บทที่ 25 ตัวเลือกที่ดีที่สุด

บ๗ที่ 25 ตัวเลือกที่ดีที่สุด เสียงจากคนในโทรศัพท์ยังคงมีความสุขและพอใจ ร่างกายของซูหยวนสั่น ....ปีศาจ....ปีศาจ.....ปีศาจ เขาคือปีศาจ “เธอต้องชอบ ลองเลือกช้าๆ แต่....” เขานิ่งและพูดต่อ “แต่ เธอต้องดูอยู่เสมอ ไม่ว่าจะดูแบบไหน ทั้งหมดก็เหมือนกัน เข้าใจไหม?” คำพูดเขาดูเหมือนจะจบลง เธอกำลังจะวางสาย เสียงจากอีกฝั่งก็ดังขึ้นแต่กลับพูดอย่างเย็นชา “จำไว้ อย่าคิดต่อต้าน ยอมรับซะ นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอ” “ดื้อดื้อดื้อ......” เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ซูหยวนถือโทรศัพท์ไว้ในมือไม่เพียงแต่ข้อมือจะซีด นิ้วเรียวขาวของเธอก็ซีดเช่นกัน เธอพยายามที่จะวางสายโทรศัพท์3ครั้งและเพิ่งจะได้วาง เธอกลับมาจับมือรีโมตไว้ในมือแล้วเช็ดน้ำตาที่ร่วงหล่นใส่แก้มของเธออย่างสุดแรง เช่นเดียวกับการตัดสินใจครั้งสำคัญหลังจากนั้นไม่นานหน้าจอก็สว่างขึ้นอีกครั้ง เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน ท้องฟ้านอกหน้าต่าง ก็มีหิมะตกราวกับขนห่านสีขาวตกลงมา คืนก่อน สวนกุหลาบสีแดงสดถูกแทนที่ด้วยดอกพลัม คงเป็นฝีมือของผู้ชายคนนั้น ซูหยวนมองหิมะที่ตกลงมาจากหน้าต่าง และหยุดวิดีโอด้วยความเย็นชา เปิดม่านและรับแสงจ้าเข้ามา เธอวางมือบนกระจก มองดูหิมะและดอกพลัมด้านนอก นิ่งเงียบ อากาศด้านนอกหนาวมาก แต่ใจของเธอไม่รู้เพราะอะไรกลับร้อนมาก เธอพ่นลมหายใจลงบนกระจกและมีหมอกสีขาวออกมา เธอนั่งมองอย่างนิ่งๆ วันรุ่งขึ้น ตื่นมาในตอนเช้า ด้านนอกถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ หิมะสีขาวและดอกพลัมสีแดงก็ถูกปกคลุมด้วยเช่นกัน เหลือเพียงแค่ร่องรอยสีแดงของดอกเท่านั้น ใจของซูหยวนเต้นแรง เธอใช้เวลา16วันเต็มในการดูแผ่นดิสก์ เธอหันหลังกลับมาและหยิบโทรศัพท์ขึ้น “ป๋ายหยิ่ง บอกคุณชาย ฉันอยากออกไปเล่นหิมะสักครู่ แค่เพียงชั่วโมงเดียว หลังจากเล่นเสร็จ ฉันจะกลับมาดูต่อ...” 5นาทีต่อมา ป๋ายหยิ่งโทรกลับ “คุณชายอนุญาต คุณซู เป็นเวลาที่มีค่า!” ซูหยวนนิ่งและรู้สึกประหลาดใจ รีบใส่แจ็คเก็ตหนาๆไม่ได้ปลี่ยนแม้แต่ชุดด้านใน เธอลงมาชั้นล่างและเดินตรงไปใต้ต้นดอกพลัม ในมือของเธอมีขวดพลาสติกใสสองขวดใหญ่ เธอขยับเก้าอี้ ขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ และเขย่งเท้าจนเผยให้เห็นข้อเท้าสีขาว ยื่นมือออกไป ใช้มือข้างหนึ่งแตะช้อนเบาๆไว้และมืออีกข้างก็ถือชามไว้ และปล่อยให้ดอกพลัมหล่นลงมาในชาม เช่นนี้ หลังจากเก็บไว้ในชามแล้วเธอก็หมุนตัวกลับ เทหิมะใส่ลงในขวดสะอาดด้านหลัง เมื่อหิมะถูกเทออกไป และมันอยู่ใกล้กันมาก กลิ่นของดอกพลัมก็หอมออกมา ดอกไม้สีเหลืองส่งกลิ่นหอม มองจากด้านล่างขึ้นไป ด้านล่างคือกลีบดอกไม้สีแดง ด้านบนคือสีขาวของหิมะ ทั้งหมดสวยงามมากราวกับไม่มีอยู่จริง “กลิ่นหอมของดอกพลัมมาจากความหนาวเย็นที่แสนขมขื่น..” ซูหยวนนิ่งไปชั่วครู่และหัวเราะกับตัวเอง “ฉันเป็นนักกวีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอส่ายหน้าทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งโดยไม่ตั้งใจและขมวดคิ้วพูด “แปลก ฮ่องกงอากาศอบอุ่นขนาดนั้น คุณชายรู้ได้อย่างไรว่าที่นี่หิมะตก และดอกพลัมจะบานร่วงโรย?” เมื่อพูดจบ เธอก็เก็บดอกพลัมและหิมะต่อ เมื่อขวดแรกเต็ม แขนของเธอก็รู้เจ็บขึ้นมาเล็กน้อย คงเป็นเพราะไม่ได้ออกมาด้านนอกเป็นเวลานาน เมื่อเงยหน้าขึ้น ตาก็เธอก็เริ่มเบลอ เธอหลับตาลง และลืมตาอีกครั้ง เก็บต่อไป ดูแล้ว ดอกพลัมด้านล่างถูกเก็บหมดแล้ว ด้านบนเหลืออยู่เล็กน้อย เธอรู้สึกว่ายังไม่พอ จึงคิดจะเก็บอีกชามแล้วค่อยกลับห้อง สวนที่สวยงามแห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ลานที่ก่อนหน้านี้ไม่มีความหมายกลับสวยงามมากยิ่งขึ้น เด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังสวมแจ็คเก็ตเขย่งเท้าและเผยให้เห็นข้อเท้าสีขาวของเธอ แผ่นหลังของเธอคือผมยาวสีดำสลวยที่พลิ้วไหว เต็มไปด้วยหิมะสีขาวและดอกไม้สีแดง ทั้งหมดนี้สวยงามเหมือนไม่มีอยู่จริง “อ่า ต้องสูงอีกนิด... อีกนิด....” ซูหยวนเขย่งเท้าจนสุด ทันใดนั้นเธอก็ลื่นและร่างกายก็รู้สึกไม่สมดุลโลกหมุนและกำลังจะหล่นลง “ว้าย...” ซูหยวนร้องอย่างตกใจ แต่ยังไม่ทันที่แผ่นหลังจะปะทะกับหิมะ เธอก็รู้สึกเหมือนมีอ้อมแขนที่แข็งแกร่งรับเธอเอาไว้ “ฮู่ว ดีนะ ขอบ....” ยังไม่ทันจะพูดจบ ซูหยวนก็รู้สึกมีอะไรผิดปกติ ใครที่อุ้มเธอเอาไว้ ใช่คนคุ้มกันในบ้านไหม? แต่กลิ่นที่สัมผัสได้ นอกจากกลิ่นดอกพลัมแล้วยังมีกลิ่นที่คุ้นเคยอีกด้วย นั่นคือ.....กลิ่นกายของคุณชาย “คุณคือคุณ.....” ยังไม่ทันจะพูดจบ ดวงตาก็ถูกมือคู่หนึ่งปิดเอาไว้ แสงที่สว่างไสวของหิมะก็ได้หายไปอย่างสมบูรณ์ ซูหยวนนิ่ง อยากจะพูดอะไรแต่กลับไม่กล้า หัวใจเต้นแรงไม่หยุดที่จู่ๆเขาก็โผล่มา เขา เขาไม่ได้อยู่ฮ่องกงหรอกเหรอ? และยังอยู่ที่นี่ในตอนเช้าอีก แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ฮ่องกง แต่เขาก็ไม่ควรจะอยู่ที่นี่? หรือว่าที่ผ่านมาเขาไม่ได้ไปไหน เขาโกหก? หรือว่า วันนี้หิมะตก เขาไม่ได้ทำธุระอะไร ก็เลยมาอยู่ที่นี่และเห็นฉันที่กำลังลื่นล้ม ก็เลยช่วยเอาไว้? ไม่แปลกเลย ไม่แปลกที่จะส่งดอกพลัมมา เธอบอก ฮ่องกงอบอุ่น เขาอย่างคน จะมาใส่ใจอากาศที่นี่ทำไม ให้คนมาเปลี่ยนเป็นดอกพลัมทำไม ใจยังคงเต้นแรงและดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าฉันกำลังจับกระต่ายที่แสนซุกซนและกระต่ายตัวนั้นไม่เคยหยุดนิ่ง “อย่าขยับ ถ้าเธออยากจะปลอดภัย และที่ดีที่สุดคืออย่ามองหน้าฉัน!” เขาพูดเสียงต่ำใกล้ๆหู น้ำเสียงที่เย็นชานี้แสนคุ้นเคย ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเหมือนนกที่อยู่ในกรอบ เป็นผู้หญิงที่ถูกซื้อมา ถูกเขาควบคุม “คุณ....เรียนรู้หรือยัง?” ทันใดนั้นร่างกายก็ถูกโอบขึ้น ใบหน้าของเธอสัมผัสได้ถึงไหล่ของคุณชาย มองไม่เห็นใบหน้าของเขา เพียงฟังคำถามเขาเบาๆ ซูหยวนรู้ได้สึกเพียงเขากำลังก้าวเข้าไปในบ้าน นอกจากนี้ราวกับว่าใจของเธอจะไม่หยุดเต้นแล้ว และไม่มีอะไร เขากำลังถามอะไรเธอ ถามเธอ เรียนรู้หรือยัง เรียนรู้อะไร จะยอมเชื่อฟังและไม่เข้าใจคุณธรรมเหรอ? ร่างกายของเธอถูกอุ้มไปอย่างง่ายดาย ยิ่งไกลจากหิมะและดอกพลัมมากขึ้น เขาจะทำอะไร อุ้มเธอขึ้นชั้นบน เข้าไปในห้อง เช็คผลลัพธ์สิบหกวันที่ผ่านมา? ไม่ใช่ว่าจะรอหนึ่งเดือนเหรอ ยังเหลือเวลามากกว่าสิบวัน จะไม่รอแล้วเหรอ? “ปัง...” ประตูห้องมืดถูกเขาเปิดอย่างหยาบคาย เสียงสะด้อนดังชัดเจนในทางเดิน ร่างกายของซูหยวนก็สะดุ้ง หิมะที่เปื้อนอยู่บนแจ็คเก็ตก็ค่อยๆละลาย เธอเองก็พยายามที่จะไม่พูดอะไร เธอเองตั้งตารอคอยวันที่คุณชายจะกลับมา แต่ทำไมเมื่อเกิดขึ้นแล้วเธอคิดจะอยากถอยกลับนะ? เธอนี่เป็นคนที่สองจิตสองใจจริงๆ ตอนเขาเลี้ยงดูเธอ เกลียดเขา รำคาญเขา พอเขาจากไปเธอกลับผิดหวัง รอคอย วันนี้เขากลับมาแล้ว แต่เธอกลับยังคงกลัว ประตูปิดลง คุณชายทิ้งเธอลงมาบนที่อุ่นๆและเขาก็ทรุดลงมา ร่างกายรวมเป็นหนึ่ง คุณชายค่อยๆถอดแจ็คเก็ตของซูหยวน ภายในความมืด ซูหยวนแข็งทื่อ ลังเลเล็กน้อย และกอดเขา ผู้หญิงที่เขาพบส่วนใหญ่จะเป็นผู้เริ่ม และไม่เคยเจอเด็กสาวไร้เดียงสาบังคับให้ตัวเองเริ่มมาก่อน นี่คือการดื้อรั้น หญิงสาวที่มีแรงกล้า นี่คือความภาคภูมิใจที่สุดของผู้ชาย ที่มีมากกว่าความรู้สึกอื่นๆ นั่นคือความภาคภูมิใจ ความรู้สึกนี่ ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ คืนนี้ มืดลง ซูหยวนตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง เธออยู่ในห้องของตัวเอง มีโน้ตแผ่นหนึ่งถูกเขียนทิ้งไว้ว่า “ไม่เลว การเรียนรู้ได้จบลงแล้ว” ซูหยวนถือมันไว้ในมือและรู้สึกหายใจติดขัด ในที่สุดเธอก็จัดการชีวิตตัวเองได้อีกครั้งและมันก็เป็นคำสั่งจากคุณชายโดยตรง ไม่ได้ให้ป๋ายหยิ่งมาบอก นี่อาจเป็นการเริ่มต้นที่ดี เธอควรทำงานให้หนักขึ้น ไม่แน่คุณชายอาจจะใจดีและปล่อยเธอไป เธอจ้องมองโน้ตที่คุณชายเขียนเอาไว้คำพูดบนนั้นทำให้เธอมีพลังและฝังลึกลงไปในใจเธอ เธอลุกขึ้นแต่งตัว มองออกไปดูท้องฟ้าที่มืดด้านนอก และนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย จึงลุกขึ้นและลงไปชั้นล่าง บนโต๊ะก็มีอาหารตั้งไว้รอ และยังอุ่นๆอยู่ ราวกับมีใครบางคนทำไว้และตั้งเอาไว้รอเธอ เธอนั่งข้างโต๊ะอาหาร และหิวมาก แต่กลับรู้สึกรสชาติอาหารไม่ถูกปาก คันคอและรู้สึกหนาวสั่น