ตอนที่24 ท่านประธานเปลี่ยนไป（2）

ต๭นที่24 ท่านประธานเปลี่ยนไป（2） หลังจากที่ป๋ายบิงเวยขึ้นรถมา เขามองไปยังผ้าพันแผลบนหัวและแผลตรงมุมปากทำให้เขารู้สึกไม่พอใจคนพวกนั้นเป็นอย่างมากที่กล้ามาทำร้ายผู้หญิงของเขา ถ้าเขารู้ว่าใครเป็นคนทำหล่ะก็เขาไม่มีทางปล่อยไปอย่างแน่นอน หลินจื๋อซีสังเกตเห็นเสื้อบนตัวป๋ายบิงเวยที่ไม่ใช่ตัวเดียวกันกับวันเกิดเหตุ ในสายตาของเขามีแต่ความไม่พอใจ เขาขมวดหัวคิ้วเล็กน้อย “เสื้อนี้มาจากไหน?” เป็นคำพูดที่เย็นชาอีกแล้ว แม้ป๋ายบิงเวยจะชินกับนิสัยของหลินจื๋อซีแล้ว แต่เธอก็รู้สึกไม่พอใจกับเขา ทั้งๆที่เธอผ่านเรื่องแย่ๆมาแต่เขากลับสงสัยว่าเธอแอบนอกใจเขาเสียงั้น ป๋ายบิงเวยมองไปยังถนนตรงหน้าพร้อมพูดอย่างไร้อารมณ์ “พยาบาลของหมอเป็นคนซื้อให้ฉัน” หลินจื๋อซีขับรถต่ออย่างสบายใจ อยู่เขาก็มองไปยังป๋ายบิงเวยที่เสื้อเปียกจากการตากฝนแล้วยามียังเป็นกองที่เธอกอดไว้ เขายื่นมือออกไปปรับแอร์ในรถให้รู้สึกอุ่นขึ้น แล้วนึกถึงเรื่องที่ป๋ายบิงเวยเล่าว่าเธอโดนทำร้ายและเรื่องที่ทำให้เธอหน้าผากแตกอีก เมื่อนึกว่าอีกนิดผู้หญิงคนนี้คงไม่มีชีวิตต่อแล้ว จึงใช้น้ำเสียงที่อบอุ่นมากขึ้น “ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอต้องเจ็บฟรีแน่” หลังจากป๋ายบิงเวยได้ยินหลินจื๋อซีพูดเช่นนั้นเธอจึงตอบกลับอย่างไม่เกรงใจ “ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะท่านประธานหลิน ทำไมฉันถึงต้องมาเผชิญเรื่องแย่ๆพวกนี้ด้วย” ได้ยินน้ำเสียงป๋ายบิงเวยที่ใส่ร้ายเขา หลินจื๋อซีพูดอย่างจริงใจว่า “ขอโทษ” อะไรนะ? ผู้ชายคนนี้กำลังขอโทษฉันหรอ ป๋ายบิงเวยมองหน้าด้านข้างของหลินจื๋อซีอย่างไม่น่าเชื่อ เขาที่รวมสติทุกอย่างไว้ในการขับรถ นิ้วเรียวที่จับพวงมาลัยที่กำลังขับอย่างนิ่ง ท่านประธานก็คือท่านประธานแม้กระทั่งตอนขอโทษเขายังดูส่งสูงเกินเอื้อม “ช่างเถอะ ค่อยยังชั่วที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ป๋าเบิงเวยตอบหลินจื๋อซีพร้อมกับเป็นการปลอบใจตัวเอง โชคดีที่เสี้ยเหลียงปรากฏตัว เธอถึงรอดชีวิตมาได้ ป๋ายบิงเวยล้วงเข้าไปจับนาฬิกาในกระเป๋าเสื้อ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะได้เจอกับเสี้ยเหลียงอีกครั้ง หลินจื๋อซีมือหนึ่งจับพวงมาลัยมืออีกข้างยื่นไปกุมมือเล็กของป๋ายบิงเวยไว้ “บิงเวย ฉันขอโทษที่ดูแลเธอได้ไม่ดี” ป๋ายบิงเวยสะบัดมือหลินจื๋อซีออกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านประธานหลิน เป็นภรรยาคุณต้องเสี่ยงอันตรายจริงๆค่ะ” หลินจื๋อซีใช้สายตาปกติคู่สวยของเขามองไปยังป๋ายบิงเวย เรื่องร้ายๆที่ได้ผ่านไปกลายเป็นเรื่องที่ฝังลึกในใจเขา ป๋ายบิงเวยรู้สึกถึงสายตาที่หลินจื๋อซีจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา เธอหันหน้าออกไปยังนอกรถ เธอไม่อยากจะสนใจเขา ป๋ายบิงเวยมั่นใจมากๆว่าเป็นเพราะผู้ชายคนนี้เลยทำให้เธอโดนไปด้วย ตั้งแต่เกิดเธอไม่เคยไปสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ศัตรูหนึ่งเดียวของเธอก็อยู่ต่างประเทศ แต่ศัตรูเธอคงไม่ลงทุนถึงขั้นกลับจากต่างประเทศแล้วมาลักพาตัวเธอไปหรอก นอกจากหลินจื๋อซีเธอก็นึกไม่ถึงเหตุผลอื่นอีกเลย ถึงเธอจะทำสีหน้าใส่เขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร อยู่ๆหลินจื๋อซีก็หักพวงมาลัยแล้วกลับรถไปยังเส้นทางอื่น “แผลเต็มตัวขนาดนี้ ห้ามให้คุณปู่เห็นเด็ดขาด ไปอยู่ที่คอนโดสักสองสามวันก่อนแล้วกัน” เวลาผ่านไปไม่นานก็ถึงที่จอดรถใต้คอนโด หลังจากป๋ายบิงเวยลงจากรถเธอได้จามไปสองสามที หลินจื๋อซีปิดประตูรถแล้วถอดเสื้อโค้ทสีดำยื่นให้ป๋ายบิงเวย พูดอย่างจริงใจว่า “ใส่สะ” ป๋ายบิงเวยไม่ได้รับไว้ เธอเดินตรงดิ่งไปยังประตูลิฟท์ หลินจื๋อซีก็ยังคงดื้อรั้นนำเสื้อห่มตัวป๋ายบิงเวยจากนั้นเขาก็โอบเธอให้อยู่ในอ้อมแขนไม่ให้เธอหนี ป๋ายบิงเวยชินกับความเอาแต่ใจจากผู้ชายคนนี้จนขี้เกียจที่จะสู้กับเขาแล้ว เสื้อโค้ทของเขาที่ยังมีอุณหภูมิตัวเขา กลิ่นหอมอ่อนๆของบางอย่างที่ผสมกับกัญชา คล้ายกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องมายัง ไสนามหญ้าที่สะอาด ไม่ได้เหม็นแต่อย่างใด และทำให้ร่างกายที่หนาวเย็นของเขาเริ่มอุ่นลง หลังจากเข้าห้องคอนโดแล้ว หลินจื๋อซีได้สั่งเฉียงให้ซื้อเสื้อผ้ามากมายมาให้ป๋ายบิงเวย อีกทั้งเฉียงยังซื้ออาหารสดมากมายมาใส่ไว้ในตู้เย็นให้อีกด้วย ป๋ายบิงเวยถอดเดรสสีม่วงพาสเทลที่เปียกออกแล้วสวมเดรสยาวสีม่วงที่หลินจื๋อซีบังคับให้เฉียงซื้อของแบรนด์เวอร์ซาเช่มาเท่านั้น ป๋ายบิงเวยที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเดินออกมาจากห้องนอน หลินจื๋อซีปลดกระดุมแขนเสื้อเชิ้ตของเขาพร้อมเปิดตู้เย็นแล้วเลือกวัตถุดิบที่จะนำมาทำอาหาร “เธอเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ไปพักผ่อนเถอะ” ป๋ายบิงเวยมองท่าทางของหลินจื๋อซีแล้วไม่ค่อยเข้าใจ นี่เขากำลังจะทำอาหารให้เธอกินหรอ? ป๋ายบิงเวยที่ยังไม่ทันได้เอ่ยพูดก็โดนหลินจื๋อซีที่เอาวัตถุดิบที่เลือกจากตู้เย็นออกมาหันมาขัด “กลับเข้าห้องแล้วนอนพักได้แล้ว” ป๋ายบิงเวยตกใจจนหยุดนิ่งไป นี่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม ผู้ชายคนนี้กำลังจะลงมือทำอาหารจริงๆ เจ้าชายแห่งวงกรธุรกิจหลินจื๋อซีถอดเสื้อสูทออกแล้วล้างมือพร้อมที่จะทำน้ำขิง? ถึงแม้จะโดนลักพาตัวเพราะเขา แต่เขาก็ไม่จำเป็นที่จะทำดีกับเธอขนาดนี้หรอกมั้ง ถ้าไม่ใช่ข้อตกลงแต่งงานหลอกๆนั่นพวกเขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้าของกันและกัน และเป็นคนแปลกหน้าประเภทที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรสักอย่าง “ฉันทำเองดีกว่า” ป๋ายบิงเวยพูดอย่างห่างเหิญ เธอเดินไปทางหลินจื๋อซีแล้วเอาวัตถุดิบบนมือเขาจากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องครัว หลังจากที่เธอโดนลักพาตัวมาแล้วหนึ่งรอบ ป๋ายบิงเวยรับรู้ว่าการอยู่เคียงข้างผู้ชายคนนี้ต้องมีเรื่องวุ่นวายเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อนแน่นอน ในตอนแรกเธอก็โดนติงมั่นลี่ตบหน้า ต่อมาก็โดนพวกอันธพาลพวกนั้นลักพาตัวไปอีก ป๋ายบิงเวยไม่อยากจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายคนนี้อีก เธอหวังเพียงให้เวลาผ่านไปเร็วๆ แล้วไปจากเขา เขาคือท่านประธานหลินที่สูงส่ง เป็นธรรมชาติของเขาที่จะไม่กลัวเรื่องวุ่นวาย แต่กลับกันเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ครั้งนี้แค่โชคดีที่มีเสี้ยเหลียงช่วยไว้ แต่เธอคงไม่โชคดีไปตลอดหรอก หลินจื๋อซีแย่งวัตถุดิบจากป๋ายบิงเวยไปวางไว้ที่อื่น แล้วดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้อย่างอบอุ่น “หลายวันมานี้เธอคงต้องทนทุกข์มาไม่น้อยสินะ ดูตัวเธอสิผอมลงเสียเยอะเลย แล้วก็แผลตาตัวนี้อีก” พร้อมเดินเข้าห้องนอนอย่างเร็วเขาปล่อยป๋ายบิงเวยลงเตียงเบาๆ แล้วห่มผ้าให้เธออย่างอบอุ่น “เด็กดี อย่าฝืนเลยนะ” เขาหันหลังปิดประตูห้องนอนลง เดินตรงไปห้องครัวแล้วเริ่มลงมือทำ ป๋ายบิงเวยไม่ได้นอนหลับ ในหัวเธอมีแต่เรื่องที่ทำไมอยู่ๆหลินจื๋อซีถึงมาทำดีกับเธอ เขาเปลี่ยนไป? แล้วแต่เขาละกัน เพราะเธอก็ไม่เคยจะเดาทางเขาถูกเลย ตอนนี้ป๋ายบิงเวยแค่อยากหาเสี้ยเหลียงให้เจอ เธอจะได้คืนนาฬิกาให้เขา แต่เธอไม่มีตังเลย ถ้าเจอเสี้ยเหลียงเข้าจริงๆเธอจะเอาอะไรคืนเขาหล่ะทีนี้ รอตัวเองหายดี ค่อยออกไปหางานทำ หลังจากแม่หายดีแล้วก็ต้องใช้ตังเหมือนกัน เธอจะเป็นหนูตกถังข้าวสารตระกูลหลินไปเรื่อยๆไม่ได้หรอก ควรคิดเผื่ออนาคตตัวเองได้แล้ว...