ตอนที่12 คุณรู้รสชาตของความเจ็บไหม

ต๭นที่12 คุณรู้รสชาตของความเจ็บไหม เขาไม่เคยปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้ แม้ว่าเธอจะทำให้เขาโมโหจนอยากกัดฟันได้อยู่เสมอ เขาได้แต่นิ่งเงียบ เธอต้องการที่จะหยุดเขา เขากลับกลายเป็นยิ่งออกแรงมากขึ้น ใช่หรอ ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเช่นนี้ ถูกบีบบังคับจนแทบคลั่ง เขาไม่ได้เป็นนักบุญ จะอดทนได้นานสักแค่ไหน ลมหายใจของเขาดำดิ่งลงจนเธอรู้สึกกลัว เธอต้องการที่จะผลักเขาออกไป แต่กลับรู้สึกว่ามือใหญ่ของเขากลับโอบเอวเธอเอาไว้แน่นขึ้นอีก ราวกับจะรัดให้เธอแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อเวลาที่เขาโกรธขึ้นมาจริงๆ มันไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถต้านทานเอาไว้ได้อย่างแน่นอน เขาเข้าใจว่าทำไมเธอถึงโกรธ เธอยังรู้ถึงความเจ็บปวดในใจของเขา เธอสะอื้นและร้องออกมา “ฉันเจ็บ” เขาทำให้เธอเจ็บจริงๆ รู้สึกเหมือนริมฝีปากจะแตก เอวก็ถูกเขารัดจนจะหักแล้ว ร่างใหญ่ของเขากระแทกกระทั้งเข้าอย่างจัง เขาโหดเหี้ยมกับเธอจริงๆ และแล้ว เขาก็ผลักเธอออก เขาขับเคลื่อนด้วยความสิ้นหวัง “คุณรู้สึกถึงความเจ็บปวดหรือไม่ รู้รสชาตของความเจ็บปวดจริงๆแล้วหรือยัง” เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เธอก้าวถอยหลังด้วยความกลัว การเคลื่อนไหวเล็กๆนี้ ชั่วขณะหัวใจของเขาก็เหมือนมีดบิ่น เธอเห็นเขาเป็นตัวอะไร ถึงจะสามารถทำเรื่องที่เธอไม่เต็มใจได้ เขาทำเธอไม่ลงหรอก “คืนนี้อยู่พักผ่อนที่บ้านเถอะ พรุ่งนี้ไปสนามบินกัน” นี่เรียกว่าการประนีประนอม แม้ว่าหัวใจของเขาจะเจ็บมาก แต่เขาคิดว่าพรุ่งนี้เมื่อขึ้นเครื่อง ก็จะสามารถทำเหมือนเรื่องทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นได้ นวตายิ้มเยาะ เหมือนเรื่องทั้งหมดนี้ช่างไร้เหตุผล เธอกำลังคิดว่าเธอต้องกลับบ้านและไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังคงดื้อรั้น แม่เลี้ยงทางนั้นน่าจะกำลังคิดหาวิธีอื่นอยู่เพื่อให้เขาออกไปจากประเทศ “คุณได้ยินรึเปล่า！” เขาโกรธจนแทบจะกินหัวเธอ นวตาไม่แยแสสนใจ เธอเดินตรงมุ่งหน้าไปยังห้องนอน “นวตา！” ทันใดนั้นเขาก็ดึงตัวเธอกลับเข้ามาอีกครั้ง จ้องมองสายตาที่เฉยเมยของเธอ “คุณไม่รู้ถึงความรักที่ผมมีต่อคุณจริงๆหรือ หรือว่า แต่ไหนแต่ไรมาคุณก็ไม่เคยชอบผม” นวตาต้องการหลุดพ้นจากความหึงหวงของเขา มือใหญ่ของเขานั้นหนักเป็นพิเศษ ทำให้เธอรู้สึกว่าแขนของเธอกำลังจะแตกออกในวินาทีถัดไป “จตุภูมิ แต่ไหนแต่ไรมาผมก็ไม่เคยชอบคุณ เราทุกคนโตแล้ว อยู่ด้วยกันตลอดมาเช่นนี้ ทำให้คนอื่นซุบซิบกันมากมาย ที่ฉันไม่ไปอังกฤษ คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ ฉันแค่พยายามจะกำจัดคุณ จะได้ใช้ชีวิตโดยที่ไม่มีคุณ” จตุภูมิยิ้มเยาะ ทั้งหมดก็เพื่อที่จะกำจัดเขา ไม่ต้องการฟังเสียงซุบซิบนินทาของคนอื่น “นวตา คุณลืมไปแล้วใช่ไหม เรานอนด้วยกันแล้ว คุณคือผู้หญิงของผม คุณยังคิดว่าระหว่างเรายังทำเป็นว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกันได้อีกหรือ” นวตาหัวเราะอย่างเยือกเย็น “จตุภูมิคุณตลกมาก นอนด้วยกันแล้วต้องคบกันด้วยรึ ฉันก็เพิ่งจะนอนกับแฟนใหม่ของฉันเมื่อเร็วๆนี้ ถ้าอย่างนั้นคุณต้องอวยพรให้พวกเราอยู่กันจนแก่เฒ่าด้วยหรือไม่” เธอล้ำเส้นเขา เขาจ้องมองเธอด้วยความโกรธ ฝ่ามือใหญ่คว้าไปที่คอของเธอไม่หนักไม่เบา “นวตา พูดประโยคเมื่อกี๊นี้ใหม่อีกทีสิ！” นวตารู้สึกหายใจลำบาก แต่กลับไม่กลัวว่าตัวเองจะตาย เธอกลับมองเขาด้วยรอยยิ้มที่สงบนิ่งและเมินเฉย “ไม่ได้พูดเล่น ฉันหลับนอนกับผู้ชายมาหลายคน มันยากที่จะ…” “หุบปาก！” หมัดของจตุภูมิทุบออกไปที่ผนังด้านหลังของนวตา ผนังสีขาวน้ำนมนั้นมีสีแดงของเลือดหลดไหลลงมา หากหมัดนั้นไม่ได้พุ่งไปที่ผนัง แต่โดนที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ คาดว่าเธอต้องต้องเป็นอัมพาตแน่ๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกเขาฆ่า ถ้าทะเลาะกันต่อไป ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอยังต้องกลับบ้านเพื่อไปเยี่ยมพ่อแม่เธอที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนี้เธอยังตายไม่ได้ เธอพยายามอย่างหนักที่จะกระซิบสิ่งที่เธอต้องการจะพูด “จตุภูมิ อย่าก่อเรื่องอีกเลย ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการ ปล่อยฉันไปเถอะ” เวลามักจะให้คำตอบที่ดีที่สุด ทั้งหมดนี้ปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลาเถอะ ….