ตอนที่ 26 วันดีๆ (2)

ต๭นที่ 26 วันดีๆ (2) วันนี้ เย่หยู่เฉินทำตัวเป็นองครักษ์พิทักเจ้าหญิง และคอยถือของให้หานหย่าเหวินหนึ่งวัน เขาพาเธอไปชำระเงิน และขับรถกลับไปยังคฤหาสน์ไฮไลฟ์ ลุงจินเมื่อเห็นทั้งคู่กลับมา ก็รีบเดินเข้ามาหาทันที “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง” ลุงจินเอ่ยขึ้น “ลุงจินคะ วันนี้พวกคุณไปพักผ่อนกันก่อนเถอะค่ะ พวกเราอยู่กันสองคนได้ค่ะ” หานหย่าเหวินพูดกับลุงจินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คือ...” ลุงจินพูดขึ้นพลางหันไปมองของมากมายที่อยู่ในมือของเย่หยู่เฉิน “ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม ห้ามขัดคำสั่งคุณผู้หญิง” เย่หยู่เฉินพูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็น “ครับ ขอบคุณครับ คุณผู้หญิง คุณผู้ชาย” หลังจากนั้น ลุงจินก็สั่งให้คนรับใช้ในบ้านไปพักผ่อน ปล่อยให้หานหย่าเหวินและเย่หยู่เฉินอยู่ในบ้านกันเพียงสองคน “คุณอาคะ วันนี้พวกเรามาจัดการกับของพวกนี้กันเถอะ ยังไงซะก็มีไม่มาก” หานหย่าเหวินเอ่ยชวน “ได้สิ” ไม่นาน เย่หยู่เฉินและหานหย่าเหวิน ก็พากันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย และเริ่มนำของที่ซื้อมา ไปเปลี่ยนทุกอย่างที่ควรจะเปลี่ยนในบ้าน อันที่จริงแล้วของที่เปลี่ยนก็มีไม่เยอะสักเท่าไหร่นัก ส่วนมากจะเป็นของที่ใช้ในชีวิตประจำวันเสียส่วนใหญ่ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั้งสองก็ปรับเปลี่ยนของใช้ในบ้านกันเสร็จเรียบร้อย “เหวินเหวิน คุณมีอะไรที่จะเปลี่ยนอีกไหม?” เย่หยู่เฉินถามขึ้น “ไม่มีแล้วค่ะ ตอนนี้ของพวกนี้ก็ค่อนข้างโอเคแล้ว” หานหย่าเหวินตอบกลับ เย่หยู่เฉินฉลาดเสียขนาดนั้น ทำไมจะไม่รู้ว่าในหัวของหานหย่าเหวินกำลังคิดอะไรอยู่ “อืม... ตอนนี้พวกเราไม่ต้องเปลี่ยนอะไรแล้ว ไว้รอตอนที่มีเวลาแล้วค่อยเปลี่ยนอีกครั้งก็ได้ค่ะ” หานหย่าเหวินพูดอย่างอารมณ์ดี “อืม ได้” เย่หยู่เฉินพยักหน้า เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่กระพริบตาก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว เย่หยู่เฉินตัวติดกับหานหย่าเหวินตลอดเวลา แม้ว่าเธอจะไม่ได้ออกไปนอกคฤหาสน์ไฮไลฟ์เลยก็ตาม “หิวจัง” หานหย่าเหวินพูดขึ้นมา “คุณเพิ่งจะกินขนมไปเองไม่ใช่เหรอ?” เย่หยู่เฉินถามกลับ “ก็ใช่ค่ะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหิวอีกแล้ว” เย่หยู่เฉินเอามือก่ายหน้าผาก เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดกับเธออย่างไรดี “งั้น เดี๋ยวผมไปทำอาหารให้คุณกิน” เย่หยู่เฉินเอ่ยขึ้น “จริงเหรอคะ ว่าแต่...คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?” เธอถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็นสิ คุณอยากจะกินอะไรล่ะ?” “อืม... วันนี้ฉันจะได้ลองชิมฝีมือการทำอาหารของคุณอา ฉันว่ามันต้องอร่อยมากแน่ๆ เลยค่ะ” ได้ยินแบบนั้นเย่หย่าเฉินก็จ้องไปที่หานหย่าเหวิน แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชันนิดๆ “ขนาดนั้นเลย” “ใช่ค่ะ ต่อจากนี้ไปคุณอาจะต้องหาเงินเพื่อเอามาเลี้ยงครอบครัว ส่วนฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องความสวยความงามเอง” หานหย่าเหวินพูดขึ้น “เชื่อฟังนายหญิงทุกอย่างขอรับ” เย่หยู่เฉินตอบกลับเธอ ใบหน้าเล็กๆ ของหานหย่าเหวิน ขึ้นสีแดงระเรื่อ เย่หยู่เฉินจ้องมองที่เธอสักพัก ก่อนจะหลบสายตาหันมองไปที่ห้องครัว และเดินตรงเข้าไปด้านใน หานหย่าเหวินนั่งดูทีวีรอเย่หยู่เฉินทำอารหารอยู่ที่โซฟาด้านนอก เธอหันไปมองเขา เห็นว่ากำลังใส่เสื้อกันเปื้อน ช่างดูอบอุ่นเสียจริง ท่าทางแบบนั้นของเย่หยู่เฉิน ทำให้หานหย่าเหวินเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ด้วย เขากำลังวุ่นวายอยู่กับการผูกสายผ้ากันเปื้อนไว้ที่เอว ส่วนตัวการ์ตูนที่อยู่บนผ้ากันเปื้อนนั้นช่างน่ารักจริงๆ เย่หยู่ฉินกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับของในมือ หลังมือหนาสีเข้มมีเส้นเลือดนูนขึ้นมาเล็กน้อย มันทำให้เขายิ่งดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์ หานหย่าเหวินรู้สึกเบื่อที่ต้องนั่งรออยู่ตรงนั้น เธอตัดสินใจเดินเข้าไปที่ห้องครัว เห็นเย่หยู่เฉินกำลังหั่นของอยู่พอดี “คุณอา ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะทำอาหารแบบนี้เป็นด้วย ฉันทำเป็นแค่ต้มบะหมี่” หานหย่าเหวินพูดขึ้น “เชื่อใจได้ หลังจากที่คุณอยู่กับผม คุณจะได้รับประทานอาหารร้อนๆ ทุกวัน” “ค่ะ” เธอตอบเขาด้วยรอยยิ้มหวาน “คุณไปนั่งก่อนเถอะ รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวน้ำมันจะกระเด็นโดนเอาได้” เย่หยู่เฉินพูดขึ้นเบาๆ หานหย่าเหวินส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นหรอกค่ะ” เย่หยู่เฉินมองเธออย่างจนปัญญา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “งั้นก็ไปยืนรอไกลๆ หน่อยแล้วกัน” “ค่ะ” หานหย่าเหวินพยักหน้า “ดีมาก” หานหย่าเหวินมองดูใบหน้าของเย่หยู่จากด้านข้าง ใบหน้าที่ไร้ซึ้งความรู้สึกใดๆ เย่หยู่เฉินทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว ไม่ว่าจะผัด หรือแม้แต่ล้างผัก เขาก็ดูชำนาญไปหมด เย่หยู่เฉินทำอาหารง่ายๆ เพียงไม่กี่อย่าง มีหมูผัดพริกหยวก เส้นมันฝรั่งผัด ซี่โครงหมูตุ๋น และซุปเห็ด หานหย่าเหวินเห็นอาหารอยู่เต็มโต๊ะ ก็พลันน้ำลายไหล ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ” เย่หยู่เฉินตักข้าวใส่จาน และน้ำยื่นให้เธอ “ลองชิมดูสิ” เขาพูดและมองไปยังหมูผัดพริกหยวน หานหย่าเหวินตักอาหารเข้าปาก และแสดงสีหน้าพึงพอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด “อร่อยมากๆ เลยค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นคุณก็กินเยอะๆ” “ค่ะ” หานหย่าเหวินพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เย่หยู่เฉินและหานหย่าเหวิน ทั้งสองคนรับประทานอาหารเย็นด้วยกันพลางพูดคุยกันไปอย่างมีความสุข ความใกล้ชิดของทั้งคู่ก้าวเข้ามาอีกขั้นหานหย่าเหวินเงยหน้าขึ้นมองเย่หยู่เฉิน ที่มุมปากของเขามีข้าวเม็ดเล็กๆ ติดอยู่ด้วย “คุณอาคะ คุณเคยทำกับข้าวให้คนอื่นกินมาก่อนไหมคะ” หานหย่าเหวินถามขึ้น ได้ยินแบบนั้นเย่หยู่เฉินก็เลิกสนใจอาหารตรงหน้า และยิ้มออกมาเบาๆ “ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ” “เอ่อ... คือ... ฉันก็แค่อยากจะถามเฉยๆ” หานหย่าเหวินตอบอย่างอายๆ เขาวางตะเกียบที่อยู่ในมือลง ก่อนจะจ้องมองหานหย่าเหวินอย่างจริงจัง “ผมเคยทำให้อาหารให้คุณคนเดียว และหลังจากนี้ก็จะทำให้คุณแค่คนเดียว” “ที่พูดออกมาแบบนั้นมันก็ดีนะคะ แต่หลังจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ไม่มีใครรู้” แม้ว่าปากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ในใจของหานหย่าเหวินกลับเบ่งบานราวกับดอกไม้แรกแย้ม “จริงเหรอ” “อืม” เธอตอบกลับพลันพยักหน้ารับ เย่หยู่เฉินไม่เข้าใจความหมายที่หานหย่าเหวินพูดออกมา หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ หานหย่าเหวินอาสาที่จะไปล้างจานด้วยตัวเอง แต่เย่หยู่เฉินกลับห้ามเธอไว้ บอกว่ารอให้คนรับใช้มาจัดการในวันพรุ่งนี้แทน “คุณอาคะ ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณทำงานอะไร ทำไมคุณถึงดูมีเงินเยอะแยะขนาดนั้น” หานหย่าเหวินถาม “มีเงินเยอะแล้วไม่ดีเหรอ” “ฮ่าๆๆ มันก็ต้องดีอยู่แล้วสิค่ะ ถ้าอย่างนั้น หลังจากนี้คุณอาต้องให้เงินฉันใช้ด้วยนะคะ” หานหย่าเหวินพูดขึ้นมาอย่างทะเล้น “หลังจากนี้ผมจะให้เงินคุณทั้งหมดเลย” “ดีเลยค่ะ มีความสุขจริงๆ เลย” ทั้งสองนั่งรับประทานผลไม้อยู่ที่ห้องรับแขก พูดคุยกันไปพลางดูรายการโทรทัศน์ไปด้วย จู่ๆ หานหย่าเหวินพลันนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และรีบวิ่งขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ที่ห้อง แต่เธอกลับลืมไปว่าตัวเองปิดเครื่องไว้ จึงทำให้ไป๋มู่หย่ากับไป๋ชิงเฉินร้อนใจจนแทบจะเป็นบ้า ไป๋ชิงเฉินกับไป๋มู่หย่าแทบจะพลิกเมืองหลงวาน เพื่อตามหาหานหย่าเหวิน แต่หาเท่าไหร่พวกเขาก็หาเธอไม่พบ