ตอนที่23 ท่านประธานเปลี่ยนไป（1）

ต๭นที่23 ท่านประธานเปลี่ยนไป（1） ติ๊ดๆๆ...โทรศัพท์ในเสื้อสูทเสี้ยเหลียงที่อยู่ข้างเตียงคนไข้ดังขึ้น เสี้ยเหลียงที่กำลังหลับฝันดีโดนเสียงโทรศัพท์ปลุก เขาขมวดคิ้วขึ้นอย่างหงุดหงิด มืออีกข้างยื่นไปหยิบโทรศัพท์ “ว่ามา มีเรื่องอะไร...”เขารีบลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงร้อนรนจากปลายสาย “ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”เขาจับเสื้อสูทแล้วรีบออกจากห้องทันที ป๋ายบิงเวยโดนปลุกตื่นด้วยเสียงของเสี้ยเหลียงที่รีบออกจากห้องไป ลืมตามองเตียงผู้ป่วยข้างๆที่เหลือแต่ความว่างเปล่า เขาจะไปแบบนี้เลยหรอ? เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาสักอย่างเลย เธอจะไปหาเขาได้ที่ไหนหล่ะทีนี้ ป๋ายบิงเวยนวดขมับตัวเองเพราะนอนไปนานมากจนรู้สึกมึนหัว เธอดูนาฬิกาบนผนังห้อง เที่ยงแล้ว? เธอเพิ่งนึกได้ว่าเธอไม่ได้กลับบ้านตระกูลหลินมาหลายวันแล้ว แล้วหลินจื๋อซีรับรู้เรื่องที่เธอโดนลักพาตัวหรือเปล่า? เขาได้ตามหาตัวเธอไหม? ป๋ายบิงเวยส่ายหัวแล้วหัวเราะให้กับความคิดเด็กๆของตัวเอง ผู้ชายคนนั้นต่อให้เธอตายไปเขาก็ไม่สนใจหรอก ช่วงนี้เขายังไปติดแม่สาวนางแบบคนนั้นเข้าอย่างหัวปักหัวปำอีก ป๋ายบิงเวยลุกจากเตียงมาเดินเล่นสองสาวก้าว เธอรู้สึกเจ็บตามร่างกายไปทั่วตัวถึงนึกขึ้นได้ว่าวันนั้นเขาโดนพวกอันธพาลเตะต่อย บนร่างกายยังมีแผลฟกช้ำตามตัวอีก เธอใช้มือจับเบาตรงผ้าพันแผลบนหน้าผากของเธอ ป๋ายบิงเวยยืดเส้นยืดสายเบาๆเพื่อคลายกล้ามเนื้อที่เมื่อยล้า สายตาเธอที่มองไปรอบๆห้องดันหยุดลงตรงหัวเตียงของเสี้ยเหลียงที่มีนาฬิกาRolexวางอยู่ ป๋ายบิงเวยเดินเข้าไปหยิบมาดูอย่าละเอียด ดูจากนาฬิกาแล้วฐานะเขาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน คนธรรมดาหน่ะต้องเก็บตังตั้งหลายปีกว่าจะซื้อนาฬิกาแบบนี้ได้ แต่ทำไมชายคนนี้ถึงปรากฏตัวในโรงงานร้างแค่คนเดียวล่ะ? ป๋ายบิงเวยมองนาฬิกาเรือนนั้นแล้วเหม่อลอย คนพวกนั้นทำไมต้องลักพาตัวเธอ แล้วเธอก็รอดชีวิตจากความช่วยเหลือของหนุ่มปริศนา... คุณหมอหลี่เคาะประตูสองสามครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ เขาจึงเคาะดังขึ้นแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับเช่นเดิม คุณหมอจึงถือวิสาสะเข้ามาแล้วเดินตรงไปหาป๋ายบิงเวย เขายืนอยู่หลังเธอพร้อมตบไหล่เธอเบาๆ “คุณผู้หญิง คุณผู้หญิงครับ...” ป๋ายบิงเวยที่จมดิ่งอยู่กับความคิดตัวเองได้ยินเสียงของหมอเธอจึงรีบดึงสติกลับมาแล้วมองคุณหมอในชุดกาวน์ขาว คุณหมอที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีใบหน้าที่คมหล่อสัดส่วนใบหน้าที่เข้าที่ไปหมด แว่นกรอบสีทองบนดั้งอันโด่ง และดวงตาคู่นั้นที่สามารถสะกดทุกคนไว้ คุณหมอหลี่ก้มมองประวัติคนไข้ของป๋ายบิงเวยพร้อมพูดขึ้นว่า “เหม่อลอยขนาดนี้ ไม่ทราบว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ครับ “ “หมอคะ ฉันอยากออกจากโรงบาลแล้วค่ะ” ป๋ายบิงเวยพูดอย่างอ่อนหวาน คุณหมอหลี่ใช้ดวงตาคู่ที่สามารถสะกดจิตคนเอาไว้ได้มองไปในตาของป๋ายบิงเวยแล้วพยักหน้าเบาๆ “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะจ่ายยาลดบวมแล้วก็รอยแผลเป็นให้นะครับ กลับบ้านไปต้องทาอย่างสม่ำเสมอนะครับ ไม่งั้นแผลพวกนี้จะทิ้งรอยแผลเป็นไว้” “ไม่จำเป็นแล้วค่ะหมอ” ป๋ายบิงเวยก้มหัวแล้วพูดออกมาเสียงเบา ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขานอกจากชุดคนไข้ก็ไม่มีอะไรอีกเลย ถ้าหมอจ่ายยาเขาจำเป็นที่จะต้องจ่ายตังหน่ะสิ คุณหมอที่เหมือนอ่านความคิดเธอออกจึงพูดขึ้นว่า “ค่าใช้จ่ายทั้งหมด คุณเสี้ยได้จัดการหมดแล้วครับ” คุณหมอหลี่เดินมาโต๊ะข้างเตียงคนไข้แล้วหยิบถุงถุงนึงออกมา “เสื้อผ้าเดิมของคุณ พยาบาลที่ช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อทิ้งไปแล้วครับ เดี๋ยวคุณใส่ชุดนี้ได้เลยครับ” คุณหมอหลี่ยัดถุงเสื้อใส่มือป๋ายบิงเวยเสร็จก็หันหลังแล้วเดินออกไปทันที เสี้ยเหลียงช่วยเธอไว้แล้วยังจ่ายค่าโรงพยาบาลและซื้อเสื้อใหม่ให้เธออีก ป๋ายบิงเวยมองนากาของเสี้ยเหลียงที่อยู่ในมือ ถ้ามีโอกาสเจอกัน ฉันจะต้องคืนทั้งเงินและนาฬิกาเรือนนี้ให้เขาอย่างแน่นอน หลังป๋ายบิงเวยเปลี่ยนเสื้อเสร็จและรับยาที่พยาบาลนำมาให้เรียบร้อยแล้วเธอก็โบกเรียกแกซี่เพื่อที่จะกลับบ้าน ฝนเริ่มตก ฝนในฤดูร้อนค่อนข้างที่จะมีมาก ป๋ายบิงเวยเดินตากฝนมายืนโบกแท็กซี่ข้างถนน แม้หน้าโรงพยาบาลจะมีแท็กซี่ไปมาหลายคัน แต่มันก็ยากที่จะโบกได้ บวกกับฝนที่กำลังตกอีก ฝนที่ยิ่งตกยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ ป๋ายบิงเวยขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็มีรถคันหรูนำเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ กระจกรถคันสีแดงเลื่อนลง ป๋ายบิงเวยเห็นใบหน้าเย็นชาและดวงตาลึกซึ้งที่คุ้นเคย เธอถึงกับตกใจจนอึ้งไปสักพัก หลินจื๋อซี? ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้ แล้วยังขับรถมาเองด้วย แล้วเฉียงหล่ะ? “ขึ้นรถ” น้ำเสียงที่เย็นชาของหลินจื๋อซีแอบแฟงด้ววยการบังคับที่กำลังโมโห ป๋ายบิงเวยเปิดประตูอย่างว่าง่าย เธอนั่งข้างคนขับ หลังจากที่เธอรัดซีทเบล์ทเรียบร้อย หลินจื๋อซีก็เหยียบคันเร่งตรงดิ่งไปทางคฤหาสน์ตระกูลหลิน ภายในรถมีแต่ความเงียบ เวลาผ่านไปสักครู่ ป๋ายบิงเวยเป็นคนทำร้ายความเงียบโดยการเล่าเรื่องที่เธอโดนลักพาตัวและมีคนมาช่วยเอาไว้ให้หลินจื๋อซีฟัง แต่หลินจื๋อซีที่เย็นชาใส่และไม่ได้พูดอะไรตอบทำให้ป๋ายบิงเวยที่นั่งอยู่ข้างๆรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก หลินจื๋อซีที่หาป๋ายบิงเวยไม่เจอสักที เขาที่ทำงานอยู่ในห้องทำงานก็ไม่มีกะจิตกะใจทะไรเลย เขาจึงขับรถออกตามหาป๋ายบิงเวยทีละโรงบาล เขาหามาทั้งเช้าจนในที่สุดก็มาเจอป๋ายบิงเวยที่ข้างถนนของโรงพยาบาลในเมือง แผ่นหลังของคนที่กำลังโบกแท็กซี่นั้น คงไม่มีใครรับรู้ว่าหัวใจเขานั้นเต้นแรงจนแทบจะกระโดดออกมา