ตอนที่26 ไม่ได้รู้สึกดีกับดอกไม้ที่เธอให้（2）

ต๭นที่26 ไม่ได้รู้สึกดีกับดอกไม้ที่เธอให้（2） เมื่อหลินจื๋อซีกลับถึงคอนโดก็เป็นเวลา7โมงเช้าแล้ว ป๋ายบิงเวยนอนพิงอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก หมอนกอดบนโซฟาที่ตกลงพื้นนานแล้ว หลินจื๋อซียืนมองท่านอนของป๋ายบิงเวยตรงหน้าประตู เธอคงไม่ได้รอเขากลับมาจนหลับไปใช่ไหม เขาเดินมาข้างโซฟาแล้วอุ้มเธอขึ้น ป๋ายบิงเวยสะดุ้งตื่นพร้อมลืมตาทั้งสองข้างแล้วมองใบหน้าคมหล่อตรงหน้าเธอ “คุณกลับมาแล้ว” เธอมองไปทางหน้าต่าง ฟ้าคงสว่างนานแล้ว เมื่อคืนเธอคงไม่ได้ตั้งใจนอนหลับไปบนโซฟา หลินจื๋อซีวางป๋ายบิงเวยลงบนเตียงในห้องนอน “ฉันมีงานที่ต้องเคลียร์ เธอไม่ต้องรอฉันหรอก” ป๋ายบิงเวยลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วมองเขา “ฉันไม่ได้รอคุณ เมื่อคืนฉันนั่งเหม่ออยู่ที่โซฟาจนหลับไป” ป๋ายบิงเวยพูดความจริง เมื่อคืนหลินจื๋อซีทานข้าวเสร็จก็ออกไปข้างนอกทันที ถึงแม้ป๋ายบิงเวยจะเคยมาคอนโดนี้ แต่ก็รู้สึกแปลกที่เพราะคิดถึงเตียงตัวเอง เธอจึงออกมานั่งอ่านหนังสือจนนอนหลับไป “เธอกลัวหรอ แล้วนอนหลับไหม?” หลินจื๋อซีถอดสูทตัวนอกและเสื้อเชิ้ตออกแล้วเหวี่ยงทิ้งไปบนเตียง เขาเปลือยท่อนบนเดินไปยังห้องอาบน้ำ “คราวหลังฉันจะพยายามกลับมาให้เร็วกว่านี้” ป๋ายบิงเวยได้ยินเสียงเปิดน้ำดังออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาอยากคิดยังไงก็ปล่อยเขาไปเถอะ ป๋ายบิงเวยขี้เกียจจะอธิบายอะไรไปมากกว่านี้ ถึงแม้เมื่อคืนเธอจะต้องนอนบนโซฟาแต่ก็ไม่ได้แย่อะไร ฉะนั้นตอนนี้เขาถึงไม่ได้รู้สึกนอนไม่อิ่มแต่อย่างใด เธอมองไปยังเสื้อผ้าที่หลินจื๋อซีขว้างมาบนเตียง และที่คอนโดไม่มีแม่บ้านด้วย เห็นแก่เขาที่ทำอาหารให้เมื่อคืน ซักเสื้อให้เป็นการตอบแทนก็ไม่แย่ ตอนที่ป๋ายบิงเวยจัดระเบียบเสื้อเขาที่ทิ้งไว้บนเตียงอยู่นั้น เธอสังเกตเห็นรอยลิปสติกบนปกเสื้อของเขาและเส้นผมสีทองอีกสองสามเส้น เมื่อนึกถึงสีลิปที่ไม่เหมือนกันและกลิ่นน้ำหอมกลิ่นใหม่บนตัวหลินจื๋อซี ผู้ชายคนนี้เลี้ยงสาวไว้กี่คนกันแน่ ป๋ายบิงเวยหมดคำจะพูด เธอรู้สึกสบายใจที่ตัวเองไม่ได้แต่งงานกับเขาจริงๆ ถ้าต้องแต่งงานกันจริง เธอคงได้เสียใจจนกลั้นใจตาย หล้งจากที่หลินจื๋อซีอาบน้ำเสร็จเขาเปลือยท่อนบนแล้วเดินออกมาจากห้องอาบน้ำกับผ้าเช็ดตัวที่ผูกไว้ที่เอวเพียงผืนเดียว เขาไม่เห็นป๋ายบิงเวยบนเตียงจึงเดินออกจากห้องนอนมาเจอป๋ายบิงเวยที่กำลังซักผ้าอยู่ในห้องน้ำพอดี เขาพูดพลางหัวเราะ “เธอชอบการซักเสื้อให้ฉัน?” “กินของคุณ ใช้ของคุณ ฉันก็ต้องตอบแทนอะไรนิดหน่อยสิ” ป๋ายบิงเวยนำเสื้อผ้าที่อบเสร็จออกมาพับให้เรียบร้อยแล้วจัดเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าในห้องนอน หลินจื๋อซีกอดผู้หญิงที่เขาคิดถึงกี่วันมานี้จากด้านหลัง “บิงเวย ฉันเหนื่อยจัง นอนเป็นเพื่อนฉันแป๊ปนึงได้ไหม” ช่วงไม่กี่วันมานี้หลินจื๋อซีตามหาผู้หญิงคนนี้จนไม่เป็นอันทำงาน เมื่อวานหลังจากที่เขาหาเธอพบและดูแลเธอเสร็จสรรพเขาจึงรีบกลับเข้าบริษัทเพื่อเคลียร์งานมากมายที่เขาค้างไว้ ตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้าถึงขีดสุด เขายังมีประชุมตอนเก้าโมงเช้าอีก ที่เขารีบขับรถกลับมาเพราะแค่อยากกอดผู้หญิงคนนี้แล้วงีบสักครู่เดียว หลังจากที่เกิดเรื่องเขาถึงได้รู้ว่าเขาชินกับการที่มีผู้หญิงคนนี้นอนอยู่ข้างๆ “จื๋อชี คุณเคยบอกว่า...” ไม่รอให้ป๋ายบิงเวยพูดจบหลินจื๋อซีอุ้มเธอขึ้นวางบนเตียงและพูดอย่างอบอุ่น “ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ ฉันเหนื่อยมาก ฉันแค่อยากกอดเธอเฉยๆ” ป๋ายบิงเวยพยายามหนีออกจากอ้อมกอดของหลินจื๋อซี แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ไหว เธอพยายามผลักออกแต่ก็ไม่มีการตอบสนองอย่างใด จนเธอได้ยินเสียงลมหายใจที่เริ่มนิ่ง ป๋ายบิงเวยจึงยอมแพ้ เพราะยังไงเขาก็หลับไปแล้ว หลังจากที่ป๋ายบิงเวยตื่นขึ้นมาก็พบว่าหลินจื๋อซีได้ออกไปแล้ว แต่กลับมีดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่วางไว้บนหัวเตียง ดอกกุหลาบสีแดงสดนี้ช่อใหญ่นี้ ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่ามีทั้งหมด999ดอก ผู้ชายคนนี้ทำบ้าอะไรเนี่ย ให้ดอกไม้เขาทำไม ขอโทษหรือปลอบใจ? ป๋ายบิงเวยหัวเราะแห้งๆ นี่เขาคิดว่าเธอเป็นเหมือนพวกผู้หญิงที่เขาควงหรอ คิดว่าแค่การให้ดอกไม้999ดอกถือเป็นการปลอบใจหรอ นี่มันดูบ้านๆเกินไปหรือเปล่า ดอกกุหลาบคือสิ่งของที่คนรักส่งมอบให้กัน แต่ดอกไม้ที่หลินจื๋อซีให้กลับทำให้เธอไม่ได้รู้สึกดี ป๋ายบิงเวยนึกถึงรอยลิปตรงปกเสื้อและกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงที่ไม่ใช่คนเดียวกัน หลินจื๋อซีคงใช้ดอกกุหลาบพวกนี้ในการให้ผู้หญิงรอบข้างตัวเขาเหมือนกัน สิ่งของที่ทำให้เธออยู่ระดับเดียวกันกับผู้หญิงพวกนั้น ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีกับมันเลย แม้ดอกไม้ในมือจะสวยขนาดไหน สีจะสดขนาดไหน ช่อดอกที่ตกแต่งจะเพอร์เฟ็คขนาดไหนก็ตาม ป๋ายบิงเวยก็ไม่อยากได้มันอยู่ดี เธออุ้มดอกไม้ลงจากเตียง แล้วทิ้งมันลงถังขยะอย่างใยดี ติ๊งๆๆ... เสียงข้อความโทรศัพท์ป๋ายบิงเวยดังขึ้น “ชอบดอกไม้ไหม?” ชื่อคนส่งที่แสดงขึ้นบนจอคือสามี! ป๋ายบิงเวยอึ้งจนเบิกตากว้าง ตั้งแต่เมื่อวานหลังจากที่บังเอิญเจอหลินจื๋อซีหน้าประตูโรงพยาบาล อยู่ๆนิสัยผู้ชายคนนี้ก็เปลี่ยนไป ทั้งทำอาหารให้ทั้งซื้อโทรศัพท์ให้แล้วยังจะซื้อดอกไม้ให้อีก ตอนนี้เขายังมาเมมเบอร์ตัวเองว่าสามีอีก ป๋ายบิงเวยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบข้อความอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณ ฉันไม่ชอบ ทิ้งลงถังขยะไปแล้ว!” หลินจื๋อซีที่กำลังประชุมอยู่เห็นข้อความที่ป๋ายบิงเวยตอบกลับ เขาถึงกับกระตุกยิ้มขึ้นตรงมุมปาก หลินจื๋อซียิ้มหรอ? พนักงานที่กำลังนั่งประชุมอยู่ถึงกับไม่เชื่อสายตาของตัวเอง......