บทที่ 31ท้องที่เรียบนิ่ง

บ๗ที่ 31ท้องที่เรียบนิ่ง พอมีความคิดนี้ ซูหยวนก็รีบสลัดความคิดนี้ทิ้ง เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เขาต้องมีเป้าหมายอื่นเเน่ๆ สิ่งที่เขาให้ความสนใจ ก็คือเด็กในท้องของซูหยวน ลูก……. มือของซูหยวน ก็ไปจับตรงท้องอย่างไม่รู้ตัว ในนี้ มีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆเเล้ว….เขา เป็นพ่อของเด็ก ซูหยวนจะหนีคนเดียวไม่ได้ จะยอมเห็นเขาตายไป ไม่ใช่หรอ? ไม่ใช่เพราะเป็นพ่อของลูกเธอ ถ้าเป็นคนเเปลกหน้า ซูหยวนก็จะเย็นชาเเบบนี้ไม่ได้ เธอสังเลนานมาก สุดท้ายเธอเองก็รู้สึก เธอสังเลนานมาก สุดท้ายเธอเองก็รู้สึกถึงจิตสำนึก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาป๋ายหยิ่ง เสียงพูดเเรกร้อนรนมาก พอเพิ่งรับสาย ซูหยสนยังไม่ได้พูดอะไร ป๋ายหยิ่งก็พูดขึ้นเเล้ว “คุณชาย รับสายสักที คุณหนูซูล่ะ? หาเจอรึยัง? พวกคุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” “ฉัน…ป๋ายหยิ่ง คุณชายพวกเขาโดนจับไว้ พวกเขาปล่อยฉันออกมา นาย…เร็ว รีบเรียกคนไปช่วยเขา….อยู่ที่ไหนนะ? อยู่ รู้สึกอยู่ที่โกดังเหล็กร้างที่หนึ่ง…อืม ที่นี่เหมือนกับเฮอซี…” พอหลังจากวางสายเเล้ว ซูหยวนค่อยโล่งไปที คุณชาย ฉันทำตามจิตสำนึกของคนคนหนึ่งเเล้ว ต่อมาจะเป็นจะตาย ก็อยู่ที่คุณเเล้ว กล่องด้านหลังมี10ล้าน พอที่จะใช้ทั้งชีวิต พอที่จะเลี้ยงดูลูก ให้พี่ชาย…. ไม่ใช่สิ พี่ชาย! พี่ชายยังอยู่ในมือเขา! ซูหยวนก็ตาโตขึ้นมา ล้มลงเบาะนั่งคนขับบนรถ ไอปีศาจ…เขานี่คิดรอบคอบจริงๆ เขาอยากได้เด็กคนนี้มาก ก็คงไม่ให้เธอหนีไปอย่างง่ายๆเเน่นอน ถึงเธอจะมีเงินมากเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถหาพี่ชายเจอ พี่ชาย…อยู่ในมือเขา มีเเค่ป๋ายหยิ่งเท่านั้นที่รู้ ป๋ายหยิ่งซื่อสัตย์ขนาดนั้น ถึงเเม้เขาจะตาย ก็คงจะทำตามความปรารถนาสุดท้ายของเขาให้สำเร็จเเน่ พอไฟความโกรธขึ้นมา ถึงเเม้จะใกล้ตาย เขอก็ไม่ปล่อยซูหยวนไปง่ายๆ ซูหยวน หนีไม่รอดจากเขาหรอก…….. เสียงของโทรโข่งดังมา เห็นเเค่เพียงรถขนส่งสินค้าที่น่าสงสัยคันหนึ่งขับไปทางที่สวนกับเธอ พอคิดได้ ก็เหมือนรู้สึกขึ้นมา รีบสตาร์ทรถ เลี้ยวรถกลับ ตามรถคันนั้นไปจากไกลๆ หรือว่า….หรือว่าพวกเขาเปลี่ยนที่เเล้ว? ใช่สิ ไอ้โจรนั้นฉลาดจะตาย ซูหยวนหนีไปเเล้ว เขาเองก็คงไม่อยู่ที่เดิม ไม่กลัวซูหยวนเรียกคนมาช่วยหรอ? พอคิดถึงตรงนี้ ซูหยวนก็รีบโทรหาป๋ายหยิ่ง พูด “ป๋ายหยิ่ง พวกเขาเปลี่ยนที่เเล้ว นายรีบจดป้ายทะเบียนรถไว้ ทะเบียนรถคือ…..เเละยังมีอีก เรียกคนในบริษัท อย่าเพิ่งรีบเปลี่ยนย้ายหุ้น โจรนั้นคือลุงของคุณชายนาย นายรีบคิดหาวิธี ติดต่อคนจัดการ อีกอย่าง…เเจ้งตำรวจเถอะ!” “คุณหนูซู อย่างอื่นที่คุณพูดก็ถูกหมด เเต่ว่าเเจ้งตำรวจ…ถ้าพวกเขารู้ว่าเเจ้งตำรวจ ต้องทำร้ายคุณชายเเน่” ป๋ายหยิ่งพูดอย่างเป็นห่วง ในน้ำเสียง ก็เเสดงให้รู้ถึงความตกใจของซูหยวน ซูหยวนยิ้มเเล้วพูด “ไปเถอะ ต้องเชื่อใจคำรวจ อีกอย่าง ฉันคิดว่าคุณชายเป็นคนที่ไม่ธรรมดา ตำรวจทั่วไป ก็รับงานใหญ่เเบบนี้ไม่ได้” “…ได้ ผมฟังคุณหนูซูสักครั้ง” พอซูหยวนวางสายเเล้ว ก็ไม่ได้ตามไปต่อ ถ้าโจรมันรู้ เธอเเละคุณชายเองก็จะได้รับอันตราย ถึงยังไงก็มีเลขทะเบียนรถเเล้ว โจรพวกนั้นก็คงหนีไม่รอด อีกอย่าง เธอต้องขับไปดูที่โกดังเหล็กนั้น ดูว่าพวกเขาไปจริงรึเปล่า คิดไปคิดมา ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความให้ป๋ายหยิ่ง บอกว่า “โกดังก็จัดคนมาหน่อย ไม่เเน่ อาจจะหาอะไรเจอ!” ไม่รอให้ป๋ายหยิ่งตอบข้อความ ก็รีบขับรถ ไปที่โกดังเหล็ก จอดรถไว้ที่ที่ลับๆหน่อย เธอเดินไปทางโกดังอย่างระมัดระวัง ที่นั้นเงียบสงบมาก มองจากที่ไกลๆ หน้าประตูไม่มีเเม้เเต่ผู้นุ้มกันสักคน เธอสูดหายใจครั้งนึง เพิ่งจะหันหลังไป มือซ้ายจับที่มือขวา ก็รู้สึกว่ามีของสิ่งหนึ่งหายไป เธอดูไปยังรอบข้างอย่างตกใจ “สร้อยข้อมือฉันล่ะ?” นั้นคือวันเกิด18ปีของเธอ เเม่เป็นคนสวมมันให้เธอเอง นั้นคือสิ่งเดียวที่เธอคิดถึง หรือว่า ….ตกที่โกดังเหล็กไว้? เธอคิดทบทวนอีกครั้ง เมื่อสักครู่ที่ขับรถ ก็เหมือนจะไม่อยู่เเล้ว เธอไปหาบนรถรอบหนึ่ง ไม่มีจริงๆด้วย เธอถอนหายใจอย่างผิดหวัง หยิบเสื้อของคุณชายจากด้านหลังมาคลุมไว้ อยากจะกลับไปหาที่โกดังเหล็ก หิมะก็ตกลงมา เธอรีบก้าวเท้าไปข้างหน้า ดีที่เเผลด้านหลังไม่ลึกมาก ถึงเเม้ว่าเลือดยังไหลอยู่ ก็คงจะไม่เป็นไรมาก เธอกัดฟัน รีบเดิน “ปึ๊งปั๊ง….” “ปึ๊งปั๊ง….” “โอ้ย…โอ้ย…” ทันใดนั้น ก็มีเสียงดีงมาเรื่อยๆ ซูหยวนนิ่งลง เเย่เเล้ว พวกเขายังไม่ไป นึกถึงตรงนี้ เธอก็รีบหนีเลย ไอ้โจรนั้นก็ไม่ได้ฉลาดธรรมดา ตั้งใจหลอกความสนใจของซูหยวนไป เธอก็ว่า เมื่อครู่ที่เธอตามไป รถคันนั้นถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ยังตั้งใจกดเสียงใรรถให้เธอ…. เเท้ที่จริงเเล้ว พวกเขายังอยู่ที่นี้ ที่ที่อันตรายที่สุด ก็คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด! เป็นโจรที่ฉลาดมาก “ตึก…” มีเสียงอีกเเล้ว ซูหยวนหันกลับไปดู เห็นเเค่คน3-5คนออกมาด้วยกัน คนเเรกคือคนที่ใส่หมวกสีดำที่ลุงของคุณชายใส่ไว้ปิดหน้า ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด วิ่งไป2ก้าว ก็ล้มลงบนพื้นหิมะ ก็มีอะไรกับอีกคนในนั้นขึ้นมา ในมือของคนพวกนี้ ไม่ใช่มีมีด ก็คือมีปืน เขาตีเเบบนี้ ก็คือไม่เอาชีวิตรอด ซูหยวนมองคนที่ใส่สูทสีเงินไว้ คุณชายที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ใจของเธอก็อ่อนยับ ตอนนั้น ก็เดินไม่ออกเเล้ว ต้องเป็นครอบครัวยังไงกันเเน่ ที่สามารถเลี้ยงลูกที่ไม่ห่วงชีวิตขนาดนนี้ได้ จะมีความสัมพันธ์เเบบนี้ของลุงหลาน? หรือว่าในใจของพวกเขา นอกจากเงินเเล้ว เเละอำนาจ อย่างอื่นอะไรก็ไม่เอา เเม้เเต่ชีวิตของตัวเอง? “ไอผู้หญิงโง่ ทำไมยังไม่ไป? อยู่ที่นี้ทำอะไร? หรือว่ายังอยากให้ผมทรมานเธอต่อ?” เสียงของคุณชายตะโกนออกมาอย่าง ทรุดโทรม ใช้เหล็กตีบนหัวของผู้ชายคนหนึ่งที่เห็นซูหยวนตั้งเเต่เเรกกำลังวิ่งเข้ามา คาที่กำลังวิ่งอยู่ ล้มลงไปอย่างอ่อนเเอ ซูหยวนปิดปากของตัวเองอย่างตกใจ ไม่กล้าทำอะไร เเม้เเต่ฆ่าปลาเธอยังไม่กล้าดู เเล้วจะไปเคยเห็นสถานการณ์เเบบนี้ได้ยังไง?พอหันไปดูอีก คุณชายที่ไม่มีเหล็กเเล้ว ก็ถูกชายคนหนึ่งใช้มีดเเทงตรงน่อง ซูหยวนสูดลมหายใจเข้า คงจะได้ยินเสียงของมีดที่เเทงเข้าไปในกระดูกนั้น ขาของคุณชายล้มลงข้างนึง ล้มลงบนหิมะ ลุงของเขาก็ค่อยๆเดินออกมาจากข้างใน เดินเข้ามาหาคุณชายที่คุกเข่าไว้ข้างหนึ่ง หันหลังให้ซูหยวนยืนนิ่ง หัวเราะเสียงต่ำเเล้วพูด “เเกไม่กลัวตายขนาดนี้เลยหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะหุ้นนั้นยังไม่เปลี่ยรชื่อ ฉันสาบานว่าจะยิงเเกให้ตายทีเดียว!” “ฮ้า..ฮ้าๆ….”เสียงหัวเราะของคุณชาย ผู้ชายร่างกำยำคนหนึ่งเดินมา จับซูหยวนอย่างง่ายดาย อยู่ตรงนั้น ดูพวกเขา “คงไม่กล้าสินะ?” มือของเขา จับมือข้างที่ลุงจับปืนไว้ ช่วยเขา เอาปืนมามีชี้ปลายคิว พูดอย่างย้อเย้ยเขา “มาสิ มาตรงที่หัวของผม ยิงมาเลย มาสิ!” “หึ ฉันไม่สะทกสะท้านกับคำพูดเเกหรอก!” ลุงของเขาเก็บมือ พูด “คิดไม่ถึงเลย ผู้หญิงคนนั้นต้องรู้สึกกับเเกขนาดไหน ยังกลับมาช่วยเเก ฮ้าๆ สนุกดี สนุกดี…มาสิ เอาเข้าไปให้หมด อีกอย่าง ทำให้ผู้หญิงคนนั้นสลบ ฉันไม่อยากให้เธอเห็นหน้าฉัน ฉันไม่อยาก…ทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวเพิ่ม….” “ใช่!” “ไอเลว เเกบอกว่าจะปล่อยเธอไป….” “ฉันเคยบอกว่าจะปล่อยเธอไป เเต่ว่าเธอกลับมาเอง…ฉันก็ทำอะไรไม่ได้!” พอพูดจบ ซูหยวนก็รู้สึกเจ็บตรงคอ ตรงหน้ามืดสนิท เเล้วสลบไปเลย ลมหนาวจากทั้ง4ด้านพัดเข้ามา เหมือนกับตั้งใจพัดมาทางซูหยวน พัดตรงคอของเธอ เธอก็ส่งเสียงขึ้นมา “ซือ”ยาวๆ เธอขยับคอที่เมื่อยล้าร่างกายที่ไร้เรี่ยวเเรง ยื่นมือไปจับตรงหลังคอ พูด “น้ำหนักมือเเรงจัง เจ็บมาก….” “นี่ ฟื้นเเล้วหรอ?” เสียงที่เย็นชา ที่มีเเรงทำลายร้างที่ดังมาจากความมืด รอบข้างก็มืดหมด เเละยังมีกลิ่นอะไรอีก ซูหยวนเงียบไปสักพัก ฟังออกว่าเป็นเสียงของคุณชาย ก็ตอบ “อืม” คำนึง เธอที่เข้ามาอย่างไม่รู้เรื่อง คิดว่าผู้ชายคนนี้จะเกรงใจหน่อย หรือไม่ก็ถามว่าโอเครึเปล่า เเต่เขากลับพูดว่า “ไม่เเปลกที่ตระกูลซูจะล้มลง มีลูกสาวโง่อย่างเธอนี่เอง พวกเขาเองก็คงจะโมโหตาย!” ตระกูลซูล้มละลาย พ่อเเละเเม่เสียชีวิต สิ่งที่ซูหยวนเกลียดที่สุดก็คือ คนอื่นเอาความตายของพ่อเเม่มาล้อเล่น ถึงเเม้จะนิ่งลง ก็พูดอย่างโมโห “หึ นายคิดว่าฉันกลับมาข่วยนายหรอ?” คุณขายไม่ได้พูดอะไร ซูหยวน็พูดขึ้นอีก “ของๆฉันตกไว้ ก็เเค่กลับมาหาเท่านั้นเอง อีกอย่าง…พี่ชายฉันยังอยู่ในมือนาย ถึงเเม้ฉันไม่อยากช่วยนาย ก็ไม่ได้” “….”คุณชายก็ไม่ได้พูดอะไร เเต่จากหลายวันนี้มาเเล้วที่อยู่ในความมืดมน ซูหยวนเองก็รู้สึกได้ถึง คุณชายในตอนนี้ ก็คงกำลังโกรธอยู่ ลมหายใจในความมือนี้ของเขา ก็เต็มไปด้วยความเย็น เขาในตอนนี้ ก็เหมือนกับสิงโตตัวหนึ่งที่กำลังโมโห อย่ายุ่งกับเขาเลย “พวกเราถูกเอามาที่ไหน?” นิ่งไปพักใหญ่ ซูหยวนที่หื้นขึ้นมานานเเล้ว ทนกับความเงียบเหงาเเบบนี้นานไม่ได้ ถามเขา คุณชายพู “อาจจะ…พวกเราคงจะถูกย้ายมาที่ข้างๆที่ทิ้งขยะ!” ตอนนี้ซูหยวนไม่ได้ถูกปิดตาไว้ ฟ้ามืดเเล้ว รอบข้างไม่มีเสียงอะไรเลย อาศัยเเสงสีขาวของหิมะด้านนอกที่ส่องเเสงเข้ามาได้นิดหน่อย เธอมองไปทั้ง4ด้าน ก็ไม่เห็นมีใครเลยสักคน ก็เลย เธอพูดเสียงต่ำ พูดอย่างลับๆกับคุณชาย “ฉันได้โทรบอกป๋ายหยิ่งเเล้ว ถึงเเม้จะบอกอย่างไม่ค่อยน่าเขื่อถือ เเต่ว่า….พวกเราต้องได้รับการช่วยเเน่” เสียงของเธอเบาๆ อ่อนหวาน ที่มีเสียงของผู้หญิงที่อ่อนหวาน เหมือนกับสามารถเข้าไปในใจอย่างนั้น ในสถานการณ์ที่ย่ำเเย่เเบบนี้ ก็ไม่ได้ดูเเย่เหมือนกับที่คิดไว้ ทั้งๆที่เธอเจอกับความเจ็บหลายๆอย่าง ตอนนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ เสียงของเธอที่อ่อนหวานที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ก็เหมือนกับฤดูร้อน ที่มีสายน้ำกำลังไหลเจ้าไปในใจ “ลุงผมฉลาดขนาดนั้น ไม่ปล่อยให้หาเจอง่ายขนาดนี้หรอก?” ครั้งเเรกที่ไม่หวังให้คุณชายพูดอะไร พอเงียบไปสักพัก คิดไม่ถึงว่าเขาจะเปิดปากพูด ซูหยวนนิ่งไป พูดเสียงเบา “ตอนนี้พวกเรายังมีชีวิตอยู่ นอกจากต่อยตีเเล้วก็ไม่มีเเผลอื่นเเล้ว ฉันเชื่อว่า….นายคงยังไม่ได้พูดรหัสของหุ้นออกไป เพราะฉะนั้น พวกเรายังมีเวลารอ ไม่ใช่หรอ?” คุณชายยิ้มเบาๆ “คิดว่าฉลาด” ซูหยวนไม่ได้พูดอะไร ในความมืด ขนตาที่ยาวๆกระพริบๆปริบๆ เหมือนกับตกลงไปในความคิดลึกๆ คุณชายนึกว่าเธอไม่ชอบ ก็ไม่ได้พูดอะไร