ตอนที่14 โกรธจัดจนกลายเป็นสีแดง(2)

ต๭นที่14 โกรธจัดจนกลายเป็นสีแดง(2) เย่หยู่เฉินค่อยๆเหนี่ยวไกปืนแม้ว่าจะไม่สามารถเห็นสีหน้าของเย่หยู่เฉิน แต่แรงกดดันรอบๆมันก็เพียงพอที่จะทำให้รู้ว่าเขาโกรธมากแค่ไหน เย่หยู่เล็งไปที่ที่เท้าของเจ้านายหวง และยิงทันที “โอ้ย ” เสียงกรีดร้องของเจ้านาวหวงดังเสียงฆ่าหมูดังขึ้นทั่วห้องโถง เสียงปืนดังขึ้นดึงดูดผู้คนที่อยู่ในi8clubทันที ทุกคนยืนมุงดูผู้คนที่ด้านล่างอยู่บนบันได มองไปเจ้านายหวงที่อยู่ที่พื้นทั้งหมดคิดว่าเย่หยู่เฉินพวกเขาเป็นสังคม และในเวลานี้ภายในห้องที่หลันเวยเวยถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเจี๊ยวจ้าว หลันเวยเวยรู้สึกตัวแล้วคิดว่าชื่อเสียงของหานหย่าเหวินต้องประสบความพังพินาศเธอรู้สึกดีเป็นอย่างมาก “เวยเวย ข้างนอกนั่นเสียงอะไร” เพ้ยหนานหนานถามขึ้น “ใช้ พวกเราออกไปดูกันดีกว่า” โจวจิ้งเหยาพูด ณตอนนี้เหยียนโย้ซิงก็ตื่นขึ้นมาเขามองหลันเวยเวยและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ “พวกเราออกไปดูกัน และฉันจะได้พาเธอกลับบ้าน” เหยียนโย้ซิงพูดอย่างตามใจ “อื้อ” หลันเวยเวย พยักหน้า หลังจากที่พวกเขาออกไป พวกเขาเห็นว่าห้องโถงทั้งหมดของi8clubเต็มไปด้วยผู้คน “เกิดอะไรขึ้นที่นี่ มีตำรวจหรอ” เพ้ยหนานหนานพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น “อาจจะใช่นะ” โจวจิ้งเหยาพูด หลันเวยเวยได้ยินอย่างนั้น ก็คิดว่าหานหย่าเหวินต้องถูกคนอื่นเจอแล้ว ช่วยไม่ได้ แค่อยากลงไปดู ลงไปดูสภาพของ หานหย่าเหวินว่าตอนนี้เป็นอย่างไร “พวกเราลงไปดูกันเถอะ ไปดูกันว่าเป็นใคร” หลันเวยเวยพูด เหยียนโย้ซิงมองไปที่หลันเวยเวยแล้วได้แต่สายหัวแต่ก็ยังยอมตามใจ และเพ้ยหนานหนานกับโจวจิ้งเหยาเดินตามหวงเวยเวยลงไป พวกเขารู้สึกแปลกใจที่จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ที่เรียกให้ตำรวจมา เมื่อพวกของหลันเวยเวยลงไปข้างล่างเห็น เย่หยู่เฉินยิงเจ้านายหวงอย่างโหดร้าย ในใจของหวงเวยเวยรู้สึกกังวล เห็นเจ้านายหวงถูกทำจนเป็นอย่างนั้นแต่ว่ากลับไม่พบหานหย่าเหวิน “ว้าว หนานหนานเธอดูๆ ผู้ชายคนนั้นหล่อมากเลย ฉันกำลังตกหลุมรักเขา” โจวจิ้งเหยากล่าวด้วยน้ำเสียงหลงใหล “ฉันเห็นแล้ว” เพ้ยหนานหนานหัวใจเต้นแรงและพูดออกมา “คนๆนั้นทำไมยังใส่หน้ากาก” เพื่อนนักเรียนชายคนหนึ่งถามขึ้นมา “หน้าจะต้องหน้าเกลียดมากแน่ๆ” เพ้ยหนานหนานรู้สึกสงสัยและรังเกียจ “ไปกันเถอะ ที่นี่ไม่มีอะไรหน้าดูแล้ว ก็เป็นแค่พวกแก๊งมาเฟีย เรากลับบ้านกัน” เหยียนโย้ซิงพูด ถึงแม้ว่าหลันเวยเวยต้องการที่จะเห็นสพาบ ของหานหย่าเหวินแต่เหยียนโย้ซิงพูดแล้วเธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้ “อือ จิ้งเหยา หนานหนาน ฉันกับโย้ซิงกลับก่อน ถ้ามีเวลาว่างแล้วจะพาไปเลี้ยงข้าวนะ” หลันเวยเวยพูด “ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็กลับบ้างเหมือนกัน” เพ้ยหนานหนานพูด หลังจากนั้นเหยียนโย้ซิงกับหลายๆคนก็ออกจากที่นี่ ตอนที่เหยียนโย้ซิงกำลังออกจากที่นั้น เขาได้หันศีรษะและมองไปที่เย่หยู่เฉิน เย่หยู่เฉินที่ใส่หน้ากากอยู่ก็เห็นเหยียนโย้ซิงเช่นกัน เหยียนโย้ซิงไม่มีทางลืม แววตาที่ที่เหมือนจะฆ่าคนได้ และรอยยิ้มเยาะที่ริมฝีปากของเย่หยู่เฉิน เย่หยู่เฉินก้มลงมองเจ้านายหวงที่นอนอยู่บนพื้น ด้วยแววตาที่อาฆาต หันไปมองที่โม่ซีเซิน แล้วพูดว่า “นี้เป็นที่ของนาย ทางที่ดีที่สุดคือต้องจัดการมันให้เรียบร้อย ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะรื้อi8clubของนายทิ้งซะ” “มั่นใจได้ว่าไม่มีปัญหา” โม่ซีเซินพูดและเอามือตบไปที่อกของเขา โม่ซีเซินรู้ว่าเย่หยู่เฉินเป็นคนที่พูดจริงทำจริง ทุกคนมองไปที่นั่นและดูเย่หยู่เฉินและอีกหลายๆคนออกจากที่นั่น พวกเขาที่เหลือก็ค่อยๆทยอยออกไป ส่วนเจ้านายหวงที่นอนกองอยู่บนพื้นก็ถูกเย่อีเอาตัวไป เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องขึ้นหน้าหนึ่งของเมืองหลงวานแน่นอน เย่หยู่เฉินเดินเข้ามาที่ห้อง และค่อยๆกอดหานหย่าเหวินอย่างระมัดระวัง ยื่นมือไปจับหน้าอันเป็นที่รักของหานหย่าเหวิน ด้วยแววตาที่รักเธอของเขา “ฉันจะพาเธอกลับบ้าน” เย่หยู่เฉินพูด หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงได้แต่ดูโดยไม่พูดอะไร ได้แต่ยืนเงียบๆอยู่ด้านหลังของเย่หยู่เฉิน หลังจากที่เย่หยู่เฉินถึงคฤหาสน์ไฮไลฟ์โม่ซีเซินรีบนำกล่องยามาเพื่อตรวจอาการของหานหย่าเหวิน “เหี้ย ใครมันใจร้ายใจดำได้ขนาดนี้ มีคนวางยาพี่สะใภ้” โม่ซีเซินพูดเสียงเรียบ “ยาถอนพิษ” เย่หยู่เฉินพูดเสียงเรียบ โม่ซีเซินเห็นเย่หยู่เฉินเป็นกังวล หันไปหยิบขวดเล็กๆออกมาจากกระเป๋ายา และนำเข็มฉีดยามาฉีดให้เย่หยู่เฉิน “ต้องขอบคุณที่ฉันเอายาที่ฉันได้พัฒนามาด้วยมิฉะนั้นมันจะเป็นอันตรายต่อสุขภาพของพี่สะใภ้” โม่ซีเซินพูด หลังจากนั้นป้าจางก็เข้ามาพร้อมกับชุดนอนของหานหย่าเหวิน ถ้าเป็นเวลาปกติแล้วเย่หยู่เฉินไม่อนุญาตให้พวกเธอเข้ามาที่ห้องนอน แต่ว่าตอนนี้หานหย่าเหวินอยู่ที่นี่ “คุณท่าน ฉันเข้ามาเช็ดตัวให้คุณหาน” ป้าจางพูดด้วยความเคารพ “อือ ระวังด้วย” เย่หยู่เฉินพูด “รับทราบค่ะ” ป้าจางตอบด้วยความเคารพ เย่หยู่เฉินมองดูหลังจากนั้นก็เดินลงมาที่ห้องรับแขกด้านล่าง เย่หยู่เฉินจุดบุหรี่ ปรกติแล้วเขาไม่ใช่คนสูบบุหรี่ และก็ไม่ได้ติดบุหรี่ “เฉิน ฉันกับเซิ่งหลิงเพิ่งไปได้แค่ครึ่งเดือนแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น” หวูเฉิงโจวถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใช่แล้ว รีบตอบมา” เจียงเซิ่งหลิงพูด โม่ซีเซินนั่งมองพวกเขาอยู่ตรงนั้น ถึงแม่ว่าเขาจะรู้อยู่บ้างเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา “พวกนายเห็นหมดแล้วใช่ไหม” เย่หยู่เฉินไม่ตอบแต่ถามกลับ หลังจากที่หวูเฉิงโจวกับเจียงเซิ่งหลิงได้ฟัง ใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที “นายจริงจังใช่ไหม” หวูเฉิงโจวถาม “นั่นคือตัวตนของคุณ” เจียงเซิ่งหลิงถามอย่างเงียบๆ “เฉิงโจว เซิ่งหลิง พี่สะใภ้เคยช่วยชีวิตเฉินครั้งหนึ่ง” โม่ซีเซินพูดโพล่ง ออกมา “อะไรนะ” หวูเฉิงโจวถาม “ก่อนหน้านี้ เฉินบาดเจ็บจากการถูกลอบโจมตี ก็ได้พี่สะใภ้ช่วยเอาไว้” โม่ซีเซินพูด “แล้วถ้าศัตรูตั้งใจที่จะทำแบบนั้น และหลังจากนั้นก็ให้ผู้หญิงเข้ามาอยู่ข้างๆของเฉินล่ะ” เจียงเซิ่งหลิงพูดด้วยท่าทีจริงจัง เป็นคนที่เข้าใจเย่หยู่เฉินอย่างเจียงเซิ่งหลิง ที่เขาทำก็เพราะหวังดี เขาไม่ต้องการให้ความผิดพลาดเดียวกันเกิดขึ้นซ้ำสอง “นายคิดมากเกินไป” โม่ซีเซินพูด “ดูเหมือนคุณจะคิดว่าเธอดี” หวูเฉิงโจวพูดออกมาอย่างเฉื่อยชา หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงกำลังถกเถียงกันกับโม่ซีเซิน “เธอจะเป็นภรรยาของฉันและจะเป็นนายหญิงของตระกูลเย่” เย่หยู่เฉินพูด หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงได้ยินอย่างนั้นมองไปที่เย่หยู่เฉินด้วยความตกใจ ถ้าเทียบกับพวเขาแล้ว โม่ซีเซินสงบเป็นอย่างมาก ทุกวันนี้ที่เขาสังเกต เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว “เฉิน นายคิดดีแล้วใช่ไหม” หวูเฉิงโจวอย่างจริงจัง เย่หยู่เฉินวางบุหรี่ในมือลง และหันไปมองพวกหวูเฉิงโจว “ใช่” เย่หยู่เฉินพูดอย่างแน่วแน่ “เอาล่ะถ้าคุณพูดอย่างนั้นแล้วเราจะพูดอะไรได้อีก” เจียงเซิ่งหลิงยิ้มและพูดออกมา “ฉิน นี่นายอยู่ในพวก โคแก่กินหญ้าอ่อน พี่สะใภ้ปีนี้พึ่งจะอายุสิบเจ็ดปีเอง” โม่ซีเซินพูดล้อออกมา เย่หยู่เฉินได้ยินที่โม่ซีเซินพูด หน้าซีดนี่เป็นครั้งแรกที่เขาสนใจเกี่ยวกับอายุของเขา “อย่างนั้น จะเป็นอย่างไรไปได้” เย่หยู่เฉินพูดเสียงเรียบ “นายไม่กลัวว่าเขาจะไม่ยอมหรอ” หวูเฉิงโจวกล่าวด้วยรอยยิ้ม เย่หยู่เฉินได้ยินที่เขาพูดก็ยิ้มออกมา