ตอนที่13 มีดที่ติดอยู่ในใจของเขา

ต๭นที่13 มีดที่ติดอยู่ในใจของเขา ไม่เพียงเขาไม่ยอมวางมือ มือใหญ่ที่จับคอเธอไว้กลับบีบแน่นยิ่งกว่าเดิม เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ปล่อยเธอไป ไม่ดีกว่ามั๊ง อย่างน้อยตัวเองก็จะได้เป็นอิสระ มีผู้หญิงมากมายที่มาชอบเขา ทำไมเขาต้องปิดตัวเองเพื่อผู้หญิงที่ทำร้ายเข้าด้วยล่ะ เขาสติหลุดอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ลืมนึกถึงพลังที่ใช้ในมือ นวตารู้สึกว่ากำลังจะถูกฆ่าในเงื้อมมือเขาจริงๆ และด้วยความปรารถนาที่จะอยู่รอด ที่บาร์ด้านข้างมีมีดผลไม้วางอยู่ เมื่อเธอหยิบมีดปอกผมไม้ขึ้นมาได้ โดยไม่ทันได้คิด เธอก็ปักมีดนั้นไปที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา ดูเหมือนว่าในจังหวะนี้ ถ้าเขาไม่ตายเธอก็ตาย เมื่อรู้สึกว่าคอของเธอค่อยๆถูกปล่อยออกมา เธอสามารถหายใจได้ลึกอีกครั้ง ดวงตาถูกย้อมไปด้วยสีเลือดแดงสด เลือดซึมอยู่เต็มเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา กระจายออกเหมือนดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน รัศมีผ่าออกกว้างขึ้น มีดคมปักอยู่ที่หน้าอกของเขา เธอตกใจกลัวและรีบปล่อยมือออก เธอก็ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเช่นนี้ ตอนนี้จะทำอย่างไรล่ะ ตอนนี้เธอจะทำอย่างไรดีล่ะ “จตุภูมิ ฉันขอโทษ… ฉันไม่ได้ตั้งใจ จตุภูมิ …. ทำอย่างไรดี” ร่างกายของเธอสั่นเทาขึ้นมา เธอต้องการที่จะใช้มือปิดปากแผลที่เลือดกำลังไหลออกมา แต่ว่ามีดยังคงปักอยู่ด้านบน เธอไม่กล้าที่จะแตะมีดนั้นอีก จตุภูมิจ้องเขม็งไปที่เธอ เขายังคงยิ้มออกมา แต่ว่ารอยยิ้มนั้น ดูเศร้าเหลือเกิน ดูสิ้นหวังเหลือเกิน คราวนี้ น่าจะหัวใจด้านชาแล้วล่ะมั๊ง “ที่จริงแล้ว เพื่อที่จะทิ้งผม คุณสามารถฆ่าผมได้เลย” เมื่อคำพูดออกมา เขาก็ยิ้มเศร้าๆอย่างคนโง่ ใจ เจ็บปวดไหม ไม่ ไม่เจ็บแล้ว เพราะว่ามันได้ตายไปแล้ว ลมหนาวพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง เย็นที่โหนกแก้มขึ้นมา นวตาปวดใจและส่ายหน้า “ไม่ใช่อย่างนั้น จตุภูมิ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันจะเรียกรถพยาบาลให้คุณ คุณจะต้องไม่เป็นอะไร จะต้องไม่เป็นอะไร” เธอต้องการไปที่โซฟาและหยิบโทรศัพท์ แต่ขาทั้งสองข้างก็อ่อนขึ้นมา ก้าวขาไม่ออก เธอช่างไร้ประโยชน์จริงๆ “ไปซะ！” ไม่รู้ทำไมเขาถึงยังมีพละกำลังเหลืออยู่ เขาจับแขนเธอและผลักเธอออกไปไกล เธอก้าวตุปัดตุเป๋ ไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง และเซล้มลงบนพื้น จตุภูมิดึงมีดที่หน้าอกด้านซ้ายของเขาออกด้วยตัวเอง เธอลงมือหนักมาก จุดประสงค์ที่จะแทงให้ทะลุถึงหัวใจเขา เลือดออกมาไม่หยุด เขาใช้มือกดปากแผลไว้ ออกจากบ้านไป ไม่นาน นวตาก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ เขาจะไปโรงพยาบาลใช่หรือไม่ แต่ตอนนี้ เขาจะขับรถไหวหรือ นวตาหยิบมือถือมาโทรออก แต่กลับไม่รู้จะโทรหาใคร เขาจะไปโรงพยาบาลเองอย่างนั้นหรอ เบอร์แรกคือเบอร์ของเขา ระหว่างที่กำลังกดโทรศัพท์หาอีกฝ่าย จตุภูมิซึ่งนั่งอยู่ในรถ ได้รับโทรศัพท์จากกนกพล “คุณชายใหญ่ ตกลงจะมาหรือเปล่า อยู่บ้านทำลูกหรือไง” จตุภูมิยิ้มอย่างขื่นขม คนทั้งโลกมองความสัมพันธ์ของพวกเขาออก มีเพียงแค่เธอคนเดียวนวตาที่ไม่เคยจะยอมรับมัน “เรียกรถพยาบาลให้ฉันที” ลมหายใจของเขาค่อยๆอ่อนกำลังลง สายตาของเขาเริ่มเบลอ เขาขับรถไม่ได้ จึงจอดรถไว้ที่ข้างถนนดูเหมือนจะต้องพึ่งโชคชะตาซะแล้ว กนกพรทำเสียงเย้ยหยัน “อย่ามา เล่นใหญ่มากนะเนี่ย” คิ้วของจตุภูมิขมวดแน่น มือหนึ่งกดไปที่ปากแผลบนหน้าอก เขารู้สึกเหมือนกำลังจะหลับ “อย่าพูดไร้สาระ ยิ่งเร็วยิ่งดี ฉันยังไม่อยากตาย” กนกพรฟังแล้วเสียงของเขาดูอ่อนแรงจริงๆ เขาเริ่มมีความรู้สึกไม่ดี ลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว “อย่าทำให้ผมตกใจสิ เจ้านาย เสียงไม่ค่อยดีเลย อยู่ที่ไหนครับ” “อยู่ระหว่างทางมาที่บ้าน รถจอดอยู่ข้างถนน…” … เมื่อนวตาไล่ตามมา เธอไม่เห็นจตุภูมิอยู่ในรถ เห็นแต่ที่นั่งคนขับเต็มไปด้วยสีแดงสด