ตอนที่27 คุณทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ใช่ไหม（1）

ต๭นที่27 คุณทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ใช่ไหม（1） หลังจบการประชุม หลินจื๋อซีกลับเข้าห้องทำงานของตัวเอง เฉียงที่เข้ามานั่งรอหลินจื๋อซีในห้องก่อนแล้ว หลินจื๋อซีเดินตรงไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานของเขา “ค้นเจอหรือยัง?” เฉียงยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เขา “ท่านประธานครับ เองนี้เกี่ยวข้องกับบริษัทตระกูลเจียงครับ เจียงห้าวเทียนนัดพบอันธพาลที่ชื่อเปียวบ่อยๆครับ เปียวคือหัวโจกแก๊งนักเลงของเมืองBครับ เขาทำงานด้านมืดให้กับพวกคนที่มีฐานะครับ” หลินจื๋อซีผลิกเอกสารข้อมูลไปมาแล้วยิ้มอย่างสมเพช “นายเจียงห้าวเทียนนี่ เริ่มอยู่ไม่สุขแล้วใช่ไหม?” “ท่านประธานครับ เรื่องนี้มีคุณติงเกี่ยวข้องด้วยครับ” เฉียงพูดอย่างระมัดระวัง “อื้ม ฉันรู้แล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ นายคงเหนื่อยมาหลายวันแล้ว” เฉียงขอตัวแล้วออกจากห้องทำงานอย่างมีมารยาท หลินจื๋อซีนั่งคิดกับตัวเอง : เหมือนว่าถึงเวลาที่ควรเปลี่ยนผู้หญิงข้างกายพวกนี้ได้แล้ว หลังจากที่ป๋ายบิงเวยทำความสะอาดห้องเสร็จ เธอนั่งแท็กซี่ไปยังโรงพยาบาล หลังจากวันนั้นที่ไปเยี่ยมแม่แล้วโดนลักพาตัวก็ไม่ได้มาเยี่ยมอีกเลย เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เจอกับแม่นานแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้แม่เป็นยังไงบ้าง ตอนที่ป๋ายบิงเวยถึงห้องคนไข้นั้นป้าลี่กำลังเช็ดตัวให้แม่เธอพอดี “เดี๋ยวหนูทำเองค่ะ” ป๋ายบิงเวยเดินขึ้นมารับผ้าเช็ดตัวจากป้าลี่ “บิงเวย หนูกลับมาแล้ว?” ป้าลี่มองป๋ายบิงเวยอย่างตกใจ “ป้าลี่ค่ะ ช่วงนี้คงลำบากแย่เลยสินะคะ แมหนูเพิ่งทำการรักษาเสร็จหรอคะ?” ป๋ายบิงเวยมองแม่ของตัวเองที่หลับลึกอยู่บนเตียงคนไข้ ป้าลี่พูดพร้อมกับถอนหายใจ “การทำเคมีบำบัดมันเจ็บปวดมากนะ เมื่อกี้หมอเพิ่งฉีดยาแล้วหลับไป” หลังจากฟังคำพูดป้าลี่จบ ป๋ายบิงเวยรู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก แม่ของเธอลำบากมากจริงๆ หลังจากที่พ่อจากไปแม่ของเธอทำงานทีเดียวทั้งหมดสามงานเพื่อเลี้ยงเธอและส่งเธอเรียนหนังสือ แม่เขาพยายามทำงานอย่างมากเพื่อให้เธอได้เรียนโรงเรียนศิลปะระดับแถวหน้า แม่ของเธอต้องมาล้มป่วยก็เพราะตัวเธอเอง ถ้าแม่รู้ว่าเธอถูกไล่ออก ไม่รู้ว่าแม่จะโกรธขนาดไหน ขอบตาป๋ายบิงเวยเริ่มแดง ป้าลี่ที่อยู่ข้างๆเห็นแบบนั้นจึงจับมือเธอพร้อมกับพูดให้กำลังใจเธอ “บิงเวย อย่าเศร้าไปเลย แม่ของหนูจะดีขึ้น” ป๋ายบิงเวยเช็ดน้ำตาตัวเอง “ขอบคุณค่ะป้าลี่ งานทางนู้นของหนูเข้ามาไม่หยุดเลย เพื่อรักษาแม่หนูต้องทำงานตลอดค่ะ รบกวนป้าลี่ด้วยนะคะ” “บิงเวย อย่าเกรงใจกันเลย หนูสองแม่ลูกก็ไม่ง่ายเหมือนกัน ถ้ามีเรื่องให้ป้าลี่ช่วยก็รีบมาหาป้าลี่เลย ถ้าหนูมาแล้ว งั้นป้าขอกลับบ้านไปทำกับข้าวให้พวกเด็กๆก่อนนะ พน.ป้าค่อยมาใหม่” ป้าลี่เก็บกระเป๋าพลางแนะนำป๋ายบิงเวย “บิงเวย ถ้าหนูว่างหนูต้องมาเยี่ยมแม่บ่อยๆนะ” ป๋ายบิงเวยควงแขนป้าลี่เพื่อที่จะส่งเธอหน้าห้องคนไข้ “เข้าใจแล้วค่ะป้าลี่ เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะคะ” หลังจากป้าลี่กลับไป ในห้องคนไข้ก็เหลือเพียงป๋ายบิงเวยและแม่ของเธอ ป๋ายบิงเวยนั้งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ เธอมองแม่ที่ทั้งผอมและอ่อนแรงของเธอบนเตียงคนไข้ ใบหน้าที่เคยอิ่มฟูของแม่ตอนนี้กลับมีรอยตีนกาตรงหางตา ผมที่เคยดำก็เริ่มขาวขึ้น ป๋ายบิงเวยพูดคุยกับแม่ของเขามากมาย มีทั้งเรื่องในอดีตละเรื่องที่คิดจะทำในอนาคต แม้ว่าแม่ของเธอจะอยู่ในสภาะที่หลับลึกก็ตาม ป๋ายบิงเวยก็ยังคุยกับเธอไม่หยุด คุยไปคุยมาถึงเริ่มรู้สึกว่าถึงเวลาแล้ว ถึงเวลาที่เธอต้องรีบกลับบ้าน.... ป๋ายบิงเวยที่กำลังเดินออกจากประตูโรงพยาบาลเธอรู้สึกว่าท้องเริ่มหิว เธอเลยคิดว่ากินเสร็จค่อยกลับทีเดียวเลยแล้วกัน ป๋ายบิงเวยเดินหาร้านอาหารที่เงียบอยู่นานมากกว่าเธอจะเจอ ป๋ายบิงเวยหาที่นั่งในสุดที่ติดกับริมหน้าต่าง เพราะเลยเวลาอาหารมาแล้วคนจึงเริ่มน้อยลง บรรยากาศภายในร้านถือว่าเงียบมาก “ฉันเอาอันนี้ ขอบคุณค่ะ” ป๋ายบิงเวยยื่นเมนูคืนพนักงาน เธอเหม่อลอยออกไปทางหน้าต่างรออาหารมาเสิร์ฟ แต่ห้องวีไอพีข้างเธอกลับมีเสียงผู้หญิงดังออกมา “นัดฉันกินข้าวแล้วยังซื้อของให้ด้วย นายไม่ได้ชอบฉันหรอ? ทำไมนายเป็นแบบนี้ตลอดเลย” “ทุกครั้งที่มีการสัมผัสกันทางร่างกาย ตัวเองก็จะหยุดไปทุกที ตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับเค้า? หุ่นและหน้าตาเค้าก็ไม่ได้แย่อะไรนะ” คนที่พูดคือผู้หญิง น้ำเสียงที่แอ๊บแบ๊วนี้ทำป๋ายบิงเวยที่ฟังอยู่ถึงกับขนลุกขึ้นมา แต่ไม่มีเสียงตอบกลับเธอแต่อย่างใด... “นี่เค้าพูดกับตัวเองอยู่น้า ตัวเองช่วยตอบเค้าหน่อยสิ!” หญิงสาวพูดอย่างไม่พอใจ ป๋ายบิงเวยรู้สึกสงสัยจึงชะโงกหัวแอบดู จากมุมที่เธอแอบดูพวกเขานั้นเธอเห็นหน้าตาผู้หญิงคนนั้นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าที่อ่อนหวานนั้น ปากที่เล็กกับดวงตากลมโตดูแล้วก็ไม่แย่ หุ่นสลิมที่ยั่วยวนนั่นอีก ใครๆก็บอกกันว่าผู้ชายคือสัตว์ท่อนล่างกันใช่ไหม? ทำไมถึงได้ปฏิเสธผู้หญิงคนนี้หล่ะ ป๋ายบิงเวยยังคิดอะไรไปเรื่อยอยู่ หญิงสาวคนนั้นทนไม่ได้อีกต่อไป “โอเค เรานัดเจอกันมาหลายรอบแล้ว พูดอย่างตรงไปตรงมาดีกว่า ไปโรงแรมหรือบ้านตัวเอง หรือว่าในรถ ถ้ายังไม่โอเคจะในป่าก็ได้นะ เอาที่ตัวเองชอบเค้าโอเคหมด”