บทที่ 18 แมวน้อยที่ชอบล้วงตรงนั้น

บ๗ที่ 18แมวน้อยที่ชอบล้วงตรงนั้น ซูมี่หยางตั้งใจที่จะปล่อยมือ แต่ซั่นสวี้หยาวเป็นคนเลวทราม เธอจับเขาไว้แบบนี้ เขาก็ยังไม่มีความคิดจะคืนหนังสือให้เธอ ถ้าหากเธอปล่อยมือ เขาจะเดินจากไปเลยหรือเปล่า? ซูมี่หยางเม้มปากและมือก็จับแน่นมากขึ้น “หนังสือเหล่านี้เป็นของที่วางขายค่ะ” “ขาย…เหรอ?” ถูกซั่นสวี้หยาวขยายช่องว่างอย่างจงใจ บรรยากาศยิ่งคลุมเครือมากขึ้น แล้วใบหน้าของซูมีหยางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรดี เธอรู้สึกว่าไม่ว่าตัวเธอจะพูดอะไร ซั่นสวี้หยาวก็สามารถนำเธอไปยังทิศทางนั้นได้ ทันใดนั้นสายตาตรงหน้าก็เป็นสีดำ เธอถูกคุกคามด้วยอำนาจที่ทรงพลังของชายหนุ่ม คางของซั่นสวี้หยาวแนบอยู่กับใบหน้าด้านข้างของเธอ “แล้วขายยังไงล่ะ? ผมจะซื้อ” ในเขตของมหาวิทยาลัยช่วงกลางวันแบบนี้ มันแปลกมากจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอที่จับเข็มขัดที่เอวของซั่นสวี้หยาวด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไร ก็เหมือนว่าเป็นตัวเองบังคับให้เขาทำ ลังเลอยู่ชั่วครู่ ซูมี่หยางก็ขยับมือของเธอมาที่ด้านหน้าเข็มขัด แล้วจับตรงหัวล็อคเข็มขัดแน่น เผชิญหน้ากับซั่นสวี้หยาว “คุณให้ฉัน…” “อยากจะถอดกางเกงผมที่นี่งั้นเหรอ?” ซูมี่หยางสาบานได้ว่า ตลอดชีวิตของเธอไม่เคยเจอคนที่เลวร้ายได้เท่ากับซั่นสวี้หยาวเลย ทำไมทุกคำของเขาถึงมีความหมายอย่างนั้น? ทำให้ใจเธอไม่สงบ แล้วคิดไปถึงแต่เรื่องในแง่นั้น ช่างมันเถอะ ยิ่งพูดก็ยิ่งผิด ถ้าอย่างนั้นก็ไม่พูดแล้ว ลงมือเลยแล้วกัน! โดยปกติแล้ว ผู้ชายทุกคนล้วนแต่เก็บกระเป๋าเงินไว้ในกระเป๋ากางเกง ดังนั้นซูมี่หยางจึงใช้มือขวาจับเข็มขัดของซั่นสวี้หยาวไว้ แล้วใช้มือซ้ายยื่นล้วงเข้าไปด้านในกระเป๋ากางเกงแล้วดึงออกมาอย่างรวดเร็ว กระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มนั้นลึกมาก เมื่อควักออกมา นอกจากบุหรี่และไฟแช็ค เธอก็ดึงของอย่างอื่นออกมาไม่ได้เลย ซูมี่หยางไม่พอใจ จึงเปลี่ยนมือแล้วเอื้อมไปควักกระเป๋าอีกข้าง ซั่นสวี้หยาวก็ไม่ได้ยับยั้งเธอเช่นกัน เขามองดูซูมี่หยางที่วุ่นวายไล่ควักกระเป๋ากางเกงของเขาอย่างสงบ เพื่อให้ซูมี่หยางล้วงกระเป๋ากางเกงได้อย่างราบรื่นมากขึ้น เขาจึงยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาแล้ววางไว้บนไหล่ของซูมี่หยางเบาๆ ท่าทางของทั้งสองคน เมื่อมองดูจากระยะไกลแล้วเหมือนคู่รักที่เต็มไปด้วยความใกล้ชิดสนิทสนม เหมือนคู่รักที่อยู่ท่ามกลางความรัก เด็กหนุ่มกอดเด็กสาวก็ออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ในขณะที่ซูมี่หยางสาบานว่าจะไม่ยอมแพ้ที่จะควักเอาสิ่งของออกมานั้นเอง ทันใดนั้นซั่นสวี้หยาวก็ก้มหน้าลงมา แล้วหยุดที่ข้างหูของซูมี่หยางอย่างอ่อนโยนและกระซิบว่า : “คุณพยายามที่จะล้วง…ตรงนั้น?” มือเล็กๆในกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มหยุดลงกะทันหัน จากนั้นก็ดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุดซูมี่หยางก็ปล่อยมือจากเข็มขัดของซั่นสวี้หยาวแล้วถอยหลังไปสองก้าว ผู้ชายคนนี้…ไร้ยางอายจริงๆ!” ซั่นสวี้หยาวเหมือนกับคนที่ไม่สนใจจะจัดแต่งเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หลังจากมองซูมี่หยางอยู่แว้บหนึ่ง ก็ยกเท้าเดินไป ซูมี่หยางรู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้แหละ มองดูแผ่นหลังที่ผอมบางแข็งแรง เธอก็ถอนใจ ช่างมันเถอะ แค่นิตยสารเก่าๆสองสามเล่ม ไม่มีค่ามากนักหรอก โชคดีที่ตอนนี้มีคนไม่กี่คนอยู่ในเขตของมหาวิทยาลัย พนักงานทำความสะอาดมองสามคนก็ไม่ได้สนใจเธอที่อยู่ด้านนี้ ไม่อย่างนั้นแล้ว เรื่องที่เธอดึงเข็มขัดของชายแปลกหน้าในตอนกลางวัน และถูกชายหนุ่มที่ลวนลามขโมยนิตยสารไปด้วยจะต้องแพร่กระจายไปทั่วมหาวิทยาลัย โดยไม่ต้องใช้มือที่ชั่วร้ายของหลี่เหมย เธอไม่ต้องใช้ก็เกิดขึ้นโดยตรงแล้ว เงินก็หาไม่ได้ หนังสือก็หายไปแล้ว ซูมี่หยางไม่มีอารมณ์จะตั้งแผงขายอีกต่อไป เธอเก็บนิตยสารของมหาวิทยาลัยส่งกลับคืนไป แล้วอยากไปที่ห้องสมุดเพื่อหาข้อมูล เดินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆเซี่ยหน่วนหยางก็โทรมา : “นี่สาวน้อย รีบมาเร็วเข้า ดร.เฝิงซีเยวียนมาแล้ว ฉันยึดที่ไว้ให้เธอแล้ว เธอรีบมาเลยนะ” เฝิงซีเยวียนมาที่นี่? ดวงตาของซูมี่หยางส่องสว่างขึ้น เธอเรียนในสาขาการแพทย์มาสี่ปี แต่ไหนแต่ไรไม่เคยได้ยินเรื่องคลาสสอนแบบเปิดสาธารณะของเฝิงซีเยวียน แต่ว่าเธอได้ดูวิดีโอ คลาสเรียนของเฝิงซีเยวียนไม่เหมือนคลาสอื่นๆที่อาจารย์บรรยายอย่างเข้มงวดมาก เฝิงซีเยวียนไม่ชอบที่จะเอาความรู้ทางทฤษฏีในหนังสือเทเข้าสู่สมองของนักศึกษา เขาชอบบรรยายจากกรณีศึกษาจริงๆ และในตอนที่บรรยายจากกรณีศึกษา เฝิงซีเยวียนก็จะเพิ่มความรู้ทางทฤษฏีพื้นฐานเข้าไปด้วย แม้แต่การผายปอดที่ง่ายที่สุดและการทำ CPR ด้วยวิธีนี้ บทเรียนที่น่าเบื่อ ก็สามารถเปลี่ยนเป็นการผ่าตัดที่ราวกับไปอยู่ตรงนั้นด้วยตัวเอง นักศึกษาทุกคนล้วนมีความเครียดสูง ทุกคนหมกมุ่นอยู่กับความรับผิดชอบในการช่วยชีวิต ไม่ได้เน้นย้ำว่าผู้ป่วยคือพระเจ้า ไม่วางจริยธรรมทางการแพทย์ไว้ที่ริมฝีปากอยู่ตลอดเวลา แต่กลับให้ทุกคนรู้สึกถึงสิ่งที่อยู่ในมือของตัวเองอย่างแท้จริง เป็นผู้ถือชีวิตที่บริสุทธิ์ เพราะฉะนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ซูมี่หยางต้องการที่จะเข้าฟังบรรยายในคลาสเรียนของเฝิงซีเยวียน ในประชุมใหญ่ของคลาสเรียนมีคนอยู่ด้านในอย่างมืดฟ้ามัวดิน ซูมี่หยางต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะบีบตัวเองจนไปถึงเซี่ยหน่วนหยาง ทันทีที่เธอนั่งลง ข้างกายเธอก็มีความเย็นเยียบและความกดดันอย่างรุนแรงคุกคามเข้ามา ที่ข้างหูก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาและทุ้มต่ำตามธรรมชาติว่า : “ไฮ แมวน้อยที่ชอบล้วงตรงนั้น พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ!” ……… ******************************************************