ตอนที่15 สามปีให้หลัง

ต๭นที่15 สามปีให้หลัง ครู่เดียว เวลาก็ผ่านไปแล้วสามปี เมื่อพูดถึงค่ารักษาพยาบาลของแม่นวตาแล้ว เรียกว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอน เธอแทบจะทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จนถึงวันนี้มันก็ยังคงเป็นเงินจำนวนมหาศาลอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแพทย์พยาบาลที่มาดูแลแม่ ช่วยดูแลแม่เป็นพิเศษแล้วล่ะก็ ตอนนี้แม่ก็คงต้องหยุดรักษาไปแล้ว และเด็กหญิงที่เป็นโรคหัวใจพิการมาแต่กำเนิด ตอนนี้เธอก็ได้ล่วงลับไปแล้ว ก่อนที่เธอจะจากไป เธอได้มอบแล็ปท๊อปเครื่องนั้นไว้ให้กับนวตา เมื่อเร็วๆนี้อาการของแม่แย่มาก ทั้งวันทานอาหารได้น้อยมาก เมื่อเห็นลูกสาวต้องทำงานหนักตลอดเวลาแม่ก็ตรอมใจ เรื่องนี้มักจะทำให้แม่น้ำตานองหน้าเสมอ แม่แนะนำนวตาหลายต่อหลายครั้งว่าให้หยุดการรักษา เธอไม่อยากที่จะทำให้นวตาต้องเหน็ดเหนื่อย ทุกครั้งนวตาถามแม่ของเธอ “แม่ไม่ต้องการลูกแล้วหรือคะ แม่จะใจร้ายทิ้งให้ลูกสาวต้องมีชีวิตอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้หรอคะ” แม่ก็หมดคำพูดที่จะพูดต่อไป นวตาพูดเสมอ “แม่คะ ตราบใดที่หนูเลิกงานมาแล้วกลับมาเห็นหน้าแม่ สามารถตะโกนเรียกแม่ได้ เวลาที่เหนื่อยก็สามารถเอนกายและกอดแม่ได้ หนูพอใจและไม่เหนื่อยอีกเลย หนูรู้สึกว่าตอนนี้หนูกำลังใช้ชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า” “เด็กโง่…” หลังจากที่ป้อนอาหารค่ำแม่แล้ว นวตาก็พูดกับแม่ของเธอ “แม่ หนูไปทำงานแล้วนะคะ แม่รีบนอนนะ ไม่ต้องรอหนูกลับมา” “ตกลง ระวังตัวด้วยนะ” “อื้อ” ระหว่างที่เดินออกจากวอร์ดก็พบกันคุณหมอก้องภพที่ออกตรวจคนไข้ เขาเป็นหมอเจ้าของไข้ของแม่ “คุณหมอก้องภพ” นวตาทักทายอย่างสุภาพ ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเธอรู้สึกซาบซึ้งใจคุณหมอมาก หากไม่ใช่ความเมตตาของเขา แม่ของเธอคงถูกขับออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว คุณหมอก้องภพยิ้มให้ มองไปที่เธอ มือใหญ่วางลงอย่างอ่อนโยน “ไปทำงานล่ะสิ” คุณหมอก้องภพ อายุสามสิบเอ็ดปี เป็นคนสุภาพ เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจ เขาเป็นดวงใจของแพทย์หญิงพยาบาลหญิงและแม้แต่ผู้ป่วยหญิงจำนวนมากในโรงพยาบาล ในสายตาเขา นวตาเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย ขยันขันแข็งตั้งใจทำงาน นวตาพยักหน้า “อื้อ” คุณหมอยิ้มเล็กน้อย “เดินทางปลอยภัยล่ะ” “ทราบแล้วค่ะ” หลังจากที่นวตาเดินจากไป ก้องภพก็มองตามไปที่เงาหลังที่เล็กและบอบบางของเธอ มุมปากอดไม่ได้ที่จะยกขึ้น เธอใช้ชีวิตอย่างลำบากทุกวัน ยังยิ้มให้คนอื่นได้อย่างสบายอกสบายใจ เธอต้องไม่รู้ตัวแน่ๆ ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สามารถทำให้คนเจ็บปวดใจได้โดยง่ายดาย … คืนนี้มีลม เพิ่งจะเดินออกจากโถงโรงพยาบาล นวตาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา ทันใดสมองก็หวนคิดไปถึงเมื่อสามปีที่แล้ว เขากดปากแผลที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดเอาไว้ เขาโกรธและโมโหเธอ “นวตา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราขาดกัน” ตาทั้งสองข้างเปียกชื้น มือทั้งสองข้างซุกกระเป๋า เธอเงยหน้าและหายใจเข้าลึกๆ เบิกตาโต รอให้น้ำตาที่กระจายอยู่เต็มนัยน์ตากระจายออกไป พระจันทร์คืนนี้ เหมือนกับพระจันทร์เมื่อสามปีที่แล้ว กลมใหญ่และยังสว่างมาก หลังจากที่น้ำตาของเธอถูกสกัดกั้นเอาไว้ให้กลับเข้าไป เธอก้มหน้าลง มุมปากมีรสเสมหะขมเล็กน้อย ในระหว่างวันเธอทำงานในร้านอาหารของโรงพยาบาล งานกลางคืนต้องออกมาทำที่นอกโรงพยาบาล ใช้เวลาเดินประมาณสามสิบนาที ถ้าสภาพอากาศไม่ดี เธอถึงจะนั่งรถเมล์ ถึงแม้จะเป็นเงินแค่เพียงหนึ่งเหรียญ แต่สำหรับเธอ มันก็ทำให้เพิ่มขึ้นได้ในทุกเดือน อาจจะช่วยทำให้ซื้อผลไม้ให้แม่ได้บ้างสักหน่อย เธอเดินอยู่คนเดียวบนทางเท้า กิ่งต้นวิลโลว์ด้านข้างของถนนแกว่งไปตามลมในฤดูใบไม้ร่วง ถนนสายนี้มีคนไม่มากนัก แต่สามารถพบชายหญิงที่พรอดรักกันได้อยู่เสมอ ….