ตอนที่29 ฉันไม่เอาของที่คนอื่นเคยใช้（1）

ต๭นที่29 ฉันไม่เอาของที่คนอื่นเคยใช้（1） หลังจากที่ถึงคอนโดป๋ายบิงเวยก็ตรงดิ่งเข้าห้องอาบน้ำแล้วรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนทันที “คือว่าฉันจะนอนแล้ว ฉันรู้สึกเหนื่อยๆหน่ะ” พูดจบก็กระโดดขึ้นเตียงแล้วดึงผ้าขึ้นมาห่มตัวเองไว้ เธอพยายามที่จะนอนอยู่ริมเตียงนอน ปิดตาทั้งสองข้างลง ขนตาที่ยาวของเธอกะพริบไม่หยุด เหมือนเป็นนกตัวเล็กๆที่ตื่นตัวได้เสมอ หลินจื๋อซีถึงกับหัวร้อนเพราะอารมณ์ที่ค้างคา เมื่อกี้ที่อยู่ในรถเขารู้สึกว่าเจ้านั่นของเขาตอบสนองอย่างแรงหลังจากที่เขาโดนผู้หญิงคนนี้จับโดนตรงนั้นของเขา เขามองท่าทีที่ป่ายบิงเวยนอนอยู่บนเตียงเป็นก้อนกลม เขารู้สึกแอบเจ็บใจขึ้นมานิดนึง หลินจื๋อซีเดินมายืนหน้าเธอโดยไม่มีเสียง เขายื่นมือออกมากอดเธอเอาไว้แล้วกลิ้งเบาๆ แรงกลิ้งทำให้พวกเขาที่กอดกันอยู่กลิ้งมาถึงตรงกลางเตียง “จื๋อซี อย่า...ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ป๋ายบิงเวยที่กำลังกลัวเบิกตากว้าง เธอกังวลมาตลอดทางหลังจากที่เธอเสียมารยาทเรื่องในรถนั่นเธอคิดว่าหลินจื๋อซีจะไม่ปล่อยเธอไปเสียอีก ป๋ายบิงเวยยังไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ามาก่อน เธอไม่ใช่ดอกไม้ริมทางที่ใครจะมาเด็ดไปก็ได้ “อื้ม นอนเถอะ”หลินจื๋อซีวางคางไว้บนหน้าผากของป๋ายบิงเวย เสียงของผู้ชายตรงหน้าที่ลอยผ่านหัวเธอไป ริมฝีปากหนาของเขาจูบลงบนหน้าผากอันใสของป๋ายบิงเวยเบาๆ หลินจื๋อซีไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองแสดงออกมาก่อนหน้านี้จะทำให้ป๋ายบิงเวยกลัวว่าเขาทำแล้วจะไม่รับผิดชอบ แต่หลินจื๋อซีที่ความอดทนสูงมาตลอดนั้น ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้มันก็ยากที่จะควบคุมไว้ได้เหมือนกัน บางครั้งที่เขาได้อยู่ใกล้กับเธอก็มีแอบคิดบ้างเล็กน้อยว่าอยากจะทำอะไรบางอย่างกับเธอ “คุณไม่ถอดเสื้อก่อนเข้านอนหรอ?” ป๋ายบิงเวยพูดเสียงเบา มือหนาอีกข้างของหลินจื๋อซีตบหลังป๋ายบิงเวยเบาๆแล้วพูดอย่างนุ่มนวลว่า “ถ้าหากฉันถอดเสื้อ ก็คงไม่ได้แค่นอนปกติแล้วแหละ” ป๋ายบิงเวยที่อยู่ในอ้อมกอดของหลินจื๋อซีหน้าแดงจนไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาอีก ปลายจมูกมีแต่กลิ่นบุหรี่อ่อนๆจากตัวเขาเธอค่อยๆชินกับกลิ่นแบบนี้ รุ่งเช้าแสงอาทิตย์ที่สาดส่องชั้นผ้าม่านเข้ามากระทบกับพื้นห้อง ทำให้มีแสงวิบวับประกายเหมือนดวงดาวที่อยู่บนพื้น ขนตาแพยาวกะพริบเบาๆสองสามที ป๋ายบิงเวยค่อยๆลืมตาขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงเงาของต้นไม้ เธอถีบผ้าห่มออกเพื่อเตรียมตัวตื่นนอน แต่มือหนาตรงเอวเธอกลับกอดไว้อย่างแน่นหนา ทำให้เธอไม่สามารถดิ้นไปไหนได้ ป๋ายบิงเวยค่อยๆดันนิ้วเรียวของหลินจื๋อซีเก็บเข้าตัวเขาเองอย่างระมัดระวัง เธอมองมือของเขาที่เป็นทิศทางที่มองไปทางผู้ชายคนนี้ เมื่อก่อนทุกๆครั้งที่ป๋ายบิงเวยตื่นขึ้นมาเขาก็จะตื่นนอนแล้วหรือไม่ก็ออกไปทำงานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองหลินจื๋อซีนอนหลับฝันดีอย่างละเอียดแบบนี้ เขาที่ยังปิดตาเอาไว้ ใบหน้าคมหล่อที่ขาดความเย็นชาตอนตื่นของเขาและสายตาคู่ที่ดุร้ายที่ไม่ควรเจอกับศัตรูของเขา หลินจื๋อซีที่อยู่กลางแสงอาทิตย์นี้ ทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นคนอบอุ่นและนุ่มนวล.... ในขณะที่ป๋ายบิงเวยมองใบหน้าหลินจื๋อซีอย่างละเอียดนั้น ตาของชายหนุ่มได้เปิดขึ้น เพราะแสงอาทิตย์ที่แยงตา เขาใช้มือขยี้ตาตัวเองแล้วหรี่มองป๋ายบิงเวย “หล่อไหม?” หลินจื๋อซีพูดแซวป๋ายบิงเวยที่มองเขา ป๋ายบิงเวยรีบหัวตัวแล้วลุกจากเตียงไม่หันมามองเขาอีก กลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเธอก็เข้าไปในห้องแต่งตัว เสื้อผ้าของหลินจื๋อซีมีเยอะพอๆกับที่บ้าน ห้องแต่งตัวเขาที่คอนโดก็ใหญ่เท่าห้องแต่งตัวที่บ้านเขาเลย เสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายของเขาทุกแยกและจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ ป๋ายบิงเวยเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวแล้วเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก เสื้อผู้หญิงที่ใส่ตามโอกาสต่างๆ ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ แม้กระทั่งเสื้อแนบเนื้อ รองเท้าส้นสูงหรือกระเป๋าก็ถูกจัดเก็บไว้อย่างดี เสื้อผ้าที่เฉียงซื้อมาเมื่อวานเธอเก็บไว้ในห้องนอนไม่ใช่ห้องแต่งตัว ถ้าอย่างนั้นเสื้อพวกนี้....ป๋ายบิงเวยปิดประตูตู้เสื้อผ้าอย่างสะอิดสะเอียน ผู้ชายคนนี้คงไม่ดีมีแค่บ้านกับห้องแต่งตัวที่เยอะ แม้กระทั่งผู้หญิงข้างกายของเขาก็มีมากเหมือนดอกไม้ในฤดูร้อน ผู้หญิงข้างกายเขาที่ดูอ่อนหวานที่สุดก็คือติงมั่นลี่ แต่ปกติเขาไม่เคยมีรอยลิปสติกและกลิ่นน้ำหอมที่ซ้ำกันเลยเขายังแอบมีผู้หญิงอีกกี่คนกันแน่ เสื้อพวกนี้ก็คงไม่ใช่ของผู้หญิงคนๆเดียวกัน ป๋ายบิงเวยรู้สึกเสื้อผ้าที่สวยงามพวกนี้สกปรกมาก หลินจื๋อซีคงพาผู้หญิงพวกนั้นมาพักที่นี่บ่อยๆ ถึงมีเสื้อผู้หญิงเยอะขนาดนี้ เสื้อผ้าพวกนี้ป๋ายบิงเวยไม่มีทางสวมมันแน่นอน เสื้อผ้าที่คนอื่นเคยใส่ป๋ายบิงเวยไม่มีทางเอา ผู้ชายก็เช่นกัน ป๋ายบิงเวยเดินออกจากห้องแต่งตัวแล้วหาเสื้อที่เฉียงเพิ่งซื้อให้เมื่อวานแล้วเลือกเดรสสีเขียวเปลี่ยนอย่างไม่ได้คิดอะไร เธอดึงผ้าม่านออกแล้วยืนมองวิวนอกหน้าต่างอยู่ข้างเตียงนอน อยู่ๆเธอก็มีไอเดียผุดขึ้นมา เธออยากจะทำสัญญากับหลินจื๋อซีใหม่ แม้เธอจะเป็นภรรยาของเขาแต่เขาก็ต้องสัญญาว่าจะไม่ให้พวกผู้หญิงอย่างว่าข้างกายเขามาหาเรื่องเธอ ครั้งที่แล้วที่โดนลักพาตัวก็เกิดขึ้นหลังจากที่เธอไปร่วมงานฉลองนั่น นอกเหนือจากผู้หญิงพวกนั้นจะมีใครอีกหล่ะที่ลงมือทำร้ายเธอได้ แล้วเธอเองก็อยากจะออกไปหางานทำเองแล้ว ขณะที่ป่ายบิงเวยกำลังนึกคิดอยู่นั้น เสียงเคาะประตูเบาๆและเสียงของเฉียงที่ดังขึ้น “ท่านประธานครับ อาหารเช้าพร้อมแล้วครับ” “อื้ม” หลินจื๋อซีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องอาบน้ำตอบอย่างขี้เกียจ เขาหันมาเรียกป๋ายบิงเวย “ไปทานอาหารเช้ากัน”