ตอนที่7 ห้ามทำร้ายเธอ

ต๭นที่7 ห้ามทำร้ายเธอ รถRolls-Royceรุ่นลิมิเตดขับมาด้วยความเร็วท่ามกลางสายฝน “นายครับ เราจะไปไหนกันต่อครับ” เย่อีถามด้วยความนอบน้อม “กลับคฤหาสน์ไฮไลฟ์” เย่หยู่เฉินตอบแบบนิ่งๆ เย่หยู่เฉินนั่งพิงบนถรถ หลับตา เอี๊ยดดดดดดด เสียงรถเบรกกระทันหัน เย่หยู่เฉินจ้องมองเย่อี “เกิดอะไรขึ้น” เย่หยู่เฉินถามด้วยเสียงที่นิ่ง “ขอโทษครับนาย มีผู้หญิงสลบอยู่หน้ารถครับ” เย่หยู่เฉินได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว “ลงไปดูซิ ถ้ายังไม่ตายก็โบกรถส่งไปโรงพยาบาล” “ครับนาย” เย่อีขานรับ เย่อีถือร่มเปิดประตูรถแล้วลงไปดู ฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก แม้ว่าเย่อีจะถือร่มอยู่ แต่เสื้อผ้าก็เปียกไปไม่น้อย เย่อีนั่งลงพลิกตัวคนที่นอนสลบอยู่ พอเห็นใบหน้านั้นแล้ว ก็ตกใจ “นี่มันคนที่นายให้ไปสืบวันนี้นี่”เย่อีพึมพำ คิดแล้วก็เดินไปบอกนายก่อนดีกว่า เย่อีเคาะกระจกไปหลายครั้ง กว่าเย่หยู่เฉินจะลดกระจกลง “นายครับ นั่นเป็นผู้หญิงที่นายให้ผมไปสืบเมื่อ......” เย่อียังไม่ทันได้พูดจบ เย่หยู่เฉินก็ไม่อยู่บนรถแล้ว เขาหันหน้า เห็นเย่หยู่เฉินไปถึงตัวหานหย่าเหวินแล้ว เย่อีรีบเดินไปกางร่มให้นาย เย่หยู่เฉินโอบหานหย่าเหวินขึ้นมา ดูท่าเหมือนจะไม่ดีแล้ว “หย่าเหวิน ตื่นสิตื่น” เย่หยู่เฉินเรียก เย่อีอึ้งกับเย่หยู่เฉิน ทำไมนายตัวเองแตะต้องผู้หญิง อีกอย่างยังดูอ่อนโยนมากด้วย “ยังไม่มีกางร่มอีก” เย่หยู่เฉินตะโกนเรียก เย่อีได้ยินแล้วสดุ้ง รีบเอาร่มไปกางให้เย่หยู่เฉิน “กางร่มให้เธอ” เย่หยู่เฉินพูด “นายครับ ตัวนายยังมีแผลอยู่นะครับ” เย่อีพูดด้วยความเป็นห่วง เย่อีได้ยินดังนั้นแล้ว สายตาเต็มไปด้วยความดุดัน เย่อีเห็นแล้วรีบทำตามคำสั่ง เย่หยู่เฉินอุ้มหานหย่าเหวินขึ้นมาดุจเจ้าหญิง แล้วรีบพาเธอขึ้นรถ “ออกรถ ให้ถึงคฤหาสน์ไฮไลฟ์ภายใน10นาที” เย่หยู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เย่อีได้ยินแล้วรีบเยียบคันเร่ง เย่หยู่เฉินยื่นมือเปิดฮีตเตอร์ในรถ จากนั้นหยิบมือถือขึ้นมาโทร “โม่ซีเซิน มาคฤหาสน์ไฮไลฟ์ภายใน10นาที ไม่งั้นก็อยู่แอฟริกาตลอดไม่ต้องกลับมาเลย” เย่หยู่เฉินพูดเสียงดัง เย่หยู่เฉินวางสาย ก้มลงมองหญิงสาวที่นอนบนตัก ถึงแม่ใบหน้าดูไม่ออกความรู้สึกอะไร แต่สายตาของเขาดูเป็นห่วงไม่น้อย โม่ซีเซินผู้เพิ่งถูกวางสาย กำลังสนุกอยู่เลย “คุณชายโม่เป็นอะไรคะเนี่ย” หญิงสาวที่อยู่อ้อมอกของเขากำลังออดอ้อน โม่ซีเซินได้ยินเย่หยู่เฉินพูด รีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า ถ้าไปสายขึ้นมาจริงๆ เขาอาจต้องไปอยู่แอฟริการตลอดชีวิตแน่ๆเลย หญิงสาวมองโม่ซีเซินกำลังจะออกไป รีบคว้าเขาไว้ โม่ซีเซินไม่มีอารมณ์ สะบัดมือเธอออกอย่างแรง “ฉันออกไปแล้ว ก็รีบไสหัวออกไปซะ”พูดจบทิ้งบัตรกดเงินไว้ แล้วรีบออกไปเลย กับโม่ซีเซินแล้ว ผู้หญิงก็เป็นแค่ของแก้เหงา ผู้หญิงทุกคนก็เห็นแก่เงินทอง อำนาจและหน้าตาของเขาเท่านั้น เย่หยู่เฉินไปถึงคฤหาสน์ ฝนยังคงตกหนักไม่หยุด เย่หยู่เฉินรีบอุ้มหานหย่าเหวินเข้าบ้านไป “ลุงจิน ให้ป้าจางต้มน้ำขิงมาถ้วยนึง” เย่หยู่เฉินตะโกนเรียก วินาทีที่เย่หยู่เฉินอุ้มหานหย่าเหวินเข้ามา ทุกคนในบ้างต่างพากันตกตะลึง นายไม่เคยพาผู้หญิงเข้าบ้านเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอุ้มเข้ามาเลย ลุงจินไม่ได้คิดอะไรในตอนนี้ ได้เพียงสั่งให้ป้าจางไปต้มน้ำขิง เพราะหลังจากนี้คงมีเวลาอีกเยอะ เย่หยู่เฉินอุ้มหานหย่าเหวินไปยังห้องนอนตัวเอง ห้องนอนของเขากว้างใหญ่มาก ตกแต่งด้วยโทนขาวดำ ดูสุขุมลุ่มลึก ช่างเข้ากับนิสัยของเย่หยู่เฉิน เย่หยู่เฉินวางหานหย่าเหวินลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ห่มผ้าให้เธอ เย่อีมองดูการกระทำของเย่หยู่เฉินทุกอย่าง ตกตะลึงยิ่งกว่าเห็นผีซะอีก ใครก็ได้บอกเขาที ว่าโรคส่วนตัวที่ไม่ชอบผู้หญิงเลย ทำไมตอนนี้ถึงยุ่งกับผู้หญิงได้ “โม่ซีเซินล่ะ ทำไมยังไม่มาอีก” เย่หยู่เฉินพูดเสียงดัง “ฉันมาแล้ว มาแล้ว ” โม่ซีเซินมาถึงหายใจอย่างแรง มือถือกล่องยา มาที่ห้องของเย่หยู่เฉินด้วยผมที่ยุ่งเหยิง “ช่วยดูหน่อยสิ เธอตัวร้อนหรือเปล่า” เย่หยู่เฉินพูดด้วยเสียงนิ่งๆ พอโม่ซีเซินเดินไปข้างเตียง ตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าจนลูกตาเกือบถลนออกมา เมื่อเช้าเห็นข้อมูลนั่นว่าอึ้งแล้ว นี่อุ้มมาถึงที่นี่ยิ่งไม่กล้าเชื่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เย่หยู่เฉินมองโม่ซีเซินยังไม่ลงมืออีก ก็ถีบเขาไปทีนึง “อะไรเนี่ย ถีบฉันอีกทำไมเนี่ย” โม่ซีเซินทำปากเป็ดแล้วพูด “รีบดู” เย่หยู่เฉินเร่ง โม่ซีเซินมองหานหย่าเหวิน พึมพำในใจ รูปร่างผอมแห้ง ดูเหมือนยังไม่โตเต็มที่เลย เย่หยู่เฉินนี่ควายแก่กินหญ้าอ่อนชัดๆ คำพูดพวกนี้โม่ซีเซินได้แต่คิดในใจ ไม่งั้นเขาจะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โม่ซีเซินตรวจดูหานหย่าเหวินอย่างอ่อนโยน เย่หยู่เฉินพูดกับเย่อีอย่างเคร่งขรึมว่า “ไปสืบมาสิว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ” “ครับนาย” เย่อีเพิ่งออกไปได้ไม่นาย โม่ซีเซินก็ตรวจเสร็จแล้ว “มีไข้นิหน่อย ฉันจ่ายยาให้แล้ว ถึงเวลาให้เธอกินแล้วกัน” โม่ซีเซินพูด “ช่วยได้ใช่มั้ย” เย่หยู่เฉินถามด้วยเสียงนิ่งๆ “นี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ จะสงสัยอะไรในตัวฉันก็ได้ แต่ห้ามสงสัยการรักษาของฉัน” โม่ซีเซินบ่นอย่างไม่พอใจ เย่หยู่เฉินไม่ได้ฟังเขาพูดต่อ แต่กลับเดินตรงไปยังหานหย่าเหวิน “นายคะ น้ำขิงได้แล้วค่ะ” ป้าจางพูดด้วยความนอบน้อม “มาให้ฉัน” เย่หยู่เฉินยื่นมือไป ป้าจางได้ยิน ก็ยื่นน้ำขิงในมือให้เย่หยู่เฉิน “เดี๋ยวอาบน้ำอุ่นให้เธอนะ เกรงว่าเดี๋ยวจะเป็นหวัด” เย่หยู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ค่ะ” ป้าจางตอบรับแล้วออกจากห้องไป โม่ซีซฺนมองหน้าเย่หยู่เฉินอีกรอบ ไม่เคยเห็นเย่หยู่เฉินในมุมนี้มาก่อนเลย เหมือนตัวเองตาลายแน่ๆเลย เย่หยู่เฉินป้อนยาให้หานหย่าเหวินอย่างอ่อนโยน แล้วก็เป่าให้เย็นก่อนป้อนทุกคำ โม่ซีเซินมองแล้วไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี เป็นผู้แข็งแกร่งต้องห้ามมีจุดอ่อน ถ้ามีจุดอ่อนก็จะตายราบคาบได้ โม่ซีเซินจ้องมองหานหย่าเหวิน สายตาของเขาไม่ใช่สงสัย แต่กลับเป็นสายตาที่อาฆาต เย่หยู่เฉินป้อนยาเสร็จ ก็มอบหน้าที่ให้คนใช้อาบน้ำให้ ที่นี่ไม่มีชุดผู้หญิง เย่หยู่เฉินหยิบชุดนอนที่ตัวเองยังไม่เคยใส่ให้เธอ พอคนไปกันหมดแล้ว สีหน้าเย่หยู่เฉินก็ดูเบาลงไป เย่หยู่เฉินเดินไปหาโม่ซีเซิน จ้องมองเขาแล้วพูดว่า “ห้ามทำร้ายเธอ” เย่หยู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น