ตอนที่16 นอนด้วยกัน

ต๭นที่16 นอนด้วยกัน หลันเวยเวยรักเหยียนโย้ซิงเป็นอย่างมาก ไม่ใช่เพราะว่าเป็นแฟนที่แย่งมาจากหานหย่าเหวินแต่ว่าเธอรักเขาด้วยใจจริง “เธอกลัวอะไร อย่าลืมไปล่ะว่าในท้องของเธอยังมีเด็กอีกคนอยู่ ในอนาคตเธอจะต้องเป็นนายหญิงของตระกูลเหยียน” เหอหย่าห้วยกล่าวออกมาอย่างมั่นใจ “ใช่แล้ว ฉันยังมีลูก” หลันเวยเวยพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันได้พูดคุยกับพ่อของคุณและตระกูลเหยียนแล้วว่าจะหมั้นในเดือนถัดไป” เหอหย่าห้วยพูดด้วยรอยยิ้ม “จริงจริงหรือคะ แม่” หลันเวยเวยกล่าวอย่างมีความสุข “อือ มีเวลาไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์” เหอหย่าห้วยพูด หลันเวยเวยก้มลงมองที่ท้อง รู้ว่าในอนาคตเด็กที่อยู่ในท้องจะทำให้ตัวเองและแม่ของเขามีฐานะที่ดียิ่งขึ้น “ใช่แล้ว แม่คะ ตอนนี้ที่บริษัทเป็นอย่างไรบ้างและก็คนที่ช่วยหานหย่าเหวินไปเป็นคน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” หลันเวยเวยถามออกมาอย่างรีบร้อน หลันเวยเวยคิดถึงสภาพของเจ้านายหวงที่ดูน่ากลัวนั่น ก็ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมา “วางใจได้ ตอนนี้บริษัทไม่เป็นอะไร ถึงแม้ว่าเราจะขาดการสนับสนุนจากเจ้านายหวงแต่ก็สามารถหมุนต่อไปได้” เหอหย่าห้วยพูด “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว” หลันเวยเวยพูด “อืม นางสารเลวอย่างหานหย่าเหวิน ถึงแม้ว่าจะถูกคนช่วยไปแล้วอย่าไรล่ะ อย่างไรก็ต้องเสียตัว” เหอหย่าห้วยตอบด้วยเสียงที่เยือกเย็น หลันเวยเวยคิดอะไรขึ้นมาได้ทันที ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มของความภาคภูมิใจและโหดเหี้ยม ในใจของเหอหย่าห้วยนั้นเกลียดแค้นเหอหย่าเหวินและแม่ของเธอ ถ้าแม่ของหานเซิ่งไม่ต่อต้านที่จะให้เธอและหานเซิ่งอยู่ด้วยกันไม่อย่างนั้นตอนนี้นางสองแม่ลูกนั้นก็ไม่ต้องใช้ชีวิตหลบ ซ่อนๆไปวันๆเหมือนอย่างตอนนี้ โชคดีที่แม่ของหานเซิ่งเสียชีวิตเหอหย่าห้วยใช้วิธีที่สกปรกพาหลินเหวยเหวยเข้ามาอยู่ในตระกูลหาน แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอเข้ามาที่ตระกูลหานได้อย่างไร และเกิดอะไรขึ้นกับภรรยาคนแรกของหานเซิ่ง และเรื่องทั้งหมดนี้แม่แต่หานหย่าเหวินก็ไม่รู้ “แม่ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันจะโทรหาโย้ซิง” หลันเวยเวยพูดด้วยอาการเหมือนเด็กน้อย “เธอนี่น้า” เหอหย่าห้วยพูดอย่างตามใจ หลังจากเหอหย่าห้วยเดินออกไป เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโย้ซิง “ฮาโหล โย้ซิง” หลันเวยเวยพูดด้วยรอยยิ้ม “เวยเวย เป็นอะไรหรอ” เหยียนโย้ซิงถามด้วยเสียงที่เหนื่อยอ่อน “พวกเรากำลังจะหมั้นกัน ฉันรู้สึกว่ามันเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง” หลันเวยเวยพูด “เด็กโง่ ไม่ต้องคิดมาก” เหยียนโย้ซิงพูด “อืม” หลันเวยเวยพยักหน้า เหยียนโย้ซิงวางสายไปด้วยความเหนื่อยล้า ตึงตึงตึง “เข้ามา” เหยียนโย้ซิงพูดเสียงเรียบ “นายน้อย” ผู้ชายที่หล่อเหลาแต่ผิวค่อนข้างเข้มคนนึงเรียก “เป็นอย่างไรบ้าง เช็คได้หรือยัง” เหยียนโย้ซิงพูด “คือ…” ผู้ช่วยได้ยินถึงตรงนั้น ก็มองไปที่เหยียนโย้ซิงอย่างลังเล “หยานเหลย” เหยียนโย้ซิงพูดเสียงเรียบ “ใช่ครับนายน้อย ผมส่งคนไปเช็คคนที่ท่านบอกคนนั้น ไม่พบอะไรเลย และก็…” “และก็อะไร” เหยียนโย้ซิงพูดเสียงเรียบ “และก็คนของเราทั้งหมดโดนทำร้ายได้รับบาดเจ็บ ทั้งแขนหรือขา” หยานเหลยตอบอย่างระมัดระวัง เหยียนโย้ซิงได้ฟังดังนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น เหยียนโย้ซิงเจอเย่หยู่เฉินที่i8club เขาได้ตรวจสอบทุกวิถีทางเพื่อให้ทราบว่าพวกนั้นเป็นใคร “ฉันรู้แล้ว คุณออกไปก่อน” เหยียนโย้ซิง พูดอย่างเหนื่อยล้า “รับทราบ” หยานเหลยพูดด้วยความเคารพ เหยียนโย้ซิงยื่นขึ้นและเดินไปที่ริมหน้าต่างและมองออกไปที่ท้องฟ้ามืดด้านนอก ทันใดนั้นเขาก็เอามือจับไปที่ท้องตรงกระเพาะ เขารีบเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า แต่ปรากฏว่าในกระเป๋านั้นไม่มียาอยู่ เมื่อก่อนหานหย่าเหวินจะเอายาโรคกระเพาะใส่ไว้ให้ในกระเป๋าอยู่เสมอ เพื่อให้เขาหยิบได้ง่าย “เหยียนโย้ซิงนายคิดอะไรอยู่ คนที่นายรักคือเวยเวย” เหยียนโย้ซิงพูดบอกกับตัวเอง เหยียนโย้ซิงเปิดลิ้นชักเอายาโรคกระเพาะออกมา และกลืนมันเข้าไป ตอนนี้ภายในใจของเหยียนโย้ซิงยุ่งเหยิง เขาเดินออกจากห้องหนังสือและมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ วันที่สอง แสงของดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นสาดกระจายเข้ามาในห้องนอนใหญ่ ดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาแต่เช้า แสงของดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามางบนคนสองคนที่นอนอยู่บนเตียงนุ่ม เย่หยู่เฉินก้มหน้ามองหานหย่าเหวินอย่างรักใคร่ เมื่อคืนหานหย่าเหวินจับมือของเย่หยู่เฉินอยู่ตลอดเวลา ทำให้เย่หยู่เฉินไม่กล้าที่จะเดินออกไป ก็เลยต้องนอนพักที่นี่ มองดูหานหย่าเหวินเวลาหลับ เย่หยู่เฉินยิ้มเบาๆ หานหย่าเหวิน อ้าปากเล็กน้อย เอามือทั้งสองข้างจับไปที่ใต้แก้มดูน่ารักมาก หานหย่าเหวินกำลังจะตื่น เย่หยู่เฉินเอามือข้างหนึ่งจับมือของเธอไว้และมองไปที่เธอ เขาอยากรู้ว่าถ้าหานหย่าเหวินตื่นขึ้นมาเจอเขาเธอจะมีท่าทีอย่างไร เมื่อหานหย่าเหวินค่อยค่อยลืมตาตื่นขึ้น ค่อยๆมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า คิดไม่ถึงว่าจะหลับลงไปอีกครั้ง เย่หยู่เฉินยิ้มเล็กๆที่มุมปาก รู้สึกว่าหานหย่าเหวินชั่งใจกล้า แบบนี้แล้วยังสามารหลับได้อีก ในขณะที่เย่หยู่เฉินกำลังคิดอยู่นั้น หานหย่าเหวินก็ลืมตาขึ้นมา พวกเขาสบตากันพอดี หานหย่าเหวินมองดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า “โอ้ เจ้าโรคจิต” หานหย่าเหวินร้องออกมา และใช้เวลาที่เย่หยู่เฉินไม่ทันได้ระวังตัวนั้นถีบออกไป เย่หยู่เฉินตกลงไปจากเตียงและเขาค่อยๆลุกยืนขึ้น ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นละก่อน คนคนนั้นต้องตายอย่างน่าสยดสยองแน่นอนแต่ว่าตรงหน้าเขาตอนนี้คือหานหย่าเหวิน หานหย่าเหวินมองไปที่เย่หยู่เฉิน และรีบเอามือดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวไว้ และมองเย่หยู่เฉินด้วยสายตาจับผิด ถึงแม่ว่าทั้งสองคนเคยได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาก่อนแต่ว่าทั้งสองคนก็ไม่เคยนอนบนเตียงเดียวกัน อย่างไรก็รู้สึกไม่ดี เย่หยู่เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย “นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติต่อผู้ที่ช่วยชีวิตของคุณไว้?” เย่หยู่เฉินถาม หานหย่าเหวินได้ฟังสิ่งที่เย่หยู่เฉินพูด ก็เอียงหัวมองไปที่เย่หยู่เฉิน คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และสิ่งสุดท้ายที่เห็นก็คือ เย่หยู่เฉิน “ถึง…ถึงแม้ว่าคุณจะช่วยฉันไว้ คุณก็ไม่…ไม่สามารถทำอย่างนี้สิ” หานหย่าเหวินยิ่งพูดยิ่งเบา เย่หยู่เฉินทองที่หานหย่าเหวินแล้วค่อยๆเดินไปที่เตียง ก้มลงไปมองหานหย่าเหวิน “ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้คิด แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อคืนผู้หญิงคนไหนจับมือของฉันไว้ไม่ยอมปล่อยให้ฉันออกไป ฉันก็ไม่อยากที่จะทำอย่างนี้” เย่หยู่เฉินพูดล้อขึ้น หานหย่าเหวินมองเย่หยู่เฉินตาโต ไม่คิดว่าจะเป็นตัวเธอเอง ตอนนี้หานหย่าเหวินอยากจะเอาหัวโหม่ง ให้ตัวเองตาย “คุณรู้ไหมว่าใครทำร้ายคุณ” เย่หยู่เฉินถาม หานหย่าเหวินได้ฟังก็ยิ้มเยาะออกมา ถึงแม้ว่าหลันเวยเวยจะไม่ชอบตัวเองแต่ไม่น่าจะใช้วิธีการแบบนี้ เมื่อหานหย่าเหวินคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ในใจเธอเกลียดหลันเวยเวยเป็นอย่างมาก “รู้สิ รู้แน่นอน พี่สาวพ่อเดียวกันกับฉัน” หานหย่าเหวินพูด เย่หยู่เฉินรู้ว่าใครเป็นคนทำแต่เขาแค่อยากรู้ว่าหานหย่าเหวินจะทำอย่างไร บนโลกใบนี้ เงินสามารถเปลี่ยนคนได้ มันสามารถทำให้จิตใจที่บริสุทธิ์ของคุณกลายเป็นสีดำ สองมือที่สะอาดไม่รู้ว่าจะต้องเปื้อน ไปด้วยสิ่งสกปรกมากมายแคไหน