บทที่ 28 การเต้นของหัวใจเกือบจะหยุดลง

บ๗ที่ 28 การเต้นของหัวใจเกือบจะหยุดลง ซูหยวนฟังคำตอบของป๋ายหยิ่งและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ และพูดว่า “งั้นก็ดี” ดวงตาของเธอมองไปที่ป๋ายหยิ่งด้วยความหวังและจริงใจ “ป๋ายหยิ่ง ฉันรู้ว่าเธอก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ฉันขอร้องเธอ...แม้ว่าฉันจะรู้ว่าเขาคือใคร ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้” ป๋ายหยิ่งเหมือนมีอาการลังเล และขมวดคิ้วคิดอยู่ชั่วครู่ ทันใดนั้นก็ปฏิเสธทันที “ไม่ได้ ถ้าคุณรู้ว่าคุณชายคือใคร ภายหลังคุณก็จะมาหาลูกคุณได้ ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้...” หัวใจของซูหยวนที่หล่นไปกลับถูกยกขึ้นอีกครั้ง เด็ก เด็ก เด็กอีกแล้ว สรุปแล้วทำไมว่าต้องเป็นเธอที่ต้องมีลูก?! ทันใดนั้นเธอก็จำบางสิ่งได้ จับมือป๋ายหยิ่งไว้ เธออ่อนแอมาก ในตอนนี้ป๋ายหยิ่งกำลังเจ็บปวดและฟังคำถามของเธอ “ใช่แล้ว เด็กในท้อง ผู้ชายหรือผู้หญิง?” ป๋ายหยิ่งถอนหายใจและพูด “คุณซู เด็กในท้องอายุเพียง1เดือน ไม่ยังทราบได้ และยังต้องใช้เวลาอีกประมาณสามเดือน ถึงจะรู้ได้” “ยังไม่รู้เหรอว่าผู้ชายหรือผู้หญิง?” ซูหยวนขมวดคิ้วและถามอีก ป๋ายหยิ่งพยักหน้าและตอบ “ใช่...ใช่แล้ว” ซูหยวนดึงคอเสื้อตัวเองอย่างหงุดหงิด : “ในกรณีที่ได้ลูกสาว เช่นนั้น เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี? ยัง..ยังต้องใช้เวลาอีก3เดือนถึงจะรู้ได้ แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ ต้องทำอย่างไร ต้องทำเช่นไร?” ป๋ายหยิ่งตอบอย่างเย็นชา “ผู้ชาย ผู้หญิงตาย!” บูม........... ป๋ายหยิ่งพูดต่ออย่างไร้อารมณ์ “คุณชายบอก ถึงเวลานั้น คุณพักก่อน1เดือน ค่อยท้องใหม่ จนกว่าจะตั้งท้องเป็นผู้ชาย” เหมือนเสียงฟ้าผ่าดังเข้าไปในหูของเธอ ซูหยวนถอนหายใจ และกำมือแน่น กัดฟันพูด “ออกไป ฉันอยากพักผ่อนสักครู่” ป๋ายหยิ่งถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ มองซูหยวนที่กำลังล้มตัวลงนอนอย่างช้าๆ หันหลังให้กับเธอและค่อยๆคลุมผ้าห่ม ไหล่ของเธอกำลังสั่นเล็กน้อยราวกับมีเรื่องไม่สบายใจ จังหวะการหายใจของเธอค่อนข้างแปลก เธอร้องไห้และข่มเอาไว้ ป๋ายหยิ่งถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอเหลือบมอง และพูดว่า “งั้นคุณพักผ่อนเถอะ โจ๊กมาแล้วฉันค่อยมาปลุกคุณ” ซูหยวนไม่ตอบ และให้ออกไป ป๋ายหยิ่งออกจากห้องคนไข้ โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น เธอเหลือบมองชื่อคนที่โทรเข้ามา และหันไปมองประตูห้องคนไข้ที่ถูกปิดแล้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ลังเลชั่วครู่ และรับสาย “คุณชาย มีอะไรหรือเปล่า?” “เธอเป็นอย่างไรบ้าง?” เสียงจากชายคนนั้นถามอย่างเย็นชา ป๋ายหยิ่งนิ่งไปชั่วครู่และตอบ “คุณซูเพิ่งตื่น และหลับไปอีกแล้ว” คุณชายนิ่งไป ไม่รู้ว่าพบเจออะไรและจากนั้นไม่นานก็พูดขึ้น “อีก1ชั่วโมงฉันต้องไปลอนดอน ไปครั้งนี้ไปนานมาก พบเพศของเด็กเมื่อไหร่ เธอต้องบอกฉันทันที” เขาพูดและนิ่งไปอีกครั้งและพูดต่อ “ถ้าหากเป็นผู้หญิงก็แท้งซะ แล้วฉันจะกลับมา!” “.........รับทราบ!” คุณชายพูดเรื่องชีวิตและการทำงานอยู่ครู่หนึ่งและวางสายไป 30นาทีต่อมา ป๋ายหยิ่งมองนาฬิกา โทรหาคนขับรถและบอกให้รีบนำโจ๊กมาส่ง ป๋ายหยิ่งมองห้องคนไข้ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในใจเธอคิดว่า คนที่อยู่ในห้องนี้คงจะนอนไม่หลับ สู้เรียกเธอตอนนี้จะดีกว่าให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ป๋ายหยิ่งลุกขึ้น และผลักประตูเข้าไป คิดจะอยากพูดแต่กลับต้องตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ในหัวของเธอมีเสียงดังเต็มไปหมดแต่กลับไม่มีท่าทีตอบสนอง หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา “คุณ..คุณซู?!” ในห้องสีขาวว่างเปล่า มีเพียงเตียงที่มีแค่ผ้าปูและผ้าห่ม “คุณซู อยู่ในห้องน้ำใช่ไหม?” ตะโกนเข้าไปในห้องน้ำที่แยกเอาไว้ มันเป็นเพียงแค่การหลอกลวงเท่านั้น ประตูของห้องน้ำถูกเปิดเอาไว้ และรองเท้าก็ยังอยู่ข้างเตียง หน้าต่างบานหนึ่งถูกเตะออก หน้าต่าง หน้าต่างเปิดอยู่......... หัวใจของป๋ายหยิ่งแทบจะหยุดเต้น หรือว่าคุณซูหนีไปแล้ว ไม่นะ เธอกำลังท้อง ร่างกายก็ยังฟื้นตัวไม่ดี จะมีแรงที่ไหนเตะหน้างต่างล่ะ?! หรือว่า หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ถูกลักพาตัวไปแล้ว? “ปั้ก” เสียงกระหึ่มดังกระแทกเข้ากับหัวของป๋ายหยิ่งราวกับค้อนกระแทก ขาของเธออ่อนลงและเธอเกือบจะล้มลงไปกับพื้น มีคนเข้ามาจับใครบางคนที่นี่จะเป็นไปได้อย่างไร? เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่ข้างเตียง ขวดน้ำเกลือสั่นอย่างน่าหัวเราะ ที่เข็มยังที่หยดน้ำไหลลงสู่พื้น พระเจ้า ซูหยวนนอนให้น้ำเกลืออยู่ ใครที่ไร้มนุษยธรรมและพาเธอไป? ป๋ายหยิ่งบอกตัวเองอย่างไม่หยุดหย่อน “ต้องใจเย็น ใจเย็น” หลังจากนั้นก็สะบัดมือและกดปุ่มโทรออก เอาโทรศัพท์แนบข้างหู และร่างกายยังคงสั่นไม่หยุด เธอเสียงสั่นและพูดราวกับจะร้องไห้ “คุณชาย คุณซูไม่อยู่แล้ว!” ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะจับประเด็นไม่ได้ อีกไม่กี่วินาทีจึงถามกลับ “หนีไปเหรอ?” น้ำเสียงของคุณชายช่างเย็นชาและน่ากลัว ป๋ายหยิ่งตอบเสียงสั่นเครือ “ไม่ใช่ เหมือน เหมือนว่าจะถูกจับตัวไป ออกไปทางนอกหน้าต่าง คุณซูเขาไม่มีแรงจะกระโดดออกไปด้วยซ้ำ” เธออยู่ที่ชั้นหก แน่นอนว่าเธอต้องไม่มีแรงที่จะหนี “เขาถูกจับไปตอนเธอไม่อยู่ใช่ไหม?” เสียงของคุณชายนิ่งจนน่าประหลาดใจ และถามอย่างใจเย็น ไม่ว่าปกติป๋ายหยิ่งจะสงบสติอารมณ์เก่งขนาดไหนในตอนนี้เธอก็ต้องชื่นชมความสงบของคุณชาย “ก่อนที่ฉันจะออกไปรับโทรศัพท์ คุณซูบอกฉันว่าเธอต้องการพักผ่อน ฉันรับโทรศัพท์และนั่งอยู่หน้าประตูประมาณสิบนาที และรวมเวลาที่ฉันรับโทรศัพท์แล้วก็ประมาณ30นาที” “เข้าใจแล้ว” ทันทีที่พูดจบสามคำ โทรศัพท์ถูกตัดสายไป “ตื้ดตื้ด” ดังกลับมา ป๋ายหยิ่งนิ่ง และในเวลานั้นเธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ชั้นบนของอาคารพีจี มีชายคนหนึ่งกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าที่เย็นชา “ตรวจสอบหน่อย ช่วงนี้ศัตรูของตระกูลซูกำลังเร่งมือหาพี่น้องของพวกเขาหรือเปล่า” ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ และมีเสียงของผู้ชายพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี “คุณเป็นห่วงเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” “เธอโดนจับไปแล้ว!” สองสามคำที่พูดขึ้น ทำให้อีกฝ่ายนิ่งไปทันที “ฉันจะตรวจสอบเดี๋ยวนี้” ชายคนนั้นได้วางสายและต่อสายเข้าสำนักงานอีกครั้ง ชายคนหนึ่งที่ดูมีความสามารถและไม่สนใจสิ่งใดก็เดินเข้ามา “คุณชาย มีอะไรหรือเปล่า?” “ตรวจสอบหน่อย ช่วงนี้มีใครที่คิดจะต่อต้านฉัน” เขาจ้องมองคุณชายอย่างประหลาดใจและตอบทันที “ได้ครับ” คุณชายก็ได้ต่อสายอีกครั้งและพูดว่า “บอกเลขาเรื่องการเดินทางไปในลอนดอนในอีกครึ่งชั่วโมงนี้ให้ยกเลิกซะ！” ครึ่งชั่วโมงถัดมา คุณชาย ศัตรูและเจ้าหนี้ของตระกูลซูไม่มีใครได้ลงมือทำอะไรเลย หรือว่านี้อาจเป็นใครบางที่คนกำลังโกรธเคืองคุณ? คุณชายถือโทรศัพท์และพูดอย่างเย็นชา “ไม่หรอก ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นคนของฉัน” “งั้นจะเป็นใครได้ล่ะ?” เสียงที่พึมพำจากปลายสายดังขึ้นอีกครั้ง “แต่ ทำไมคุณดูกังวล คุณชดใช้หนี้แทนเธอ มันเป็นเรื่องสนุกและก็ดีแล้ว ฉันฟังเสียงคุณเหมือนว่าเป็นกำลังเป็นกังวล...” “เธอท้อง!” ชายหนุ่มขัดการพูดพล่อยๆของเขาและกดวางสายไป เขายังคงกดโทรหาสายอื่นต่อ “ป๋ายหยิ่ง ตรวจดูว่าช่วงนี้ซูหมิงจื๋อกำลังทำอะไร ไม่แน่เขาอาจจะพาซูหยวนหนีไป!” “ทราบ!” ป๋ายหยิ่งตอบ 30นาทีหลังจากนั้น ผู้ช่วยชายผู้ที่มีความสามารถและไม่สนใจสิ่งใดเดินเข้ามา “คุณชาย ที่นี่ไม่มีน่าสงสัยเลย” จากนั้นโทรศัพท์จากป๋ายหยิ่งก็ดังขึ้น “คุณชาย ซูหมิงจื๋อพี่ชายของคุณซู ยังคงเป็นเช่นเดิม เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะนำตัวคุณซูไป” “ปัง....” ชายคนนั้นกระแทกโต๊ะอย่างสุดแรง ถ้วยชาพิมพ์ลายดอกชนเข้ากับแขนเสื้อเขาและแตกเป็นเสี่ยงๆ “ควรตาย-------” ผู้ช่วยชายที่ยืนอยู่ข้างเขาตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วของเขาและรีบเช็ดบาดแผลของเขาและพูดว่า “คุณชาย ฉันรู้คุณร้อนใจ แต่ระวังมือของคุณด้วย ยังมีคนรอให้คุณไปช่วย!” ความเจ็บของคุณชายเหมือนกับสระน้ำลึกที่เป็นอันตรายและพูดว่า “เขา...ช่วงนี้ยุ่งอะไรนักหนา?” ดวงตาของผู้ช่วยชายคนนั้นมีแสงวาบเข้ามา และนิ่งไปชั่วครู่ “หรือว่า....” “ตื๊ดตื๊ด..........” เสียงดังโทรศัพท์ดังขึ้น ขัดจังหวะการสนทนาของทั้งคู่ คุณชายเหลือบมองที่ยังหน้าต่างและถอนหายใจ น่าแปลกใจที่มือของเขามีเหงื่อซึมออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญกับสถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย “ฮัลโหล!” ปลายสายไม่มีเสียงตอบรับ แต่กลับมีเสียง “ปั่ก ปั่ก” ดังขึ้น สายนี้ โทรมาโดยตรง โดยไม่ได้ผ่านเลขา ดังนั้น ต้องเป็นหมายเลขของนักเลงพวกนั้น ! คุณชายขมวดคิ้ว ผู้ช่วยชายมองดูคุณชายอย่างประหม่า “เธออยู่ในมือแกใช่ไหม?” คุณชายขมวดคิ้ว และพูดอย่างหนักแน่น ปลายสายกลับหัวเราะและพูดว่า “โรงงานเศษเหล็กที่เหอซี อีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ ถือเงินสิบดอลลาร์มา ไม่ต้องบอกคนอื่น ไม่งั้น......ฉันจะไม่ให้อภัยแก” เสียงของปลายสายเย็นชามาก คุณชายขมวดคิ้ว “ฉันต้องการมั่นใจว่าเธอจะปลอดภัย!” อีกฝั่งเงียบไปชั่วครู่ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ยื่นไปที่ปากที่หายใจอึดอัด “คุณ คุณชาย..........” เสียงจากอีกฝั่งช่างคุ้นเคย เสียงเธอสั่นและอ่อนแรง ใจของเขารู้สึกแน่นไปหมด ริมฝีปากบางถามอย่างเย็นชา “คุณและลูกปลอดภัยใช่ไหม?” ซูหยวนหยุดชะงัก ทันใดนั้นก็หัวเราะแปลกๆขึ้นและพูดว่า “ปลอดภัย” “ติ๊ด...” เขาไม่ลังเลที่จะพูดเรื่องไร้สาระเพิ่มเติม ทันทีที่วางสายก็หันไปพูดกับผู้ช่วยชาย “ติดต่อการเงิน เตรียมเงินสิบล้านดอลลาร์ เดี๋ยวนี้ และเตรียมรถออฟโรดให้ด้วย” ผู้ช่วยพยักหน้า และไม่ถึงสิบนาทีก็กลับมา “คุณชาย ทุกอย่างพร้อมแล้ว” “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เสียงเลขาก็แทรกเข้ามา “คุณชาย ป๋ายหยิ่งมาถึงแล้ว” “เข้ามา !” ป๋ายหยิ่งรีบเดินเข้ามา แต่.... เธอกลับไม่เห็นภาพชายหนุ่มที่กำลังเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจที่หน้าต่าง เขาเพียงนั่งอย่างสงบตรงตัวใหญ่และขมวดคิ้วอย่างหนัง และใช้มือลูบใบหน้า และหน้าเขาไม่แสดงอาการใดๆออกมา “คุณชาย ได้ข่าวบ้างหรือยัง?” เธอนิ่งและถามอย่างรวดเร็ว คุณชายตอบ “อืม” “ที่ไหน” “เหลือเวลาอีกสิบนาที ฉันได้รับเงินที่พวกนักเลงต้องการ ฉันจะไปทันที!” ป๋ายหยิ่งถามอย่างตกใจ “คุณชาย คุณ ทำไมไม่บอกตำรวจ!?” “อย่าบอกตำรวจ!” คุณชายนิ่งชั่วครู่และพูดต่อ “พวกนักเลงนั่นไม่ใช่คนธรรมดา พวกมันต้องการให้ฉันไปคนเดียว!” “คุณชาย คุณอาจเป็นอันตรายได้?” ผู้ช่วยชายและป๋ายหยิ่งพูดอย่างตกใจ ดวงตาที่ดำสนิทมองไปที่ทั้งสองอย่างเย็นชาและเด็ดเดี่ยว “เรื่องนี้ต้องไม่ให้ตำรวจรู้ เข้าใจไหม?”