ตอนที่ 21 กับดัก

ต๭นที่ 21 กับดัก เธออยากจะไล่หานหย่าเหวินให้ไปเสียไกลๆ ให้หายไปไหนก็ได้ ไม่ต้องมาปรากฏตัวให้เหยียนโย้ซิงเห็น “โย้ซิง พวกเราไปหาคุณพ่อคุณแม่ทางโน้นกันเถอะ” หลันเวยเวยเอ่ยขึ้นเบาๆ “ครับ” เหยียนโย้ซิงตอบกลับ หลันเวยเวยเอื้อมมือไปคล้องแขนเหยียนโย้ซิง ก่อนจะหันกลับไปมองหานหย่าเหวิน ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เพ้ยหนานหนานและโจวจิ้งเหยา มองไปที่หานหย่าเหวินและแสยะยิ้ม ก่อนที่เพ้ยหนานหนานจะพูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะ” โจวจิ้งเหยาได้ยินเช่นนั้น ก็กำสร้อยข้อมือในมือไว้แน่น “วันนี้ คือวันอัปยศของหานหย่าเหวิน” โจวจิ้งเหยาพูดขึ้น พลางเดินเข้าไปหาเป้าหมายตรงหน้า อย่างมีเจตนาแอบแฝง หานหย่าเหวินยืนรอไป๋มู่หย่าอยู่นาน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกแต่ไม่มีใครรับสาย “หย่าเหวิน วันนี้เป็นวันแต่งงานของพี่สาวเธอ เธอจะไม่ไปอวยพรให้เขาหน่อยเหรอ” เพ้ยหนานหนานพูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่” โจวจิ้งเหยาว่าตาม หานหย่าเหวินเหลือบมองพวกเธอทั้งสองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ “ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ว่าง” หานหย่าเหวินเอ่ยขึ้น “ทำไมล่ะ ฉันพาเธอไปได้นะ” โจวจิ้งเหยาพูดพลางยื่นมือออกไปจับมือของหานหย่าเหวินไว้ สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ทำให้หานหย่าเหวินต้องแปลกใจ ช่างแสดงละครตบตาได้หลากหลายบทบาทเสียจริง “โอ้ย! หย่าเหวินอย่านะ!” โจวจิ้งเหยาร้องตะโกนลั่น ในขณะที่โจวจิ้งเหยากำลังทรุดตัวลงกับพื้น เพ้ยหนานหนานอาศัยจังหวะนี้แอบเอาของบางอย่างใส่ในไว้ในกระเป๋าของหานหย่าเหวิน ในช่วงที่ยังไม่มีใครทันสังเกต เคลื่อนที่ดั่งสายน้ำไหล และจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อทุกคนได้ยินเสียงกรีดร้องของโจวจิ้งเหยา ต่างหันมองมายังต้นเหตุของเสียง ที่ที่หานหย่าเหวินยืนอยู่ตรงนั้น เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกโจวจิ้งเหยาพูดใส่ความเข้าเสียก่อน “หย่าเหวิน ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะชนเธอนะ” โจวจิ้งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร เพ้นหนานหนานรีบเข้าไปพยุงเธอลุกขึ้น “หานหย่าเหวิน ทำไมเธอทำแบบนี้ จิ้งเหยาไม่ได้ตั้งใจจะชนเธอซะหน่อย ทำไมเธอต้องผลักเขาด้วย?” เพ้ยหนานหนานรีบเข้ามาเสริมทัพทันที “ฉันไม่ได้ทำนะ” หานหย่าเหวินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเรียบเฉย “เกิดอะไรขึ้น” หลันเซิ่งถามขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย เขาและหลันเวยเวยกำลังเดินฝ่าฝูงชนเข้ามา “จิ้งเหยา เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” หลันเวยเวยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “พี่เวยเวย จิ้งเหยาเธอไม่ทันระวังเลยเดินไปชนหย่าเหวินเข้า แต่ไม่คิดเลยว่าหย่าเหวินจะผลักเธอกลับ” เพ้ยหนานหนานรีบอธิบาย เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น ก็ซุบซิบนินทาพลางชี้ไม้ชี้มือไปที่หานหย่าเหวิน “พระเจ้า! นี่มันจะรุนแรงเกินไปแล้วนะ” “ใช่ ไม่มีวุฒิภาวะเอาซะเลย” “เมื่อโตขึ้นมาจะเป็นยังไง คิดไม่ถึงเลยว่าตระกูลหลันจะมีลูกสาวนิสัยแบบนี้” “...” คำครหาจากทุกคนเปรียบเสมือนดาบอาบยาพิษ ที่แทงลึกลงในหัวใจของหานหย่าเหวิน เหยียนโย้ซิงจ้องมองเธอ หานหย่าเหวินในความทรงจำของเขา เธอเป็นคนอ่อนโยน “หย่าเหวิน ไหนเธอเคยพูดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันไง แล้วเธอไปทำร้ายเขาทำไม” เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งพูดขึ้น “ใช่!” เด็กหญิงที่มัดผมหางม้าเอ่ยตามขึ้นมา เมื่อหานหย่าเหวินได้ยินที่พวกเขากล่าวโทษ กล้ามเนื้อก็พลันหดเกร็งขึ้นเรื่อยๆ “ฉันเคยบอกไปแล้ว ฉันไม่ได้ทำ เธอสะดุดขาล้มไปเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน” หานหย่าเหวินพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เพียะ! “แกมันคนเนรคุณ! แกกล้าทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร แล้วแกคิดจะทำอะไรอีก ห้ะ?” หลันเซิ่งตะคอกใส่หานหย่าเหวินด้วยความโมโห คนอื่นๆ หันมองไปที่หลันเซิ่งที หานหย่าเหวินที ในใจก็คิดว่านี่แหละ คือสิ่งที่หานหย่าเหวินควรได้รับมัน “คุณลุง คุณโกรธเกินไปแล้วนะครับ” เหยียนโย้ซิงพูดห้าม “ใช่ค่ะคุณพ่อ ฉันคิดว่าหย่าเหวินคงไม่ได้ตั้งใจ” หลันเวยเวยพูดแก้ต่างให้ “คุณลุงคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงซะหย่าเหวินเธอก็เป็นลูกสาวของคุณลุงนะคะ” โจวจิ้งเหยาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอพูดไปพลางร้องไห้ไปด้วย “ฉันไม่มีลูกสาวอย่างแก” หลันเซิ่งพูดใส่หน้าหานหย่าเหวิน เธอจ้องมองหลันเซิ่งผ่านสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “คุณคิดว่าฉันเป็นลูกสาวของคุณจริงๆ เหรอ” เพียะ! หลันซิงตบหน้าหานหย่าเหวินอีกครั้ง ทุกคนตื่นตาตื่นใจราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่ หานหย่าเหวินเป็นคุณหนูของบริษัทหานจริงๆ น่ะเหรอ? ในใจพลางคิดว่า เรื่องนี้อาจทำให้หานหย่าเหวินเกลียดหลันเวยเวยมากขึ้นกว่าเดิมก็ได้ “คุณพ่อ อย่าทำแบบนี้ค่ะ” หลันเวยเวยเอ่ยห้าม “คุณลุงครับ มีเรื่องอะไรก็คุยกันดีๆ ก็ได้นิครับ หย่าเหวินเองเธอก็เป็นเด็กดี” เหยียนโย้ซิงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ใช่ค่ะ คุณ” เหอหย่าห้วยพูด หานหย่าเหวินยกมือขึ้นปิดหน้า พลางมองหน้าพ่อตัวเองด้วยความเจ็บปวด “บางครั้งฉันก็สงสัยนะ ฉันกับพี่หลันเวยเวยพวกเราเป็นลูกของคุณทั้งคู่ แต่ทำไมการกระทำของคุณที่มีต่อฉันกับเธอ มันช่างแตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว” เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลันเซิ่งพลันหม่องเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด “ถ้าแกดีเหมือนพี่ ฉันจะทำกับแกอย่างนี้ไหม” เขาเอ่ยขึ้น “คุณลุงครับ วันนี้เป็นวันแต่งงานของผมกับเวยเวย อย่าให้ความรื่นเริงของงานถูกทำให้เสียบรรยากาศเลยนะครับ” เหยียนโย้ซิงกล่าว “ใช่ นี่เป็นงานแต่งงานของลูกชายผม อย่าให้มีอะไรมาทำให้ผิดพลาดเลยจะดีกว่า” เหยียนหนานเหลียงพูดเสริมขึ้นมาในทันที “ใช่ ส่วนลูกสาวคนที่คุณไม่ได้รักใคร่เอ็นดู ก็ไม่ต้องให้เธอเข้ามา” แม่เหยียนพูดกระแทกกระทั้นขึ้นมา เพ้ยหนานหนาน โจวจิ้งเหยา และหลันเวยเวยพลันหันมองหานหย่าเหวิน ไม่ต้องพูดถึงความสุขมากมายที่มีอยู่ในตอนนี้ ช่างสะใจเสียจริงๆ ความเกลียดชังในใจของหลันเวยเวยไม่มีใครได้รับรู้ เว้นเพียงแค่พวกเพื่อนๆ และแม่ของเธอเท่านั้น ที่ได้ล่วงรู้ถึงความชั่วร้ายนี้ “หานหย่าเหวิน แกขึ้นไปอยู่บนชั้นสอง แล้วก็ห้ามลงมาโดยเด็ดขาด” หลันเซิ่งสั่ง หานหย่าเหวินฝืนยิ้มอย่างขื่นขม ก่อนจะค่อยๆ หันไปมองเหยียนโย้ซิง ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อเหยียนโย้ซิงเห็นเช่นนั้น หัวใจก็พาลเต้นไม่เป็นจังหวะ หลันเวยเวยปรายตามองเหยียนโย้ซิง อยากให้หานหย่าเหวินรีบไปให้พ้นๆ เสียที “โย้ซิง” หลันเวยเวยเอ่ยขึ้นเบาๆ เหยียนโย้ซิงหันกลับมายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน หานหย่าเหวินที่กำลังจะเดินออกไป จู่ๆ ก็ถูกเพ้ยหนานหนานเรียกไว้เสียก่อน “หานหย่าเหวิน รอก่อน” เพ้ยหนานหนานตะโกนขึ้น “เธอจะทำอะไรอีก” หานหย่าเหวินถามอย่างเบื่อหน่าย เพ้ยหนานหนานเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของหานหย่าเหวิน และหยิบเอาสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งออกมา “นี่คือสร้อยข้อมือของฉัน ทำไมมันไปอยู่ในกระเป๋าของเธอ?” เพ้ยหนานหนานถามขึ้น หานหย่าเหวินจ้องมองเพ้ยหนานหนานด้วยความตกใจ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น “พระเจ้า! หย่าเหวิน นี่เธอไปหยิบของของคนอื่นมางั้นหรอ?” หลันเวยเวยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ เหยียนโย้ซิงก็มองหานหย่าเหวินด้วยความตกใจเช่นกัน เขาไม่เชื่อว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ “หย่าเหวิน คุณหยิบมันมาเหรอ” เหยียนโย้ซิงถาม “พระเจ้า! ไม่คิดเลยว่าหานหย่าเหวินจะเป็นหัวขโมย” “ใช่ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะจิตใจสกปรกขนาดนี้” “คนอย่างเธอควรไปอยู่ในคุก” ทุกคนโจมตีเธอ ก่นด่าว่าร้ายเสียๆ หายๆ หานหย่าเหวินจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาใสๆ ราวกับคริสตัล “หานหย่าเหวิน ทำไมฉันถึงมีลูกอย่างแก กล้าขโมยของได้ยังไง!” หลันเซิ่งตะโกนขึ้นมาด้วยความโมโห “ฉันไม่ได้ขโมยนะ มันเป็นแผนของพวกเขา” เธอปฎิเสธ “ทำไมคุณยังมีลูกนิสัยแบบนี้อยู่ในบ้าน ฉันว่าให้รีบพาไปส่งตำรวจก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะได้ใจ แล้วครั้งหน้าจะทำอีก” หลันเซิ่งรู้สึกอับอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เขาค่อยๆ หันกลับไปหาบอดี้การ์ด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “พวกคุณช่วยพาตัวเธอไปส่งตำรวจที ฉันหลันเซิ่ง ไม่เคยมีลูกสาวเป็นหัวขโมย” “คุณลุง ทำแบบนี้จะดีเหรอครับ” เหยียนโย้ซิงคัดค้าน “อย่าห้ามฉัน ถ้าไม่ทำให้หลาบจำ ต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะไปก่อเรื่องอะไรขึ้นอีก” พูดจบเขาก็หันไปเรียกบอดี้การ์ดทันที “มาเอาตัวไป” บอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามาจับตัวหานหย่าเหวินไว้ เธอดิ้นรนอย่างสุดชีวิต ถ้าเธอต้องเข้าไปอยู่คุก การเรียนของเธอหลังจากนี้ก็ต้องชะงักไปด้วย “ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันสิ!” หานหย่าเหวินแผดเสียงร้องตะโกนไปทั่ว “ใครบังอาจกล้าแตะต้องเธอ” ในขณะที่หานหย่าเหวินกำลังดิ้นรนให้หลุดจากการจับกุมของบอดี้การ์ดทั้งสอง เสียงเยือกเย็นของใครบางคนก็ดังขึ้น เสียงอันทรงพลังที่เต็มไปด้วยการทำลายล้าง ที่ทำให้ทุกคนราวกับถูกดูดกลืนดำดิ่งลงไปในยมโลก