ตอนที่ 16 ไม่ไว้หน้า

ต๭นที่ 16 ไม่ไว้หน้า เจียงหยู่พูดไปแล้วถือวิสาสะเดินเข้ามาอย่างคนคุ้นเคย จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรที่ต้องคุยกับคนพวกนั้น พูดด้วยไม่กี่คำ เจียงหยู่ก็เอานายหญิงแก่ตระกูลหวามาอ้างแล้วเดินมาทางเรือนข้างหลังนี้ คิดไม่ถึงว่าพอเดินเข้าประตูมา ก็ได้ยินที่หวาเหวินพูดกับนายหญิงแก่ตระกูลหวา มันบังเอิญจริงๆ ถูกคนจับได้หวาเหวินเองก็รู้สึกไม่ดี เลยไม่ได้ส่งเสียงอะไร แต่นายหญิงแก่ตระกูลหวากลับรู้สึกดีใจ สะบัดมือ สั่งคนใช้ “เร็วรีบเอาเก้าอี้มา” “คุณย่าครับสุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง” “ดีดีดี สุขภาพย่าช่วงนี้ดี พวกเธอสองคนมีวาสนาต่อกัน อาเหวินบอกฉันแล้ว ว่าพวกเธอดีกับเธอมาก” “อ้อ เธอพูดแบบนี้หรอ” เจียงหยู่ยิ้มแล้วมองมาทางหวาเหวิน หวาเหวินสีหน้าไร้อารมณ์ แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร “เมื่อก่อนที่ปู่กับย่าของเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็ไปมาหาสู่กับพวกเรา คนตระกูลเจียงล้วนเป็นคนดี อาเหวินแต่งเข้าตระกูลเจียงของพวกเธอฉันก็วางใจแล้ว” ยังไงเสียก็ลูกหลานคนใหญ่คนโต นายหญิงแก่ตระกูลหวาพูดประโยคนี้ก็เพื่อเอาใจ แน่นอนว่าหวังอยากจะให้หลานสาวของตนอยู่ในตระกูลเจียงด้วยดี “คุณย่าชมเกินไปแล้ว แต่คุณย่าก็พูดถูก เหวินเอ๋อกับผมมีวาสนาต่อกันผมจะดูแลเธออย่างดี” นี่คือรับปากต่อหน้านายหญิงแก่ตระกูลหวาแล้วใช่ไหม “ตริมไปหยิบหีบออกมา” “ค่ะ” คนใช้ที่ชื่อตริมรีบเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง แล้วยกหีบสีแดงเข้มที่แกะสลักลายดอกไม้อย่างสวยงามออกมา เห็นปุ๊บก็รู้ว่าเป็นของดี นายหญิงแก่ตระกูลหวาหยิบกุญแจออกมาจากหมอนด้วยความสั่น แล้วเปิดหีบ จากนั้นก็หยิบสร้อยทองออกมา เอาไปไว้ในมือของหวาเหวิน “รับเอาไว้” “คุณย่าคะหนูไม่เอา คุณย่ายกเฟิงหวาหลี่ให้หนูแล้ว พวกพี่สาวต่างก็พากันหาว่าคุณย่าลำเอียง หนูไม่อยากได้อะไรของคุณย่าแล้วค่ะ คุณย่าเก็บไว้เถอะ” เห็นนายหญิงแก่ตระกูลหวาจะมอบของให้ตน หวาเหวินรีบปฏิเสธ “ไม่ได้ให้เธอ สร้อยเส้นนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อนฉันให้ช่างทำให้เพราะทำยากเลยกลายมาเป็นคู่ ฉันคิดว่าในอนาคตรอให้เธอแต่งงานมีลูกฉันจะยกให้เหลนของฉัน แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉันสุขภาพไม่ดี และอาจจะอยู่รอถึงวันนั้นไม่ไหว เธอรับมันไป เหมือนว่าฉันมอบให้กับเหลนของฉันล่วงหน้าแล้วกัน” นายหญิงแก่ตระกูลหวายืนยันที่จะให้ หวาเหวินก็ได้แต่รับเอาไว้ “คุณหนูห้า ท่านรับไว้เถอะค่ะนี่คือน้ำใจเล็กๆน้อยๆของนายหญิงแก่ตระกูลหวา” แม่บ้านที่อยู่ข้างๆพูดโน้มน้าว หวาเหวินจึงได้รับมาดวงตาสีแดงก่ำ เจียงหยู่รู้สึกตื้นตันใจเลยพูดขึ้นว่า “ขอบคุณครับคุณย่า ร่างกายของคุณย่ายังแข็งแรงจะต้องไม่เป็นไรแน่ รอให้พวกเรามีลูกแล้วจะพามาขอบคุณคุณย่าด้วยตัวของเธอเอง” นายหญิงแก่ตระกูลหวาได้แต่ยิ้มและไม่ได้พูดอะไรต่อ ร่างกายของตัวเอง เจ้าตัวย่อมรู้ดีกว่าใคร “นี่ก็สายมากแล้วพวกเธอกลับไปทานข้าวที่เรือนหน้าเถอะ วันนี้ไม่สามารถนอนพักค้างแรมได้ กินข้าวแล้วรีบกลับบ้านก่อนที่ตะวันจะลับฟ้า” “คุณย่า...” หวาเหวินพูดขึ้นด้วยความอาลัยอาวอน “ไปเถอะ ไว้ว่างแล้วค่อยมาหาย่าใหม่” นายหญิงแก่ตระกูลหวาตบมือของหวาเหวินเบาๆ สุดท้าย เธอก็จากไปด้วยความอาลัย อยู่กินข้าวที่บ้านตระกูลหวาเธอไม่ค่อยยินดีนัก เหมือนว่าหวาเหวินจะไม่ได้พูดอะไรมากเลยกินข้าวเสร็จก็กลับบ้านทันที ระหว่างทางกลับบ้าน เจียงหยู่รับโทรศัพท์ เขาตั้งใจที่จะไม่เปิดเผยหัวข้อสนทนา เสียงของผู้ชายคนหนึ่งในนั้นดังขึ้นว่า “เจียงหยู่คุณแต่งงานแล้วหรือ คุณไม่บอกพวกเราเลย คืนนี้ต้องมาเลี้ยงเหล้าพวกเราแล้วไม่เช่นนั้นพวกเราจะไม่นับคุณเป็นพี่น้องอีก” “ได้ได้ได้ ฉันจะเลี้ยงพวกคุณเอง” “พาพี่สะใภ้มาด้วยนะ พามาให้พวกเราดูหน่อย” ฝั่งนั้นพูดมา เจียงหยู่ไม่ได้ตอบตกลง แต่แอบมองมาทางหวาเหวิน หวาเหวินรีบตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ฉันไม่ไป จะไปคุณก็ไปเอง” อัยหยา นี่มันไม่ไว้หน้ากันเลย เหมือนโดนตบหน้าเลย