ตอนที่32 โชคชะตาไม่อาจพบ（2）

ต๭นที่ 32 โชคชะตาไม่อาจพบ（2） โคมไฟสว่างไสว เมืองใหญ่คึกคักขึ้นถนัดตา แสงไฟในผับมืดสลัว บาร์เทนเดอร์ขยับร่างกายผสมค็อกเทลสีสวยแก้วหนึ่ง แสงสีภายในผับดึงดูดนักผจญราตรีปลอบประโลมจิตใจให้ลืมเรื่องยากลำบาก รอบกายเต็มไปด้วย กลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์ขั้นดีราคาแพง ฟูหลินหลินเรียกเพื่อนของเธอออกมาเที่ยวดื่มด้วยกัน เสียงเพลงเปิดคลอเบาๆอ่อนโยน เสียงของนักร้องทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกอบอุ่น ป๋ายบิงเวยนั่งบนโซฟามองดูฟูหลินหลินพลางจิบวอดก้าในมือเธอ “พี่หลินหลิน ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” เธอเดินไปกระซิบบอกฟูหลินหลิน ฟูหลินหลินชี้มือบอกทางไปห้องน้ำเธอ ป๋ายบิงเวยเข้าห้องเสร็จก็เดินออกมายืนหน้ากระจกจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่เดินไปยังโต๊ะของฟูหลินหลิน ชายขี้เมาคนหนึ่งเดินมาชนไหล่เธอเข้าทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ตอนที่เขาเดินชนเธอทำให้แก้วไวน์ในมือเขาตกลงพื้นจนแตกไวน์กระเด็นตามพื้น “ห้ามไป เธอทำไวน์ฉันแตก” ชายขี้เมาขับแขนเธอพูดจาหยาบคาย ป๋ายบิงเวยหันกลับไปมองชายขี้เมาอย่างไม่พอใจ “เห็นกันอยู่ว่าคุณเป็นคนทำเอง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอพูดกลับเขพร้อมดึงมือเธอกลับ ตอนแรกชายขี้เมาเห็นเธอไม่ถนัด แต่พอเธอหันหน้ามาเขามองป๋ายบิงเวยอย่างตะลึงในความสวย แล้วอย่างนี้เขาจะยอมปล่อยเธอไปได้อย่างไร ชายขี้เมาเห็นป๋ายบิงเวยกำลังเดินจากไปดวงตาแข็งกร้าวบีบแขนเธอแน่น “ชนแล้วจะหนีใช่ไหม ไม่มีทาง” ป๋ายบิงเวยมองหน้าชายขี้เมาอย่างตื่นตระหนก “ปล่อยฉันนะ ฉันชดใช้ค่าเหล้าให้ก็ได้ ปล่อยฉัน” มือใหญ่บีบแขนเธอ “ฉันมีทางเลือกให้เธอสองทาง ออกไปเที่ยวเล่นกับพี่หรือเลียไวน์ที่หกบนพื้นให้สะอาด” ป๋ายบิงเวยมองขายขี้เมาด้วยความโกรธ “ฝันไปเถอะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอเยียบเท้าขายขี้เมาอย่างแรง เขาตกใจปล่อยมือ เธอสะบัดมือเขาออกรีบวิ่งไปหาฟูหลินหลิน ขายขี้เมาไม่ยอมปล่อยเธอไป “ยัยนี่ ผู้หญิงหน้าไม่อาย” ป๋ายบิงเวยตะโกนไปทางที่ฟูหลินหลินยืนอยู่ “ฟูหลินหลิน หลินหลิน ช่วยด้วย” ฟูหลินหลินดื่มเหล้าจนเริ่มเมาทำให้ไม่ได้ยินเสียงตะโดนของเธอ ชายขี้เมามองป๋ายบิงเวยยิ้มน่าเกลียด “ร้องไป ทำตัวดีๆออกไปดื่มกับพี่ดีกว่า” พูดจบก็ลากแขนเธอไปที่ประตูเดินออกร้านไป ด้านหนึ่งในผับ “ฉีหยุน ทำไมนัดออกมาคุยกันในที่เสียงดังแบบนี้” ผู้ชายใส่ชุดสีเทาควันท่าทางภูมิฐานพูดกับคนในโทรศัพท์ “ต่อไปเรื่องแบบนี้ไม่ต้องเรียกฉันออกมา” พูดจบก็เปิดประตูเดินออกไป แขกในร้านต่างมองกันอย่างงงงัน “ปล่อยฉันสิ ไอชั่ว ไอเลว ฉันบอกให้ปล่อยฉัน” เสียงคุ้นหูดังขึ้นห่างเขาไม่ไกลนัก เขามองหาที่มาของเสียง เขาเห็นชายคนหนึ่งลากผู้หญิงเดินออกมาจากประตู เขาจ้องมองไปที่เธอรู้สึกคุ้นตา เขามองเธอชัดๆ “เธอ” เมื่อรู้ว่าเธอรู้ว่าตัวเองถูกลากออกมาข้างนอกก็ร้องโวยวายเตะต่อยชายขี้เมา แต่กลับทำอะไรเขาไม่ได้เลย “ปล่อยเธอ” ชายหนุ่มพูดสั่ง หลังพูดจบก็ต่อยชายขี้เมาไปหนึ่งหมัดด้วยความโกรธส่งผลให้ชายขี้เมาล้มลงกับพื้นไม่เป็นท่า ดึงป๋ายบิงเวยมาข้างกายถามเธอ “ไม่เป็นไรใช่ไหม” ป๋ายบิงเวยเงยหน้ามองผู้ชายที่ช่วยเธอ แววตากับดวงหน้าที่คุ้นเคย เธอร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น “เซื่ยเหลียง ทำไมถึงมาอยู่ที่ล่ะ” ป๋ายบิงเวยจับมือเขาอย่างดีใจ เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “ฉันมาคุยธุระ เธอไม่เป็นไรนะ” ป๋ายบิงเวยดึงมือเขามานั่งม้านั่งใกล้ๆ “ครั้งก่อนคุณไปก็ไม่บอกฉันสักคำหายังไงก็หาคุณไม่พบ นาฬิกาของคุณอยู่ที่ฉัน” เสี้ยเหลียงกระแอมไอ “ครั้งก่อนมีเรื่องด่วน ฉันตื่นมาเห็นเธอหลับอยู่เลยเลยไม่ได้บอก เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลย ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” ป๋ายบิงเวยยิ้มซุกซนตอบเขา “อืม ดีขึ้นมากแล้ว วันนี้บังเอิญได้เจอกันแถมคุณยังช่วยฉันไว้เหมือนพรหมลิขิตเลย” เสี้ยเหลียงชะงักขมวดคิ้วเล็กน้อยมองป๋ายบิงเวยที่ยิ้มอย่างสดใส ป๋ายบิงเวยรู้สึกอายเขาจึงพูดขึ้น “ฉันล้อเล่น” เสี้ยเหลียงยิ้มสดใสมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น “แต่ฉันคิดไปแล้วสิ”