บทที่ 30 ตัวอ่อนที่งดงาม

บ๗ที่ 30 ตัวอ่อนที่งดงาม หลังจากที่เงียบไปนานก็ได้ยินคุณลุงของเขาพูดขึ้น “ยิ่งแคร์เธอมากเท่าไหร่ฉันยิ่งปล่อยเธอไปไม่ได้ สิ่งของชิ้นนี้สามารถหยุดแกได้ ไม่ใช่เหรอ?” “ดี ฉันคิดว่าคุณฉลาด ใครจะไปรู้ยิ่งอยู่ยิ่งโง่!” คุณชายถอนหายใจ “คนอย่างฉัน จะทำเพื่อผู้หญิงได้อย่างไร? แค่เพียงรู้ว่าตัวเองต้องตาย ไม่อยากเอาเธอมาเป็นตัวถ่วงก็แค่นั้น!” ไม่เพียงแค่คุณลุงของคุณชายแม้แต่ซูหยวนเองก็ขมวดคิ้วยุ่ง คนอย่างเขา จะไม่สนใจความตายของตัวเองได้อย่างไรกัน? “ลุง คุณต้องการให้ฉันตาย เกรงว่าฉันต้องส่งเรื่องของบริษัทให้คุณลุงก่อนตายหรือไม่?” และคุณชายก็พุดต่อ “เธออยู่กับฉันมาหลายวันแล้ว มีความรู้สึกมากน้อยขนาดไหน ถ้าจะอยู่ที่นี่ กลัวว่าจะมีผลกระทบต่อฉัน เธอก็รู้ ฉันไม่อยากมีผลกระทบ ฉันต้องมีสมาธิกับการทำสิ่งต่างๆ” “ก่อนอื่นต้องอธิบายแผนกการเงินของแก บอกว่าแกเพิ่งเดิมพันสิบล้านดอลลาร์ ต้อนโอนหุ้นไปที่ชื่อนี้และให้เงินกู้” “ลุง ลูกน้องผมรู้แต่ไหนแต่ไรผมไม่เคยเล่นการพนัน ถ้าเป็นแบบนั้นกลัวว่าทุกคนจะสงสัย” เสียงของคุณชายอ่อนโยนราวกับสุภาพบุรุษ เสียงกระซิบเบาๆ “ฮึ! อย่ามาโกหกฉัน แกโหดร้ายมาตลอด ถ้าแกพูด มีเหรอที่ลูกน้องแกจะถาม อย่ามาลูกเล่นกับฉัน แกโทรไป พวกเขาก็ต้องการเวลาที่กำหนด แล้วฉันจะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป!” “ฉันโทรแล้ว คุณจะปล่อยเธอไปอย่างไร?” เสียงของคุณชายเย็นชาขึ้น ลุงของเขาค่อยๆยืนขึ้น และไม่สนคำพูดเขาและเดินไปหาซูหยวน หัวเราะอย่างเย็นช้า ใช้มือที่หยาบกระด้างจับคางของเธอและบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น “จุ๊ๆ....ช่างเป็นตัวอ่อนที่สวยงาม ไม่แปลกใจทำไมแกถึงรู้สึกเจ็บปวด!” ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เข้าใกล้ซูหยวนและก็สูดลมหายใจใกล้จมูกซูหยวน ความรู้สึกขยะแขยงทำให้ซูหยวนต้องเบือนหน้าหนี “เมื่อมองใบหน้าที่น่าประทับใจนี้ ใจของฉันสั่นไหวไปหมด” คุณชายทำได้เพียงแค่ยืนข้างๆและสายตาเขาจ้องมองไปยังคุณลุง ซูหยวนกลัวมาก กลัวว่าชายคนนั้นจะทำอะไรเธอจริงๆ ตอนนี้เธอกำลังท้อง เธอสะบัดมือของหัวหน้านักเลงอย่างรุนแรงและยังไม่ทันได้ตอบโต้เธอก็กัดนิ้วมือเขาอย่างสุดแรงกระทั่งมีรสเค็มกระจายไปทั่วปากและเธอก็ไม่ยอมแพ้ “ควรตาย..........” ชายคนนั้นเจ็บปวด และตบเข้าไปที่ใบหน้าของซูหยวนเขาตบอย่างรุนแรงและซูหยวนก็เสียหลักล้มลงไป ภายในโรงเหล็กที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้ ทุกที่ล้วนมีเหล็กที่เป็นสนิทอยู่ทุกแห่ง เธอสวมเพียงเสื้อผ้าบางๆของโรงพยาบาลที่หลังของเธอชื้นและมีเลือดออก! เธอใช้เวลาสองสามวิเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดที่กระทันหัน เธอมีเหงื่อเย็นๆซึมออกมาแต่ก็ไม่ได้ร้องอะไร แต่แค่พยายามที่จะลุกขึ้นและพูดอย่างดุดัน “ผู้ชายที่ไร้ประโยชน์ ข่มเหงรังแกผู้หญิง และข่มขู่หลานชายด้วยเองด้วยวิธีการแย่ๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแม่ถึงให้ตำแหน่งบริษัทแก่คุณ ไม่ต้องพูดถึงว่าก็เห็นๆกันอยู่ถ้าคุณชายมอบบริษัทให้คุณไม่นานคุณก็จะทำมันพัง!” ร่างเล็กๆของเธอยืนนิ่งอยู่ในสายลม หลังของเธอมีเลือดออก ลมเย็นๆพัดเข้ามาเผยให้เห็นคางของเธอที่ดื้อรั้น ในอาคารโรงงานที่ชำรุดทรุดโทรมเธอเป็นเหมือนเจ้าหญิงที่หาที่เปรียบมิได้ซึ่งทำให้ผู้คนไม่กล้ามองดู คุณลุงของคุณชายจ้องมองเธออยู่พักหนึ่ง และมีความรู้สึกคุ้นเคย และรู้สึกมากยิ่งขึ้น น่าแปลก เหมือนกับว่าเคยเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ไหนมาก่อน? “ช่างกล้าหาญมากจริงๆ” ชายคนนั้นนั่งลงตรงหน้าซูหยวนและพูด “ไม่แปลกใจที่หลานชายฉันมองเธอแตกต่างออกไป ที่แท้ก็ไม่ใช่แจกันธรรมดา” “ขอบคุณสำหรับคำชม” เสียงของซูหยวนอ่อนลง อย่างไรก็ตามก็ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ไม่สนใจเธอ ร่างเล็กๆที่อยู่ในนี้เป็นเหมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดความสนใจของทุกคน “โทรศัพท์ซะ ผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้ฉันยังปล่อยเธอไปไม่ได้ ไม่ใช่เหรอ?” ชายคนนั้นยิ้มอย่างเย็นชาและกดหมายเลขโทรศัพท์ “คุณปล่อยเธอไปก่อน ฉันจะไม่คุย” คุณชายเบือนหน้าหนี ใบหน้าของความแสดงถึงความดื้อรั้น ไม่มีใครขัดการตัดสินใจเขาได้ ลุงของเขา ไม่สนใจ แต่ยื่นโทรศัพท์ไปไว้ที่ริมฝีปากเขาแล้วกระซิบว่า “หลังของเธอกำลังบาดเจ็บและมีเลือดออก....” มือของชายคนนั้นยื่นเข้ามาและฟาดไปที่แผลของซูหยวนอย่างรุนแรง ซูหยวนอดไม่ได้ที่จะร้อง ชายคนนั้นยิ้มอย่างพอใจ ยกมือที่เปื้อนเลือดให้คุณชายดูต่อหน้าและพูด “ฉันยังมีเวลา แต่เธอดูเหมือนว่าจะรอไม่ได้แล้ว” “ไร้ยางอาย!” คุณชายพูดเสียงเย็นชาและฟังเสียงรอสายอยู่ครู่หนึ่งและพูดขึ้น “ฉันเอง หุ้นของบริษัท.....” คุณชายพูดโทรศัพท์อยู่ชั่วครู่ ลุงของเขาค่อนข้างพอใจและกดตัดสายไป “ไม่เลว นี่แหละถึงเรียกว่าคนรู้จัก....” เขาค่อยๆหัวเราะนี่แหละรอยยิ้มที่แท้จริง “ยังไม่ปล่อยเธอ?” คุณชายถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจ “ฮึฮึ....ยังจะพูดว่าไม่กังวล?” ชายคนนั้นย่อตัวลง จับมือเขาไว้และตบข้างๆแก้มเขาและพูด “แม่ของฉันบอกเสมอว่าแกเป็นเด็กฉลาด..ทำไม เก็บซ่อนอารมณ์ไว้ไม่ได้แล้วเหรอ?” “คุณจะไม่ปล่อย?” เสียงของคุณชายสงบลงมาก “ตอนนี้พวกเขากำลังดำเนินการ แต่การดำเนินการจะสมบูรณ์ก็ต่อต้องใช้รหัสของฉัน ถ้าคุณไม่ปล่อย....” เขาพูดเพียงเท่านั้นและหยุดไปอย่างไม่รีบร้อน... ชายคนนั้นนิ่งและหัวเราะ “แกนี่ฉลาด!” เขายืดตัวขึ้นและหันไปบอกลูกน้องที่รอบข้าง “ปล่อย!” “แต่ว่าหัวหน้า....” “ปล่อย หูหนวกเหรอ?” “ทราบ ทราบ!” มือของซูหยวนถูกปลดและได้ยินคำพูดคุณลุงของคุณชายว่า “สาวน้อย เธอก้มหน้าจะดีที่สุด อย่ามาหน้าพวกเราไม่เช่นนั้นอาจจะกลัวจนก้าวไม่ออก” พูดจบผ้าปิดตาก็ถูกถอดออก ซูหยวนรู้สึกแสบตาเมื่อจู่ๆก็มีแสงพลันเข้ามา หิมะสีขาวที่อยู่ด้านนอกก็ส่องสว่าง เธอก็ก้มหน้าแต่โดยดี ในขณะนั้นเธอต้องการจะเงยหน้าขึ้น ไม่ใช่ว่าต้องการจะดูหน้าพวกอันธพาล แต่ต้องการจะดูหน้าคุณชาย! แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ว่าคำพูดของอันธพาลไม่ได้ล้อเล่นดังนั้นเธอจึงไม่อยากเสี่ยง ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นช้าๆและก้มหน้าลง เธอยังคงยืนเช่นนั้นไม่ก้าวไปไหน เธอกัดริมฝีปากแน่นและสงสัยว่าเธอจะทิ้งเขาไว้แล้วหนีไปคนเดียวงั้นเหรอ? แล้วถ้าเธอไม่หนีไป ยังอยู่ที่นี่แล้วเธอจะทำอะไรได้? “ฉันมีคำพูดจะฝากเธอหน่อย พวกแกถอยออกไปหน่อย” ท่ามกลางความเงียบคุณชายก็พูดขึ้น หัวหน้านักเลงมองอยู่ครู่หนึ่งและหยักหน้าให้ลูกน้องเขาถอยไป ซูหยวนก้มหน้าลงเล็กน้อยและเห็นหน้าคุณชายภายใต้แสงเงาจึงมองเห็นได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เหมือนกับวันนั้นฉันเห็นใบหูขาวๆของเขาที่สระว่ายน้ำบนถนนควีน เขาพูดเสียงดังว่า “ในกระเป๋าฉันมีกุญแจรถอยู่ เธอหยิบมันและรีบขับรถออกไป” ซูหยวนพยักหน้า เมื่อเห็นอันธพาลไม่ยอมหยุด ก็ยื่นมือไปหยิบกุญแจในกระเป๋าของคุณชาย เมื่อเธอเข้าให้คุณชายก็ได้กลิ่นจางๆจากตัวเขา กลิ่นที่ไม่เหมือนใคร หน้าเธอแดงอย่างช่วยไม่ได้และรีบหยิบกุญแจอย่างรีบร้อน ก่อนเธอจะลุกขึ้นก็ได้ยินคุณชายพูดเบาๆว่า “หลังรถมีเงินอยู่สิบล้านดอลลาร์เธอเอาไปด้วย แล้วก็ ลูกคลอดออกมาไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ต้องมีชีวิตอยู่ ส่งให้ป๋ายหยิ่งเธอจะจัดการทุกอย่าง ตามสัญญา เธอจะช่วยเหลือบริษัท z.m. ของพวกเธอเหมือนกับพี่ชายของเธอ” “…….โอเค!” จับมือของซูหยวนไว้และเขาพูดเบาและรวดเร็ว เมื่อซูหยวนได้ยินแล้วมองจากมุมนี้ก็เห็นใบหน้าของเขาก็กำลังมีรอยยิ้ม ราวกับว่าได้สารภาพและปลอบโยนก่อนจะตายไปและทำให้คนไม่สงสัย ซูหยวนลุกขึ้น ลังเลเล็กน้อย แล้วหมุนตัวออกไป เมื่อถึงประตู เสียงของคุณชายก็ดังมา “ดูแลเขาดีๆ” ซูหยวนนิ่งไปชั่วครู่และบนใบหน้ามีรอยยิ้มเย้ยหยัน แน่นอนว่าเขาทำไปเพื่อเด็กในท้อง คำว่า เขา หมายถึงลูกในท้องของซูหยวน คุณชายพูดด้วยเสียงที่ไม่ให้เธอได้ยิน “ห้ามไปตามเธอ แล้วก็ไม่ต้องหากล่องเงินนั่น ไม่งั้น....” เธอสูดลมหายใจเข้า แล้วหันกลับไปมองร่องรอยความผิดปกติก็หายไป แต่กลับมองไม่เห็นคุณชายที่มองเธอจนลับสายตาและมีรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้าเขา “ฮู่ว....” ซูหยวนวิ่งอย่างรวดเร็วและในที่สุดก็เห็น Hummer สีดำจอดอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เธอถอนหายใจและก้าวไปด้าน ขึ้นรถและสตาร์ทรถ ความร้อนที่อบอ้าวแผ่กระจายเป็นระยะเวลานานและเธอก็หายใจเข้าเต็มปอด เธออดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง เธอหนีออกมาแล้วจริงๆ แล้วคุณชาย...จะต้องตายจริงๆเหรอ? “ตื้ดตื้ด......” เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซูหยวนค้นหาต้นตอของเสียงและพบโทรศัพท์มือถือสีดำอยู่ใต้ที่นั่งคนขับ ชื่อของป๋ายหยิ่งก็แสดงอยู่บนจอโทรศัพท์ คุณชายทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถเหรอ? ซูหยวนขมวดคิ้ว ลังเลเล็กน้อย และตัดสายไป เธอสูดลมหายใจเข้าและเหยียบคันเร่งขับรถออกไป รถคันนี้ใหญ่มากและเธอไม่ได้ขับมานานแล้ว ด้วยอาการบาดเจ็บที่หลังเธอก็ไม่กล้าขับเร็ว หากเธอไม่กลัวว่าจะมีใครมาตามเธอ เธอควรหยุดและขอความช่วยเหลือก่อน โทรศัพท์........คุณชาย......... "เขา ... เขาจะตายจริงเหรอ?" เมื่อเห็นแสงสว่าง และเข้าใกล้ถนนใหญ่ซูหยวนก็คิดลังเลขึ้นมา คุณชายคนนี้ เป็นปีศาจสำหรับเธอ แต่....แต่เขาจ่ายหนี้ให้เธอ แต่...แต่เขาไม่ควรบังคับให้เธอมีลูกเพื่อเขา และบังคับว่าต้องเป็นเด็กผู้ชาย “ปิ๊ง.....” ซูหยวนคิดอะไรขึ้นมาได้ และรีบเหยียบเบรกทันที หันไปมองด้านหลังไม่มีใครไล่ตามมา เธอวางใจ และดับเครื่องยนต์ และเปิดช่องเก็บของไม่ว่าจะช่องเล็กหรือช่องใหญ่ เธอกำลังหาใบขับขี่ของคุณชาย ไม่ว่าจะเป็นใบขับขี่ใบอนุญาตทำงานหรือบัตรประจำตัวตราบใดที่คุณทราบชื่อและรูปลักษณ์ของเขาแค่นั้นก็ดีแล้ว ไม่แน่ว่า เขาอาจจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง? ทุกครั้ง เธอรู้สึกว่า เวลาคุณชายเจอกับเธอเมื่อไหร่เหมือนกับว่าเขาจะนำมรสุมชีวิตมาให้ แต่เธอเปิดค้นหาทุกช่องแล้วแต่กลับไม่เจอแม้แต่เงา เขาระมัดระวังตัวมากไปแล้ว คนทั่วไปบนรถต้องเก็บใบขับขี่ไว้สิ แม้จะไม่มีใบขับขี่ แต่รถก็ต้องมีจดทะเบียนสิ ต้องมีชื่อ? หรือว่า เขารู้มานานแล้วว่าจะให้ซูหยวนหนีออกมา ไม่มีทาง......เขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองจะต้องตาย แต่เขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองต้องตาย แล้วทำไม ทำไมถึงยังมา? เขา....ไม่อยากให้ซูหยวนตาย?