ตอนที่28 คุณทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ใช่ไหม（2）

ต๭นที่28 คุณทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ใช่ไหม（2） คะ...แค่กๆ ป๋ายบิงเวยที่กำลังดื่มน้ำถึงกับสำลักออกมา นี่สังคมเปิดกว้างถึงขั้นนี้กันแล้วหรอ คนสองคนไม่จำเป็นต้องคบกันหวานกันหรือมีความรู้สึกต่อกันแล้วหรอ มาถึงขั้นที่อัพเลเวลขึ้นเตียงกันแล้วค่อยว่ากัน? เพราะเสียงไอของป๋ายบิงเวย หญิงสาวที่มองตรงออกมาสบตาเธอเข้าพอดี ป๋ายบิงทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วดื่มน้ำในแก้วต่อพร้อมกับดูวิวนอกหน้าต่าง ไม่มีการตอบสนองอะไร ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็ระเบิดออกมาว่า “หลินจื๋อซี คุณจะเอายังไงกันแน่พูดอะไรสักคำสิ ทุกครั้งที่อยู่กับคุณก็เหมือนกับท่อนไม้ หรือว่าร่างกายของคุณทำไม่ได้?” แค่กๆๆ ป๋ายบิงเวยสำลักอีกครั้ง ไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม ชื่อที่ผู้หญิงคนนั้นเรียกเมื่อกี้คือ หลินจื๋อซี...? “แกเป็นใคร กล้ามาแอบฟังคนอื่นคุยกันได้ยังไง เธอช่างกล้าจริงๆ” ผู้หญิงคนนั้นเห็นผู้ชายไม่สนไม่ตอบอะไรเธอที่โมโหตั้งแต่ทีแรก เห็นป๋ายบิงเวยแอบฟังสิ่งที่พวกเขาคุยกันยิ่งทำให้เธอโมโหกว่าเดิม ป๋ายบิงเวยหยิบทิชชู่เช็ดมุมปากนิ่งๆ แล้วพูดว่า “คุณผู้หญิงคะ จะพูดเสียงดังทำไมคะ ไม่อยากยังยากเลยค่ะ ฉันมาทานข้าวไม่ได้มาฟังพวกคุณทะเลาะกัน” ผู้หญิงคนนั้นมองป๋ายบิงเวยอย่างโมโห “แก...แกเป็นใครกันแน่ถึงกล้าดีมาพูดกับฉันแบบนี้ แกรู้ไหมว่าแฟนฉันคือใคร?” ป๋ายบิงเวยหัวเราะเบาๆ “แต่เหมือนแฟนคุณ...ไม่ได้สนใจใยดีคุณเลยนะคะ” “ไม่มีทาง ไม่มีผู้ชายปกติที่ไหนจะเห็นฉันแล้วไม่มีการตอบสนองอะไรเลย ยกเว้นเขาจะไร้น้ำยา” หญิงสาวยืดอกพูดอย่างเหนือกว่า “จริงหรอคะ?” ป๋ายบิงเวยหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วมองหลินจื๋อซีที่เดินออกมาจากห้องวีไอพี ณ ตอนนั้นหลินจื๋อซีจ้องป๋ายบิงเวยที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างอย่างไม่ละสายตา สายตาที่มองลึกเข้ามานั้นเหมือนกับแสงที่กระทบเข้าในตา หญิงสาวที่เห็นหลินจื๋อซีเดินออกมาจากทางด้านหลังก็ดีใจใหญ่แล้วเข้าไปกอดเขาเอาไว้ “จื๋อซี เค้าคิดว่าตัวเองจะไม่สนใจเค้าแล้วเสียอีก เราไปกันเถอะะ หลินจื๋อซีปัดมือเธอที่ควงเอวเขาไว้ออกอย่างรังเกียจแล้วตะคอกใส่เธอ “ไสหัวออกไป” หญิงสาวรู้สึกโดนตบหน้าเข้าอย่างจัง เธอมองหลินจื๋อซีอย่างโมโหอย่างมาก “หลินจื๋อซี นาย...นายไม่สามารถเองมาโทษฉันได้ยังไง? นายทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้แล้วมาโมโหใส่ฉันทำไม” หลังพูดจบเธอก็กลับเข้าห้องไปเอากระเป๋าแล้วผลักหลินจื๋อซีออกพร้อมกับเดินออกไปอย่างเสียใจ ป๋ายบิงเวยมองหลินจื๋อซีอย่างนึกขำ “จื๋อซี ผู้หญิงคนเมื่อกี้เธอนึกว่าคุณทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้ปล่อยออกไปคุณจะทำยังไง” หลินจื๋อซีไม่ได้สนใจเรื่องที่ป๋ายบิงเวยล้อเขาเล่น แต่พูดอย่างเป็นจริงเป็นจังว่า “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ป๋ายบิงเวยเติมน้ำใส่แก้วแล้วดื่มไปคำนึง “มาที่นี่ก็ต้องมากินข้าวสิ” “ฉันก็ยังไม่ได้กิน งั้นเรากินพร้อมกัยเลยแล้วกัน” หลินจื๋อซีเดินมานั่งตรงข้ามเธอ “ไม่ได้จำไว้เลยใช่ไหมเนี่ย ถึงกล้าออกมาเองคนเดียวแบบนี้” ป๋ายบิงเวยมองบนใส่หลินจื๋อซี “ฉันไม่ควรเป็นหนูเฝ้าบ้าน หลังจากเกิดเหตุแค่ครั้งเดียวหรอกนะ” พนักงานเริ่มเสิร์ฟอาหารที่ป๋ายบิงเวยสั่ง หลินจื๋อซีมองอาหารง่ายๆที่ไม่สามารถง่ายไปมากกว่านี้แล้วที่วางไว้ตรงหน้าของพวกเขา เขาขมวดคิ้วถาม “กินอันนี้?” ป๋ายบิงเวยไม่สนใจเขาแล้วเริ่มกิน หลังกินได้สองคำก็พูดว่า “ถ้าคุณอยากสั่งเพิ่มคุณก็ทานเองเถอะ ฉันไปละ” “ขู่ฉัน?” หลินจื๋อซีมองป๋ายบิงเวยอย่างนึกขำ เธอเหมือนกับกระต่ายตัวน้อยๆที่กินข้าวทีละคำเล็กๆ ท่าทางที่เธอกินข้าวมันช่างน่ารักจริงๆ ป๋ายบิงเวยตอบอย่างไม่เต็มใจ “คุณไม่กิน ฉันกินหมดแล้ว” หลินจื๋อซีหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารตรงหน้ากิน เขารู้สึกอาหารตรงหน้าก็ไม่ได้อร่อยสักนิด เลยกินไปประมาณสองสามคำพอประมาณ “ทานเสร็จ เรากลับด้วยกันนะ” “อื้ม” ป๋ายบิงเวยตอบนิ่งๆ ครั้งนี้หลินจื๋อซีขับรถBentlyสีแชมเปญมา ป๋ายบิงเวยนั่งอยู่ข้างคนขับ นี่คือครั้งที่สองที่เธอเห็นหลินจื๋อซีขับรถเอง เธอเงยหน้ามองผู้ชายที่กำลังขับรถ สายตาเขาเพ่งมองตรงไปยังถนนตรงหน้าอย่างมีสมาธิ ผู้ชายที่หน้านิ่งแบบเขา เมื่อวานถึงกับล้างมือต้มน้ำขิงเพื่อเธอเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ หลินจื๋อซีที่มองกระจกหลังบังเอิญสบตากับเธอเข้าอย่างจัง สายตาที่มองลึกเข้ามาทำให้ป๋ายบิงเวยใจเต้นแรงขึ้น ป๋ายบิงเวยยิ้มให้หลินจื๋อซีเบาๆแล้วไม่มองเขาอีก เธอหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถ อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นที่ร้านอาหารพูดขึ้นจนป๋ายบิงเวยอดขำไม่ได้ มีคนกล้าพูดว่าไอ่นั่นของหลินจื๋อซีใช้งานไม่ได้ ป๋ายบิงเวยเหมือนคิดอะไรออก ในความทรงจำของเธอแม้หลิยจื๋อซีจะชอบเข้ามาวุ่นวายกับเธอหลายครั้ง แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้ไปถึงขั้นนั้นทุกที หรือว่า...เรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจะเป็นเรื่องจริง แต่เธอลองคิดดูแล้วก็เป็นไปได้ยากเพราะผู้ชายคนนี้มีรอยลิปสติกบนตัวตั้งเยอะ อาจเป็นไปได้ว่าเขานั้นไม่สามารถตอบสนองความต้องการได้พวกสาวๆรอบตัวเขาถึงได้... พอนึกถึงตรงนี้แล้วป๋ายบิงเวยรู้สึกเสียดายแทนเขาขึ้นมาทันที “หล่อขนาดนี้แต่กลับไม่สามารถทำเรื่องแบบนั้นได้” ประโยคหลังป๋ายบิงเวยพูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ หลินจื๋อซีที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่ถึงกับจับพวงมาลัยแน่นขึ้นแล้วพูดกับป๋ายบิงเวย “เธอคิดว่ายังไงหล่ะ” ป๋ายบิงเวยรู้สึกอยากจะตบปากตัวเองมาก นี่เธอพูดออกมาได้ยังไงกัน ตนเขาว่ากันว่าผู้ชายหน่ะรักศักดิ์ศรีตัวเองจะตายไป เธอพูดแบบนี้เขาจะทำอะไรเธอไหมเนี่ย มือหลินจื๋อซีข้างนึงจับพวงมาลัย อีกข้างปลดสายเข็มขัดออกแล้วรูดซิปกางเกงลง เขาจับมือเล็กป๋ายบิงเวยอย่างง่ายดายแล้ววางมือเธอลงบนสิ่งนั้นของตัวเขา ป๋ายบิงเวยที่ตกใจจนหน้าแดงเหมือนกุ้งที่โดนลวกสุก มือของเธอกำลังกุมมังกรใหญ่ที่ยังหลับอยู่ของหลินจื๋อซีไว้ มังกรใหญ่ตัวหนานั้นเหมือนกำลังจะค่อยๆตื่นขึ้นมา “หลินจื๋อซี คุณนี่มันขายขี้หน้าจริงๆ...รีบปล่อยฉัน” ป๋ายบิงเวยที่หน้าแดงพูดอย่างติดอ่าง หลินจื๋อซีที่หัวเราะแล้วมองป๋ายบิงเวย ค่อยๆยกมือทั้งสองขึ้น หน้าป๋ายบิงเวยยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่ได้จับมือตัวเองเข้าไปในนั้น แสดงว่าเธอเป็นคนยื่นมือเข้าไปจับเอง? ป๋ายบิงเวยรีบดึงมือตัวเองออกมาอย่างรุกรน หลินจื๋อซีที่เห็นป๋ายบิงเวยอายจนหน้าแดง เขารู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่งแล้วกลับมาขับรถอย่างตั้งใจต่อ “คราวนี้ก็รู้แล้วสินะว่าถ้าฉันอยากจะทำอะไรเธอขึ้นมาหล่ะก็?” ทั้งๆที่เป็นประโยคคำพูดที่ฟังแล้วไม่มีอะไร แต่เพราะออกจากปากของหลินจื๋อซีที่ดูเป็นผู้ใหญ่และไม่เจ้าชู้ แต่คำพูดประโยคเดียวจากเขาก็ทำให้เธอพูดไม่ออกเลย เวลาที่ผู้ชายคนนี้อบอุ่นขึ้นมาช่างอันตรายจริงๆ......