ตอนที่17บอกเขาว่าให้ไปตาย

ต๭นที่17บอกเขาว่าให้ไปตาย อานซินไม่ได้เอาท่าทีของเขามาใส่ใจส่งสายตารำคาญให้กับสองพี่น้องที่คอยแต่เอาประจบเธอแล้วกล่าว“เรื่องที่ฉันให้พวกเธอไปตรวจสอบเป็นอย่างไรบ้างทำไมไม่รีบพูดสักที” “เรื่องนั้น...”ซวงซวงที่นั่งอยู่ด้านซ้ายของเธอยกมือขึ้นจับหัว“เพื่อจะไปขอดูบัตรประชาชนของคนคนนั้นฉันใช้เวลาหนึ่งคืนกับผู้จัดการโรงแรมนั้นไม่ง่ายเลยนะกว่าจะเข้าสู่ระบบการลงทะเบียนของแผนกต้อนรับได้แต่ในนั้นกลับไม่มีข้อมูลของคนที่เข้าพักห้อง1012เลยน่ะสิ” “จะไม่มีการบันทึกได้อย่างไร”อานซินไม่เชื่อ อ่านไม่ผิดเธอให้สองพี่น้องตามหาผู้ชายที่มีเรื่องกับเธอในคืนนั้นผู้ชายที่พรากพรหมจรรย์ของเธอคนนั้น ในความทรงจำที่เลือนรางของเธอผู้ชายคนนั้นสูงหล่อและเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เย็นชา... ผู้ชายที่ดูไม่ธรรมดาแบบนั้นอย่างน้อยก็ต้องได้ข่าวคราวมาบ้างมิใช่หรือความจริงเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตามหาเขาไปเพื่ออะไรจิตใต้สำนึกมันสั่งแค่ว่าต้องตามหาเขาเพื่อให้เขามารับผิดชอบของสำคัญที่เธอหวงแหนมาตลอดยี่สิบกว่าปี “ภายหลังฉันก็ถามผู้จัดการเฉินผู้จัดการเฉินลังเลอยู่นานแต่ก็ยอมบอกมาว่าผู้ชายคนนั้นคือเจ้าของโรงแรมที่หลบอยู่เบื้องหลังไม่เคยลงทะเบียนสักครั้งเวลามาเข้าพักและไม่อนุญาตให้ใครเปิดเผยข้อมูลของเขาด้วยผู้จัดการเฉินเลยไม่ยอมบอกมันกันฉันเพราะกลัวว่าจะโดนไล่ออกหากเรื่องไปถึงหูเจ้านายเข้า” “นั่น...อย่างน้อยเจ้านายก็ต้องมีชื่อสิใช่ไหม” “เรื่องนั้น...ผู้จัดการเฉินเป็นตายก็ไม่ยอมบอก” “โอ๊ยช่างมันเถอะ”เหมียนเหมียนนั่งลงที่ด้านขวาของอานซินแล้วเขย่าแขนของเธอเบาๆ“ซินซินไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องนี้แล้วดีกว่ารู้แค่ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นเจ้านายเป็นชายรูปหล่อแค่นั้นก็พอแล้วนี่นาเธอน่าจะโล่งใจได้แล้วนะคิดว่าเป็นประสบการณ์ที่สวยงามก่อนแต่งงานก็ได้ผู้หญิงทุกคนก็ผ่านกันมาทั้งนั้น” “แต่นั่นมันครั้งแรกของฉัน...”อานซินทรมานจนอยากจะทุบตัวเองให้ตาย หากเจ้านายคนนั้นรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับเธอเธอคงจะขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้งที่เขาได้ช่วยเธอให้พ้นจากโชคชะตาอันน่าเศร้าที่ต้องแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนจะได้ถือเป็นค่าตอบแทนที่เขากินเธอและจากไปโดยไม่ขอบคุณแม้แต่คำ “อานซินอย่าหัวโบราณไปหน่อยเลยอายุก็ปูนนี้แล้วแต่กลับแต่งงานพร้อมความบริสุทธิ์อะนะไม่อายหรือ”ซวงซวงมองเธอด้วยสีหน้าคลางแคลงใจ อานซินไม่พอใจเธอเพิ่งจะยี่สิบสามเองนะ แต่เธอขี้เกียจจะถกเถียงเรื่องนี้แล้วมันไร้ค่ามากหากจะมาเสียเวลาคุยเรื่องนี้กับสองพี่น้องซวงซวงและเหมียนเหมียน เหล้าสองแก้วหมดไปเหมียนเหมียนที่กระอึกกระอักอยู่นานสุดท้ายก็ยอมพูดออกมา“ซินซินฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ...” “พูดมาสิ”อานซินพิงร่างของวี่เฉิงและใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มขนมที่อยู่เบื้องหน้าเขาเข้าปาก “พี่สาวหมึกอร่อย”วี่เฉิงส่งหนวดปลาหมึกมาตรงหน้าอานซินอานซินอ้าปากงับอย่างไม่คิดอะไรมากหันกลับไปมองสองพี่น้องที่กำลังจ้องเธอตาปริบๆด้วยความประหลาดใจคิ้วสวยเลิกขึ้น“พูดธุระมา” ซวงซวงยืดตัวตรง“คืออย่างนี้เฟิงเฉินกลับมาแล้วเขา...เขามาถามฉันว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างฉันก็ไม่กล้าบอกว่าเธอแต่งงานแล้วจึงบอกเขาว่าเธอไปทำงานที่เมืองเยว่เฉิงแล้ว...” มือที่หยิบไม้จิ้มฟันของอานซินชะงักสั่นไปจนแทบจะถึงปลายนิ้วคำพูดของซวงซวงทำให้สมองของเธอถึงกับหยุดทำงานไปชั่วขณะสายตาตื่นตะลึงหันกลับมาจ้องหน้าของซวงซวง ซวงซวงเหมือนกับจะเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วเลยไม่กล้าที่จะพูดเรื่องนี้เธอหลุบสายตาเพราะไม่กล้าเงยหน้าไปสบกับสายตาที่ตื่นตะลึงและสับสนของอานซิน “จริงนะถึงแม้เขาจะไม่อยู่ที่บ้านแต่หลายวันมานี้ก็เอาแต่ตามหาเธอตลอดเลย”เหมียนเหมียนเสริมขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค อานซินค่อยๆดึงสายตากลับมาใบหน้าตกใจพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเงียบไปอึดใจก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า“บอกเขาว่าให้ไปตาย”