ตอนที่ 30 เหตุการณ์ในตอนเช้า

ต๭นที่ 30 เหตุการณ์ในตอนเช้า ตั้งแต่นี่เป็นต้นไป หานหย่าเหวินจะเป็นคุณผู้หญิงของคฤหาสน์ไฮไลฟ์ และเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์เข้าออกคฤหาสน์หลังนี้ได้ เย่หยู่เฉินเตรียมการทุกอย่างไว้อย่างดี เขากอดหานหย่าเหวินที่กำลังเข้าสู่ห่วงนิทราเอาไว้แน่น แสงสว่างในยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานใสเข้ามาในห้องของเหวินเหวิน แสงแดดสาดเข้ามากระทบลงบนพื้นห้อง ภายในห้องของเหวินเหวินพลันอบอวลไปด้วยความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ และแม้แต่ผ้าม่านยังพิมพ์ลวดลายดอกไม้ลงไป เงาของขอบหน้าต่างที่ตกกระทบลงบนพื้นห้อง ทำให้พื้นที่ด้านล่างดูเปลี่ยนไป จนแยกไม่ออกว่าเป็นรูปแบบใด สี่เหลี่ยมจัตุรัส สี่เหลี่ยมผืนผ้า สี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน หรือเส้นเฉียงกันแน่ ม่านกั้นลายสวยงามปลิวไสวไปกับสายลม แสงสว่างส่องกระทบร่างของคนสองคนที่นอนกอดกันอยู่บนเตียง หานหย่าเหวินลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่ดวงตาคู่สวยมองเห็นคือใบหน้าภายใต้หน้ากากของเย่หยู่เฉิน ทำให้พาลนึกถึงเรื่องที่เขาพูดกับตัวเองเมื่อวาน เธอก็คลี่ยิ้มออกมา หานหย่าเหวินไม่รู้ว่าเย่หยู่เฉินเป็นใครมาจากไหน แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจเลยสักนิด ตราบใดที่คนสองยังทำดีต่อกัน มันก็สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด หานหย่าเหวินค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ เธอเข้าไปในห้องอาบน้ำล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ก่อนจะเดินลงไปยังห้องอาหารชั้นล่าง หานหย่าเหวินเดินมาถึงห้องครัว พบป้าจางกำลังทำอาหารอยู่พอดี “ป้าจางคะ” หานหย่าเหวินกล่าวทักทายเสียงใส “เอ๊ะ คุณผู้หญิง ทำไมตื่นเช้าจังเลยคะ อาหารเช้ายังไม่เสร็จเลยค่ะ” ป้าจางตอบเธอกลับมาอย่างยิ้มแย้ม “หนูรู้ค่ะ อันที่จริงแล้วหนูอยากจะลงมาทำอาหารเช้าให้คุณอาด้วยตัวเองมากกว่า” เธอพูดขึ้นมาอย่างเขินๆ “จริงเหรอคะ ถ้าคุณผู้ชายรู้เข้าต้องดีใจมากแน่ๆ เลยค่ะ” “ทำไมเหรอคะ” หานหย่าเหวินสงสัยจึงเอ่ยถาม “ต้องให้บอกด้วยเหรอคะ ก็เพราะว่าคุณผู้หญิงเป็นคนทำยังไงล่ะ” หานหย่าเหวินยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดว่า “ป้าจางคะ ป้าออกไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวตรงนี้หนูจัดการเอง” “ได้ค่ะ” ป้าจางตอบกลับ และหันหลังเดินออกไปจากห้องครัว หลังจากที่ป้าจางออกไปแล้ว หานหย่าเหวินจึงเริ่มลงมือทำอาหารเช้า เธออยากจะทำอาหารง่ายๆ เพียงไม่กี่อย่างเช่น ทอดไข่ดาว ขนมปังปิ้ง ซาลาเปา แซนด์วิชและข้าวต้ม หานหย่าเหวินใส่ผ้ากันเปื้อน และเริ่มวุ่นวายกับอาหารอยู่ในครัว ณ ห้องนอนชั้นสาม เย่หยู่เฉินยังไม่ตื่นจากการหลับไหล เขาเอื้อมมือเข้าไปกอดหานหย่าเหวินที่นอนอยู่ข้างๆ แต่กลับค้นพบได้เพียงแค่ความว่างเปล่า ไม่มีใครนอนอยู่ตรงนั้น เย่หยู่เฉินสะดุงตื่นในทันที เขามองไปรอบๆ ห้อง หานหย่าเหวินไม่อยู่แล้ว เธอหายไปแล้ว ผ้าห่มที่เธอใช้ก็เย็นซืดเหมือนไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นเวลานาน เย่หยู่เฉินรีบลงจากเตียง วิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำ แต่ก็ไม่พบหานหย่าเหวิน เขาตกใจมาก เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะจากเขาไป แต่เธอคนที่เย่หยู่เฉินกำลังตามหา กำลังวุ่นวายอยู่กับอาหารในครัว เขารีบวิ่งลงมาหาหานหย่าเหวินที่ด้านล่างในทันที ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “แม่บ้าน! ป้าจาง!” เย่หยู่เฉินตะโกนเรียก “คุณอา” เย่อยู่เฉินหันกลับไปตามเสียงเรียกทันที ไม่ใช่แม่บ้านหรือว่าป้าจาง แต่เป็นหานหย่าเหวิน เธอใส่ผ้ากันเปื้อน และกำลังถือไม้พายอยู่ในมือ เย่หยู่เฉินตรงเข้าไปกอดหานหย่าเหวิน ราวกับจะฝังร่างทั้งร่างของเธอไว้ในตัวเขา หานหย่าเหวินไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเย่หยู่เฉินถึงได้แสดงความรักกับเธอตั้งแต่เช้าขนาดนี้ “คุณอาคะ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” หานหย่าเหวินถามขึ้น เย่หยู่เฉินยังคงกอดเธออยู่อย่างนั้น เขาวางหัวของตัวเองไว้บนหัวของเธอ ป้าจางและแม่บ้านได้ยินเสียงตะโกนเรียกของเย่หยู่เฉิน จึงพากันรีบวิ่งเข้ามา และเจอเข้ากับฉากฉากนี้ แค่มองตาเดียว ทั้งคู่ก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น “หลังจากนี้ คุณห้ามหนีผมไปไหนนะ” เย่หยู่เฉินรีบพูดขึ้นมา ในน้ำเสียงนั้นหานหย่าเหวินรับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวของเขา เธอจึงยกแขนขึ้นกอดตอบ “คุณอาคะ พวกเราเคยคุยกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าหลังจากนี้ฉันจะไม่หนีจากคุณไปไหน” เย่หยู่เฉินปล่อยหานหย่าเหวินให้เป็นอิสระ ก้มลงจ้องมองเธอ และเอ่ยว่า “อืม ผมเชื่อคุณ” “รู้ก็ดีแล้วค่ะ” “แล้วทำไมคุณถือไม้พายแบบนี้ล่ะ กำลังทำอะไรอยู่” เย่หยู่เฉินถาม “ทำอาหารเช้าให้คุณไงค่ะ” คราวนี้สีหน้าของเย่หยู่เฉินพลันเคร่งขรึม เขาหันไปจ้องมองแม่บ้านและป้าจางที่ยื่นอยู่ข้างๆ “ฉันจ้างคุณมาไม่ใช่ให้คุณมาสั่งให้คุณผู้หญิงทำอาหารเช้าให้ฉันกิน” เย่หยู่เฉินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “คุณผู้ชายค่ะ” ป้าจางรีบร้อนจะอธิบาย “คุณอาคะ อย่าไปว่าป้าจางเลยค่ะ ฉันแค่อยากจะทำอาหารเช้าให้คุณด้วยตัวเองเท่านั้น คุณอย่าโกรธไปเลยนะคะ” หานหย่าเหวินพูดขอร้อง เย่หยู่เฉินมองของที่อยู่ในมือของเธออย่างเจ็บปวดใจ “ผมเคยพูดไปแล้ว ผมจะทำให้คุณกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก แล้วทำไมคุณต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย” อันที่จริงเย่หยู่เฉินก็ดีใจอยู่ไม่น้อย ที่คนรักของตัวเองตื่นมาทำอาหารเช้าให้ขนาดนี้ เขาจะมีความสุขมากแค่ไหน เขาอยากจะกินมันทุกวัน แต่อีกใจก็นึกเสียดายจนกินไม่ลง “คุณอาเรื่องแค่นี้เองนะคะ เป็นภรรยาก็ต้องทำอาหารให้สามีกิน เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว” หานหย่าเหวินเอ่ยขึ้น “ก็ได้ งั้นหลังจากวันนี้ไป คุณห้ามเข้าไปในห้องครัวอีก” “เอางั้นก็ได้ค่ะ” เธอตอบตกลงอย่างงอนๆ “แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” “งั้นคุณก็ห้ามโทษว่าเป็นความผิดของป้าจาง” หานหย่าเหวินพูดขึ้น เย่หยู่เฉินส่ายหัวอย่างจนปัญญา มองไปที่หานหย่าเหวิน ก่อนจะหันไปจ้องป้าจางตาเขม็ง และเอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “ถ้ามีอีกครั้งหน้าละก็ ฉันจะไล่คุณกลับไปอยู่ที่เดิม ฉันไม่สนทั้งนั้นว่าใครจะย้ายคุณมา” “ค่ะคุณผู้ชาย” ป้าจางตอบรับอย่างนอบน้อม “ออกไปให้หมด” เขาไล่ หลังจากที่แม่บ้านและป้าจางออกไปแล้ว หานหย่าเหวินก็ดึงเย่หยู่เฉินเข้าไปในห้องครัว “คุณอา เป็นยังไงบ้างคะ นี่ฉันทำเองทั้งหมดเลยนะ” หานหย่าเหวินพูดขึ้น “น่ากินมาก” “ถ้าอย่างงั้น คุณก็รีบๆ ไปล้างหน้าล้างตาเร็วเข้า จะได้มากินอาหารเช้าด้วยกัน” หานหย่าเหวินพูดพลางผลักให้เย่หยู่เฉินรีบๆ ไปเย่หยู่เฉินอดยิ้มออกมาเสียไม่ได้ เขาจึงต้องรีบขึ้นไปล้างหน้าล้างตาที่ชั้นบน ก่อนจะลงมา และเห็นว่าหานหย่าเหวินนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว เมื่อสายตาจับจ้องมองไปที่อาหารมากมายบนโต๊ะ น้ำลายก็พลันไหลออกมา “ทำไมคุณไม่กินก่อนล่ะ” เย่หยู่เฉินถามขึ้น “ฉันอยากรอกินพร้อมคุณค่ะ” หานหย่าเหวินตอบเสียงหวาน “งั้น รีบกินกันเถอะ” “คุณลองชิมไข่ดาวอันนี้ดูสิค่ะ อร่อยมาก” หานหย่าเหวินพูดยิ้มๆ แล้วตักไข่ดาวขึ้นมาคำเล็กๆ แล้วป้อนไปที่ปากของเย่หยู่เฉิน “อืม อร่อยจริงๆ ด้วย” เขาพูดขึ้นมา ได้ยินเช่นนั้น เธอก็เริ่มตักคำใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเย่หยู่เฉินกลืนแทบไม่ทัน อาหารเช้ามื้อนี้ เป็นมื้อที่อร่อยที่สุดตลอดอายุยี่สิบเจ็ดปีของเขาเลยก็ว่าได้ หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เย่อยู่เฉินก็ยืนกรานว่าจะไปส่งหานหย่าเหวินไปเรียนให้ได้ แต่เธอขอร้องเขาไว้เสียก่อน สุดท้ายจึงสั่งให้เย่อีไปส่งแทน ส่วนตัวเขาเองก็ตรงไปที่บริษัท “เย่อีเย่อี จอดตรงนี้แหละ” “ครับ คุณผู้หญิง” เย่อีทำตามคำสั่ง เย่อีลงมาจากรถ แล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้หานหย่าเหวินอย่างนอบน้อม เมื่อเธอลงมาจากรถเรียบร้อย จึงกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณนะคะ คุณเย่อี” “ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ครับ คุณผู้หญิง” เขาตอบกลับมา หานหย่าเหวินไม่พอใจที่เขาพูดเอาเสียเลย “ทำไมไม่ยิ้มบ้างเลย ทำไมพวกคุณดูจริงจังอะไรกันขนาดนั้น คุณเป็นหนี้อยู่เท่าไหร่กันเชียว” เธอไม่เหลียวมองดูสีหน้าของเย่อีเลยด้วยซ้ำ หานหย่าเหวินทิ้งเขาไว้ตรงนั้นและเดินจากออกมา เย่อีมองตามหลังของหานหย่าเหวินที่เดินห่างออกไป และกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะพูดเผยความในใจออกมา “คุณผู้หญิง คุณคิดมากเกินไปแล้ว แค่คุณเย่เขาเห็นหน้าคุณเขาก็ยิ้มออกมาจนแก้มปริ นี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ถ้าไม่ใช่เพราะคุณจะเห็นคุณชายเย่เป็นแบบนี้ไหม”