ตอนที่20 งานหมั้น

ต๭นที่20 งานหมั้น “เอาล่ะ พวกเรากลับไปเตรียมตัวกันเถอะ” ไป๋มู่หย่าพูด วันผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัวก็มาถึงวันหมั้นของหลันเวยเวยและเหยียนโย้ซิง ณห้องโถงที่งดงาม พนักงานในชุดกระโปรงกำลังเสิร์ฟน้ำเติมชาอย่างขะมักเขม้น และยังมีอาหารที่อร่อย ทั้งหมดแสดงให้เห็นถึงระดับและสถานะของเจ้าภาพ โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดและหรูหราที่สุดในเมืองหลงวานและพิธีหมั้นจัดอยู่ในห้องใหญ่ที่ชั้นล่าง โคมไฟระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ตกแต่งในสถานที่หมั้น ที่ชั้นสองคือที่แต่งตัวและพักผ่อนของหลันเวยเวยและเหยียนโย้ซิงข้างในก็ยังมีความหรูหราเป็นอย่างมาก “เวยเวย วันนี้เธอสวยมาก” เพ้ยหนานหนานพูดชม “ใช่แล้ว ไม่สงสัยเลยว่าทำไมรุ่นพี่เหยียนถึงชอบเธอมาก” โจวจิ้งเหยาพูดออกมาอย่างอิจฉา หลันเวยเวยฟังคำเยินยอแล้วทำให้เธอภูมิใจเป็นอย่างมาก แต่ว่าเธอยังแสดงออกด้วยการสงวนท่าที “ที่ไหนเล่า พวกเธอก็พูดเกินไป” หลันเวยเวยกล่าวอย่างเขินอาย “ไม่ต้องอาย” เพ้ยหนานหนานยิ้มและพูดออกมา “ใช่แล้ว อีกสักพักเดี๋ยวหานหย่าเหวินก็จะมาใช่ไหม” โจวจิ้งเหยาพูดออกมา “แน่นอน” เพ้ยหนานหนานพูด “เวยเวย เดี๋ยวรอดูฉันจะทำให้หานหย่าเหวินขายขี้หน้า” โจวจิ้งเหยาพูด “อย่าเลย” หลันเวยเวยพูด แต่ไม่รู้ว่าในใจของหลันเวยเวยนั้นมีความสุขขนาดไหน “ไม่ต้องเป็นห่วง นอกจากไป๋มู่หย่าแล้วก็ไม่มีใครออกหน้าช่วยเธออีก และพ่อของเธอก็รักเธอมาก” เพ้ยหนานหนานพูดออกมา หลันเวยเวยได้ยินดังนั้นก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จะพูดอะไร “เวยเวย” เหอหย่าห้วยเรียก “แม่” หลันเวยเวยตอบรับเสียงหวาน “คุณป้า” เพ้ยหนานหนานและโจวจิ้งเหยาเรียกออกมาพร้อมกัน “โอ้ ต้องรบกวนพวกเธอด้วยนะ” เหอหย่าห้วยยิ้มและพูดออกมา “ไม่รบกวนเลยค่ะคุณป้า” เพ้ยหนานหนานพูด “หนานหนาน จิ้งเหยา พวกเธอไปดูทีว่าหย่าเหวินมาถึงหรือยัง” หลันเวยเวยพูด “อืม” เพ้ยหนานหนานพยักหน้า รอจนทั้งสองคนออกไปแล้ว หลันเวยเวยก็หันไปมองเหอหย่าห้วย “คุณแม่” หลันเวยเวยร้องเรียก “ไม่ต้องตื่นเต้น พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว” เหอหย่าห้วยพูด “อืม หลังจากผ่านวันนี้ไป ฉันก็จะกลายเป็นคู่หมั่นอย่างเป็นทางการของโย้ซิงแล้ว ฉันจะทำให้หานหย่าเหวินรู้ว่า เธอไม่มีวันที่จะเอาชนะฉันได้” หลันเวยเวยพูดออกมาด้วยความชิงชัง “อืม นี่สิลูกสาวแม่” เหอหย่าห้วยพูด ชั้นหนึ่งของโรงแรม หานหย่าเหวินมาถึงที่โรงแรมที่บอกไว้ มองดูโรงแรมหรูหราแล้วเธอรู้สึกว่าเหมือนตัวเธอเองไม่ได้เป็นลูกสาวของตระกุลหาน แม้ว่าทุกๆวันเกิดหานเซิ่ง หานเซิ่งจะเตรียมงานเลี้ยงวันเกิดที่ยิ่งใหญ่ แต่ว่าเธอสามารถทำได้เพียงแค่กินเค้กชิ้นเล็กๆของเธอเท่านั้นเอง วันนี้หานหย่าเหวินแต่งตัวสวยมาก สามารถทำให้คนอื่นตาวาวได้ ปล่อยผมยาวสีดำขลับทิ้งลงมาถึงช่วงเอว ผิวสีขาวเหมือนหิมะทำให้ใบหน้าเล็กๆนั้นเป็นที่น่าสนใจมากยิ่งขึ้น คิ้วโค้งสวย ดวงตาที่ดูบริสุทธิ์เหมือนดวงดาวที่อยู่ในท้องฟ้ายามค่ำคืน เธอสวมชุดเกาะอกสีชมพู กับเข็มขัดที่อยู่รอบเอว ทำให้เห็นสัดสวนชัดเจน ถึงแม้ว่าตอนนี้หานหย่าเหวินไม่บรรลุนิติภาวะแต่ร่างกายของเธอนั้นก็สวยงามไม่มีที่ติ เมื่อเพ้ยหนานหนานและโจวจิ้งเหยาเห็นหานหย่าเหวิน หัวใจของพวกเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา “มีคนรวยมากมายอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรมที่” “โอ้ นี่ไม่ใช่หานหย่าเหวินใช่ไหม แล้วทำไมวันนี้ไป๋มู่หย่าไม่มากับเธอล่ะ” เพ้ยหนานหนานพูด พวกเขาไม่ต้องการให้ไป๋มู่หย่ามาด้วย “ชุดนี้ไม่ใช่พวกของไร้คุณภาพใช่ไหม” โจวจิ้งเหยาพูดเยาะเย้ยออกมา ประโยคนี้ของโจวจิ้งเหยาทำให้นักเรียนที่อยู่รอบๆหัวเราะออกมาทันที หานหย่าเหวินไม่ได้ตอบโต้อะไรออกมาเธอแสดงสีหน้านิ่งเฉย “ดูเหมือนจะเป็นความจริง” เพ้ยหนานหนานกล่าวด้วยรอยยิ้ม หานหย่าเหวินเผชิญหน้ากับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของคนหลายๆคนด้วยตัวคนเดียว ในใจเธอนั้นรู้สึกเสียใจ จนถึงตอนนี้ไป๋มู่หย่าก็ยังไม่มา หานหย่าเหวินทำได้แค่รออยู่ตรงนี้ เมื่อโจวจิ้งเหยาและเพ้ยหนานหนานกำลังพูดจาเยาะเย้ยถากถางหานหย่าเหวินอยู่นั้น ไมโครโฟนบนเวทีดังขึ้น “ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมพิธีหมั้นของลูกสาวของฉัน พวกคุณมายินดีอย่างนี้ฉันมั่นใจได้ว่าเธอจะต้องมีความสุขมากแน่นอน” หานเซิ่งพูดและยิ้มออกมา คำพูดของหานเซิ่งจบลง ทุกคนที่อยู่ด้านล่างของเวทีปรบมือขึ้น เพ้ยหนานหนานหันไปมองหานหย่าเหวินแล้วยิ้มเยาะออกมา “เห็นแล้วใช่ไหม ในใจของพ่อเธอแล้วไม่ได้มีเธออยู่ในนั้น แต่กลับเวยเวยนั้นดีเป็นอย่างมาก” เพ้ยหนานหนานพูด หานหย่าเหวินเงยหน้ามองเพ้ยหนานหนาน “เพ้ยหนานหนานเธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอก็เป็นลูกสาวของตระกูลเย่เหมือนกันหรอ เป็นพี่หรือว่าเป็นน้องของฉันล่ะ มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาพูดบอกอะไรกับฉัน” หานหย่าเหวินพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น เพ้ยหนานหนานถูกหานหย่าเหวินว่า นี่เป็นครั้งแรกที่หานหย่าเหวินด่าเธอ “เธอ…” เพ้ยหนานหนานยังไม่ได้พูดอะไรก็ถูกดึงโดยโจวจิ้งเหยาเธอก้มไปกระซิบที่หนูเพ้ยหนานหนานอยู่ไม่กี่คำ เพ้ยหนานหนานได้ฟังดังนั้น ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้าทันที นักเรียนที่อยู่รอบๆหันไปมองที่หานหย่าเหวิน เหมือนกำลังดูละครอยู่ “ลำดับต่อไป เชิญเจ้าบ่าวและเจ้าสาวขึ้นมาบนเวที” พิธีกรกล่าว ต่อมาหลันเวยเวยเดินขึ้นเวทีไปพร้อมกับเสียงเพลง ผมเป็นลอนยาวดูสง่างามอยู่บนไหล่ เปลือกตาของเธอเป็นประกายสามารถทำให้ผู้ชายทุกคนหลงใหลได้เลย ใบหน้าของเธอนั้นแต่งด้วยเครื่องสำอางแบบอ่อนๆ เพียงแค่เขียนเงาที่ดวงตาและแต่งแต้มสีแดงปนริมฝีปากทำให้ดูดึงดูและมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก ชุดของเธอนั้นเปิดเผยเนินอกเล็กน้อย ทำให้ผู้ชายอดที่จะมองไม่ได้ และเหยียนโย้ซิงนั้นใบหน้าขาวใสดูหล่อหล่า ดวงตาสีดำดูมีเสน่ห์ คิ้วหนา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปงดงามไม่มีอะไรที่ไม่ดูดีเลย ทักซิโด้สีขาวบริสุทธิ์ส่งเสริมให้รูปร่างของเขาดูดียิ่งขึ้นไปอีก เมื่อทุกคนเห็นพวกเขาทั้งสองคนก็อดที่จะชื่นชมไม่ได้ว่าเขาทั้งสองคนนั้นช่างเหมาะสมกันเป็นอย่างมาก หานหย่าเหวินมองภาพที่อยู่ตรงหน้า ในตอนนี้เธออยากจะร้องไห้ออกมา หลันเวยเวยและเหยียนโย้ซิงยืนอยู่บนเวที หลันเวยเวยมองไปที่เหยียนโย้ซิงด้วยแววตาที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึก หานหย่าเหวินมองไปที่พ่อของเธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุข ตอนนี้ใจของหานหย่าเหวินคิดว่าทำไมฉันต้องมาอยู่ในครอบครัวแบบนี้ หลังจากที่เหยียนโย้ซิงและหลันเวยเวยพูดจบพิธีการบนเวทีก็จบลง ตอนนี้หลันเวยเวยและเหยียนโย้ซิงได้เปลี่ยนชุดและลงมาทักทายแขกที่อยู่ในงาน เขาไม่เคยเห็นหานหย่าเหวินที่ดูสวยงามเช่นนี้มาก่อน หลันเวยเวยมองเหยียนโย้ซิง ในใจของเธอนั้นยิ่งเกลียดหานหย่าเหวินมากขึ้นไปอีก เพียงแค่เหยียนโย้ซิงมองหานหย่าเหวินเท่านั้น ก็เพียงพอที่จะเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเกลียดหานหย่าเหวิน เธอเกลียดจนสามารถที่จะไล่หานหย่าเหวินออกไปจากงานตอนนี้ได้เลย เพื่อที่จะไม่ให้เธอมาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเหยียนโย้ซิง