ตอนที่11 คุณต้องการทำให้ผมคลั่งหรืออย่างไร

ต๭นที่11 คุณต้องการทำให้ผมคลั่งหรืออย่างไร “ฉันมีแฟนใหม่แล้ว และไม่อยากเลิกกับเขา” ความเสียใจของจตุภูมิปรากฎขึ้นในแววตา ดวงตาจ้องไปที่นวตาอย่างแน่นิ่ง เธอผิดปกติมากในวันนี้ ก่อนอื่นยอมให้เขาแต่งงานกับเวธนี จากนั้นก็ร้องไห้เหมือนคนอกหัก เป็นเพราะเหตุนี้น่ะหรือ เธอไม่ได้โกหกเขา เธอมีอะไรก็พูดไปตามนั้น ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะสูญเสียเขาไป เพราะว่า เธอไม่เคยใส่ใจ จตุภูมิอดทนอย่างมากต่อคำยั่วยุของเธอ เขากดเสียงและถามเธอ “เขาคือใคร” นวตาคิดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ทำไมต้องบอกคุณก็เราเลิกกันแล้ว ฉันต้องการปกป้องเขา” “นวตา คุณ…” จตุภูมิกัดฟันและจ้องมองไปที่เธอ นวตาเห็นเส้นเลือดสีฟ้าปรากฎขึ้นอย่างชัดเจนบนหน้าผากของเขา ขมับเต้นตุบตับอย่างชัดเจนเนื่องเพราะความโกรธ “ฉันขอโทษ จตุภูมิ ฉันไม่มีทางเลือก” “คืนนี้ฉันจะไปจากที่นี่ พรุ่งนี้ฉันไม่ได้ไปส่งพวกคุณที่สนามบินนะคะ จตุภูมิ ลาก่อนค่ะ” นวตาพูดเบาๆแต่ชัดเจน คำพูดกล่าวอย่างรวดเร็ว เมื่อพูดจบก็เตรียมตัวไปที่ห้องเพื่อที่หยิบสัมภาระของตัวเอง จตุภูมิโกรธจนดึงเธอกลับมา เขาออกแรงอย่างฉับพลัน เกือบจะทำให้เธอหล่นเข้าสู่อ้อมอกเขา สายตาทั้งสี่ประสานกัน เขาเกลียดเธอจากคำยั่วยุไม่ลงจริงๆ ต้องขุดหัวใจของเขาออกมาให้เธอดูใช่หรือไม่ เธอถึงจะสามารถเห็นถึงหัวใจของเขาได้ “คุณต้องการทำให้ผมคลั่งหรืออย่างไร” นวตากลับยิ้มขึ้นมา เป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “จตุภูมิ จนถึงตอนนี้คุณยังมองความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนไม่ออกหรืออย่างไร ตั้งแต่ต้น คุณก็บีบบังคับฉัน คุณคิดว่าฉันอยู่ในกำมือของคุณเสมอ อย่างนี้เรียกว่าชอบฉันหรือ ฉันจะบอกคุณให้ นี่ไม่เรียกว่าชอบ แต่มันคือความต้องการควบคุม ข้างกายของคุณ ฉันไม่พบตัวตนของตัวเอง สิ่งที่ฉันต้องการทำ ตราบใดที่คุณคิดว่ามันไม่ถูกต้องคุณก็จะไม่ยอมให้ฉันทำ ฉันต้องการจะกินอะไร ตราบใดที่คุณคิดว่าเป็นอาหารขยะคุณก็จะไม่ยอมให้ฉันแตะต้องเลย ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายที่ฉันชอบ หรือว่าผู้ชายที่ชอบฉัน คุณจะไม่หยุดพรากพวกเราจากกัน จตุภูมิ คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ตั้งแต่ต้นจนจบ คุณยังไม่เคยถามสักครั้ง ว่าฉันชอบหรือไม่ชอบการควบคุมของคุณ” นวตาพูดทั้งหมดนี้ในลมหายใจเดียว ครึ่งจริงครึ่งไม่จริง ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น หัวใจเหมือนมีด จตุภูมิทำอย่างไรก็คิดไม่ถึง เสียเธอที่อยู่ด้วยกันมายี่สิบปีไป ความจริงแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจ แต่ว่าเขาไม่มียาที่จะรักษาจริงๆ แม้ว่าเธอจะไม่ชอบหรือไม่โปรดปรานเขา แต่เขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยของเขาได้ เมื่อลูกเลี้ยงดูมาให้มีนิสัยเช่นนี้ มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ “พูดจบรึยัง” เขามองไปที่เธออย่างสงบนิ่งเช่นปกติ นวตารู้สึกว่าตัวเองได้พูดออกไปเพียงพอแล้ว เขาไม่ควรถามหาความผิดชอบชั่วดีกับเธอ หรือว่าเธอควรจะแค่หันหลังกลับและเดินออกไป ทำไมเขายังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือกำแพงของเขาอยู่สูงเกินไป หรือว่าความรู้สึกอยู่ลึกเกินไป จตุภูมิพูดประโยคต่อไปอย่างใจจืดใจดำ “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เราขาดกัน” เธอกลัวที่จะมองตาเขา กลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมความรู้สึกภายในของตัวเองได้ จับเขาไว้ และร้องจนน้ำตาไหลเป็นทาง เขาไม่เพียงแต่เห็นเธอเป็นสัตว์เลี้ยง แต่ในหลายปีที่ผ่านมานี้ ก็ยังรักเธออย่างอดทน รักมานาน เมื่อไม่ได้รับรักตอบ ก็ค่อยๆกลับกลายเป็นความเกลียดชัง อยู่ๆเขาก็เกลียดเธอมาก แต่ยิ่งเกลียดตัวเองมากกว่า มือใหญ่หักห้ามใจตัวเองไม่อยู่ที่จะไม่ไปลูบหลังของเธอ มืออีกข้างเกาะไว้ที่เอวของเธออย่างแน่นหนา ก้มหัวลง จูบอย่างเราร้อนที่สุดลงที่ริมฝีปากของเธอ เธออยากหนีไปซ่อน แต่ก็ไม่สามารถหลบไปไหนได้ เขาโกรธ เหมือนสัตว์ป่าที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจากการจำศีล โมโห และหิว