ตอนที่ 639 ออกหน้าเพื่อเธอ

ตอนที่ 639 ออกหน้าเพื่อเธอ นั่นเป็นความรู้สึกแบบไหนนะ? เหมือนกับดอกไม้ของตัวเองที่ถูกเด็ด ทุกครั้งที่ทำไปเขาก็ลังเล แต่ในช่วงวิกฤตแบบนี้ ถูกคนอื่นเอาไปต่อหน้าต่อตา ชนัยจะไม่โกรธได้อย่างไร? ไม่เพียงแต่โกรธ แต่ยังแค้นมาก อยากจะฉีกร่างผู้ชายคนนั้นออกไปเสีย สีหน้าเขาทนไม่ไหว คนในห้องถ้าไม่ตาบอดก็ต้องมองออก โดยเฉพาะตอนที่เขาเดินไปหาดราณี และดึงเธอมากอดไว้ด้วยมือตัวเอง หน้าของผู้ชายสองคนนั้นยิ่งแดง รู้สึกเสียใจสิ่งที่ทำลงไป “ใครเป็นคนทำ?” โทนเสียงที่เย็นชาเอ่ยปากถามออกมา ทั้งสองไม่มีใครกล้ายืนขึ้นมา ชนัยเห็นพวกคนที่กล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับจนชินชา “ไม่มีใครพูดใช่ไหม? ดี งั้นฉันจะเอาเงินพวกแกไปทั้งหมด แล้วถามทีละคน ถามไม่ชัดเจนก็ไม่จบ” หลังได้ยินประโยคนี้ คนอื่นที่ตอนแรกยืนยันที่จะช่วยเพื่อนปิดบังความจริง ก็เริ่มสั่น ยังไงนี่ก็ไม่ใช่คนอื่น นี่คือชนัยนะ สิ่งที่เขาพูดไม่ใช่การขู่ร้อยเปอร์เซ็น เขาทำทุกอย่างที่พูด จะต้องถูกเอาไปแน่ บางทีอาจจะเกิดเรื่องน่ากลัวด้วยก็ได้ ดังนั้น หลังจากพูดชื่อสองคนนั้นอย่างทนไม่ไหว ทันใดนั้นคนแล้วคนเล่าที่อยู่ด้านหลังก็พูดชื่อสองคนนั้นขึ้นมาอย่าง ความจริงก็ปรากฏขึ้น ชนัยมองหนึ่งในนั้น แขนเรียวที่กอดปกป้องดราณีอยู่ก็ยื่นออกไปถาม “แกหรอ?” ทั้งๆที่เป็นสองพยางค์เรียบง่าย แต่ทำให้ใจคนฟังดัง ‘ตึกตัก’ ร่างกายก็หมดแรงทันที ยืนก็ยืนไม่นิ่ง “ท่าน ท่านชนัยครับ ผม ผมไม่ทราบว่าเธอเป็นคนของคุณ ถ้าผมทราบ ให้ตายแค่ไหนผมก็ไม่กล้าหรอกครับ......” ชนัยเพียงกระตุกมุมปาก แล้วหัวเราะเย้ยหยั่นอย่างมาก ข้ออ้างแบบนี้ไม่น่าฟังเลย แล้วหันไปถามผู้จัดการข้างกาย “เดิมทีห้องนี้เป็นงานของใคร?” “งานของปานตากับผู้จัดการปุลินครับ” “เรียกพวกเขาทั้งคู่มาด้วยกัน” “ครับ” ผู้จัดการตอบกลับอย่างเคารพ แล้วออกคำสั่งกับคนนด้านหลังให้ไปเรียกปานตากับผู้จัดการปุลินมาโดยทันที ไม่นาน สองคนนนั้นก็ปรากฏตัวในห้อง ราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าขาวซีดไร้เรี่ยวแรงจนดูไม่ได้ ปานตาเห็นชนัยดึงดราณีเข้ามากอด ก็รู้ว่าครั้งนี้ตัวเองได้ไปเตะถูกเหล็กร้อนเข้าแล้ว “ท่านชนัย คุณมาแล้วหรอคะ......” ปานตาพูดออกไปอย่างหมดแรง อยากจะยิ้มออกมา แต่อารมณ์ก็ตึงเครียดเกินไปอย่างช่วยไม่ได้ ยิ้มออกมาน่าเกลียดกว่าร้องไห้อีก ชนัยไม่มีอารมณ์มาบังคับเธอ เขาพูดออกไปในทันที “เธอสองคนเปลี่ยนงานกับเธอใช่ไหม?” ผู้จัดการปุลินที่อยู่ข้างๆปานตาเห็นสถานการณ์แล้วจึงรีบพูดทันที “ปานตาบอกว่าวันนี้มีธุระ จำเป็นต้องให้ดราณีมาทำแทน ตอนนั้นฉันโน้มน้าวแล้วแต่เธอไม่ฟัง เลยไปขอดราณีถึงได้เตรียมการให้......” ประโยคเดียว โยนความผิดของตัวเองทั้งหมดให้กับปานตา กลัวว่าเรื่องนี้จะกระทบตัวเอง ปานตาหันไปเบิกตากว้าง “นี่เธอ! ฉันไม่ได้บอกให้เธอหาคนมาแทนซะหน่อย ใครจะไปรู้ว่าเธอจะไปหาเธอล่ะ!” ไม่ใช่ว่าพูดโกหกหรือไง สองคนนี้แตกคอกันแล้ว พอเกิดเรื่องก็กัดกันเอง “เธอไม่ถูกกับดราณีมาตลอด แกล้งเธอทั้งเปิดเผยและลับหลัง ถามทุกคนดูว่าใครไม่รู้บ้าง!” “ฉันไม่ถูกกับเธอตอนไหน เธอเองนั่นแหละที่มาใส่ร้ายฉัน......” “พอ!” ผู้จัดการฟังจนปวดหัวอยู่ข้างๆ ออกเสียงแทรกทั้งสอง “ไม่ต้องพูดแล้ว! จะเถียงกันไปจนถึงเมื่อไหร่?” พอพูดจบ ในห้องก็เงียบ ชนัยรู้สึกถึงร่างกายที่แข็งทื่อของดราณีอย่างเห็นได้ชัด เขาก้มลงไปมองผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ ในใจก็หดหู่ไม่หยุด โทษะที่ไหลเวียนอยู่นั้นคุมไม่อยู่แล้ว ผู้จัดการนั้นทำลายความเงียบ มองไปที่ชนัยที่บรรยากาศรอบข้างค่อยๆกลายเป็นน่ากลัวขึ้นมา ไม่ต้องพูดถึงพวกเขา แม้แต่เขาเองก็กลัวจนสั่นเทิ้ม “ท่านชนัยครับ ตอนนี้จัดการยังไงดี?” “มือไหนมันสัมผัสเธอ ก็ทำให้มันพิการซะ ส่วนสองคนนี้——” เขาพูดไปด้วย สายตาก็มองไปที่ผู้จัดการปุลินและปานตาไปด้วย “อยากดัง ชอบทำร้ายคนอื่นหรอ? ฉันจะแบนเธอทั้งหมด ต่อจากนี้ไม่ต้องให้เธอทั้งคู่มาทำงานไหน ใครกล้ารับมาจะถือว่าต่อต้านฉัน” ปานตาได้ยินเสียงก้องกังวานของเขา ก็คาดการณ์ได้ว่าชีวิตตัวเองต่อจากนี้จะเดือดร้อนมากแค่ไหน ไม่ให้เธอทำงานน่ากลัวกว่าตีเธออีก มองร่างของเขาที่กำลังหมุนตัวเดินออกไป หวาดกลัวอย่างคุมไม่อยู่ เธอรีบคว้าตัวเขาไว้ “ท่านชนัย! ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่าฉันผิด ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ ฉันอายุยี่สิบกว่าปีแล้ว ฉันต้องการทำงาน......” ขอบตาของปานตามีคราบน้ำตา ชนัยราวกับทำเป็นมองไม่เห็น แล้วสะบัดเธอออกทันที ไม่ได้ควบคุมแรงสักนิด ทำให้ร่างของเธอกระแทกเข้ากับกำแพง “ไสหัวไปซะ” ชนัยพาดราณีออกจากห้องไปด้วยสีหน้าเย็นชา เขาไม่ได้กลับไปที่ห้องทำงานมูตี้คลับเฮาส์ แต่พาเธอไปที่รถทันที ภายในรถครอบครัวที่กว้างขวาง ไฟในรถเปิดขึ้น แสงไฟสลัวกระทบบนร่างกายเธอ ศีรษะที่ก้มอยู่นั้นไม่เงยขึ้นตลอดทาง ชนัยเหลือบเห็นไหล่ขาวที่เผยออกมานิดหน่อยภายใต้ผ้าห่มขนสัตว์ แล้วถอดเสื้อคลุมชุดสูทบนร่างตนวางไว้ข้างๆ “เปลี่ยนซะ เดี๋ยวฉันออกไปสูบบุหรี่” พูดจบ เขาก็เปิดประตูลงจากรถทันที เหลือเพียงความเงียบให้กับดราณี ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูรถ ร่างกายของดราณีก็สั่นเล็กน้อย เธอหันศีรษะไปมองเสื้อสูทที่วางข้างกาย เสื้อผ้าข้างบนของเธอถูกฉีกจนขาดหมดแลว เธอไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงหยิบเสื้อนั้นขึ้นมาสวม แล้วคลุมด้วยผ้าห่มผืนบางอีก เสื้อคลุมของเขามีกลิ่นเย็นและสดชื่น เมื่อก่อนดราณีก็ได้กลิ่นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้รู้สึกสบายใจ เธอนึกว่าชนัยเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมายี่สิบกว่าปี แต่จนถึงทุกวันนี้เธอก็เข้าใจแล้วว่า มีคนเลวเยอะกว่าที่เธอคิดอยู่มาก คืนนี้ตอนที่ถูกทับอยู่บนโซฟา ถูกผู้ชายสองคนดูถูกและล่วงละเมิด ดราณคิดว่าตัวเองจะต้องตายแน่ แต่ก็ไม่ เขามาแล้ว ชายคนที่ชอบมวดคิ้วมองเธอด้วยสายตาเย็นชานั้นมาช่วยเธอแล้ว ดราณีไม่รู้ว่าตัวเองควรเผชิญหน้าด้วยความรู้สึกแบบไหน เธอแค่รู้สึกว่าสบายใจมาก และดีใจมาก เธอมองชนัยด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ชนัยสูบบุหรี่อยู่นอกรถก่อนจะยืนอยู่สักพักถึงขึ้นรถมา เพื่อให้เวลาเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า และผ่อนคลายอารมณ์ตัวเอง ขณะที่รอเขาเข้ามาในรถอีกครั้ง หญิงสาวก็กอดตัวเองแน่น เห็นร่างละเอียดอ่อน ชนัยก็ขมวดคิ้วแน่น แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ร่างกายมีอะไรไม่สบายตรงไหนไหม”