ตอนที่25 ไม่ได้รู้สึกดีกับดอกไม้ที่เธอให้（1）

ต๭นที่25 ไม่ได้รู้สึกดีกับดอกไม้ที่เธอให้（1） หลินจื๋อซีนำน้ำขิงและอาหารที่เขาทำจัดวางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินเข้านอนพร้อมใช้น้ำเสียงอ่อนนุ่มพูดว่า “บิงเวย ลุกมากินข้าวได้แล้ว” ป๋ายบิงเวยได้ยินเสียงนุ่มวนของหลินจื๋อซีก็รีบเก็บความคิดพวกนั้นเข้าที่เดิม เธอเดินมานั่งในห้องครัว บนโต๊ะมีซี่โครงตุ๋น ผัดผัก และปลาตัวขาวในถ้วยซุปใหญ่ กลิ่นและภาพลักษณ์ถือว่าดูดี ในใจพลางคิดว่าหลินจื๋อซีก็มีด้านนี้เหมือนกัน นับถือเขาจริงๆ หลินจื๋อซีตักน้ำซูปถ้วยนึงให้ป๋ายบิงเวย แล้วนำตะเกียบวางตรงหน้าเธอ ยิ้มอย่างนุ่มนวลพร้อมหน้าเธอ “ทานเยอะหน่อย” ป๋ายบิงเวยก้มหัวกินอย่างช้าๆ “ขอบคุณนะ คุณก็ทานเยอะๆนะ” หลินจื๋อซีตักซุปให้ตัวเองแล้วดื่ม เขาดื่มซุปไปตักอาหารให้ป๋ายบิงเวยไป “กลัวไหม?” ป๋ายบิงเวยปิดปากไปสักครู่แล้วพยักหน้า “ก็นิดหน่อย” “แค่นิดหน่อย?” หลินจื๋อซีวางถ้วยซุปลงแล้วจ้องมองป๋ายบิงเวย ผู้หญิงคนนี้จะฝืนไปทำไมกัน แม้ว่าถึงตอนนี้ป๋ายบิงเวยก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ แต่ก็ไม่แสดงความกลัวนี้ออกมา แล้วตอบเสียงต่ำ “ขอบคุณสำหรับอาหาร” หลินจื๋อซียิ้มอ่อน พร้อมยกคางเธอขึ้นให้สายตาของเธอได้สบตากับเขา “มีฉันอยู่ เธอไม่ต้องกลัวนะ” ป๋ายบิงเวยหันหน้าหนี “คุณเป็นถึงท่านประธานคุณจะกลัวได้ยังไง แต่ฉันไม่เหมือนคุณ ฉันแค่ไปร่วมงานเลี้ยงกับคุณก็โดนตบเข้าเสียแล้ว แล้วยังมาโดนลักพาตัวอีก” “ฉันว่าหลังจากนี้ฉันเก็บตัวอยู่บ้านหน่ะดีแล้ว ฉันไม่กล้าเดินใกล้กับคุณ ใครจะไปรู้ว่าเมื่อไหร่จะมีคนถือมีดมาไล่ฆ่าฉันอีก” หลินจื๋อซีหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาวางมือบนหัวที่นุ่มลื่นของเธอ “หลังจากนี้ถ้าใครกล้ามาแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ ฉันสัญญาว่าฉันจะฆ่ามัน” ความเอ็นดูของหลินจื๋อซีทำให้ใจของป๋ายบิงเวยเต้นแรงขึ้นมาจนเธอรู้สึกหัวใจตัวเองเต้นอย่างบ้าคลั่ง คำพูดของชายคนนี้ทำให้คนอยู่ไม่นิ่งจริงๆ ป๋ายบิงเวยตีมือหลินจื๋อซีให้ออกจากหัวของเธอ “อย่ามาแกล้งให้ฉันดีใจเลย หลังจากนี้นอกเหนือจากคนในตระกูลหลินห้ามคนนอกรู้เรื่องที่ฉันเป็นภรรยาคุณเด็ดขาด” เขาได้ยินคำพูดที่ป๋ายบิงเวยอย่างจะถอยห่างออกจากเขาอีกแล้ว แม้เขาจะรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เขาแค่หามาแต่งงานตบตาคุณปู่หลินเฉยๆ แต่เขาก็รู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่เธอพูดคำพูดพวกนี้ออกมา สงสัยไม่มีผู้หญิงเหมือนกับเธอที่รู้สึกรังเกียจการเป็นภรรยาเขาที่ทั้งยุ่งยากทั้งอันตราย หลินจื๋อซีลุกยืนแล้วนำกล่องใบนึงจากห้องรับแขก เดินมานั่งข้างป๋ายบิงเวยจากนั้นก็เปิดฝากล่องออก เขานำโทรศัพท์สีเงินออกมาจากกล่อง นิ้วเรียวกดลงบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างชำนาญ เขายื่นโทรศัพท์ให้ป๋ายบิงเวย “คราวหลังมีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน เมื่อกี้ฉันเมมเบอร์ฉันไว้ในโทรศัพท์แล้ว” “ขอบคุณคุณหลินนะคะ” ป๋ายบิงเวยก้มหัวแล้วรับโทรศัพท์มา อื้มมีโทรศัพท์ก็ทำให้สะดวกมากขึ้น ได้ยินป๋ายบิงเวยเรียกเขาว่าคุณหลินอีกแล้ว เขารู้สึกขัดหูเป็นอย่างมาก “ฉันบอกเธอหลายครั้งแล้วนะว่าให้เรียกฉันจื๋อซี” ป๋ายบิงเวยพยักหน้า “อื้ม ฉันจำไว้แล้ว” ……. 。 ตึกสูง110ชั้นในใจกลางเมืองB หรือที่ทำงานของบริษัทตะกูลเจียง ณ ห้องท่านประธานชั้น88 เสียงแหลมที่รีบร้อน ส่งเสียงดังไปทั่วทุกมุมในห้องทำงาน ผ่านไปไม่นาน เสียงก็ได้หยุดลง …… คนที่นั่งอยู่บนเก้าหนังแท้ตัวนุ่มนั่น หยิบบุหรี่ออกมามวนหนึ่งจากนั้นก็ค่อยๆจุดไฟ หลังจากที่เขาพ่นควันออกมาอย่างมีเสน่ห์ “ออกไปได้แล้ว” “ประธานเจียง...” เสียงยั่วยวนของหญิงสาวเรียกผู้ชายตรงหน้าอย่างเสียงหวาน “สะ...สวัสดีค่ะ” เจียงห้าวเทียนมองผู้หญิงแล้วพูดอย่างเข้มขรึมอีกครั้งว่า “ฉันสั่งให้เธอออกไป” หญิงสาวมองเจียงห้าวเทียนด้วยความสงสัย เมื่อกี้เขายังใช้น้ำเสียงที่เอาแต่ใจอยู่เลย ตอนนี้ทำไมถึงเข้มขรึมขึ้นหล่ะ หญิงสาวรู้ดีว่าทำเขาโกรธตัวเองจะเจอกับอะไร เธอจึงค่อยๆเดอนถอยออกไป หญิงสาวเพิ่งเปิดประตูออก ชายหน้าดุร่างใหญ่ในเสื้อกล้ามสีดำได้เดินเข้ามาพอดี “ประธานเจียงครับ ผมไปเช็คมาแล้ว คนที่ช่วยผู้หญิงคนนั้นคือเสี้ยเหลียงครับ” ชายร่างใหญ่กล่าวอย่าง “อื้ม รู้แล้ว เรื่องเงินนายเก็บไว้เถอะไม่ต้องคืนฉันแล้ว” เจียงห้าวเทียนหลับตาแล้วนึกคิดเรื่องบางอย่าง “นายกลับไปเถอะ” นี่คือครั้งแรกที่เปียวได้รับเงินจากลูกค้าโดยที่เขาทำงานไม่สำเร็จ เขาดีใจเป็นอย่างมากหลังจากขอบคุณเจียงห้าวเทียน เขาก็กลับหลังหันแล้วจากไป หลังจากเปียวออกไป เจียงห้าวเทียนหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรหาเบอร์ที่ทำให้เขาใจเต้นได้เสมอ “ฮัลโหล มั่นลี่ อย่าโกรธฉันเลยนะ ครั้งนี้นางนั่นก็แค่โชคดีเฉยๆ ไว้ฉันค่อยหาอากาศช่วยเธอจัดการมันอีกนะ” เจียงห้าวเทียนปลอบใจติงมั่นลี่ “มั่นลี่ เขาทำกับเธอขนาดนี้ จำเป็นไหมเนี่ย?” ปลายสายกดวางอย่างเร็ว เจียงห้าวเทียนส่ายหัวอย่างหมดอารมณ์แล้ววางโทรศัพท์ เขาจี้ปลายบุหรี่ลงถาดรอง...