พิงไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วค่อยๆป้อนเธอ ป๋ายบิงเวยลืมตาขึ้นช้าๆ มองไปทั่วๆห้องที่แปลกตาและคนแปลกหน้าตรงหน้าเธอ ความทรงจำค่อยๆผุดขึ้น เธอจำได้ว่าเธอโดนลักพาตัวไปโรงงานร้าง หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องมากมาย เธอยังเอาหน้าผากตัวเองไปชนจนเลือดไหลท่วมตัว “คุณ...คุณคือใคร?”ป๋ายบิงเวยรีบผลักชายร่างสูงที่พยุงเธอออกพร้อมถีบผ้าห่มออกแล้วดูร่างกายตัวเองว่าเสื้อผ้าอยู่ครบหรือเปล่า “นี่เธอตอบแทนคนที่ช่วยชีวิตเธอแบบนี้หรอ?”ชายร่างสูงมองป๋ายบิงเวยอย่างหมดคำจะพูด “คนช่วยชีวิต...” ป๋ายบิงเวยเหมือนจะจำได้รางๆว่าก่อนที่เธอจะสลบไป มีผู้ชายคนนึงพุ่งเข้ามาถีบนักเลงผมทองบนตัวเธอที่กำลังจะถอดเสื้อของเธอออก จากนั้นเธอก็สลบไปเลย “คุณคือคนที่ช่วยฉัน?” ป๋ายบิงเวยมองชายตรงหน้า เขามีทรงผมที่ยุ่งและผมแอบแตกปลายนิดหน่อย ใบหน้าคมหล่อที่สัดส่วนใบหน้าทุกอย่างเพอร์เฟ็คตรงล็อค เสื้อเชิ้ตสีขาวบนตัวเขาที่แอบยับ ยิ่งทำให้ชายตรงหน้านั้นหล่อเท่ห์แต่ก็แอบแฝงไปด้วยความอบอุ่น “เธอไปทำอะไรให้พวกเขาโกรธ” ชายร่างสูงวางแก้วน้ำไว้บนหัวเตียงแล้วมองป๋ายบิงเวยนิ่งๆ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ ฉันคงได้ตายไปแล้ว” ป๋ายบิงเวยพูดพลางร้องไห้ ป๋ายบิงเวยรู้ดีว่าถ้าชายคนนี้ไม่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้ พวกนั้นคงได้อัดคลิปขั้นตอนที่ทำร้ายเธอเอาไว้ นั่นมันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าฆ่าเธอให้ตายเสียอีก เขาเห็นป๋ายบิงเวยร้องไห้เลยไม่ได้ถามไถ่อะไรอีก วินาทีที่เขาเข้าไปช่วยเธอเอาไว้เขาเห็นนักเลงที่อยู่บนตัวของป๋ายบิงเวยที่มีเลือดท่วมตัว ด้านข้างยังมีคนทั้งถ่ายรูปและอัดคลิปวิดีโอ ลูกน้องของเปียวทำงานได้บ้าคลั่งมาตลอด ไม่ว่าจะชายหรือหญิงพวกนั้นก็ทำร้ายหมด เขาไม่พอใจพวกนี้มานานแล้ว ครั้งนี้เขาได้ช่วยป๋ายบองเวยพร้อมสั่งสอนคนพวกนั้น เขารู้สึกเต็มใจมาก แม้ว่าเมื่อกี้ต้องบริจาคเลือดให้ผู้หญิงคนนึงไปก็ตาม “คุณ คุณชื่ออะไรคะ?”มือทั้งสองข้างของป๋ายบิงเวยจับมือข้างซ้ายที่เพิ่งเจาะเลือดไปของชายร่างสูงไว้แล้วพูดว่า “ฉันชื่อป๋ายบิงเวย เรื่องคุณช่วยชีวิตฉันไว้ฉันรู้สึกเป็นบุญคุณอย่างมากค่ะ ในอนาคตฉันจะตอบแทนแน่นอนค่ะ” ชายร่างสูงที่โดนป๋ายบิงเวยจับโดนแผลที่เจาะเลือดไปเมื่อกี้ถึงกับเจ็บจนขมวดคิ้ว “เธอช่วยปล่อยมือออกจากฉันก่อน”ป๋ายบิงเวยที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าจับโดนแผลที่เพิ่งเจาะเลือดไปก็รีบปล่อยพร้อมกับก้มหัวลง “ขอโทษค่ะ!” ชายร่างสูงขยับมือไปมาสักพักให้หายเจ็บพร้อมพูดว่าว่า “เสี้ยเหลียง ฉันชื่อเสี้ยเหลียง” “เสี้ยเหลียง...ชื่อคุณอบอุ่นจัง อบอุ่นเหมือนคุณเลย” เสี้ยเหลียงลุกยืนแล้วกลับไปนอนบนเตียงของตัวเองต่อ “ฉันแค่บริจาคเลือดให้เธอนิดหน่อย เธอก็รู้สึกฉันเป็นคนอบอุ่นเลยหรอ?” ป๋ายบิงเวยมองไปยังหลังมือที่โดนเจาะเลือดของเสี้ยเหลียงแล้วพูดอย่างอึ้งว่า “ คุณไม่เพียงแค่ช่วยฉัน ยังบริจาคเลือดให้ฉันอีกหรอ?” เขามองตาใสๆของป๋ายบิงเวยที่ไม่มีใครเทียบได้ ปากสีเชอร์รี่นั่นที่คำพูดมีแต่ความจริงใจ เสี้ยเหลียงพูดพร้อมหัวเราะ “แค่นี้เอง สบาย~” ป๋ายบิงเวยทำหน้าจริงจัง “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันต้องจำบุญคุณครั้งนี้ไว้ค่ะ ฉันจะตอบแทนคุณแน่นอนค่ะ” “ตอบแทนฉัน? ตอบแทนยังไง อุทิศชีวิตให้ฉัน?” ป๋ายบิงเวยมองเสี้ยเหลียงแล้วก้มหัวลงไม่ได้ตอบอะไรอีก “ใช่ๆเธอชื่อป๋ายบิงเวย?...อืม...ชื่อเพราะดีนะ...”เสี้ยเหลียงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้กล่าว ผู้หญิงคนนี้สลบไปสองวันเต็มๆหลังจากฟื้นก็พูดไม่หยุดอีก พูดจนเขาเริ่มง่วงแล้ว... …… ห้องประธานบริษัทRT หลินจื๋อซีนั่งอยู่บนเก้าหนังตัวใหญ่พร้อมพูดอย่างเย็นชา “เฉียง ยังหาเธอไม่เจออีกหรอ?”เฉียงแอบชำเลืองมองหลินจื๋อซีแล้วกลืนน้ำลายพูดว่า “ที่โรงงานร้างนั่นเจอแค่รถที่ลักพาตัวคุณป๋ายครับ แล้วก็เสื้อกันหนาวของเธอ แต่ไม่เจอคุณป๋ายครับ” เฉียงนำเสื้อกันหนาวที่เปื้อนเลือดของป๋ายบิงเวยวางไว้บนโต๊ะหลินจื๋อซี “คนของพวกเรากำลังตามหาครับ อาจจะมีคนมาช่วยคุณป๋ายก็เป็นได้ครับ คนฝั่งเราไม่เจอแม้กระทั่งซาก...”คำพูดหลังจากนั้นเฉียงได้แต่กลืนน้ำลายกลับ “เฉียง ไม่ว่ายังไงก็ตามต้องหาเธอให้เจอ”หลินจื๋อซีมองเสื้อกันหนาวของป๋ายบิงเวยก็รู้สึกไม่สบายใจมาก ผู้หญิงคนนี้เธอแค่ไปโรงพยาบาลแป๊ปเดียวแต่กลับหายตัวไปที่ไหนไม่รู้ แล้วยังไปแล้ว2วันอีกด้วย สั่งคนให้ไปหาเธอก็ได้แค่ข้อมูลว่าเธอโดนรถคันนึงลักพาไป ให้สารวัตให้ออกคำสั่งตรวจสอบกล้องวงจรทั่วทั้งเมืองแต่เฉียงก็พบแต่โรงงานร้างนั่น แต่นอกจากเสื้อกันหนาวตัวนี้เขาก็ไม่ได้เอาอะไรมาด้วย เฉียงขอตัวแล้วเดินออกห้องพร้อมปิดประตู หลินจื๋อซีก็ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกแย่ๆนี้ได้อีก เขากวาดทุกอย่างบนโต๊ะตกพื้น คอมพิวเตอร์และลูกแก้วที่เป็นงานศิลปะชิ้นเอกแตกสลายหมด หลินจื๋อซีถือเสื้อกันหนาวที่เปื้อนเลือดพร้อมครุ่นคิดอย่างหนักหน่วง เลือด...ไม่เจอตัว...อาจจะมีคนมาช่วย? หลินจื๋อซีเหมือนคิดอะไรออกจากนั้นรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเฉียง “ค้นโรงพยาบาลทั้งหมดในเมือง ค้นอย่างละเอียดทีละโรงพยาบาลนะ ต้องรีบค้น!” หลังจากวางสาย หลินจื๋อซีก็ใจอยู่ไม่นิ่งอีกต่อไป เขาได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงออกไปข้างนอกคนเดียว ตอนที่หลินจื๋อซีได้ยินเฉียงบอกว่าหาเธอไม่เจอเขาถึงกลับใจสลาย เขาไม่เคยสังเกตว่าเธอได้หายไป ถ้าตัวเองลำบากใจขนาดนี้...