ตอนที่30 ฉันไม่เอาของที่คนอื่นเคยใช้（2）

ต๭นที่30 ฉันไม่เอาของที่คนอื่นเคยใช้（2） บนโต๊ะอาหาร ป๋ายบิงเวยดื่มน้ำเต้าหู้ทำสดที่เฉียงซื้อมา แล้วแอบมแงหลินจื๋อซี ผู้ชายคนนี้แค่กินปาท่องโก๋ก็ยังเคี้ยวอย่างละเอียด เหมือนกับเขากำลังลิ้มลองอาหารชั้นเลิศ “จื๋อซี ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนาย” ป๋ายบิงเวยพูดออกมาเสียงเบาหลังจากควบคุมใจตัวเองได้ หลินจื๋อซีไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด เขาวางน้ำเต้าหู้ในมือลงแล้วมองเธอเงียบๆ และรอฟังสิ่งที่เธอยังพูดไม่จบ “ฉันรู้สึกว่า...พวกเราก็แค่ทำงานร่วมกันเฉยๆ...ฉันไม่ได้เป็นภรรยาที่แท้จริงของคุณด้วย คุณช่วยห้ามผู้หญิงของคุณไม่ให้มาหาเรื่องฉันได้ไหม?” ป๋ายบิงเวยใช้แรงกล้าทั้งหมดของเธอในการพูดให้จบประโยค และมองสีหน้าหลินจื๋อซีอย่างระมัดระวัง “ผู้หญิงข้างกายฉัน?” หลินจื๋อซีขมวดคิ้วขึ้นเบาๆพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม “ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าฉันจะปกป้องเธอ จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก” ป๋ายบิงเวยเคี้ยวปาท่องโก๋แล้วกลืนลงคอ “ขอบคุณนะ แล้วก็....ฉันตัดสินใจจะออกไปหางานทำ ฉันไม่ควรอยู่แต่ในบ้านตระกูลหลินของคุณแล้วกินฟรีอยู่ฟรีหรอก” คิ้วบนใบหน้าหลินจื๋อซีขมวดเข้าหากัน สายตาที่ลุกวาวเหมือนน้ำใสมองป๋ายบิงเวยแล้วเริ่มรู้สึกใจที่เริ่มหนาวขึ้น “ถ้าเธอต้องการใช้เงินเธอบอกกับฉันก็ได้” หลินจื๋อซีพูดดอย่างจริงจัง “ในสัญญาของพวกเรากำหนดไว้แค่หนึ่งล้านบาท คุณให้ฉันมาแล้ว ส่วนเกินฉันรับไว้ไม่ได้หรอก เสื้อผ้าพวกนี้...ถ้าฉันทำงานหาตังได้แล้วฉันค่อยคืนคุณทีหลัง” คำพูดของป๋ายบิงเวยทำให้หลินจื๋อซีหัวเราะออกมาเบาๆ แม้เสียงจะเบามากแต่เธอก็ได้ยิน ท่าทีของเขาเหมือนกำลังนั่งฟังเรื่องตลกอยู่ “ถึงแม้ความสามารถของฉันจะสู้ประธานหลินอย่างคุณไม่ได้ แต่ให้เลี้ยงตัวเองให้รอดแล้วก็คืนค่าเสื้อผ้าให้คุณฉันก็ยังพอไหวอยู่” ป๋ายบิงเวยรู้สึกไม่พอกับสิ่งที่หลินจื๋อซีแสดงออกมา นี่เขากำลังดูถูกเธออยู่หรอ “ไม่ใช่ว่างานของเธอคือการเป็นภรรยาฉันหรือไง? โบนัสฉันก็ให้ล่วงหน้าไปแล้ว เธอยังจะออกไปทำงานพาร์ทไทม์?” หลินจื๋อซีพูดนิ่งๆ “คุณ...”ป๋ายบิงเวยก้มหัวลงคำพูดที่เธออยากพูดก็ต้องกลืนลงคอไปหมด “ฉันคือพ่อค้า เธอจะออกไปทำงานก็ได้ ฉันมีข้อดีอะไร” หลินจื๋อซีพูดสบายๆแล้วมองป๋ายบิงเวย “นายจะได้ข้อดีอะไรจากตัวฉัน?” ป๋ายบิงเวยพูดอย่างเย็นชา ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะปี่ไหนก็ไม่เคยจะลืมเรื่องการค้าเสียเลย หลินจื๋อซีเดินมายืนข้างป๋ายบิงเวยแล้วยื่นมือไปพิงไว้หลังพนักพิงเก้าอี้ที่เธอนั่ง เขาใช้สายตาเย็นชาและจริงจังมองป๋ายบิงเวย “อยู่เป็นเพื่อนฉันหนึ่งคืน?” ป๋ายบิงเวยมองเขาอย่างโมโห อยากจะพ่นด่าใส่เขาแต่ก็ไม่กล้าพอ “ฉันเทียบกับผู้หญิงพวกนั้นที่จะทำให้คุณพอใจไม่ได้” “อ้อ? ไม่ลองดู เธอดูเธอจะรู้ได้ยังไง” มือหนาหลินจื๋อซีจับกรอบหน้าของปิ๋งเวยไว้ ป๋ายบิงเวยใช้แรงผลักเขาออก “คุณหลินคะ อย่าลืมคำพูดที่คุณบอกว่าจะไม่แตะต้องตัวฉันสิ” “สัญญาธุรกิจหน่ะเปลี่ยนได้ตลอด” เขามองป๋ายบิงเวยที่ไม่มีทางสู้ ก็แอบรู้สึกมีความสุขในใจเล็กน้อย เขายิ่งอยู่ก็ยิ่งชอบการได้แกล้งผู้หญิงคนนี้ “ฉันไม่ชอบใช้ของของที่คนอื่นเคยใช้” ป๋ายบิงเวยกัดฟันพูด ผู้ชายคนนี้ทำเธออารมณ์เสียขึ้นมาจริงๆ “อะไรนะ?” หลินจื๋อซีถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ป๋ายบิงเบิกตาโตแล้วสบตากับหลินจื๋อซีตรงๆ “เตียงนี้คงมีผู้หญิงเคยมานอนมากกว่าหนึ่งคนสินะ ในตู้เสื้อผ้าอีกไม่รู้ว่าเคยมีผู้หญิงเคยมาเปลี่ยนไปกี่คนแล้ว...” ไม่รู้ทำไมหลินจื๋อซีถึงไม่แสดงอารมณ์โกรธออกมาเลยหลังจากที่ป๋ายบิงเวยกล่าวคำพูดพวกนี้ออกมา จริงๆแล้วเธอคงคิดว่าตัวเองง่ายสินะ? เขากลับหลังเห็นเดินไปนั่งบนโซฟา “เธออยากจะออกไปทำงานก็ได้ แต่ต่อจากนี้เธอต้องเป็นคนซักเสื้อให้ฉัน” หลังจากวันนั้นที่เขาเห็นผู้หญิงคนนี้ซักผ้าให้เขาเอง ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกว่าเสื้อที่เธอซักใส่สบายมากกว่าให้แม่บ้านซกเสียอีก ป๋ายบิงเวยมองหลินจื๋อซีที่นั่งเวียดอยู่บนโซฟา ให้ความรู้สึกว่าพวกเขากำลังคุยเรื่องสัญญาการร่วมงานกันอยู่จริงๆ “เสื้อทั้งหมดในตู้ไม่เคยมีใครใส่ ฉันให้เธอ” พูดเจ็บก็เดินกลับเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้ป๋ายบิงเวยเหม่อลอยบนโต๊ะอาหาร ป๋ายบิงเวยไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้ว่าทำไมถึงเปลี่ยนไปไม่เหมือนแต่ก่อน แต่เธอก็ขี้เกียจคิดเยอะแล้ว แค่ต้องการไปถึงจุดเป้าหมายของตัวเองก็พอ หลังจากเก็บโต๊ะอาหารเสร็จก็วิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัวเตรียมเก็บเสื้อผ้าที่ใส่แล้วของหลินจื๋อซีไปซัก และเริ่มวางแผนหางานที่จะทำ ป๋ายบิงเวยเจอเสื้อที่ใส่แล้วของหลินจื๋อซีแล้ว เธอกลับตัวแล้วเห็นหลินจื๋อซีที่เปลือยทั้งตัว เส้นกล้ามเนื้อเซ็กซี่ตรงเนินอก ขาคู่ยาวที่แข็งแรง... ป๋ายบิงเวยรีบหันหน้าหนีไม่กล้ามองหลินจื๋อซี หน้าของเธอทั้งสองข้างเริ่มแดงขึ้น “อยู่ๆทำไมคุณถึงถอดเสื้อออก” “ในห้องแต่งตัว ไม่ถอดเสื้อให้ทำอะไร?” หลินจื๋อซีเดินมายืนซ้อนหลังป๋ายบิงเวยแล้วก้มกระซิบที่ข้างหู “เธออยากให้ฉันทอะไรอย่างอื่น?” “ไม่อยาก” ป๋ายบิงเวยหลบหลินจื๋อซีแล้วกอดเสื้อผ้าที่ใส่แล้ววิ่งหนีออกไป เห็นท่าทีเขินอายของป๋ายบิงเวย รอยยิ้มบนหน้าหลินจื๋อซีก็ปรากฏ ผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็แสดงด้านโง่ออกมาบางครั้งก็สนุกเฮฮา หลินจื๋อซีรีบแต่งตัวใส่ชุดสูท เขาดูสะอาด ใบหน้าที่เย็นชากลับมีออร่าที่เปล่งประกาย ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์ของคนที่โตเป็นผู้ใหญ่เต็มวัยแล้ว ตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เขาเห็นป๋ายบิงเวยกำลังซักผ้าอยู่พอดี “ไปด้วยกัน” ป๋ายบิงเวยพยักหน้าตอบตกลง “ฉันเปลี่ยนเสื้อเสร็จจะรีบออกมา” ป๋ายบิงเวยเลือกชุดทำงานง่ายๆแล้วเปลี่ยนทันที เธอมัดรวบผมของไปทางหลังศีรษะ เปิดประตูแล้วเดินออกมาจากห้องนอน หลินจื๋อซีที่นั่งอยู่บนอยู่บนโซฟาเงยหน้ามองเธอพอดี ทั้งสองสบตากัน ป๋ายบิงเวยที่รู้สึกเขินอายจึงหันหน้าหนี หลินจื๋อซีมองเธอที่แต่งหน้าลุคอ่อนๆที่ผิวหน้าและหน้าดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว กระโปรงทรงเอครึ่งตัวที่แมทช์กับเสื้อเชิ๊ตสีขาว ด้านนอกยังคลุมเสื้อหนาวสีแอปริคอทไว้อีกหนึ่งตัว พร้อมกับรองเท้าส้นสูง ทำให้ป๋ายบิงเวยดูดีเป็นอย่างมาก หลินจื๋อซีมองเธอจนตาลุกวาว เขาลุกยืนแล้วเปิดประตู “ไปกันเถอะะ”