ตอนที่ 22 ความเก่งกาจของเย่หยู่เฉิน

ต๭นที่ 22 ความเก่งกาจของเย่หยู่เฉิน ในขณะที่หานหย่าเหวินกำลังดิ้นรนให้หลุดจากการจับกุม เสียงเยือกเย็นของใครบางคนก็ดังขึ้น เสียงอันทรงพลังที่เต็มไปด้วยการทำลายล้าง ทำให้ทุกคนราวกับถูกดูดกลืนดำดิ่งลงไปในยมโลก แม้แต่บอดี้การ์ดที่กำลังฉุดกระชากหานหย่าเหวินอยู่ ก็พลันหยุดชะงักและปล่อยเธอ เย่หยู่เฉินเหมือนดั่งราชา แค่เขาปรายตามอง บอดี้การ์ดก็ปล่อยตัวหานหย่าเหวิน แล้วเปิดทางให้เขาเดิน นัยน์ตาดำขลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความหยิ่งยโส ใบหูข้างซ้ายมีต่างหูสีดำใส่อยู่ ชุดสูทสีดำที่ถูกตัดเย็บอย่างปราณีต ยิ่งทำให้เย่หยู่เฉินยิ่งดูสง่างามไร้ที่ติ แต่ใบหน้าที่ถูกซ่อนเร้นไว้ใต้หน้ากาก ช่างดูลึกลับน่าค้นหา ชักอย่างจะรู้แล้วสิ ว่าใบหน้าที่แท้จริงภายใต้หน้ากากนั้นจะเป็นเช่นไร ทุกคนต่างตกใจพลางหันมองผู้ที่กำลังบุกรุกเข้ามาทันที ตามสัญชาตญาณแล้ว คนที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่คนที่พวกเขาควรจะแสร่งหาเรื่องด้วย เพ้ยหนานหนาน โจวจิ้งเหยา และหลันเวยเวย แค่พวกเธอปรายมองเขาก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาในทันที หานหย่าเหวินกำลังจะถูกพวกเธอกำจัดออกไปได้อยู่แล้วเชียว คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เหยียนโย้ซิงพลางขมวดคิ้วจ้องมองเย่หยู่เฉินอยู่อย่างนั้น เขาไม่ชอบชายผู้นี้เอาเสียเลย เมื่อหานหย่าเหวินเห็นเย่หยู่เฉิน น้ำตาใสๆ ก็รินไหลอาบแก้ม เธอไม่อาจอดกลั้นความโศกเศร้าไว้ได้อีกต่อไป ต้องเป็นผู้ชายคนนี้ทุกครั้งไป ที่คอยเข้ามาช่วยเหลือในตอนที่เธอกำลังเดือดร้อน “คุณอา” หานหย่าเหวินตะโกนขึ้น ยิ่งเห็นหานหย่าเหวินเศร้าใจ เพราะไม่ได้รับความเป็นธรรมแบบนี้ ยิ่งทำให้เย่หยู่เฉินรู้สึกเจ็บปวดใจไปด้วย เขาก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปรับอ้อมกอดของเธอตรงหน้า เย่ปิงบอกว่าหานหย่าเหวินเชิญให้เขามาเข้าร่วมงานแต่งงานของพี่สาวเธอ เมื่อรู้เรื่องเขาก็ทิ้งงานทั้งหมด และรีบมาที่นี่ในทันที แต่ไม่คิดว่า เขาจะมาช้าเกินไปจนทำให้หานหย่าเหวินต้องโดนรังแกแบบนี้ เย่หยู่เฉินก้าวไปข้างหน้าเธอแล้วกอดปลอบอย่างอ่อนโยน “คุณอาค่ะ ฉันไม่อยากถูกส่งตัวไปสถานีตำรวจ ฉันไม่ได้ขโมยของ ฉันไม่ได้เป็นขโมยนะคะ” หานหย่าเหวินพูดพลางร้องไห้ไปด้วย หลันเซิ่งมองเย่หยู่เฉินที่ยืนอยู่ตรงหน้า ในหัวคิดว่าไม่เคยพบเจอคนคนนี้ในเมืองหลงวานมาก่อน ฉะนั้นเขาไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวใดๆ “นี่คุณ... ฉันกำลังสั่งสอนลูกสาวของฉัน เชิญคุณออกไปจากที่นี่ซะเถอะ” หลันเซิ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เย่หยู่เฉินไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป เขาเพียงแค่จ้องมองรอยนิ้วมือแดงก่ำบนใบหน้าของหานหย่าเหวิน ดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาราวกับพายุลูกใหญ่ ที่คอยพัดทำลายล้างโลกใบนี้ให้สิ้นซาก “ใครทำ?” เย่หยู่เฉินถามขึ้น “พ่อ...” หานหย่าเหวินตอบพลางสะอื้น เย่หยู่เฉินค่อยๆ หันไปมองหลันเซิ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “กล้าทำคนของฉันงั้นเหรอ” คำพูดของเย่หยู่เฉิน ทำให้ร่างกายของหลันเซิ่งสั่นเทาเพราะความกลัว แต่ในใจเขากลับสู้ไม่ถ้อย ช่างตรงกันข้ามกับภายนอกตอนนี้เสียจริง “เธอเป็นลูกของฉัน ฉันจะตีลูกของตัวเอง มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรคุณที่ต้องเข้ามายุ่ง” หลันเซิ่งตะคอกใส่ “ฮ่าๆ เย่ปิง... มือของบอดี้การ์ดสองคนนั้น ที่บังอาจมาจับเหวินเหวินของฉัน ทำให้มันใช้งานไม่ได้อีกต่อไป” เย่หยู่เฉินพูดขึ้นอย่างอำมหิต “รับทราบครับ” เย่ปิงตอบ บอดี้การ์ดพวกนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเย่ปิงเอาเสียเลย หลังจากนั้นไม่นาน เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นทั่วทั้งห้องโถงใหญ่ หานหย่าเหวินเหลือบมองเย่หยู่เฉิน และเกิดความกังวลในใจ เธอไม่อยากให้เขาต้องเดือดร้อนเพราะเธอ “คุณอาคะ คุณรีบกลับไปเถอะ ฉันไม่อยากให้คุณต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้” หานหย่าเหวินพูดขึ้น คำพูดนั้น กลับทำให้เย่หยู่เฉินรู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาเอื้อมมือไปสัมผัสพวงแก้มของเธอเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอก” เย่หยู่เฉินตอบเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เหยียนโย้ซิงและหลันเวยเวย เห็นฉากตรงหน้าถึงกับพูดไม่ออก “นี่คุณ เกรงว่าคุณคงยังไม่รู้สินะ ว่าหานหย่าเหวินเธอเป็นขโมย” เพ้ยหนานหนานตะโกนขึ้นมาขัดจังหวะ เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเย่อยู่เฉินก็เปลี่ยนไป มันถูกครอบงำไปด้วยความโหดเหี้ยม “เย่ปิง... จะให้ฉันลากเธอออกไปตอนนี้ หรือจะรอให้พรุ่งนี้ไม่ต้องมีบริษัทเพ้ยซื่ออีก” น้ำเสียงเยือกเย็นของเย่หยู่เฉินเอ่ยขึ้น เพ้ยหนานหนานตกใจจนหน้าถอดสี “คุณ... คุณเป็นใคร” เธอถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เย่อยู่เฉินไม่ได้ตอบคำถามของเพ้ยหนานหนาน เขาเพียงแต่มองไปที่เย่ปิงเพื่อส่งสัญญาณให้ทำตามคำสั่ง เมื่อเห็นดังนั้น เย่ปิงจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะใช้สันมือแหลมคมราวกับใบมีด กระแทกไปที่เพ้ยหนานหนานอย่างจังจนเธอสลบไป ภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ทำให้ผู้คนตกใจจนอยากหนีออกไปจากที่นี่ “หานหย่าเหวิน แกมากับฉัน ไปคลุกคลีกับคนไม่เข้าท่าแบบนี้ ตระกูลหลันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” หลันเซิ่งโกรธจนระเบิดโทสะออกมา หานหย่าเหวินจ้องมองหลันเซิ่งด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะเอ่ยว่า “ฉันไม่กลับไปบ้าน ที่ไม่มีอะไรให้ฉันต้องคิดถึงหรอกนะคะ” หลันเวยเวยได้ยินที่เธอพูดก็อดดีใจขึ้นมาเสียไม่ได้ แต่จะให้แสดงออกมาในตอนนี้คงจะดูไม่ดีเท่าไหร่นัก “หย่าเหวิน คุณไม่ใช่คนโง่ใช่ไหม” เหยียนโย้ซิงพูดแทรกขึ้นมา “เหยียนโย้ซิง คุณดูแลด้วยเองด้วยนะ” หานหย่าเหวินเอ่ยขึ้นเบาๆ “โย้ซิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ พวกเธอสองคนเลิกกันแล้วนะ” แม่เหยียนพูดเตือนสติ เย่หยู่เฉินจ้องมองเหยียนโย้ซิงด้วยแววตาดูหมิ่นเหยียดหยาม ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “กลับกลายเป็นว่าคุณทิ้งเหวินเหวินที่มีค่าที่สุดคนนี้ไป ฉันคิดว่าคุณคงตาบอดแล้วนะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หลังจากนี้ฉันจะดูแลเหวินเหวินเอง ฉันจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก” หานหย่าเหวินได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ เหยียนโย้ซิงและหลันเวยเวยจ้องมองเขา ทั้งโกรธทั้งเจ็บใจ “เธอเป็นน้องสาวของฉัน ถ้าเธอไม่อยากไปกับคุณ มันก็คือการลักพาตัวดีๆ นี่เอง” หลันเวยเวยพูดขึ้น “ใครบอกว่าฉันไม่เต็มใจล่ะ ฉันเต็มใจ” หานหย่าเหวินเอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจัง ได้ยินแบบนั้น หลันเวยเวยก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นแมลงวันหัวขาด มึนงงจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ที่หานหย่าเหวินพูดขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้ากันเช่นนี้ เหยียนโย้ซิงมองหน้าหานหย่าเหวิน เขารู้สึกราวกับว่าได้ทำบางสิ่งบางอย่างหายไป ส่วนเย่หยู่เฉินที่มองหานหย่าเหวินอยู่เช่นกัน จู่ๆ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก เขาหันไปมองเย่ปิง แล้วเอ่ยขึ้นมา “ทำลายของที่อยู่ในนี้ทิ้งให้หมด อย่าให้มีหลงเหลืออยู่แม้แต่ชิ้นเดียว” “ครับ” เย่ปิงตอบรับ “ถ้าพวกแกกล้าทำ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ” หลันเซิ่งเอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน “โย้ซิง คุณรีบไปหยุดพวกเขาสิ นี่งานแต่งงานของเรานะ” หลันเซิ่งโวยวายขึ้นมา ส่วนพ่อกับแม่ของเหยียนโย้ซิง ไม่รู้ว่าถูกมัดและเอาเทปปิดปากไว้ตั้งแต่ตอนไหน “คุณพ่อคุณแม่!” ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “พวกคุณ... นี่มันผิดกฎหมายนะ พวกคุณกำลังทำผิดกฎหมาย” เหอหย่าห้วยร้องตะโกนลั่น เพล้ง! เพล้ง! เย่ปิงสั่งลูกน้องให้ทำลายข้าวของที่อยู่ในนี้ให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่ซาก หลันเวยเวยมองไปที่พื้น ข้าวของกระจัดกระจายเรี่ยราดเต็มไปหมด ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ข้าวของก็ถูกทำลายจนหมดสิ้น ความเสียหายคราวๆ ก็น่าจะประมาณหลายล้าน ผู้คนที่มองดูอยู่รู้สึกหวาดกลัว ต่างคิดว่าเย่หยู่เฉินคือปีศาจจากขุมนรกดีๆ นี่เอง “เรียบร้อยครับ คุณเย่” เย่ปิงเอ่ย “เหวินเหวิน คุณพอใจหรือยัง” เย่หยู่เฉินถาม หานหย่าเหวินพยักหน้าให้เขา ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา แต่เมื่อเย่หยู่เฉินละสายตาจากหานหย่าเหวิน เขาเงยหน้าขึ้นมา สายตาก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “วันนี้ฉันจะปล่อยพวกคุณไปก่อน และถ้าหลังจากนี้ยังกล้ารังแกคนของฉันอีกละก็ มั่นใจได้เลยว่า พวกคุณจะไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีก” เย่หยู่เฉินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยมอำมหิต หลันเซิ่งได้ยินเช่นนั้นก็หันกลับไปมองหานหย่าเหวิน ภายในใจเขาโกรธแค้นแค่ไหนนั้นไม่มีใครรู้