ตอนที่ 9 ชะตาฟ้าลิขิต

ต๭นที่ 9 ชะตาฟ้าลิขิต นวตายืนนิ่งอยู่อย่างอารมณ์เสีย ขณะที่กำลังจะก้าวเท้าเดินตามเขาออกไป โทรศัพท์ที่วางอยู่ก็พลันดังขึ้น ดังขึ้นอีกแล้ว ถ้าโทรศัพท์ไม่ดังขึ้นมา เธอก็คงจะลืมหยิบมันออกไปด้วย เป็นสายจากที่บ้าน คงจะเป็นแม่ของเธอ วันก่อนเธอเพิ่งจะมาจากบ้าน เมื่อวานที่บ้านก็โทรมาว่าอยากจะไปส่งเธอ “แม่คะ หนูอยู่ที่นี่สบายดีคะ หนูรับรองว่า ถึงที่นั่นแล้ว ลงจากเครื่องบินปั๊บรีบโทรบอกแม่ทันทีเลยคะ” นวตาพูดจบ ปลายสายกลับไม่ได้ยินเสียงแม่ของเธอ ไม่มีเสียงพร่ำบ่นจากแม่ของเธอเลย “ฮัลโหล.....” “คุณหนู.....” เสียงผู้ชายที่ปลายสายนั้นคุ้นๆหู นวตายิ้มๆ “ปองพล ทำไมเป็นคุณล่ะ? มีอะไรหรือ?” เสียงของปองพลสงบนิ่งมาก เขาไม่อยากให้คุณหนูไม่สบายใจ แต่เรื่องนี้จำเป็นต้องแจ้งให้เธอทราบ “คุณหนู ที่บ้านเกิดเรื่องครับ คุณหนูกลับมาหน่อยได้ไหมครับ” หัวใจของนวตาเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ต้องบอกเธอหรอก “มีเรื่องอะไร?” เสียงของนวตาสั่นเทา ใจกลางมือเริ่มมีเหงื่อออก จนกระทั่งแทบยืนไม่ไหว จตุภูมิออกไปแล้ว เธอรู้สึกเหมือนว่าอยู่คนเดียวในโลกนี้ขึ้นมาทันที ช่างโดดเดี่ยวเดียวดายยิ่งนัก “คุณหนู คุณช่วยกลับมาที่บ้านก่อนได้ไหมครับ คนขับรถที่ชื่อเหล่าจางกำลังไปรับคุณหนูที่นั่น” นวตานั่งเป็นอัมพาตอยู่ที่โซฟา “พ่อกับแม่ของฉันล่ะ? ขอคุยกับแม่หน่อยสิ” “คุณหนู.....” “ให้ฉันคุยกับแม่หน่อย!” เธอรีบเสียงดังตัดบทปองพล เขากำลังปิดบังอะไรเธออยู่ “คุณผู้หญิงอยู่ที่โรงพยาบาลครับ” ปองพลเข้าใจอารมณ์ของนวตาดี เธอจะต้องถามรายละเอียดแน่ นวตาเครียดแทบจะบ้าแล้ว น้ำเสียงหนักแน่น “แล้วพ่อฉันล่ะ?” “หัวหน้าเขตก็......อยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนกันครับ” ณ เวลานี้เขาบอกเธอได้เพียงเท่านี้ เพราะเขากลัวว่าเธอจะรับความจริงไม่ได้ “......” นวตาอยากจะลุกขึ้นเดินไปหาจตุภูมิ แต่เธอกลับรู้สึกหน้ามืด ขาอ่อน หยดน้ำตาค่อยๆไหลรินลงมาไม่ขาดสาย เพราะว่าตลอดมามีจตุภูมิอยู่เคียงข้าง เธอจำไม่ได้แล้วว่าไม่ได้หลั่งน้ำตามานานเท่าไหร่แล้ว จะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ทั้งพ่อและแม่ไปอยู่ที่โรงพยาบาล แถมยังส่งคนขับรถมารับเธออีก จะต้องเกิดเรื่องแน่ๆ เธอมันไม่ได้เรื่อง รับไม่ไหวกับเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้น เธออยากจะโทรหาจตุภูมิ บอกให้เขากลับเข้ามา ถือโทรศัพท์เอาไว้ด้วยมืออันสั่นเทา ยังไม่ทันได้โทรหาจตุภูมิ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีก เป็นแม่ของจตุภูมิโทรมา นั่นแปลว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะต้องสำคัญมากอย่างแน่นอน “คะแม่.....” พอรับโทรศัพท์เธอก็ร้องไห้ทันที ชนิศาที่อยู่ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง คิดในใจว่านวตาจะต้องทราบเรื่องที่บ้านเธอแล้วแน่นอน เธอถอนหายใจออกมายาว กล่าวด้วยน้ำเสียงเห็นใจนวตา “หนูจ๋า แม่มีเรื่องอยากจะขอร้องหนูเรื่องหนึ่งจ้ะ” นวตาพยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่รู้ว่าทำไมแม่ของจตุภูมิจึงได้พูดแบบนี้กับเธอ “แม่คะ แม่ช่วยเล่าให้หนูฟังก่อนได้ไหมคะว่า ตกลงเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ของหนูกันแน่?” ชนิศาใจหายวาบ “พ่อของหนูเขาถูกฟ้องจ้ะ หนูน่าจะเข้าใจความรู้สึกของคุณพ่อหนูในตอนนั้นด้วยนะ ตอนที่คนจากแผนกตรวจสอบมาหาพ่อของหนู พ่อของหนูเขากระโดดลงมาจาก......ตึกที่ทำงาน.....” จากนั้นแม่ของจตุภูมิพูดอะไรอีกหลายอย่าง แต่หูของเธออื้อไปแล้ว ฟังอะไรก็ไม่ได้ยิน ไม่ได้ยินอะไรเลย พ่อทำงานอยู่ชั้น 10 จากชั้น 10 กระโดดลงมา..... เมื่อวางสายแล้ว นวตานั่งลงที่โซฟา ยิ้มโง่ๆออกมาด้วยความเศร้า หยดน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย ทั้งสองสายที่เธอรับได้เปลี่ยนชีวิตเธอไปทั้งหมด ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จตุภูมิคงรอเธอข้างนอกอยู่นานแล้ว เห็นเธอยังไม่ออกไปเสียที คงโมโหเข้ามาตามเธอ เธอรีบๆรนๆคว้านิยายขึ้นมาเล่มหนึ่ง ทำเป็นก้มหน้าตั้งใจเปิดอ่านทีละหน้าๆ ขณะที่จตุภูมิก้าวเข้ามาเห็นเธอยังอ่านนิยายอยู่ ก้มตัวลงหยิบนิยายในมือเธอออกด้วยท่าทีเบื่อหน่าย พอกำลังจะเอ่ยปาก เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาทันที แล้วก็ร้องไห้ .....