ตอนที่ 28 หานหย่าเหวินถูกคุกคาม

ต๭นที่ 28 หานหย่าเหวินถูกคุกคาม ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เหยียนโย้ซิงต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจอย่างมาก นั้นเป็นเพราะความร่วมมือระหว่างเย่หยู่เฉินและทางบรษัท J.K. ถูกถอดถอนออกไปแล้ว ทำให้โครงการต่างๆ ที่กำลังพัฒนาหยุดชะงักลง บริษัทขาดทุน และทางผู้บริหารระดับสูงของทางบริษัท ต้องการให้เหยียนโย้ซิงหาทางแก้ไขโดยเร็วที่สุด เหยียนโย้ซิงเพิ่งจะเข้ามารับช่วงต่อของบริษัท J.K. ได้ไม่นาน เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทางผู้บริหารไม่ปล่อยเรื่องนี้ไม่ง่ายๆ แน่ เหยียนโย้ซิงเห็นด้วยว่า เย่หยู่เฉินคนเป็นที่ทำให้บริษัท J.K. ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เสียประโยชน์จากบริษัทหลินด้วยซ้ำ “โย้ซิง ฉันไม่ได้คิดมากเกินไปหรอกนะคะ เพียงแค่เห็นคุณยังคิดถึงหานหย่าเหวินอยู่แบบนั้น ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าคุณจะทิ้งฉันไป” หลันเวยเวยพูดขึ้นมาพลางกุมมือเหยียนโย้ซิงไว้ “เวยเวย คุณก็ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก” เขาเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนล้า “โย้ซิง ฉันไม่ได้คิดมากไปจริงนะๆ ตอนนี้เธอก็ได้พบเจ้าชายของเธอแล้ว คุณยังจะคิดถึงเธออยู่อีกเหรอ” หลันเวยเวยตะคอกใส่ เหยียนโย้ซิงมองดูเธอ หลันเวยเวยคนที่เขาเคยรู้จักเปลี่ยนไปแล้ว เธอคนเดิมเคยใจกว้างมากกว่านี้ “ตอนนี้คุณกำลังตั้งท้อง คุณต้องพักผ่อนให้มากๆ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ทำไมฉันต้องพักผ่อน หานหย่าเหวินทำงานแต่งงานฉันพังพินาศขนาดนั้น คุณคิดว่าพวกเราจะไม่รู้สึกอับอายบ้างเหรอ ทั้งครอบครัวฉันและครอบครัวคุณ” สีหน้าของเขาแย่ลงทันที ที่ได้ยินหลันเวยเวยพูดออกมาแบบนั้น “ผมคิดว่าคุณจำเป็นต้องพักผ่อนนะ ที่บริษัทยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมต้องไปจัดการ คงต้องขอตัวก่อน” พูดจบเหยียนโย้ซิงก็เดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้หลันเวยเวยยืนตะโกนเรียกตามหลังอยู่อย่างนั้น “หานหย่าเหวิน ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่ ฉันจะทำลายชื่อเสียงของแกให้ย่อยยัยไม่มีชิ้นดี” หลันเวยเวยขบฟันพูดด้วยความเกลียดชัง เพล้ง! เธอเหวี่ยงซุปไก่ลงบนพื้น มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น จนเล็บคมแทบจะทิ้มเข้าไปในผิวหนัง หลังจากที่ออกมาจากห้อง เหยียนโย้ซิงก็เดินไปนั่งสูบบุหรี่ที่รถ เขานั่งมองก้นบุหรี่อยู่สักพัก ก่อนจะเปิดประตูรถและโยนมันทิ้งไป เขาสตาร์ทรถแล้วเหยียบคันเร่งตรงไปที่โรงพยาบาลทันที เหยียนโย้ซิงไม่ได้ไปที่บริษัทเหมือนที่เขาอ้าง แต่กลับออกไปที่ที่หานหย่าเหวินเคยอยู่ก่อนหน้านี้ เมื่อก้าวลงจากรถ เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างห้องของหานหย่าเหวิน ด้านในนั้นมืดจนมองไม่เห็นว่ามีคนอยู่ข้างในหรือไม่ “เป็นอย่างที่เวยเวยพูดไว้จริงๆ คุณพบเจ้าชายของคุณแล้ว และเจ้าชายคนนั้นก็คือผู้ชายที่อยู่ในงานแต่งงานของผม” เหยียนโย้ซิงบ่นพึมพำอยู่คนเดียว เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมายืนอยู่ที่นี่ในตอนนี้ เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที เหยียนโย้ซิงจึงขับรถกลับออกไป อันที่จริงแล้วหานหย่าเหวินก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอยังอยู่คฤหาสน์ไฮไลฟน์กับเย่หยู่เฉิน เมื่อหานหย่าเหวินเอาแต่กินไม่หยุดปาก ทำให้เย่หยู่เฉินโกรธ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ นอกจากจำใจนั่งมองเธออย่างจนปัญญา หานหย่าเหวินนั่งลงบนโซฟา เธอแกะถุงมันฝรั่งหยิบมันออกมากิน พลางดูการ์ตูนชินจังในโทรทัศน์ไปด้วย เป็นเพราะว่าวันนี้คนรับใช้ในกลับไปก่อนแล้ว ในบ้านจึงมีแค่เย่หยู่เฉินและหานหย่าเหวินกันเพียงสองคน เธอทั้งกินขนมทั้งดูการ์ตูนไปด้วย ไม่เห็นเย่หยู่เฉินอยู่ในสายตาเลยสักนิด เขาลุกขึ้นยืนและเดินตรงเข้าไปข้างๆ แล้วฉกขนมในมือเธอมา หานหย่าเหวินมองตามถุงมันฝรั่งในมือที่ถูกฉกไป ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเข้าไปแย่งขนมในมือของเย่หยู่เฉินในทันที “มันฝรั่งของฉันนะ ของฉัน!” หานหย่าเหวินแผดเสียงร้องลั่นบ้าน “ตอนนี้คุณกินไม่ได้แล้วนะ ทั้งอาหารเย็นทั้งน้ำผลไม้คุณก็กินไปหมดแล้ว ตอนนี้ยังจะมากินขนมอีก” เย่หยู่เฉินดุเสียงเข้ม เย่หยู่เฉินมองดูหานหย่าเหวิน พลางคิดว่า นี่ไม่ใช่การหาภรรยา แต่เหมือนเป็นการเลี้ยงลูกมากกว่า ได้ยินแบบนั้น หานหย่าเหวินก็ทำหน้ามุยมองเย่หยู่เฉินอย่างไม่พอใจ “เฮ้อ แค่ขนมห่อเดียวก็ให้กินไม่ได้” หานหย่าเหวินงอแงพูดออกมา “ของแบบนี้กินมากไปก็ไม่ดีต่อสุขภาพนะ รอให้ถึงพรุ่งนี้แล้วค่อยกินก็ได้” เย่หยู่เฉินพูดไปยิ้มไป หานหย่าเหวินเขย่งเท้าและยื่นมือขึ้นไปหยิบถุงมันฝรั่งจากมือเย่หยู่เฉิน “คุณอา ส่งมันฝรั่งมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ เร็วสิ” เย่หยู่เฉินกำลังเอนตัวหลบไปด้านหลัง ส่วนหานหย่าเหวินยืนทรงตัวอยู่บนโซฟา ทำให้ดูเหมือนตัวเธอกำลังคร่อมอยู่บนตัวเขา “คุณกินไม่ได้” “ฉันไม่สน ฉันอยากกินก็ต้องได้กิน” เธอดื้อดึง ในตอนนั้นเย่หยู่เฉินคิดอะไรดีๆ ออกได้ จึงโยนถุงมันฝรั่งทิ้งไปด้านข้าง แต่ไม่คิดว่าหานหย่าเหวินจะโน้มตัวตามไปด้วย แต่การทรงตัวที่ไม่มั่นคง จึงทำให้เธอง่อนแง่นเซถลาเข้าหาเย่หยู่เฉิน “เอะ!” หานหย่าเหวินตกใจร้องออกมา หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ล้มลงไปนอนอยู่ในบนโซฟา หานหย่าเหวินสะดุดโซฟาล้มลง และทำให้เย่หยู่เฉินเสียการทรงตัวล้มตามลงมาด้วย ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาก จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน หานหย่าเหวินตกใจมองเย่หยู่เฉินตาโต ส่วนเขาเองก็มองเธอด้วยดวงตาคู่สวยเช่นกัน ต่างคนต่างมองซึ่งกันและกัน ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป หานหย่าเหวินได้ยินเสียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นของตัวเองหรือของอีกคนกันแน่ ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอเริ่มใช้เท้าน้อยๆ ดันเย่หยู่เฉินออก “คุณ...คุณอา คุณลุกขึ้นก่อนสิค่ะ ฉัน... ฉันหนัก” หานหย่าเหวินพูดออกมา เหตุผลจริงๆ ไม่ใช่เพราะเย่หยู่เฉินหนักเกินไป แต่เป็นเพราะกล้ามเนื้อตรงบริเวณหน้าท้องและมัดกล้ามนั้นต่างหากล่ะ เย่หยู่เฉินจ้องหานหย่าเหวินอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ “ทำไม นี่คุณจะบอกว่าผมควรลดน้ำหนักงั้นเหรอ” “ไม่... ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น คือ... คือฉันหมายความว่า ให้คุณลุกขึ้นไปได้แล้ว” หานหย่าเหวินแก้ตัวอย่างเขินอาย “แล้วถ้าผมไม่อยากลุกล่ะ?” “คุณ... คุณมันหน้าด้าน” หานหย่าเหวินตะโกนขึ้น เย่หยู่เฉินมองหานหย่าเหวินอีกครั้ง เธอเห็นแววจริงจังจากสายตาของเขา “เหวินเหวิน หลังจากนี้ผมจะปฎิบัติกับคุณดีๆ จะไม่ทำให้คุณต้องเสียใจ” เย่หยู่เฉินเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้ว่าคำพูดพวกนี้เขาจะเอ่ยขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง แต่สำหรับแก้วตาดวงใจของเย่หยู่เฉินที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ จะเอ่ยออกมามากสักแค่ไหนก็ไม่เคยพอ “คุณอา คุณพูดแบบนี้มาหลายรอบแล้วนะ ฉันว่าทางที่ดีคุณลุกขึ้นก่อนดีกว่า” “ผมไม่อยากลุก” “คุณอา คุณอย่ามาเหลวไหลนะ ฉันว่าคุณ...” “อุ้ย!...” หานหย่าเหวินยังพูดไม่ทันจบ คำพูดไร้สาระทั้งหมดก็ถูกกลบไว้ด้วยริมฝีปากเย็นเฉียบของเย่หยู่เฉิน ริมฝีปากเย็นแต่ทว่าเร่าร้อน หานหย่าเหวินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จนลืมไปว่าต้องขัดขืน เย่หยู่เฉินไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เขาจับมือเล็กๆ ของเธอขึ้นมาและประสานนิ้วทั้งสิบไว้ด้วยกัน ความอดทนของเขาค่อยๆ หมดลงไปกับริมฝีปากบาง มันช่างหอมหวาน ไม่มีรสชาติของลิปติกเจือปนอยู่แม้แต่น้อย เย่หยู่เฉินรู้สึกว่าความอดทนของเขามีไม่มากพอสำหรับความต้องการในตอนนี้ เขาค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากลงไปพรมจูบที่ลำคอเรียวระหง จนมันมีจุดสีแดงเล็กๆ ปรากฎขึ้นราวกับลูกสตรอเบอร์รี่