ตอนที่ 23 ฉันไม่เสียใจหรอกค่ะ

ต๭นที่ 23 ฉันไม่เสียใจหรอกค่ะ เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลันเซิ่งก็หันกลับไปมองหานหย่าเหวิน ภายในใจเขาโกรธแค้นแค่ไหนนั้นไม่มีใครรู้ “หานหย่าเหวิน ถ้าแกไม่คิดว่าฉันเป็นพ่อ แกก็รีบไสหัวไปซะ และหลังจากวันนี้ ฉันก็จะคิดว่าไม่เคยมีลูกอย่างแก” หลันเซิ่งเอ่ยขึ้นมา หานหย่าเหวินเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “บ้านที่ขาดความอบอุ่นแบบนั้น ฉันไม่กลับไปหรอก” เธอเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น ทุกตกใจเมื่อได้ยินคำตอบนี้ของเธอ “งั้นก็ดี! หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ฉันมีหลันเวยเวยเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว” หลันเซิ่งตะโกนออกมาด้วยความโมโห เย่หยู่เฉินมองไปที่หลันเซิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเหน็บแนม “หลันเซิ่ง อย่าลืมที่พูดไว้วันนี้ล่ะ” เขาพูดขึ้นอย่างใจเย็น “แน่นอน” หลันเซิ่งตอบ เย่หยู่เฉินอุ้มหานหย่าเหวินขึ้นมา ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป ส่วนเธอก็ไม่ได้มีท่าทีปฎิเสธเขาเลยสักนิด พวกเขาทั้งสองออกไปพร้อมกับเย่ปิงกับอ้านเว่ยที่เดินตามหลังไปติดๆ เขาเดินเข้ามาอย่างกล้าหาญ และจากออกไปอย่างสง่าผ่าเผย หลันเซิ่งได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างใหญ่นั้น เขาโกรธจนเกือบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด หลันเซิ่งมองไปยังแขกทุกคน พลางกล่าวขอโทษขอโพย ที่วันนี้เกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้นแบบนี้ และทำให้งานเลี้ยงต้องเลื่อนออกไป หลังจากที่รอให้แขกทุกคนกลับไปหมดแล้ว หลันเซิ่งก็ตรงไปยังโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายทันที “หย่าเหวิน หย่าเหวิน” เสียงร้องตะโกนอย่างรีบร้อนของใครบางคนดังขึ้น ไป๋มู่หย่ากำลังเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ในขณะที่ผู้คนกำลังเดินสวนทางออกไป และข้างกายเธอก็มีไป๋ชิงเฉินเดินตามเข้ามาด้วย วันนี้ที่บ้านตระกูลหยวนเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ทำให้ปลีกตัวออกมาไม่ได้ หลังจากที่เคลียเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอจึงรีบตรงมาที่นี่ทันที ไป๋ชิงเฉินหาหานหย่าเหวินไม่เจอ จึงเดินไปกระชากเสื้อพนักงานที่ยืนอยู่ข้างๆ เข้ามาถาม “คนที่อยู่ตรงนี้ไปไหน” ไป๋ชิงเฉินถาม “ไป... ออกไปแล้วครับ” พนักงานตอบตะกุกตะกัก “ไปกับใคร?” ไป๋มู่หย่าถามขึ้นมาบ้าง “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าคนคนนั้นเขาดูมีอิทธิพลมาก และก็ใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าไว้ด้วย” ไป๋ชิงเฉินได้ยินเช่นนั้น จึงละมือออกจากเสื้อของพนักงาน ไป๋มู่หย่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันไปหาไป๋ชิงเฉิน “พี่ พี่รู้จักผู้ชายที่ชื่อเย่หยู่เฉินไหม” จู่ๆ ไป๋มู่หย่าก็ถามขึ้นมา ไป๋ชิงเฉินจ้องมองเธอตาเขม็งด้วยแววตาดุดัน “เธอพูดว่าอะไรนะ เย่หยู่เฉินงั้นหรอ เธอไปรู้จักเขาได้ยังไง?” ไป๋ชิงเฉินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงซีเรียส “เอ่อ... ไม่ใช่ฉันหรอก แต่เป็นหย่าเหวินต่างหาก เธอเคยบอกฉันว่า เธอเคยช่วยเย่หยู่เฉินไว้ และเขาก็เคยช่วยเหลือเธอเหมือนกัน” ไป๋มู่หย่าอธิบาย “แย่ละ งั้นเราต้องรีบตามหาหย่าเหวินให้พบโดยเร็วที่สุด อย่าปล่อยให้เธออยู่กับคนโหดเหี้ยมแบบเขา” พูดจบไป๋ชิงเฉินก็ไม่รอให้ไป๋มู่หย่าได้เอ่ยอะไรออกมา เขารีบวิ่งออกไปทันที ไป๋มู่หย่าที่เห็นพี่ชายรีบร้อนวิ่งออกไป เธอจึงรีบวิ่งตามเขาไปด้วย ไป๋ชิงเฉินวิ่งเข้าไปนั่งในรถสปอร์ตคันหรู และมีไป๋มู่หย่าที่วิ่งตามเข้ามาติดๆ แล้วพวกเขาก็สตาร์ทรถขับออกไปอย่างรีบร้อน อีกด้านหนึ่ง หานหย่าเหวินที่นั่งอยู่ในรถของเย่หยู่เฉิน เธอก้มหน้าก้มตามือทั้งสองข้างพลางจับชายเสื้อเอาไว้แน่น ภายในรถตอนนี้มีแค่เธอกับเขาเพียงสองคน ส่วนเย่ปิงถูกเย่หยู่เฉินไล่ออกไปให้ไปอยู่ด้านนอก เย่หยู่เฉินนั่งลงและหันไปมองหานหย่าเหวิน แววตาข้างในเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ เย่หยู่เฉินมองเธออยู่อย่างนั้น ตอนนี้รถหยุดนิ่งจอดอยู่ข้างถนน เขาค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปดึงเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง “อย่าเศร้าไปเลย” เย่หยู่เฉินเอ่ยปลอบ “ฉันไม่ได้เศร้าสักหน่อย” เธอตอบเขาพลางสะอื้น “โอเคๆ ไม่เศร้าก็ไม่เศร้า” ตอนนี้หานหย่าเหวินแค่กำลังคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย พ่อมีลูกตั้งสองคน ทำไมมีแค่หลันเวยเวยคนเดียวที่เป็นคนโปรดของคนในบ้าน แต่ตัวเธอกลับถูกกระทำราวกับเป็นคนนอกแบบนี้ เมื่อสัมผัสได้ถึงอ้อมกอด เธอก็รีบผละออกจากเย่หยู่เฉินทันที ดวงตาเบิกกว้างมองเขาด้วยความตกใจ เย่หยู่เฉินก็มองเธออย่างไม่เข้าใจเช่นกัน “ทำไมล่ะ?” เขาถามขึ้น “เราต้องแต่งงานกันก่อนนะคะ ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องค่ะ” เย่หยู่เฉินเอามือเล็กๆ ของเธอมากุมไว้ “แน่นอนว่ามันยังไม่ถูกต้อง แม้ว่าตัวผมเองจะถูกทำร้ายจนปางตาย แต่ผมสัญญาว่าผมจะปกป้องคุณไปตลอดชีวิต” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง หานหย่าเหวินจ้องมองเขาด้วยตกใจ แม้ว่าบนใบหน้าจะไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความจริงใจในความรู้สึกนั้น “งั้นเราก็แต่งงานกัน” หานหย่าเหวินพูดขึ้น สำหรับเรื่องนี้ หานหย่าเหวินไม่ใช่แค่พูดออกไปเพื่อให้มันจบๆ แต่เธอคิดว่าจะแต่งช้าหรือเร็วก็ไม่เห็นจะแตกต่างกันตรงไหน ทำไมกัน ทำไมคนที่ทำดีกับไม่เช่นคนก่อนหน้านี้ เธอเป็นกังวลเรื่องวัยของพวกเขาทั้งสองคน อายุห่างกันมากขนาดนี้มันจะเป็นอย่างไรกันนะ เย่หยู่เฉินจ้องมองหานหย่าเหวินด้วยสายตาที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม “คุณคิดดีแล้วใช่ไหม ไม่ใช่ว่าจะมาเสียใจทีหลังนะ เพราะถ้าจึงตอนนั้นมันก็คงไม่ทันแล้ว” เย่หยู่เฉินพูดขึ้นอย่างเรียบๆ หานหย่าเหวินรีบส่ายหัวทันที “ไม่เสียใจค่ะ ตราบใดที่คุณยังทำดีกับฉัน แต่...” จู่ๆ หานหย่าเหวินก็หยุดพูด เธอชะงักไปชั่วครู่ เย่หยู่เฉินกังวลว่าเธอจะเปลี่ยนใจ ไม่อยากแต่งงานกับเขาแล้ว “แต่อะไร...” เขาถาม “แต่ฉันยังเด็ก ยังแต่งงานไม่ได้” หานหย่าเหวินตอบเสียงแผ่วเบา พลางก้มหน้าลง เย่หยู่เฉินมองดูมือทั้งสองที่อยู่ไม่นิ่งของเธอ พลางคลี่ยิ้มออกอย่างโล่งใจ “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้คุณก็กลับบ้านกับผม กลับไปบ้านของเรา” เย่หยู่เฉินพูดอย่างเอาอกเอาใจ เธอ เธอรู้สึกอยากจะขอบคุณเขาจริงๆ บ้านงั้นหรือ... คำคำนี้สำหรับหานหย่าเหวิน เธอไม่ได้ยินมันมานานแล้ว และเธอก็หวังว่า ในอนาคตคงได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุข “ค่ะ” หานหย่าเหวินพยักหน้า ระหว่างทาง หานหย่าเหวินรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยล้าเหลือเกิน เธอจึงค่อยๆ เอนตัวนอนลงบนเก้าอี้ แล้วหลับไป เย่หยู่เฉินมองดูหานหย่าเหวินที่กำลังหลับอยู่ด้วยแววตาเป็นประกาย สักพักเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก “ฮัลโหล เตรียมทะเบียนสมรสไว้ให้ฉันด้วย” เย่หยู่เฉินเอ่ยขึ้น “ได้ครับ” ปลายสายตอบรับกลับมาอย่างสุภาพ “เสร็จแล้วให้ส่งไปที่คฤหาสน์ไฮไลฟ์” พูดจบ เขาก็กดวางสายไปทันที เย่หยู่เฉินหันมามองหานหย่าเหวินที่กำลังหลับ เขาก้มตัวลงและจูบที่หน้าผากเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ขับรถตรงไปยังคฤหาสน์ไฮไลฟ์ทันที หลังจากถึงที่หมาย เย่หยู่เฉินค่อยๆ อุ้มหานหย่าเหวินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างระมัดระวัง “คุณผู้ชายกลับมาแล้ว” ลุงจินเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม “เบาๆ หน่อยสิ” เย่หยู่เฉินพูด เมื่อลุงจินเห็นหานหย่าเหวินในอ้อมแขนของเขา ก็เข้าใจความหมายของเย่หยู่เฉินในทันที และลุงจินก็รู้อีกว่า ในคฤหาสน์ไฮไลฟน์หลังนี้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้เข้าใกล้มาก่อน ยกเว้นหานหย่าเหวินคนนี้คนเดียว มั่นใจได้เลยว่า หลังจากนี้หานหย่าเหวินต้องอยู่ที่นี่ในคฤหาสน์หลังนี้ เย่หยู่เฉินอุ้มหานหย่าเหวินเข้าไปในห้องนอนของเขา แล้วค่อยๆ วางเธอลงบนเตียงนอนของตัวเอง “ฉันสัญญา หลังจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณจะกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก” เย่หยู่เฉินพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา พูดจบเขาก็เดินออกจากห้อง แล้วตรงไปยังห้องรับแขก เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก เขาเห็นเย่อียืนอยู่ด้านในอย่างสงบเสงี่ยม “สวัสดีครับ คุณชายเย่” เย่อีเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ เย่อยู่เฉินนั่งลงบนโซฟา เขาเอนตัวลงนอนบิดขี้เกียจอยู่อย่างนั้น แต่นี่ก็ไม่อาจทำให้ความหยิ่งทระนงในตัวเขาลดลงได้เลย