ตอนที่ 13 สามวันกลับบ้าน

ต๭นที่ 13 สามวันกลับบ้าน เขาถามขึ้นทำให้หวาเหวินรู้สึกโมโห แล้วพูดออกมาด้วยความโกรธว่า“หากคุณไม่เห็นด้วยสัญญาของเราก็จบแค่นี้” เธอคิดตัวเองฟังเขาแล้วตามมาถึงบ้านตระกูลเจียง มาเรียกพ่อเรียกแม่ของเขา ไว้หน้าเขาไปหมดแล้ว อะไรนะวันนี้บอกจะย้ายบ้าน แล้วยังจะให้เขาเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลหวาเนี่ยนะ นี่มันประชดหรือ รู้ทั้งรู้ว่าตระกูลหวาตอนนี้กำลังลำบาก สู้ตระกูลเจียงไม่ได้แน่นอน ยังจะตั้งใจพูดว่าจะเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลหวาอีก จริงๆแล้ว หวาเหวินเข้าใจผิด เจียงหยู่แค่รู้สึกน่าเธอน่าแกล้งเขาจึงแกล้งหยอกแค่นั้นเอง คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอโกรธจริงๆ เขาดูเธอโกรธจริงแล้วก็รีบขอโทษ “ผมแค่ล้อเล่นเองดูคุณสินิสัยนี้ เฟิงหวาหลี่ใช่ไหม ที่นั่นผมรู้จัก ตระกูลหวาสร้างเอาไว้เมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นบ้านสไตล์จีน คิดไม่ถึงว่าคุณอายุยังน้อยแบบนี้จะชอบอะไรที่เป็นจีนๆแบบนี้ แต่ก็นะ ฉันจะหน้าด้านย้ายไปอยู่กับเธอด้วย ดีเหมือนกันฉันเองก็อยู่ที่นี่มาพอแล้ว” ย้ายบ้านสำหรับเจียงหยู่คือไม่มีความเห็นยังไงก็ได้ คิดๆดูยังไงก็แต่งงานแล้วอยู่ที่ไหนก็ได้ บ้านใหญ่งานใหญ่ บ้านก็ต้องมี ยังไงเสียหวาเหวินก็พูดแล้วว่าจะอยู่ที่นั่นงั้นก็ไปอยู่ที่นั่นแล้วกัน หลังจากที่ทั้งสองคุยกันอย่างไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ หวาเหวินก็เตรียมตัวจะพักผ่อนไม่รบกวนเขาอีก หวาเหวินกอดผ้าห่มเตรียมจะไปนอนที่พื้น เขาก็ล้มตัวลงนอนทันที “คุณ....” “ผมชอบนอนที่พื้น เย็นสบายดี” พูดจบเจียงหยู่ก็หลับตาทันที หวาเหวินไม่รู้จะพูดอะไรดี ผู้ชายคนนี้มีนิสัยเร่ร่อนหรือไงกันนะ ก่อนหน้านี้บอกจะนอนที่เตียง ตอนนี้เธอปูที่นอนที่พื้นดีแล้วก็มาแย่งอีก หวาเหวินโกรธแล้วก็หันหน้าหนีขึ้นเตียงไป ดึงผ้าห่มปิดไฟแล้วไม่พูดอะไรอีกเลย นี่คือครั้งแรกที่เธอนอนกับผู้ชายในห้องเดียวกัน โชคดีที่เจียงหยู่ไม่ได้ทีนิสัยที่แปลกประหลาด ทั้งสองต่างคนต่างนอน เช้าของวันถัดมา เจียงหยู่ยุ่งอยู่ที่บริษัททั้งวัน หวาเหวินอยู่ที่บ้านไม่ออกไปไหน และมันก็เป็นวันที่เงียบสงบอีกวันหนึ่งผ่านไป พริบตาเดียวก็มาถึงวันที่สาม เช้าวันนี้ ทั้งสองกินข้าวเช้าที่บ้านตระกูลเจียงเสร็จก็พาสาวใช้ชุนเถากลับมาที่บ้านตระกูลหวาด้วยกัน นี่คือธรรมของคนทางเหนือที่พูดกันว่าสามวันกลับบ้านแม่ เป็นประเพณีอย่างหนึ่ง หลังจากที่เจ้าสาวแต่งงานได้สามวันก็ต้องพาสามีและนำของขวัญกลับมาบ้านแม่ มาขอบคุณบ้านแม่ที่คอยดูแลมาตลอดหลายปี หวาเหวินไม่ได้รู้สึกอะไรกับตระกูลหวา คนเดียวที่เธอนึกถึงคือนายหญิงแก่ คนขับรถของเจียงหยู่ขับรถเบนท์มาส่งพวกเขาที่บ้านตระกูลหวา และมาพร้อมกับของขวัญล้ำค่ามากมาย ของพวกนี้เจียงหยู่เป็นคนจัดการเองทั้งหมด มีทั้งโสม ถั่งเช่า รังนกอินเดียแล้วก็อ่างอาบน้ำที่ส่งตรงมาจากเมืองนอก วันนี้ที่บ้านตระกูลหวาเองก็คึกคักน่าดู รู้ว่าหวาเหวินจะกลับมา พี่สาวต่างก็พากันกลับมา พอเข้าประตูมาเจียงหยู่ก็เห็นทุกคนอยู่ในห้องรับแขก “อัยหยา เมื่อกี้พึ่งพูดถึงพวกเธอเอง นี่ก็กลับมาเช้าจริงๆ” คำพูดนี้คือพี่สาวของหวาเหวิน หวาซวง และเป็นประธานบริษัทตระกูลหวา สามปีก่อนหวาเจิ้นเยว่ความดันขึ้นสมองจนต้องนอนโรงพยาบาล ก็เลยถอยออกมา งานกิจการทุกของล้วนให้ลูกสาวคนโตกับลูกสาวคนรองจัดการ “พี่ใหญ่” เจียงหยู่ปากหวานทักทายหวาซวง หวาซวงยิ้ม “ชีวิตน้องสาวของฉันคนนี้ช่างโชคดีจริงๆ เดิมทีคือแต่งงานกับแซ่จื๋อจ้วน คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา แต่ก็โชคดีที่ตอนจบสวยงาม พวกเธอสองคนก็ต้องดูแลรักษาพรหมลิขิตนี้ไว้ให้ดีๆ” คำพูดนี้ไว้ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมก็มีความหมายมากมายซ่อนอยู่ คำพูดพวกนี้หวาเหวินได้ยินก็ไม่ค่อยดีใจ รู้สึกแต่เพียงแค่จะอ้วก “คุณย่าล่ะ” เธอมองไปที่หน้าของคนพวกนั้น สีหน้าไม่ปกปิดความรังเกียจเลย