已经是第一章了
ตอนที่20 ทำก็ไม่ได้ มองแต่ไม่เห็น
ตนที่20 ทำก็ไม่ได้ มองแต่ไม่เห็น
ยืนอยู่ที่ประตูของบาร์ เช้าตรู่ช่างเงียบสงัด และหนาวมาก ในหัวสมองเธอยังคิดถึงเรื่องจตุภูมิในคืนนี้อยู่
เธอคิดถึงเขามาก แต่ว่าไอ้บ้านั่น พูดกับเธอแค่คำเดียว “ออกไป！”
ในขณะที่เกือบจะร้องไห้ออกมา เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือศีรษะของเธอ เต็มไปด้วยดวงดาว ส่องสว่างลงมาที่คน
เธอทำเสียงฟุตฟิตในจมูก สองมือสอดเข้าไปในกระเป๋า คิดอยากจะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง หัวใจช่างอุดอู้เกินไป ยากที่จะแบกรักไว้ได้
“ขี้นรถ！”
เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่เธอคิดถึง ยากที่จะกลั้นน้ำตากลับคืนไปได้ สายตาเธอเบลอไปหมด ไม่มีประโยชน์แล้ว
เธอก้มหัวลงมองผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถ เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ ได้แต่มองตรงไปข้างหน้า ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตรงนี้มีเธอเพียงแค่คนเดียว นวตาก็ยังสงสัยอยู่ว่า เขาอาจจะไม่ได้พูดกับเธอ
นวตาเข้าใจเขาดีเกินไป เรื่องทั้งหมดนี้ไม่ได้ถูกบีบบังคับ เธอขึ้นรถไปแต่โดยดี
ความจริงแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอคิดถึงเขามาก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ขอแค่อยู่กับเขาสักพัก หนึ่งนาที สามสิบวินาที เธอก็พอใจแล้ว
เธอเปิดประตูผู้โดยสารด้านหน้าและเข้าไปนั่งด้านใน ยังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัย เขาก็ทำเครื่องยนต์เสียงดัง อีกนิดเดียวก็เกือบทำเธอหลุดออกไป
ถ้าหากเมื่อก่อน นวตาจะต้องพร่ำบ่นออกมาแน่นอน แต่ตอนนี้ เธอทำได้แค่พ่นลมออกจากปากเล็กๆ แต่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
“ที่อยู่” เขาพูดขึ้นอีกครั้ง เหมือนดอกพิกุลจะร่วง ก็แค่พูดไม่เก่งมั๊ง
แม้จะเป็นแค่เพียงคำถาม แต่ฟังดูเหมือนเป็นคำสั่งซะมากกว่า
นวตาคิดแล้วคิดอีก เธอคิดว่ามีชุมชนหรูหราแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงพยาบาล จึงบอกชื่อชุมชนแห่งนั้นให้แก่เขาไป
ด้วยความเร็วของรถเขา และด้วยเวลานี้ไม่ค่อยมีรถเท่าใดนัก ไม่ถึงห้านาที รถก็หยุดอยู่ที่ประตูหน้าชุมชนนั้น
นวตายังไม่มีเวลาคุยอะไร ก็ได้ยินเสียงเขาสั่งขึ้นอีกครั้ง “ลงจากรถ！”
นวตาหันหลังกลับไปมอง เธอไม่เคยคิดว่าถนนสายนี้สั้นนัก มาถึงเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร เธอยังต้องการอยู่ในรถกับเขาอีกชั่วขณะหนึ่ง
จริงๆเลย เมื่อครู่ยังบอกว่าแค่หนึ่งนาที สามสิบวินาทีก็พอใจแล้ว ตอนนี้กลับมีความโลภขึ้นมา
เขายังคงมองไปที่ด้านหน้า นวตามองเขาอย่างไม่เต็มใจ เขาเป็นผู้ใหญ่และแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเมื่อสามปีที่แล้ว โครงสร้างใบหน้าของเขาเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ เสน่ห์ของความเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวได้เปล่งออกมา สิ่งนั้น….ช่างเย็นชาและน่าภาคภูมิใจ แต่มีบางสิ่งที่ไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ความโมโหที่ไม่มีใครเข้าถึงได้
เธอไม่กล้ามองมากเกินไป กลัวว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่างที่น่าเกลียดออกมา หรือไล่ให้เธออกไปอีก แม้ว่าเขาจะไม่ได้มองเธอ เธอก็ยังคงยิ้มให้เขาเล็กน้อย ตามมารยาทที่สุภาพ ถึงแม้หัวใจจะเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “ขอบคุณค่ะ”
ขอบคุณที่มาส่งเธอ ขอบคุณที่ไม่ให้พ่อแม่ของเขาแจ้งความจับเธอเมื่อสามปีก่อน และไม่ส่งเธอเข้าคุก
ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากจะมองเธอ ไม่เต็มใจที่จะคุยกับเธอ เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร และไม่สามารถบอกเขาได้ “จตุภูมิ ฉันคิดถึงคุณ”
ถ้าหากเธอพูดเช่นนั้นออกมาจริงๆ เขาจะต้องฆ่าเธอแน่ๆ ไม่ เขาจะต้องหัวเราะเยาะเธอต่างหาก
นวตาต้องการปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย แต่เข็มขัดนิรภัยนี้ก็ขัดกับตัวเธอ เธอไม่สามารถเปิดมันออกได้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีท่าทีที่จะช่วยเหลือ
นวตาส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเขา แต่เขากลับไม่ได้รับสัญญาณการขอความช่วยเหลือจากเธอ เพราะว่าเขาไม่ได้มองเธอ
นวตากลัวว่าจะทำให้เขาโกรธ กลัวว่าจะทำให้เขายุ่งยากเกินไป เธอพยายามทำฉลาดยืดเข็ดขัดนิรภัยให้ยาวออก แต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะดึงจากทางด้านล่าง
…
已经是最新一章了
加载中
