ตอนที่31 โชคชะตาไม่อาจพบ（1）

ต๭นที่ 31 โชคชะตาไม่อาจพบ（1） ภายในรถ เฉียงขับรถอย่างราบรื่น “เรซูเม่” หลินจื๋อซีพูดอย่างเฉยเมย ป๋ายบิงเวยกำลังทำสิ่งที่ทำอยู่อย่างขะมักเขม้นถูกขัดด้วยคำพูดของหลินจื๋อซี “เดี๋ยวไปทำมาให้ค่ะ” ป๋ายบิงเวยตอบเขาอย่างยิ้มแย้ม “เธอมาเพื่อทำอะไร” หลินจื๋อซีหันกลับไปมองป๋ายบิงเวย เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง “มันเรื่องของฉัน” “ป๋ายบิงเวย มหาวิทยาลัยเธอก็เรียนไม่จบทั้งไม่มีประสบการณ์การทำงาน เธอจะไปทำอะไรได้ ต่อให้หางานได้ เธอวางแผนการทำงานยังไง ไม่มีบริษัทไหนต้องการคนไร้ความสามารถแบบเธอ” หลินจื๋อซีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ป๋ายบิงเวยอึ้งในคำพูดเขา ผู้ชายคนนี้พูดได้เจ็บแสบจริง พึ่งจะขึ้นมาก็พูดเข้าประเด็นเลย “จอด จอดเดี๋ยวนี้ฉันจะลง” เธอไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนนี้อีกแม้สักวินาทีเดียว เฉียงมองพวกเขาผ่านกระจกหลัง หลินจื๋อซีพยักหน้าให้เขา เขาขับรถเบี่ยงเข้าข้างทางจอดรถให้เธอลง ป๋ายบิงเวยลงรถมองรถของหลินจื๋อซีขับหายไปบนท้องถนน เธอกลับมาคิดทบทวนคำพูดของหลินจื๋อซี มหาวิทยาลัยเธอก็เรียนไม่จบ ประสบการณ์การทำงานก็ไม่มี สิ่งที่ทำได้ก็ทั่วๆไป แล้วเธอก็คิดได้ว่าเธอทำเป็นผู้ช่วยได้นิ ตอนมัธยมเธอมักจะช่วยครูอาจารย์และฝ่ายวิชาการจัดการงานต่างๆในสำนักงาน เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหา คิดได้ก็รีบเดินหาร้านถ่ายเอกสาร เดินมาสักพักก็เจอ เธอรีบเข้าไปในร้านนั่งทำเรซูเม่ของเธอทันที เธอทำมันอยู่นานสองชั่วโมงถึงทำเสร็จจากนั้นยังใช้คอมพิวเตอร์ในร้านหาประกาศรับสมัครงานผู้ช่วยของบริษัท เธอจดที่อยู่ของบริษัทกับเบอร์โทรศัพท์ ถือเรซูเม่เดินออกไปหางานทันที เธอขึ้นรถไฟใต้ดินเดินทางไปตามที่อยู่ที่จดไว้ แต่ละบริษัทที่เธอไปสมัครตั้งห่างกันค่อนข้างไกล เธอเดินมาทั้งวันเดินจนหมดแรง รู้สึกเหมือนขาจะหลุดจึงเดินไปนั่งม้านั่งที่สวนสาธารณะถอดรองเท้าแล้วนวดเท้าอย่างระวัง วันนี้เธอไปสมัครงานมาถึงสองบริษัท เธอเจอคู่แข่งตั้งมากมายทั้งนักศึกษาจบใหม่แล้วยังมีคนที่เคยมีประสบการณ์เคยผ่านงานมาแล้ว ถึงฝ่ายบุคคลจะบอกเธอให้กลับมารอฟังผลก็เถอะแต่เธอก็รู้ดีว่าเธอคงเทียบคนผู้สมัครคนอื่นไม่ได้ “เมือง B ออกใหญ่ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีที่รับฉันสักที่ ป๋ายบิงเวยสู้ๆ พรุ่งนี้ลุยต่อ” ป๋ายบิงเวยลิงโลดในใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกมีหยดน้ำเล็กๆตกใส่หน้า เธอเงยหน้ามองขึ้นไปเห็นเมฆดำก้อนใหญ่ ฝนเม็ดเล็กเม็ดใหญ่ตกลงมาบนพื้นดิน เห็นฝนตกลงมาเธอถือรองเท้ารีบวิ่งเท้าเปล่ามองหาที่หลบ ฝนเริ่มตกหนักจนเสื้อผ้าของเธอเปียกจนชุ่ม เธอวิ่งออกมาจากสวนสาธารณะเงยหน้าขึ้นไปเห็นอาคารเก่าหลังหนึ่ง เธอมองมันเหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิตรีบวิ่งไปทันที เธอกดกริ่งข้างประตู เสียงกริ่งดังขึ้นสักพักประตูก็เปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นคนที่เปิดประตูให้เธอ เธอคนนั้นหน้าตาสวยคม ผมลอนด์ยาว สวมกระโปรงสั้นสีแดงอวดขายาวสวย บอกได้ว่าเธอเป็นคนสวยจนไร้ที่ติ เธอตะโกนเรียกป๋ายบิงเวย “ บิงเวย ใช่เธอหรือเปล่า ทำไมถึงได้เปียกปอนอย่างนี้” ป๋ายบิงเวยรีบเดินเข้ามาปิดประตูทันทีแล้วพูดขึ้น “พี่หลินหลิน รีบหาชุดให้ฉันเปลี่ยนก่อนเถอะ” ป๋ายบิงเวยรีบเปลี่ยนชุดที่ฟูหลินหลินส่งให้เธอ ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมของตัวเอง ฟูหลินหลินเดินถือน้ำขิงอุ่นๆมาวางหน้าป๋ายบิงเวย “ดื่มน้ำขิงให้ร่างกายอุ่นก่อน” เธอหยิบน้ำขิงขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณค่ะพี่หลินหลิน พี่น่ารักที่สุด” รสร้อนของน้ำขิงที่เธอดื่มทำให้รู้สึกร่างกายอุ่นขึ้น “บิงเวย ตอนนั้นเธอยังทำงานดูแลลูกค้าที่โรงแรมอยู่เลย แล้วเกิดอะไรขึ้นฉันไม่ได้ยินข่าวคราวเธออีกเลย ถามผู้จัดการเขาก็บอกไม่รู้ ฉันเป็นห่วงแทบแย่” ฟูหลินหลินมองเธอ ป๋ายบิงเวยวางชามในมือลงเอื้อมไปจับมือฟูหลินหลินบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดยกเว้นเรื่องที่เธอแกล้งแต่งงานกับหลินจื๋อซี เธอเคยรับปากเขาไว้ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของเธอฟูหลินหลินก็ตาม ฟูหลินหลินมองป๋ายบิงเวยอย่าเห็นใจ “เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันผ่านไป เรื่องหางานเดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง” ป๋ายบิงเวยมองตาเธอ “ครั้งที่แล้วฉันก็ทำให้พี่ลำบาก ฉันสร้างปัญหาให้พี่ตลอดเลย” ฟูหลินหลินพูดด้วยรอยยิ้ม “บิงเวย เรื่องของเธอก็เหมือนเรื่องของฉันลำบากที่ไหนกัน ฉันรู้จักเจ้านายตั้งหลายคน แค่ช่วยเธอหางานเรื่องนี้ไม่เท่าไหร่หรอก” เธอมองฟูหลินหลินอย่างขอบคุณรู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจ “ไม่พี่หลินหลิน ฉันหางานด้วยตัวเองดีกว่าฉัน หาเงินเลี้ยงตัวเองกับแม่” ได้ยินป๋ายบิงเวยพูดอย่างนั้นก็ไม่อยากขัดเปลี่ยนเรื่องคุยกับเธอ “บิงเวย ไม่ง่ายที่เจอ ไปเที่ยวผับกันเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง” ป๋ายบิงเวยไม่ค่อยไปเที่ยวผับทั้งไม่เคยดื่มเหล้า เธอคิดปฏิเสธแต่พอเห็นสีหน้าฟูหลินหลินไม่ค่อยดี ป๋ายบิงเวยจึงตอบตกลงเธอ ถึงเธอกับฟูหลินหลินนานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ตั้งแต่ที่แม่ของเธอพาเธอย้ายไปถนนลั่วฮวา เธอก็ไม่รู้จักใคร มีเพียงฟูหลินหลินคนเดียวที่เล่นกับเธอ ดูแลเธอเหมือนเป็นพี่สาวของเธอ ดังนั้นเธอกับฟูหลินหลินถึงได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน หลังจากแม่เสียก็ได้ฟูหลินหลินช่วยเธอทำให้เธอได้ทำงานที่โรงแรม ได้พบกับหลินจื๋อซี ไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธเธอ